سری بازی شمشیر تاریکی را به جرات می‌توان یکی از موفق‌ترین عناوین داخلی در سطح بین‌المللی دانست که بعد از افتخارآفرینی به عنوان یکی از سرگرم‌کننده‌ترین بازی‌های موبایل و انتشار روی کنسول پلی‌استیشن 4، همچنان از حرکت نایستاده و حالا راهش را به پلتفرم جدید و متفاوت‌تری چون سوییچ باز کرده است. اما آیا Shadow Blade: Reload آنطور که انتظار داریم، توانسته از ویژگی‌های دوست‌داشتنی کنسول نینتندو استفاده کند؟ برای پاسخ دادن به این سوال و بررسی جدیدترین ورژن از بهترین ساخته استودیو Dead Mage در ادامه با ویجیاتو همراه شوید.
نسخه اولیه شمشیر تاریکی در زمان عرضه تبدیل به یکی از بهترین بازی‌های پلتفرمر داستانی روی تلفن‌های هوشمند شد و اگر آن را تجربه کرده باشید، احتمالا نیازی به ذکر کردن نمرات بالای آن روی iOS یا تعداد دانلود‌های آن روی گوگل‌پلی نیست. اما پورت پلی استیشن 4 بازی و البته نسخه کامل‌تر آن که Reload نام داشت، با استقبال خیلی خوب منتقدین مواجه نشد. از برخی ضعف‌های کلی بازی که بگذریم، راستش را بخواهید کنسول نسل هشتمی سونی مقصد مناسبی برای بردن عنوانی به حساب نمی‌آمد که از ابتدا با هدف موبایل و نمایشگرهای کوچک ساخته شده و همچنین برچسب قیمت 15 دلاری Shadow Blade: Reload هم کمی با در نظر داشتن محتوا، زیاد بود.
اما در مورد نینتندو و کنسول هیبریدش شرایط فرق می‌کند. بر خلاف Wii U، سوییچ چندان از کمبود بازی‌های بزرگ و مولتی‌پلتفرم رنج نمی‌برد و در عین حال انحصاری‌های عظیم و جالبش چون The Legend of Zelda نیز سوییچ را در رقابتش با کنسول‌های دیگر تنها نگذاشته‌اند. اما باید اعتراف کرد که انگار ساختار کلی کنسول و کنترلرهای آن به طور اختصاصی ویژه بازی‌های پلتفرمر دو بعدی طراحی شده. کنسول وزن کمی دارد، دو جوی کان کنار نمایشگر بی‌نهایت راحت‌تر از کنترلرهای روی صفحه موبایل احساس می‌شود و به راحتی قابل حمل است.
سال گذشته پلتفرمر سخت اما زیبای Dead Cells نشان داد با وجود همه نقاط قوتش روی تمامی نسخه‌ها و کنسول‌ها، چقدر بیشتر به دنیای سوییچ تعلق دارد و نمی‌دانستیم دست و پنجه نرم کردن با دنیای تلخ و شیرین آن در ایستگاه‌های مترو یا دورهمی‌های خانوادگی تا این حذ لذت‌بخش است. حالا مدت زیادی است که تقریبا هر ماه چندین بازی پلتفرمر مختلف برای سوییچ عرضه می‌شوند و شمشیر تاریکی در رقابت با آن‌ها کار سختی در پیش دارد.
ساخته استودیو Dead Mage که توسعه عناوین قدیمی‌تری چون گرشاسب و پروژه‌های تازه‌ای مثل فرزندان مورتا را در کارنامه خود دارد، داستان نینجایی به نام کورو را روایت می‌کند که در همان ابتدای بازی استادش را که از قضا آخرین استاد نینجا است، به دست قبیله‌های رقیب دیگر از دست می‌دهد. در نتیجه کورو از مهارت‌هایی که در تمامی این سال‌ها آموخته برای پیدا کردن استاد خود و نجات دادن او بهره می‌گیرد و در این مسیر خطرناک متوجه می‌شود که ماجراجویی‌‌اش فراتر از درگیری‌های بین قبیله‌ای بوده و دنیا در آستانه نابودی قرار دارد.
داستان بازی مانند کتاب‌های مصور از طریق تصاویر بازگو می‌شود که برای خواندن بهتر دیالوگ‌ها توانایی متوقف کردن پخش تصاویر را نیز دارید. دیگر نسخه‌های بازی روی پلتفرم‌های قبلی هم از همین روش برای روایت داستان استفاده می‌کردند اما اندازه فونت دیالوگ‌ها به نظر می‌رسد چندان مناسب صفحه نمایش سوییچ نیست. به طور مشابه، رابط کاربری Shadow Blade: Reload نیز در عین سادگی و زیبایی همچنان کمی ریز و کوچک به نظر می‌رسد و بدون شک جای اصلاح دارد.
اما وقتی وارد مراحل می‌شویم و به تجربه گیم‌پلی بازی می‌رسیم، شمشیر تاریکی روشن‌ترین و بهترین جنبه‌اش را به ما نمایش می‌دهد. خوشبختانه انتخاب دکمه‌ها به بهترین شکل ممکن انجام شده و حتی برای برخی کنترل‌ها چون حرکت دادن کورو، بسته به سلیقه‌تان دو انتخاب مختلف پیش رو دارید.
همانطور که در مقدمه هم گفتم، طراحی کاربردی و خوب سوییچ، به خودی خود کار شما را راحت می‌کند. اما شمشیر تاریکی یکی از آن بازی‌های پلتفرمری است که برای پشت سر گذاشتن برخی قسمت‌های آن مجبور هستید در کسری از ثانیه عکس‌العمل نشان دهید و اطمینان کنید که وقتی در حال بالا رفتن از دیوارها و جاخالی دادن راکت‌های دشمنان هستید، انتخاب خوب دکمه‌ها و دسترسی راحت به آن‌هاست که کارتان را برای پرتاب کردن شوریکن به سمت دشمنان راحت می‌کند.
مدت زمان بازی
داستان اصلی: ۳ ساعت
داستان و ماموریت فرعی: ۵ ساعت
صد در صد کردن بازی: ۳۰.۵ ساعت
اما در مورد گیم‌پلی، Shadow Blade: Reload همان ایرادهایی را به دوش می‌کشد که در نسخه‌های دیگر نیز دیده بودیم. به طور کلی بخش معماها و پلتفرمینگ بازی به مراتب بسیار بهتر از مبارزات و اکشن عمل می‌کند اما بسیاری از تله‌ها و تکنیک‌ها تا انتهای بازی چندین بار تکرار می‌شوند. کامبت و نحوه جنگیدن کورو نیز با وجود آنکه به طرز لذت‌بخشی نرم و روان است و در مجموع حس خوشایندی به مخاطب منتقل می‌کند اما عمق چندانی ندارد. بیشتر دشمنان را با پریدن از بالا به روی آن‌ها یا پرتاب شوریکن از دور می‌توان از پا در آورد و چالش خاصی برایتان ایجاد نمی‌کنند اما خوشبختانه حداقل در هر استیج دشمنان جدید با سلاح‌های متفاوت به بازی اضافه می‌شود.
صحبت از استیج‌ها شد، شمشیر تاریکی 9 بخش و استیج دارد که هر کدام از چندین مرحله تشکیل شده‌اند. با تغییر هر استیج، کورو به منطقه مختلفی از کوهستان گرفته تا حومه شهر می‌رود که با در نظر گرفتن کوتاهی بازی، واقعا از لحاظ تنوع بصری کافی بوده و اجازه نمی‌دهد مانند برخی عناوین پلتفرمر دیگر از بالا و پایین پریدن در محیط و اتمفسرهای تکراری خسته شوید. اما تنوع شمشیر تاریکی در طراحی مراحل به این خوبی نیست و روند کلی مراحل را می‌توان به سه دسته عادی، تعقیب و فرار محدود کرد. باس‌فایت‌های جالب بازی هدیه‌ای دوست‌داشتنی در این مسیر نسبتا تکراری هستند که امید داشتم بیشتر از وجود آن‌ها لذت می‌بردم اما این اتفاق نمی‌افتد.
خلاصه بگم که...
میخرمش
نمیخرمش
- امتیاز ویجیاتو70
- امتیاز کاربران
- امتیاز متاکریتیک70
نظر تو چیه ؟