چرا بازی Infamous Second Son بعد از مدت‌ها هنوز هم ارزش تجربه دارد؟

در بازی inFAMOUS Second Son ما کنترل Delsin Rowe را در اختیار داریم، جوانی سرکش و شاداب که با وجود داشتن حمایت بالایی از طرف خانواده و اطرافیانش نشان از ناامیدی و عجز در زندگی خود می‌بیند. وقتی ما دلسین را ملاقات می‌کنیم او فردی جوان است که عادت دارد خشونتش را به سبکی هنری بیان کند. او عادت دارد خشم خود از برادر کلانترش یعنی رجی را با دیواره‌نگاری‌های مخصوص خود به جامعه نشان دهد. هر چند دلسین از ابتدا فردی دوست داشتنی نیست؛ او شخصیتی ناقص دارد که باعث می‌شود سیستم تاثیرگذاری انتخابات ما در بازی به شدت به چشم بیاید. در این مقاله، به مناسبت ده سالگی بازی InFamous Second Son نگاهی به این بازی داشتیم؛ با ویجیاتو همراه باشید.

سیستم تاثیرگذاری انتخابات ما در بازی

این مسئله دقیقا مانند داستان‌های ابرقهرمانی است، آیا پروتاگونیست ما از قدرت‌هایش در راه خیر بهره می‌برد یا از آن‌ها برای اهداف شیطانی‌اش استفاده می‌کند؟ در طی مسیر بازی inFAMOUS Second Son انتخاب‌های دلسین بر دیدگاه بقیه تاثیر بسیاری می‌گذارد، چه آن‌ها اطرافیان شما باشند، چه ساکنان سیاتل. سیستم تاثیرگذاری انتخابات البته چیز جدیدی در زمان عرضه Second Son یعنی سال ۲۰۱۴ نبود. عناوینی مانند Fable، Mass Effect 2 و Fallout 3 همگی این سیستم را در خود به خوبی جای داده بودند، به گونه‌ای که عمق تاثیرات انتخابات ما در گیم‌پلی این عناوین از اثر ابرقهرمانی استودیو ساکرپانچ بیشتر بود. البته از حق نگذریم که این سیستم در سکند سان به خوبی نهاده شده بود و انتخاب‌های سیاه و سفیدش هنوز بعد یک دهه عالی هستند.

اما صرفا این مردم سیاتل نیستند که اعمال ما بر آنان تاثیر دارد، بلکه بسیاری از اعمال ما بر شخصیت‌هایی که با آن‌ها برخورد می‌کنیم نیز اثر به‌سزایی می‌گذارد و انتخاب‌های ما در ادامه مسیر به نفع یا بر علیه ما استفاده می‌شود. برای مثال می‌شود به برخورد ما با ابیگیل فچ واکر در بازی اشاره کرد. بعد از اینکه دلسین ابرقدرت‌های نئونی او را جذب می‌کند دو کار می‌تواند انجام دهد، یا باید او را خراب یا باید او را رها کند. اگر با او با احترام برخورد کنیم، او در راه خیر قدم بر می‌دارد و شروع به جنگ علیه باند مواد مخدر می‌کند. اما اگر قصد بر خراب کردن او داشته باشید، ابیگیل دیگر هیچ حس پشیمانی‌ای در خود نخواهد داشت. این عمل او را به قاتلی خونسرد و دقیق تبدیل می‌کند که دشمنان خود را دانه به دانه از بین می‌برد.

این سیستم اما بدون نقص نیست

بازخوردی که جهان بازی به ما می‌دهد یکی از مواردی است که باعث می‌شود این اثر همچنان بعد از ۹ سال عنوانی جذاب باشد. اما یک مشکل وجود دارد و آن این است که ما مسئولیتی در قبال اعمال خود نداریم، به گونه‌ای کارهای ما نتیجه‌ای دائمی نخواهند داشت. بسیاری از مردم بی‌گناه و خوب توسط دلسین می‌میرند اما او به راحتی به راه خود ادامه می‌دهد. حتی عجیب‌تر این است که در ادامه مسیر او می‌تواند فرد خوبی باشد و مدام بین این دو جنبه شخصیتی خود سوییچ شود.

درست برعکس این بازی می‌شود بازی نقش آفرینی Disco Elysium را اشاره کنیم، اثری که هر لحظه در آن انتظار شکست خوردن را داشتیم. هر عمل پروتاگونیست ما یعنی کارآگاه هری دوبوا (Harry Du Bois) در این اثر چند وجه مختلف دارد و موفقیت در آن مانند پرتاب کردن تاس است. هر عملی که در دیسکو الیسیوم انجام دهیم به طور دائمی در بازی تاثیر دارد و مهم نیست که موفق شویم یا شکست بخوریم. حتی بعد از مرتکب شدن یک اشتباه یا باید آن را درست کنیم یا در ادامه مسیر باید غرق در خجالت و شرم شویم. دیسکو الیسیوم داستانی از موفق شدن یا شکست خوردن است که تک تک اعمال ما نتایجی پر بار دارند. inFAMOUS Second Son سیستم تاثیرگذاری انتخابات متراکمی مانند دیسکو الیسیوم ندارد و خب می‌شود به نوعی این اتفاق را به حساب تم بازی گذاشت.

جلوه‌های بصری معرکه بازی

جدای از این مورد، یکی از مهم‌ترین دلایل خوب بودن این اثر پس از یک دهه گرافیک خیره‌کننده آن بود. چه سال ۲۰۱۴ که بازی منتشر شد چه الان فرقی ندارد؛ این اثر از لحاظ بصری بی‌نظیر است. جالب‌تر این است که سکند سان برای PS4 عرضه شد و آن زمان حتی نسخه پرو این کنسول نیز در بازار نبود. تم رنگی بازی اما کمی تاریک بود و البته می‌شود حدس زد که ساکر پانچ چنین تم تاریکی را در نظر گرفت تا جلوه‌های بصری ابرقدرت‌های دلسین به بهترین شکل به تصویر کشیده شوند. برای تایید این مورد می‌شود گفت که از لحاظ بصری سکانس‌های بازی که در شب روایت می‌شوند برتری خاصی نسبت به لحظاتی دارند که در روز هستیم.

قابلیت‌های جذاب

قابلیت‌های دلسین در بازی هر کدام خصیصه بصری و مکانیک‌های خاص خود را دارند. همچنین از لحاظ بصری، قابلیت‌های نئونی ما پرتو‌های فلورسنت خیره‌کننده‌ای دارند و وقتی در حالت سوپر شارژ یا همان پرتو فسفر قرار دارند از هر وقت دیگری زیباترند. این بازی تعدادی از خاص‌ترین ابرقدرت‌های تاریخ ویدیوگیم را در خود دارد که هنوز هم در نوع خود بی‌نظیرند. شمشیرزنی بی‌نظیر، لحظاتی که با قابلیت Shroud of Invisibility از چشم دشمنان مخفی هستیم و پرواز بر بام‌های شهر سیاتل از دیگر مواردی هستند که این بازی را بسیار جذاب کردند.

یکی از لذت‌بخش‌ترین جنبه‌های InFAMOUS Second Son تحرک در آن است که با یکی از قابلیت‌های دلسین گره خورده است. طراحی محیط فوق‌العاده ساکرپانچ در این بازی باعث می‌شود که ما با محیط بازی مدام در ارتباط باشیم. برای مثال وقتی ما قدرت دود را در بازی داشته باشیم، با استفاده از منافذ تهویه هوا به راحتی می‌توانیم از زمین به هوا منتقل شویم. همچنین تحرک روی بام‌های شهر که پر از دیش ماهواره هستند با استفاده از قدرت‌های ویدیویی خود از دیگر لذت‌های بازی است.

داستان

ساید کوئست‌های بازی هم به خوبی طراحی شده‌اند و به ندرت از داستان اصلی بازی فاصله می‌گیرند. کمپین بازی به نوعی حالت فرعی دارد، اما تقریبا بی‌عیب و به اندازه کافی طی ۱۱ ساعت رویه بازی درگیرکننده است. تنها مشکل رویه بازی دسترسی به آخرین ابرقدرت دلسین یعنی Concrete است که متاسفانه اواخر این اثر به آن می‌رسیم. چون اواخر بازی به این قدرت دست پیدا می‌کنیم فرصت کافی را نداریم که با آن به خوبی ارتباط بگیریم و در ساید کوئست‌ها از آن استفاده کنیم.

بهترین بخش داستان این اثر اما مربوط به دلسین و ارتباطش با برادرش رجی می‌شود. این ارتباط در بازی به خوبی پیاده شده است چون صداپیشگان آنان یعنی تروی بیکر و ترویس ویلینگهام در زندگی خود با هم دوستان صمیمی هستند. دلسین هم به مرور در داستان دوست داشتنی‌تر می‌شود و از آن شخصیت عذاب‌دهنده اول داستان فاصله می‌گیرد.

خب دوستان نظر شما چیست؟ آیا بازی inFAMOUS Second Son هنوز هم مانند یک دهه پیش ارزش تجربه را دارد؟ نظرات خود را با ما به اشتراک بگذارید.