بررسی بازی Mario & Sonic at the Olympic Games: Tokyo 2020 – مشعل همیشه روشن

بازی Mario & Sonic at the Olympic Games: Tokyo 2020 به طرز هوشمندانه‌ای بخش داستانی خود را به دو بخش تقسیم کرده و هم قسمت رترو و هم قسمت بازی‌های همیشگی و مدرن خود را به نمایش می‌گذارد. توازن بسیار مناسبی در روایت داستان بازی وجود دارد و گیمر با کشیده شدن به سمت بازی‌های مختلف در سبک‌های مختلف، حوصله‌اش به هیچ وجه سر نمی‌رود. همچنین نباید فراموش کرد که از بخش داستانی چنین بازی نباید توقع چندان زیادی داشت و طبیعتا داستان بازی یک شاهکار ابدی نیست ولی برای یک بازی ورزشی با حضور سونیک و ماریو (که اساسا بازی‌های مستقل‌شان نیز داستان درگیرکننده‌ای ندارند) کفایت می‌کند.

عنصر مهمی که هر گیمری از یک بازی ورزشی انتظار دارد نه داستان بلکه گیم‌پلی بازی است. گیم‌پلی رشته‌های مختلف ورزشی در بازی Mario & Sonic at the Olympic Games: Tokyo 2020از تنوع کافی برخوردار است و هیچ‌یک شبیه به یکدیگر طراحی نشده‌ است. بازیسازان حواسشان جمع بوده که گیم‌پلی بازی‌ها را طوری طراحی کنند که بعد از یکی دو بار آزمون و خطا، هر گیمری در هر سطحی بتواند آنها را فرا بگیرد؛ ساده بودن بعضی از بازی‌ها نقطه ضعفی است که در اینجا به چشم می‌خورد و باید اعتراف کرد که از بیش از ۵۰ رشته ورزشی موجود در بازی، ۳۰ درصد آنها گیم‌پلی ساده و بی‌چالشی را به ارمغان می‌آورند که جذابیت خاصی برای گیمرها و رقابت با یکدیگر نخواهد داشت.

جدا از رشته‌های واقعی ورزشی، تقریبا ۵ بازی کاملا خیالی و فانتزی نیز در این نسخه از سری بازی‌های     حضور دارد که تماما زاییده تخیل بازیسازان است. این بازی‌ها تداعی کننده برخی از عناوین قدیمی بازی‌های سونیک و ماریو هستند (به عنوان مثال مسابقه اسکیت سواری هوایی که یادآورکننده بازی سونیک رایدرز برای نسل قبل است) و برخی از آنها نیز حال و هوای جدیدی دارند. این بازی‌های فانتزی نکته قوت خوبی برای بازی به شمار می‌روند و سازندگان روی آنها در بخش داستانی نیز مانور خوبی داده‌اند.