تیم ویجیاتو: بهترین سکانس فصل اول سریال آرکین

سریال Arcane پر از صحنه‌های چشم‌نواز و لحظات هیجان‌انگیزه؛ یه شاهکار واقعی که با داستانی گیرا و سبکی نو که مخاطب رو مجذوب خودش می‌کنه. انتخاب بهترین صحنه از این همه لحظه‌ی ماندگار کار ساده‌ای نیست، اما دو صحنه هست که به نظرم واقعاً برجسته‌تر از بقیه‌ان.
اولین صحنه، رویارویی دوباره‌ی Echo و Jinx روی پل؛ جایی که هنر تیم سازنده در بالاترین حد خودش قرار داره. استفاده از انیمیشن‌سازی خلاقانه، ترکیب هوشمندانه‌ی موسیقی و طراحی حرکت، و احساسی که از هر لحظه‌اش جاریه، این صحنه رو به یکی از آیکانیک‌ترین لحظات سریال تبدیل کرده.
ولی نمی‌شه هیچ‌جوره از فینال سریال چشم‌پوشی کرد. درست لحظه‌ای که Powder برای همیشه محو می‌شه و Jinx تماماً در قدرت غرق می‌شه، همه‌چیز به اوج خودش می‌رسه. شلیک پایانی جینکس، درست در لحظه‌ای که استقلال شهر در دسترس قرار گرفته، نه‌تنها داستان رو به شکلی دراماتیک پیش می‌بره، بلکه عمق پیچیدگی شخصیتی و درگیری‌های درونی جینکس رو هم به زیبایی نشون می‌ده.
این دو لحظه برای من یادآور اینه که چرا Arcane انقدر خاصه؛ چون موفق شده داستان‌گویی، هنر، و احساس رو در سطحی بی‌نظیر به هم پیوند بده.

آرکین تو اولین دقایقش به مخاطب نشون می‌ده که قراره چه قدر با یک اثر جدی و تاریک روبرو باشه، اما پایان قسمت سوم جایی بود که من این موضوع رو با تمام وجود درک کردم. وقتی وای، مایلو و کلگر برای نجات وندر راهی کارخانه متروکه شدن و تقریبا به هدف‌شون هم رسیدن، آینده‌ای امیدوارکننده برای این گروه تصور می‌کردم. اما در یک لحظه تمام امیدم به ناامیدی بدل شد. آرکین با مرگ چند شخصیت مهمش، بی‌رحم بودن دنیاش رو بهم نشون داد و طوری شوکه‌م کرد که هرگز از ذهنم فراموش نمی‌شه. این لحظه بود که سرنوشت دو خواهر داستان و دنیای اطراف‌شون برای همیشه عوض شد. آرکین بدون شک یکی از بهترین سریال‌های عمرمه و پر از سکانس‌های فوق‌العاده‌ست، اما شاید هیچکدوم نتونن اون تاثیر سنگین و شوک بزرگی رو داشته باشن که اولین بار در پایان قسمت سوم بهم وارد شد.

واقعا کمتر سریالی رو سراغ دارم که با پخش پونزده‌تا اپیزود، حتی یک اپیزود ضعیف یا حداقل بی‌هدف نداشته باشه. سکانس‌های فصل اول که توی ذهنم حک شده باشن تا دلتون بخواد هست، ولی کدوم به نظرم بهترینه؟ با سه بار ریواچ فصل اول می‌تونم بگم بخش پایانی قسمت سوم. لحظه‌ای که مهم‌ترین اتفاقات داستان رقم می‌خوره... جایی که وای برای دومین بار مهم‌ترین عضو خانوادش رو از دست میده، جایی که پاودر می‌میره و جینکس متولد میشه و جایی که سیلکو جایگاه جدیدی به عنوان یک «حامی» یا بهتره بگم «پدر» پیدا می‌کنه. قاب آخر قسمت سوم انگار نمایی از چشم‌های خود مخاطبه. دور شدن از اون نما انگار فرصتی از طرف طراح‌ها به مخاطبه تا اتفاق سهمگینی که افتاد رو بپذیره و به موسیقی فوق‌العاده رمزی به اسم Goodbye گوش بده. خداحافظی با پاودر و یک خانواده که هیچ‌وقت قرار نیست به روز اولشون برگردن.

البته که پایان قسمت هفتم و اون فاجعه پل و سکوت محضی که بعد از نبرد جینکس و اکو وجود داشت، و وای که با ناامیدی مطلق یکبار دیگه به پل نگاه می‌کرد تا سرنوشت خواهر و بهترین دوستش رو بفهمه... مگه میشه اون لحظه رو هم به همین راحتی فراموش کرد؟

اولین باری که سریال آرکین توجه منو به خودش جلب کردم قسمت سوم بود، جایی که از شروعش این نوید رو میداد که تو این قسمت قراره یک فاجعه رخ بده!
دنبال کردن خط داستانی شخصیت پودر و تلاشش برای ثابت کردن خودش به خواهرش تا لحظه آخری که ختم شد به بهترین سکانس فصل اول سریال ارکین از نظر من. جایی که جینکس متولد شد.

چیزی که من رو مجذوب سریال آرکین کرد سبک هنری سریال بود و من تو کل مدتی که سریال رو می‌دیدم محو قاب بندی‌ها و تصاویر زیبایی بودم که پیش چشمم می‌گذشت.
اما یک سکانسی که بیشتر از همه توی ذهنم مونده و اون تیکه رو بارها و بارها تماشا کردم «اولین مبارزه وای و سویکا» بود، جایی که وای پس از چندین سال که تو زندان بوده به همراه کیت به زان بر‌میگرده تا خواهرش پاودر/جینکس رو پیدا کنه. سکانسی که با اجرای آهنگ فوق‌العاده Enemy از Imagine Dragons شروع میشه و بعد از اون، وای خیلی ناگهانی به سویکا حمله می‌کنه و یه درگیری تمام عیار شکل می‌گیره.
به غیر از اون هم می‌تونم به قاب آخر سریال اشاره کنم، جایی که جینکس وای، سیلکو و کیت روی یک میز غذا نشوند و در نهایت جینکس با کشتن سیلکو و شلیک به سمت ساختمان شورا، یک جنگ بزرگ رو پایه‌ ریزی کرد.