بررسی بازی The Outer Worlds 2

نسخه‌ی دوم و مستقیم هر بازی، به ناچار در جایگاه مقایسه با عنوان اصلی قرار می‌گیرد و The Outer Worlds 2 هم از این قاعده مستثنی نیست؛ رقابتی که به عقیده‌ی من به هیچ عنوان پیروز آن نیست. بازی The Outer Worlds 2 برای استودیو بسیار کاردرست Obsidian Entertainment عقب‌گردی کوچک محسوب می‌شود، استودیویی که بعضی از بهترین بازی‌های RPG تاریخ را خلق کرده اما این بار تیرش به وسط سیبل نمی‌خورد. در ادامه با ویجیاتو همراه باشید.

رویکرد شما هنگام تجربه بازی‌های نقش آفرینی چیست؟ مثل یک بازی خطی داستانی به آن نگاه می‌کنید یا واقعا همانطور که به نظر من لازم است، در دنیای بازی و شخصیت‌هایش غوطه‌ور می‌شوید؟ من برای بازی‌هایی که عمق بسیاری دارند همیشه گزینه دوم را انتخاب می‌کنم و مدت زیادی از چند روزی که مشغول بازی هستم را به این مسئله اختصاص می‌دهم. عمیقا با شخصیت‌ها انس می‌گیرم، در مورد دنیای بازی، اطلاعات بسیاری جمع‌آوری می‌کنم و حتی جدیدا با چت جی پی تی ساعت‌ها در مورد داستان و جزئیات آن صحبت و مباحثه می‌کنم تا از اعماق اینترنت به جواب سوالات کوچکی که گوشه‌ی ذهنم ایجاد می‌شود اما جوابی برایشان در بازی پیدا نمی‌شود برسم (البته این تکنیک در مورد بازی‌های تازه عرضه شده خیلی خوب کار نمی‌کند)!

سال گذشته وقتی برای اولین بار The Outer Worlds را تمام کردم و بعد از حدودا ۶۰ ساعت سرگرمی خالص و گم شدن در دنیای Arcadia، از دنیای بازی بیرون کشیده شدم، فهمیدم چرا این بازی برای همه متفاوت و دوست داشتنی است در حالی که به هیچ عنوان یک اثر نقش آفرینی انقلابی نیست اما ماندگار چرا. این بازی واضحا ساخته نشده تا یک Fallout فضایی باشد و نمی‌خواهد در المان‌های نقش آفرینی با مس افکت رقابت کند. این بازی تلاش می‌کند با طنزی گیرا، نویسندگی نبوغ آمیز و تمسخر ارزش‌ها و روش‌های امروز بشر، لبخندی به لب مخاطب بیاورد و در عین حال گیم‌پلی مناسبی ارائه دهد تا سیاره‌های بازی ارزش گشت و گذار داشته باشند و مثل استارفیلد پر از خالی نباشند. همه چیز دقیق سر جای خودش قرار گرفته. شوخی‌ها به درستی تنظیم شده تا سیستم کاپیتالیسم و بروکراسی اداری را مسخره کند اما لزوما قرار هم نیست راه حلی ارائه دهد.

اما The Outer Worlds 2… بگذارید همین ابتدا بگویم که بازی خوبی است اما عمده‌ی این متن قرار است ایرادات بازی را بیان کند. شوخ طبعی ذاتی که از The Outer Worlds می‌شناسیم در بازی جدید فدای داستان و کاراکترهایی شده که بیش از اندازه تلاش شده واقعی‌تر باشند و ارزش‌های مشخصی دنبال کنند. تقریبا هیچ داستانی در گوشه و کنار شما را صرفا با کنایه‌ی طنزآمیز همراه نمی‌کند و معمولا به نحوی طراحی شده که به نفع یکی از گروه‌های اصلی بازی تمام شود تا سیستم Reputation بازیکن ارزشش را از دست ندهد. یکی از همراهان شما همسو با ارزش‌های ابرشرکت Auntie's Choice (که نتیجه‌ی ادغام Spacer's Choice و Auntie Cleo در نسخه اول) است و یکی دیگر عضوی نظامی از Protectorate اما به راحتی در کنار هم به ماجراجویی ادامه می‌دهند در حالی که اگر در بازی این دو گروه در مقابل هم دیده شوند به معنی جنگ مستقیم است چون کل بازی در مورد تقابل این گروه‌ها و کلونی‌سازی ابرشرکت‌ها است!

می‌دانید کجا این موضوع به بدترین نقطه‌ی خودش می‌رسد؟ سیستم Reputation هیچ اهمیتی ندارد! اصلا مهم نیست تلاش کنید رابطه‌ی خوبی با یک گروه بسازید. فرض کنید وارد محوطه‌ای شدید و حالا می‌خواهید از یک دروازه‌ی متعلق به گروهی که با آن‌ها به شدت مشکل دارید گذر کنید. انگار هیچ راهی جز این نیست که تعامل سازنده‌ای با این گروه داشته باشید یا در جنگ رودررو شکستشان دهید. اما اشتباه فکر می‌کنید. فست تراول فعال است و می‌توانید کل مسیر را بدون هیچ مشکلی رد کنید! چنین اشتباهاتی اصلا در قامت استودیوی آبسیدین نیست و حس تقلب کردن به بازیکنی می‌دهد که باید با تبعات تصمیم خودش روبرو شود.

منطق داستانی برای شکل دادن به ارتباطات بین شخصیت‌ها گم شده، تاثیرگذاری دیالوگ‌ها بر روابط شما با آن‌ها همچنان اندک است و راستش را بگویم هیچکدامشان اصلا دوست داشتنی هم نیستند… هیچ یک از ۶ شخصیتی که تا آخر بازی همراه شما می‌شوند نه خط داستانی جالب دارند (به جز Niles که با داستان اصلی گره خورده) و نه انگار اهمیتی دارند. ولی تا دلتان بخواهد در مورد اعتقادات سیاسی و مذهبیشان صحبت و سخنرانی می‌کنند و با شما یا بقیه‌ی همراهانتان درگیر می‌شوند که من درست می‌گویم و تو غلط.

چرا شخصیت‌ها مدام به دلیل گرایش سیاسی با هم درگیر هستند؟ چرا هر کدام از همراهان شما می‌توانند مدام شما را سرزنش کنند یا بالعکس شما آن‌ها را تحقیر کنید؟ اصلا چرا بازی تا این اندازه سیاه و ناراحت‌کننده طراحی شده؟ انگار نه انگار که The Outer Worlds آمده تا جدیت را به حداقل برساند و با همه چیز شوخی کند! کاملا متوجه هستم که بازیکن باید هر کاری دلش را می‌خواهد انجام دهد اما بازی هم باید جوری طراحی شود که حس اشتباهی به شما منتقل نکند. اگر عمل کردن به یک خواسته‌ی شیطانی باعث می‌شود بازی شکست ماموریت را اعلام کند، پس انتخاب و تصمیم بازیکن چه معنایی دارد؟

با این حال اگر از عقب‌گردهای داستانی بگذریم، داستان اصلی حرفی برای گفتن دارد اما ناراحت‌کننده است که بگویم با ۷۰ دلار (خدا رو شکر که از قیمت ۸۰ دلاری عقب‌نشینی کردند!) داستانی به مراتب کوتاه‌تر از نسخه اول گیرتان می‌آید و انتظار عمق زیادی از آن نداشته باشید. انتخاب‌های شما موثر است، اما نه خیلی. یک داستان خیانت را باید دنبال کنید و ببینید ماجرا چه بود. شاید با تردید زیادی شروع کنید و کم کم مطمئن شوید چه بلایی سر شما و دوستانتان آمده و شاید بالعکس با بددلی پیش بروید و متوجه شوید آنطور که به نظر می‌رسد همه چیز خیانت‌آمیز نبوده و نیت‌های واقعی پشت اتفاقات است. ولی در نهایت یک خط داستان ۱۰ الی ۱۲ ساعته دارید که اگر ماموریت‌های جانبی را هم در کنارش دنبال کنید (توصیه می‌کنم حتما آن‌هایی که مرتبط با داستان اصلی است را انجام دهید)، مدت زمان گیم‌پلی به بیشتر از ۲۰ ساعت نمی‌رسد. اما اگر زمان زیادی دارید و می‌خواهید در چند سیاره‌ی بزرگ بازی و چند لوکیشن جانبی و کوچکتر بیشتر غرق بشوید باید حدودا ۳۰ ساعت زمان داشته باشید تا متوجه همه چیز شوید. البته که ارزشش را دارد اما در مجموع تجربه‌ی سطح پایین‌تری نسبت به نسخه‌ی اول ارائه می‌دهد.

المان‌های گیم‌پلی بسیاری به نسخه‌ی دوم اضافه شده که زیرسایه‌ی مکانیک‌های قدیمی و زیرساخت کوچک بازی فرصت بروز پیدا نمی‌کنند. شاید پر سر و صداترین قسمت بازی اضافه شدن نقص‌ها (Flaws) است که تبلیغش را احتمالا دیده‌اید. بازی در ازای یک ویژگی جدید بد، یک ویژگی خوب به شما اضافه می‌کند و این روند به صورت رندوم در سرتاسر بازی تکرار می‌شود و شما یا می‌توانید آن را قبول یا رد کنید، تصمیم با شماست. سلاح‌های متنوع‌تر با مدل گلوله‌های بیشتر در بازی هستند که می‌توانید با سوار کردن ماد روی هر سلاح، تغییری در آن ایجاد کنید. احتمالا عمده‌ی بازیکنان با سیستم ماد کردن تفنگ‌ها و پوشیدنی‌ها چندان درگیر نمی‌شوند چون بازی The Outer Worlds 2 اساسا پاداش‌دهنده نیست و بابت صرف زمان روی بهبود خودتان و سایر کاراکترها پیشرفت محسوسی نشانتان نمی‌دهد.

یکی از مشکلات مهم دیگر بازی مثل تمام آثار توسعه یافته‌ی اخیر با Unreal Engine 5، بحث بهینه بودن و باگ‌ها است. بازی پر است از باگ‌های مختلف. از چمن‌هایی که در هوا هستند گرفته تا NPCهایی که مون واک می‌کنند و یک مرتبه سر جایشان قرار می‌گیرند. این یکی ارتباطی به موتور بازی‌سازی ندارد اما چرا تا مچ پای بازیکن وارد آب می‌شود باید انیمیشن مردن و غرق شدن نشان داده شود؟ بعضی مشکلات و محدودیت‌ها مثل شوخی‌های بی‌نمک یا ایرادات نسخه‌ی بتا هستند.

سازندگان بازی قول محیط‌های بزرگتر را داده‌اند و به قولشان عمل کرده‌اند. تنوع محیط بیشتر شده و ماموریت‌ها یکدست‌تر دنبال می‌شوند؛ در حالی که در نسخه‌ی پیشین برای رسیدن به پرسش‌های داستانی باید بین سیاره‌ها کاوش می‌کردید. به بیانی دیگر، The Outer Worlds 2 بازی بی‌حوصله‌تری است و بیشتر به یک محصول کارخانه‌ای شباهت دارد تا بازی طراحی شده با خلاقیت بسیار. به نوعی انگار این بازی قربانی همان چیزی شده که تلاش کرده به تمسخر بگیرد: طمع شرکت‌های بزرگ.

بررسی بازی The Outer Worlds 2 براساس کد ارسالی ناشر (Xbox Game Studios) برای ویجیاتو روی پلتفرم پی‌سی انجام شده است.

می‌خرمش...

اگر طرفدار نسخه‌ی اول هستید و همیشه بازی‌های RPG به خصوص از آبسیدین در صدر لیست شما هستند، این بازی هم باید به تجربه‌هایتان اضافه شود اما انتظارتان را پایین بیاورید. احتمالا به اندازه نسخه‌ی اول ویژه نیست و سورپرایزتان نمی‌کند.

نمی‌خرمش...

یک داستان تخیلی فضایی با برچسب قیمت ۷۰ دلار چیزی نیست که امروز دنبالش بگردید؟ یا آنقدرها حوصله‌ی خواندن دیالوگ‌ها و وصل کردن کاراکترها و داستان‌هایشان را به هم ندارید؟ بهتر است از تجربه‌ی این بازی گذر کنید. بازی‌های بسیاری هستند که امسال عرضه شده‌اند و اگر بخواهیم لیستی از ده بازی برتر ۲۰۲۵ داشته باشیم، The Outer Worlds 2 احتمالا حتی به جایگاه دهم هم نمی‌رسد.

75

امتیاز ویجیاتو

بازی The Outer Worlds 2 تقریبا در هیچ یک از نقاط قوت نسخه‌ی پیشین پیشروی قابل تحسینی نداشته و حتی در زمینه‌هایی که بسیار مورد تحسین بود پسرفت آشکاری تجربه کرده. همچنان یک بازی بسیار خوب با تمرکز بر قصه‌گویی را خواهید دید اما نه داستان‌های جانبی نه شخصیت‌های همراه شما به اندازه قبل پیچیدگی ندارند، محیط‌ها بی‌هویت‌تر شده‌اند و اگر فقط خط اصلی داستانی بازی را دنبال کنید، گرچه بخش بزرگی از بهبودهای گیم‌پلی و داستان‌های جانبی را از دست می‌دهید، اما ملامتتان نمی‌کنم. بازی طوری طراحی شده انگار داستان اصلی اهمیت بسیار بالایی دارد و یک سفر ۱۰-۱۲ ساعته‌ی عالی قرار است تجربه کنید و همین. مابقی بسیار فراموش شدنی هستند.