برسی بازی Paper Mario: The Origami King – بوی بازی، بوی جنگ، بوی کاغذ رنگی

چالش مینی‌گیمی که هربار پس از روبرو شدن با دشمنان روبرو شما قرار می‌گیرد، به مرور در بازی سخت‌تر و سخت‌تر می‌شود. اساسا این ماهیت و ذات سری بازی‌های ماریو است که در ابتدای راه بسیار کودکانه و راحت به نظر می‌آیند و با گذشت زمان، دهان گیمر را مورد عنایت خود قرار می‌دهند و آن را با جاده یکی دانسته و شروع به آسفالت کردنش می‌کنند. Paper Mario جدید نیز از این قاعه مستثنی نیست و با جلو رفتن در بازی، نبردها سخت‌تر و پیچیده‌تر خواهد شد و در برخی مواقع بازی با بی‌رحمی تمام هرچه سکه و آیتم را جمع کرده بودید، از شما می‌گیرد تا از نو شروع کنید.

خوشبختانه سازندگان فقط به نبردهای نوبتی یا به اصطلاح غربی Turn-Based بسنده نکردند و در برخی مواقع سبک مدرن‌تر بازی‌های نقش آفرینی یعنی Action-RPG یا نبردهای Real-Time را نیز در بازی گنجانده‌اند. بازی با دشمنان غول‌پیکر و همچنین باس فایت‌ها از این قاعده پیروی می‌کنند و کاری کرده‌اند که بازی تنوع بیشتری در گیم‌پلی داشته باشد. گرچه باید گفت نبردها چه در این حالت و چه در سبک نوبتی می‌توانست کمی متنوع‌تر باشد. بازی در هفت هشت ساعت ابتدایی خود چیز جدیدی در نبردها رونمایی نمی‌کند و کمی کند پیش می‌رود و زمانی که روی دور می‌افتد هم آنچنان با تنوع‌های زیاد در نبردها ظاهر نمی‌شود و کمی ناامیدمان می‌کند. البته یادتان باشد که جدا از نبردها، بخش سکوبازی بازی نیز بسیار گسترده و پر از جزییات است و اگر تمامی نبردها را هم دور بزنید و فقط به گشت و گذار بپردازید هم ساعتها سرگرم خواهید شد!

بازی Paper Mario: The Origami King بسیار بزرگ است و پر از جزییات ریز و درشت است. شما می‌توانید پس از تجربه ۲۰ ساعت از بازی همچنان در اوایل راه باشید و یا در اواخر ماجرا، این کاملا به حس کنجکاوی شما برمی‌گردد چرا که بازی در جای جای مراحل خود برای شما سورپرایزهای متنوعی فراهم کرده که سر زدن و کشف کردن یک به یک آنها، کار زمان‌بر ولی جذابی است. در دنیای عظیم بازی، شما می‌توانید فقط به دنبال Toadهای بخت برگشته که به خاطر انفجارهای متعدد شبیه به گوله‌های کاغذی شدند باشید و هرچقدر هم از این Toadهای بانمک پیدا کنید، مطمئن باشید که باز چهار تا را جا گذاشتید. برخی از Toadها در مکان‌های عجیب و غریبی گیر کرده‌اند و گاهی حتی شاید یک کاکتوس در مرحله بازی، در واقع یک Toad باشد که با ترکاندن آن، رها می‌شود.

مراحل بازی از دنیاهای آشنا و سرسبز ماریو را شامل می‌شود و به دریاها و کشتیرانی نیز ختم می‌شود. مکان‌های جدیدتری مانند خانه نینجاها و... نیز در بازی حضور دارد که نبردها در این مکان‌ها چالش‌های خود را دارد و گیم‌پلی بازی کاملا به مرحله‌ای که درون آن قرار دارید وابسته است.

تنوع دشمنان و مراحل از دیگر ویژگی‌های چشم‌نواز بازی است که باعث وجود تنوع در بازی می‌شود. می‌خواهم اعتراف کنم پرتاب کاغذ رنگی‌هایی که در تمام مراحل بازی همراه شما هستند (و چاله چوله‌ها را پر می‌کنند) هر باز مرا به وجد آورده و مانند بچه‌ای که با کاغذهای رنگی ذوق زده می‌شود، دلم خواسته تا دائم و دائم آنها را به در و دیوار پرتاب کنم و دنیای بازی را رنگی رنگی کنم.

Paper Mario: The Origami King یکی از بهترین بازی‌های نقش آفرینی امسال است و بهترین عنوان در سری Paper Mario نیز به حساب می‌آید (هرچند عنوان Paper Mario: The Thousand-Year Door برای کنسول گیم‌کیوب نیز می‌تواند در جایگاه بهترین سری قرار بگیرد). ماریو در بازی جدید خود یک پوست اندازی عجیب و غریب کرده که برای ناآشنایان با این سری در ساعات اولیه بسیار نامانوس است ولی خیلی زود کاری می‌کند تا هر گیمری با گیم‌پلی و دنیای عجیب بازی انس بگیرد. استفاده از برخی ویژگی‌های فیزیکی کنسول سوییچ تا حدی جالب از آب در آمده هرچند در این زمینه هم کم‌کاری شده ولی می‌توان با ارفاق از این نقص رد شد.

ماریو کاغذی جدید عنوان بی‌نظیری است که بار دیگر ثابت می‌کند پتانسیل‌های زیادی در این شخصیت و دنیایی که یک تاریخ تقریبا ۴۰ ساله دارد قرار گرفته و می‌توان با کمی خلاقیت از این پتانسیل‌ها بهره جست. نینتندو نبوغ خود را در داستان‌سرایی نشان نمی‌دهد بلکه گیم‌پلی درگیرکننده و شگفت انگیزی را خلق می‌کند که هر نقص دیگری را زیر سایه عظمت خود قرار داده و بازی را تبدیل به یک تجربه لذتبخش برای همگان می‌کند.