بررسی بازی Black Future ’88 – شکست، قریب الوقوع است

فرمولی که برای ساخت این بازی استفاده شده، همان ترکیبی است که مشابهش را بارها در عناوین روگ‌لایت دیده‌ایم: یک شوتر سریع با مراحل تصادفی، لوت فراوان و ارتقای کارکترها پس از هر بار مرگ. اما مسئله اینجاست که هر کسی قادر به استفاده درست از این ترکیب نیست و همه‌چیز می‌تواند خیلی راحت و با یک اشتباه، خراب شود. این دقیقا همان اتفاقی است که برای این بازی رخ داده. در نگاه اول، Black Future '88 به یک بازآفرینی ساید اسکرول از عنوان تحسین شده‌ی Enter the Gungeon شباهت دارد. اما هرچقدر که در بازی پیشروی می‌کنید، بیشتر متوجه می‌شوید که چه اشتباهات بزرگی در طراحی آن رخ داده است.

پیشتر از وجود یک مدت محدود برای زندگی در دنیای این بازی سخن گفتیم. جالب است بدانید که این موضوع اصلا جنبه‌ی ظاهری ندارد و کل بازی از یک شمارشگر معکوس بهره می‌برد. اگر هم این زمان به پایان برسد، کارکتر شما بلافاصله کشته می‌شود. درست است که این موضوع باعث افزایش میزان چالش می‌شود و در تطابق با داستان بازی است، ولی در این صورت دیگر چه دلیلی برای گشت و گذار در مراحل باقی می‌ماند؟ یکی از بهترین لحظات در برجسته‌ترین نمونه‌های روگ‌لایت مثل Dead Cells، لحظات پرریسکی است که می‌بایست تصمیم بگیرید آیا به گشت و گذار ادامه می‌دهید و یا این که مستقیما به سراغ باس می‌روید. در نتیجه و با معرفی یک تایمر، عملا این تصمیم‌گیری و نصف لذت عناوین این ژانر از دسترس مخاطبان این عنوان خارج شده است.

اضافه بر این، خود گیم‌پلی نیز به طرز عجیبی ناقص و تکراری جلوه می‌کند و حتی یک سری انتخاب‌های سوال برانگیز نیز در آن قابل مشاهده است. مثلا بازی هیچ منوی اصلی‌ای ندارد و به محض این که آن را اجرا می‌کنید، بلافاصله به داخل مراحل پرتاب می‌شوید. موردی که از نظر من، یکی از گناهان کبیره در طراحی بازی محسوب می‌شود. در ادامه نیز می‌توانید به وضوح ببینید که تنوع و نوآوری چندانی در زمینه‌ی طراحی دشمنان، توانایی‌ها و یا حتی اسلحه وجود ندارد و همه چیز، تکرار مکررات است. حالا به معجون فوق، یک سیستم کنترل بدقلق و همچنین متوقف نشدن گیم‌پلی در هنگام تعامل با برخی منوها را هم اضافه کنید تا به عمق فاجعه پی ببرید.

با وجود تمام مواردی که به آن‌ها اشاره کردیم، بازی همچنان این پتانسیل را دارد که یک سری از کاربرانش را راضی نگه دارد. هر چه که باشد، سلایق با هم فرق می‌کنند و ممکن است همین گیم‌پلی تکراری، عده‌ای را تا مدتی با خودش همراه نگه‌دارد. اینجاست که طراحی گرافیکی بازی وارد میدان می‌شود تا همان اندک پتانسیل جلب مخاطب را هم از بین ببرد. در ابتدای این عنوان، اخطاری برای افراد دارای بیماری صرع و یا حساس به نورهای چشمک‌زن روی صفحه نقش می‌بندد. اما مسئله اینجاست که فقط افراد دارای این وضعیت‌ها نیستند که سلامتی ذهن و چشمانشان در خطر قرار دارد.

در وهله‌ی اول، زیاده‌روی در استفاده از افکت‌های گرافیکی برای سایبرپانکی نشان دادن محیط، به همراه استفاده از کنتراست و روشنایی بسیار کم، باعث شده تا تجربه‌ی بازی یا حتی مشاهده‌ی اسکرین‌شات‌هایش عملا چشمانتان را به درد آورد. اوضاع هم وقتی به وحشتناک‌ترین حد خودش می‌رسد که وارد یک درگیری سنگین شده و یا به یکی از باس‌ها برخورد کنید. اینجاست که آن‌قدر در استفاده از افکت‌ها افراط شده و صفحه مداوما تاریک و روشن می‌شود که حس می‌کنید به طور تدریجی در حال کور شدن هستید. به عنوان یک نمونه، خود من پس از برخورد به اولین باس، چیزی در حدود سه روز مشکل بینایی پیدا کرده و قادر به انجام هیچ بازی دیگری نبودم!

عجیب‌تر هم اینجاست که با وجود دو بعدی بودن ظاهر گرافیکی، شاهد یک تراژدی تلخ در زمینه‌ی بهینه‌سازی هستیم. طبق بنچمارک‌های انجام شده، این عنوان حتی روی بسیاری از سیستم‌های قدرتمند نیز با نرخی زیر بیست فریم بر ثانیه اجرا می‌شود که برای یک عنوان اکشن، واقعا تاسف‌آور است. علاوه بر این، زیاد پیش می‌آید که در حین گیم‌پلی، بازی موقتا برایتان Soft-Lock شود؛ یعنی صفحه به ناگاه از حرکت می‌ایستد ولی گیم‌پلی همچنان در حال پیشروی است. حالا این وضعیت عملکرد را با شرایط گرافیکی بازی ترکیب کنید تا خودتان متوجه شوید که در صورت تجربه‌ی این عنوان، چه عذاب الهی‌ای انتظارتان را می‌کشد.