بررسی بازی Star Wars Jedi: Fallen Order – نیرو همراهت باد

BD-1 هم بخشی از بار عاطفی بازی را برعهده دارد (در واقع شاید رباتی کوچک باشد اما مثل یک حیوان خانگی به او دلبسته می‌شوید) و هم با قابلیت‌های متعددش در جای‌جای گیم‌پلی به کمک‌تان می‌آید. جالب اینکه داینامیک میان کل و BD-1 از نگاه بازیکن کاملاً یک‌طرفه دنبال می‌شود و از آن‌جایی که زبان ربات برای گیمر مفهوم نیست، به خلق تجربه‌ای شبیه به داینامیک میان تنزین و نیتن دریک در آنچارتد 2 منجر شده که برای مدتی طولانی در ذهن‌تان باقی خواهد ماند. در این بین ربات کوچک تنها یار و یاور شما نیست و دو شخصیت دیگر هم در سراسر داستان همراهی‌تان می‌کنند که در ابتدا اندکی نچسب به نظر می‌رسند اما وقتی کمان شخصیتی‌تان طی می‌شود، از سپری کردن اوقات در کنار آن‌ها لذت خواهید برد.

همانطور که بالاتر گفتم، Star Wars Jedi: Fallen Order آمیزه‌ای از ژانرهای مختلف است. در غایی‌ترین حالت، این یک بازی اکشن ماجرایی سوم‌شخص است اما خیلی زود شمه‌هایی از سولز لایک (از نظر مکانیک‌های بنیادین مبارزات و عناصر جانبی گیم‌پلی) و مترویدوانیا (از نظر طراحی مراحل و محیط) در آن نمایان می‌شود.

نکته مهم البته اینست که برخلاف سولزبورن خبری از یک درجه دشواری واحد نیست و می‌توانید بازی را روی درجات دشواری مختلفی تجربه کنید که یک مزیت و یک ضعف به همراه داشته. مزیتش اینکه گیمرهایی که تا به امروز بازی‌های سولز را تجربه نکرده‌اند یا قادر به برقراری ارتباط با آن‌ها نبوده‌اند می‌توانند خیلی زود با این گیم‌پلی بخشنده‌تر خو بگیرند. شباهت به کاری که سکیرو با سیستم شکستن گارد کرده بود هم اینجا استفاده شده و خود یکی دیگر از عوامل بخشندگی گیم‌پلی به حساب می‌آید.

اما ضعفی که به وجود آمده، عدم یکپارچگی در دشواری مواجهه با دشمنان مختلف (خصوصاً دو-سه باس‌فایت پایانی) است. رویکرد مشخص سری دارک سولز در قبال درجه سختی، فضای قابل توجهی به سازندگانش داده که باس‌فایت‌هایی با استاندارد واحد طراحی کنند. اما در Fallen Order تکلیف آنقدرها مشخص نیست و باس‌فایت‌ها هرکدام به یک شکل پیش می‌روند، یکی را در اولین تلاش و بدون هیچ زحمت از بین می‌برید، دیگری الگوی مبارزه‌ای بسیار گسترده (نسبت به بقیه) از خود به نمایش می‌گذارد و با رویکردی بسیار استانداردتر به دفعات به چالش می‌کشدتان.

بدون مقدمه‌چینی می‌خواهم بگویم که ریسپاون در ساخت یک جهان مترویدوانیایی کاملاً موفق بوده و سیاره‌های مختلف نه‌تنها شخصیت و خصیصه‌های کلی خود را دارند که از نظر تجربه بصری از دیگری متمایزشان می‌کند، بلکه چالش‌های متنوعی هم پیش پایتان می‌گذارند. به رسم تمام بازی‌های مشابه، هر سیاره پر شده از سوراخ و سنبه‌های مختلف که سرک کشیدن به بخش اعظمی از آن‌ها کاملاً اختیاریست اما می‌تواند به پیشروی هرچه ساده‌تر در بازی منجر شود.

در این گوشه و کنارها، گاهی آیتم‌هایی خواهید یافت که امتیاز تجربه را برایتان به ارمغان می‌آورند (که از آن‌ها برای ارتقای توانایی‌های کل استفاده می‌کنید)، گاهی آیتم‌هایی می‌یابید که نوار سلامتی و نیرویتان را افزایش می‌دهند و گاهی خیلی ساده آیتم‌های تزیینی پیدا می‌کنید که برای تزیین لباس کَل، پوسته BD-1 و بدنه کشتی فضایی Mantis به کارتان می‌آیند. این آیتم‌های آخر شاید چندان مسئله مهمی نباشند، اما برای یک بار هم که شده طی سال‌های اخیر، مشاهده آیتم‌های کازمتیکی که در لوت‌باکس‌های چند دلاری پنهان نشده‌اند نوعی دلگرمی می‌دهد که هنوز هم هستند بازیسازانی که به هر شکلی بازی ۶۰ دلاری خود را هرچه بیشتر تجاری‌سازی نمی‌کنند.