بررسی بازی Luigi’s Mansion 3 – تنها در عمارت

و به این ترتیب، هنگامی که پای لوییجیز منشن 3 می‌نشینید تا فقط یک مرحله دیگر از بازی را پشت سر بگذارید، ناگهان خودتان را غرق در معماهای گوناگون و گاهی کلافه از آن‌ها می‌یابید. می‌گویم کلافه چون گاهی از مواقع پازل‌هایی بی‌رحمانه پیش پایتان قرار می‌گیرد که باید برایشان حسابی فسفر بسوزانید. در واقع جای تعجب دارد که چطور بازی Luigi’s Mansion مناسب برای همه سنین رده‌بندی شده، چرا که آنقدر ماهرانه کاربری ابزارهایش را ادغام کرده و معماهایی منطقی اما نیازمندِ تفکرِ خارج از چارچوب می‌سازد که گاهی این سوال را ایجاد می‌کند که گاهی از خودم می‌پرسم کودکی زیر ۱۳ سال چطور قرار است از پس آن‌ها برآید.

همین دشواری راهش را به باس‌فایت‌های بازی هم باز کرده. برخلاف Luigi’s Mansion 2 که رویکردی عمدتاً یکسان در قبال باس‌فایت‌ها داشت و صرفاً بحث میزان صبوری در عبور از هرکدام از آن‌ها مطرح بود، باس‌فایت‌های نسخه سوم آمیزه‌ای از صبوری، شناخت کامل ابزارها و جسوری در استفاده از گوییجی هستند. ضمن اینکه بازی نیازی به قاعده‌مندی در سکانس‌های باس‌فایت ندیده و به جای روند یکسان عبور از مرحله و مبارزه با یک باس در فاز پایانی، دست خود را باز گذاشته و هرجا که باس‌فایت می‌توانسته ضرباهنگ بازی را به اوج برساند، یک نبرد انتظارتان را خواهد کشید.

البته که همه‌چیز در لوییجیز منشن 3 به خوبی و خوشی پیش نمی‌رود و حداقل در دو ساعت ابتدایی بازی، باید منتظر حجم عظیمی از اتلاف وقت باشید که قرار است مکانیک‌ها را به شما آموزش داده و دست‌تان را راه بیندازد. اما حقیقت اینست که علی‌رغم تلاش سازندگان برای آموزش شمرده و آهسته عناصر، در نهایت آنقدر این پروسه کش پیدا می‌کند که مکانیک‌های قبلی را فراموش می‌کنید و ۴-۵ ساعت ابتدایی بازی تبدیل به تلاشی فرسوده‌کننده می‌شود برای یادآوری توانایی‌هایی که در اختیار دارید.

چیدمان عجیب دکمه‌ها روی جویکان هم مسئله‌ایست که به تجربه روان بازی آسیب زده. اکثریت توانایی‌های لوییجی روی دو دکمه مختلف از جویکان‌ها تنظیم شده‌اند و مثلاً برای تاباندن نور روی اشباح، هم قادر به استفاده از تریگر روی شانه و هم یکی از دکمه‌های جوی‌کان راستی هستید. از آن‌جایی که در کنار استفاده از قابلیت‌ها، معمولاً نیاز به حرکت و چرخش در محیط دارید، استفاده از تریگرهای روی شانه منطقی‌ترین کار ممکن است.

اما وقتی نوبت به تاباندن نور فرابنفش (که عناصری مخفی در محیط را ظاهر می‌کند و تنها روی یک دکمه تنظیم شده) می‌رسد، ناگهان مجبور به ابتکار عمل می‌شوید و باید با دست راست، هم دکمه‌ای را فشار دهید و هم آنالوگ را بچرخانید که به خودی خود، از تمام چالش‌های داخل گیم‌پلی سخت‌تر است. یک مورد دیگر هم باقی می‌ماند که ارتباطی به لوییجیز منشن و سازندگانش ندارد اما در ترکیب با چینش عجیب دکمه‌ها، هر از گاهی تجربه بازی را به جهنم روی زمین تبدیل می‌کند. اگر سوییچ داشته باشید احتمالاً همین حالا حدس زده‌اید درباره چه صحبت می‌کنم: دریفت لعنتی جویکان‌ها.

فارغ از این موضوع، عملاً هیچ نکته‌ای وجود ندارد که خللی در تجربه بازی Luigi’s Mansion 3 وارد کند. همه‌چیز در بهترین حالت ممکن قرار دارد و منظورم «همه‌چیز» است. از بُعد هنری، آخرین نسخه از فرنچایز محبوب لوییجی سنگ تمام گذاشته و جدا از معماری بی‌نظیری که در سراسر مراحل مشاهده می‌کنید، توجه به جزییات دائماً لبخند را به لبتان می‌آورد. انیمیشن‌های لوییجی به صورت خاص نرم‌تر از هر زمان دیگر شده‌اند و وقتی میان‌پرده‌های کوچک مثل لحظات پریدن لوییجی از وحشت یا افتادن رعشه به تنش با تجربه گیم‌پلی ترکیب می‌شود، احساس می‌کنید در حال تماشای انیمیشنی دوست‌داشتنی هستید که دلتان می‌خواهد حالا حالاها ادامه پیدا کند.