بررسی بازی Astral Chain – چنگ زدن به زنجیرها

بازی‌های پلاتینیوم گیمز برخلاف دیگر بازی‌های ژاپنی، معمولا داستان چندان قدرتمندی ندارند؛ البته که بایونتا و یا Vanquish یک داستانی دارند اما اگر دقت کنید داستان این بازی‌ها یک قصه کلیشه‌ای است بدون پرداخت جزیی و صرفا وسیله‌ای است برای پیش بردن بازی. این روند از عنوان Nier: Automata تا به حد زیادی تغییر پیدا کرد و حالا در Astral Chain به بلوغ خود نزدیک‌تر شده است. داستان Astral Chain با وجود اینکه در نگاه اول آن‌چنان قوی به نظر نمی‌آید ولی در ادامه پیچش‌های زیبایی در آن دیده می‌شود و شخصیت‌پردازی دقیقی برای برخی کاراکترها در بازی به کار گرفته شده که چند پله نسبت به بازی‌های قبلی این شرکت پیشرفت داشته است.

حضور آکیترو ناکا در مقام نویسنده بازی کار خودش را کرده و با اینکه این بازی عملا اولین تجربه رسمی او در امر بازیسازی به شمار می‌آید اما ناکا نشان می‌دهد که احتمالا در آینده صنعت بازی‌های ژاپنی بیشتر نام او را خواهیم شنید. البته نظارت هیدکی کامیا افسانه‌ای (سازنده عناوین محبوبی چون DMC و بایونتا) نیز قطعا در این موضوع بی‌تاثیر نبوده است. در هر حال دنیای Astral Chain بزرگ‌تر و پیچیده‌تر از آن چیزی است که در چند ساعت اولیه تجربه آن به نظر می‌آید ولی نباید گمان برده شود که داستان بازی با وجود این تعاریف بی‌عیب و نقص است؛ در واقع پاشنه آشیل بازی روی پاشنه شخصیت پردازی کاراکتر اصلی می‌چرخد.

لال بودن شخصیت اصلی ضربه بدی به روند داستان آن زده و با اینکه این موضوع در بازی‌های نقش آفرینی ژاپنی رایج است و قابل تحمل، اما در Astral Chain کاملا اعصاب‌خردکن جلوه می‌کند. شما در جریان بازی شاهد کات‌سین‌هایی طویل هستید و شخصیت شما صم بکم نظاره‌گر آنها خواهد بود. نهایت اصواتی که از گلوی شخصیت اصلی خارج شود کمی آه و ناله و فریاد و نهایتا گریه‌زاری است؛ این موضوع باعث شده که با شخصیت اصلی بازی چندان خو نگیرید. این لال بودن کاراکتر اصلی را با لاف‌زنی‌های دانته و حرافی‌های بانو بایونتا کنار هم بگذارید تا متوجه شوید با چه چیز اعصاب‌خردکنی روبرو هستیم. عدم صداگذاری برای شخصیت اصلی بازی نکته نابخشودنی در Astral Chain به شمار می‌رود و یک تنه ضربه بزرگی به نحوه روند داستان زده است.

جدا از داستان بازی (که اساسا همانطور که گفته شد نقش چندانی در بازی‌های ساخته شده توسط پلاتینیوم گیمز ندارد) باید به گیم‌پلی بازی اشاره کرد که حرف اول و آخر بازی را می‌زند. شما در طول بازی کنترل قهرمان بازی و لژیون او را بر عهده دارید، در کل بازی نیز ۵ لژیون وجود دارد که هر یک قابلیت‌های متنوعی دارند. یک لژیون سریع و چابک است و یک لژیون دیگر زور و قدرت زیادی دارد. ویژگی‌های لژیون‌ها جدا از اینکه در پیشروی بازی و صحنه‌های نبرد به کار می‌آیند، در حل برخی معماهای داخل بازی نیز کاربردی هستند. همچنین لژیون‌ها هم درخت مهارت مخصوص به خود را دارند و به مرور زمان می‌توانید قابلیت‌های آنها را آپگرید کنید.

قهرمان بازی هم تفنگ دارد و هم یک باتوم پلیس و شمشیر، لژیون‌ها نیز بسته به نوعشان حملات مختلفی دارند ولی عموم ضرباتشان در دسته Melee Attack (ضربات رو در رو) جای می‌گیرد. با آنالوگ دست چپ و نگه داشتن همزمان دکمه ZL می‌توانید لژیون را به اینور و آنور هدایت کنید و به او دستوراتی برای حمله صادر کنید. خودتان هم با آنالوگ طرف مخالف می‌توانید در صحنه نبرد وارد مبارزه شوید. کنترل همزمان لژیون و کاراکتر اصلی بازی در Astral Chain در وهله اول شبیه به عذاب است و بسیار گیج‌کننده. این سردرگمی اما با پیشروی در بازی حل می‌شود و به تدریج دستتان می‌آید که چطور این دو کاراکتر را به طور همزمان کنترل کنید.

به شخصه با دیدن لژیون‌هایی که از دل زنجیرهای وصل شده به کاراکترها بیرون می‌آیند، یاد دنیای انیمه JoJo شدم. لژیون‌ها اما از دنیای موجودات JoJo بسیار عقب‌تر هستند و بیشتر شبیه ماشین‌های جنگی هستند که در کنار انسان‌ها به مبارزه با همنوعان خود می‌پردازند. هرچند داستان بازی در ادامه حرف‌هایی برای گفتن درباره آنها دارد ولی بازهم می‌توان گفت پتانسیل بیشتری در ذات این لژیون‌ها وجود داشت که می‌توانست به مراتب به جذاب‌تر شدن بازی کمک کند.

فقدان وجود قابلیتی همچون صادر فرامینی کوتاه برای لژیون در بازی به شدت حس می‌شود و از آنسو باید بگویم که کنترل بازی نیز آنچنان نرم و روان نیست مگر آنکه دسته مخصوص Pro را داشته باشید. کنترل بازی در حالت دستی کنسول نینتندو سوییچ که بیشتر شبیه به فاجعه است و شدیدا توصیه می‌کنم که بازی را در تصویر عریض تلویزیون انجام دهید و جویکان‌ها را در جایگاه مخصوص خود بکارید تا با کنترلی روان‌تر مواجه شوید. در کل، کنترل مبارزات بازی با توجه به ماهیت عجیب و غریب بازی (کنترل کردن دو مبارز در یک میدان نبرد شلوغ با سرعتی بالا) آنچنان خوب نیست ولیکن با مرور زمان می‌توان بیشتر به آن خو کرد.