بررسی اپیزود آخر بازی The Walking Dead Final Season – دختری به نام کلمنتاین

بعد از بلوای پیش آمده در ابتدای بازی، سرنوشت پایانی کاراکترها یکی یکی و پشت سر هم به مغز گیمر کوبیده می‌شود. گیمر با صحنه‌هایی روبرو می‌شود که در آن‌ها قرار است برخی شخصیت‌ها برای همیشه خداحافظی کنند و داستان بازی در دقایق ابتدایی بازی سرسری پیش می‌رود.

بازی به جای آنکه گیمر را وارد نبرد جانانه‌ای که در شماره‌های پیشین نویدش را داده بود کند، به سمت آرامش (این بار بعد از طوفان!) پیش می‌رود. اگر شما هم مثل من با تمام کردن اپیزودهای قبلی انتظار این را داشتید که در شماره پایانی وارد یک بازی اکشن‌تر و نبرد بین دو ارتش انسان‌ها شوید، باید بگم دلتان را خوش کرده‌اید!

اپیزود نهایی واکینگ دد بیشتر از همیشه بار درام و احساسی را بر دوش می‌کشد و ذات اکشن خود را از دست می‌دهد. در خلال بازی اما نکاتی مانند تیراندازی آزادانه وجود دارد که گیمر را به این شک وا میدارد که شاید آشپزهای بازی دو نفر بوده‌اند.

تفاوت اپیزود آخر بازی‌ Walking Dead با سایر اپیزودها در نوع روایت داستان می‌گذرد. بازی بار دیگر می‌تواند به روزهای اوج خود بازگردد و داستانی را برای گیمر تعریف کند که احساسات او را به شدت جریحه‌دار کند. انتخاب‌های به جا و دقیق از زاویه دوربین و بکار بردن موسیقی متن بی‌نظیر نیز دست به دست هم داده تا به اپیزود نهایی واکینگ دد بیشتر به مثابه یک اثر هنری بنگریم که در آن کارگردانی صحنه‌ها حرف اول و آخر را می‌زند.

کارگردان بازی با انتخاب دوربین درست و روند صحیح قصه، آن را وارد پیچش‌هایی می‌کند که هرچند برای هیچ گیمری چالش برانگیز نیستند ولی به تکراری نشدن و فرار از ورطه تکرار کمک شایانی می‌کند. اپیزود نهایی صحنه‌های دلهره‌انگیز و ماندگار زیادی دارد و از این حیث، راه اپیزود قبلی را پیش گرفته اما به زعم من نمی‌تواند بهتر از آن بدرخشد؛ از همین روست که ترکیب دو استودیو تل تیل گیمز و Skybound‌ را چیزی جادویی می‌نامم چرا که بیشترین همکاری نسبتا مشترک این دو در ساخت اپیزود سوم صورت گرفته است.