دوازده دقیقه از فیلم‌های هیچکاک را خودتان بازی کنید!

"دوازده دقیقه" با یک خبر شروع می­‌شود. زن و شوهری نشسته و در حال خوردن دسر نیمه‌شب هستند که زن به همسرش اعلام می­‌کند که باردار است. آنچه بعد رخ می­‌دهد زندگی­‌شان را برای همیشه تغییر می‌­دهد.

بسته به نوع بازی کردن ما – و با اطلاعات در دست – انتظار یک مزاحمی که ادعا می­‌کند پلیس است، متهم به قتل، ارتکاب به جرم قتل عمد، معمایی مرتبط با یک میراث خانوادگی، رازهایی که ترس بر ملاشدنشان وجود شخصیت­‌ها را فرا می‌­گیرد، آپارتمانی که پارتیشن­­‌های پنهانی دارد و نتیجتا مثل پیچیدگی­‌های ترسناک قابل توجهی از یک فیلم درجه ب، ما را به این استنباط می‌­رساند که آن‌هایی را که بیش از همه دوست می‌­داریم را کاملا نمی‌­شناسیم.

دیزی ریدلی، صداپیشه‌­ی نقش زن شخصیت بازی می‌­گوید: «جراحت‌­های روحی ناشی از بر ملاسازی‌­های یک شب جهنمی که اساس بازی "دوازده دقیقه" را شکل می­‌دهد به این راحتی فراموش شدنی نیستند!»

"دوازده دقیقه" به عنوان یک ژانر سینمایی هیجان­‌انگیز با حضور ستارگانی چون دیزی ریدلی، جیمز مک­‌آووی به عنوان کاراکتر اصلی و مرد خانواده و ویلم دفو به عنوان مزاحم، یک بازی معمایی ظرافتمندانه به حساب می‌­آید. مقایسه‌­ی آن با فیلم Groundhog Day که در آن مرد خانواده در یک لوپ زمانی در حالی که همسرش متهم به قتل است – با همان کیفیت فیلم Twilight Zone از استیون اسپیلبرگ می‌­باشد؛ با این تفاوت که هرچه جلوتر می­‌رویم بیشتر جذب آن می­‌شویم، هرچه در این شخصیت­‌های بی­‌نام و نشان بازی بیشتر کند و کاو کنیم، کمتر می‌­دانیم و زمانی که حس کنیم چیزی دستگیرمان شده است – تیک­‌تاک ساعت تمام شده! – و بازی ریست می‌­شود.

زمانی که در بازی یک گوشی هوشمند پیدا می­‌کنید تا با آن به پلیس زنگ بزنید، گرچه نجاتتان هم ندهد حداقل حس می­‌کنید که کاری انجام داده‌­اید، اما فراموشش کنید! تا رسیدن کمک ۱۵ دقیقه زمان لازم است؛ ۳ دقیقه بیشتر از سقف زمانی مجاز که بازی برای آن طراحی شده است. کارگردان بازی می‌­گوید: «دوازده دقیقه بازی دانسته‌­ها است، اما زمانی که جهان­‌بینی ما معطوف به درک محدودمان از واقعیت‌­هایی است که در اختیار داریم، آن زمان است که احساسات دخیل­ شده­‌ انسانی در هم گره می‌­خورند.

دانستن در بازی دوازده دقیقه همزمان یک­ موهبت و یک مصیبت به حساب می­‌آید. زمانی که آخرین اثر آناپورنا اینتراکتیو، یک استودیوی فیلمسازی که کم و بیش یک مرکز توسعه بازی‌های ویدیویی هم محسوب می‌­شود را تجربه کنید، ممکن است بخاطر ترس از محدودیت زمانی برداشت­‌های اشتباه داشته باشید: دائما به ساعت نگاه کنید یا هرچیزی که قابل انتخاب باشد را به امید آنکه در حداقل زمان به موارد بیشتری پی ببرید کلیک کنید.

اما اگر کسی بدون گشت و گذار در آپارتمان و یا بدون مدیریت کردن این موضوع که چگونه صحبت با همسر پروتاگونیست و یا مزاحم را با شیب درستی پیش ببرد و عجله به خرج دهد، گفتمان و روند بازی به ستیز منتهی خواهد شد و اگر بازیکن– با شتاب کردن در گرفتن جواب‌های تعیین‌­کننده­‌ی معمای بازی – خودخواهی به خرج دهد، کاراکترها چنین برداشت خواهند کرد که مجاب به کاری شده‌­اند؛ که در واقع زودتر از آن زمانی است که احساس کنند توانایی در میان گذاشتن جواب مناسب را با شخصیت اصلی دارند و به همین خاطر مکانیزم دفاعی­ آن‌ها فعال می‌­شود.

لوییس آنتونیو، خالق دوازده دقیقه می‌­گوید: «زمانی که کار بر روی این بازی را شروع کردم، فرزند اول خود را داشتم. با حضور و تولد یک بچه در زندگی­ می­‌بایست به آنان ارزش را بیاموزیم اما همان زمان است که ارزش­‌های خود را زیر سوال می­‌بریم. چگونه کتک زدن دیگران یا گرفته شدن اسباب­‌بازی از بچه‌­­ای دیگر را توضیح دهم؟ تمام ارزش­‌هایی که می­‌دانم همان­‌هایی است که از قبل به من نسبت داده شده که تعدادی از آن‌ها مطلوب هم نبوده‌­اند! همین باعث شد که نحوه‌­ی گفتگوهای کاراکترها با یکدیگر را زیر سوال ببرم.»

بازیکن به راحتی می‌­تواند خود را به حماقت بزند، اما اگر کسی با خاطری آسوده اجازه دهد تا زمان برای "دوازده دقیقه" بگذرد، دیالوگ بین کاراکترها به مرور فضایی ملاحظه­‌گرانه‌­تر به خود می­گیرد. همه­‌ی اینها زمانی ممکن می­‌شود که متوجه روند کار سیستم لوپ بازی بشویم، لوییس آنتونیو با این کار قصد آن را داشته است که بازیکنان به هر یک از کاراکترها توجه داشته باشند و این با انتخاب نوع بازی مضطربانه اتفاق نمی­افتاد.

علی‌­رغم محدودیت زمانی، دوازده دقیقه مارا عجول نمی­‌کند. زن عصر خود را به آرامی در حالی که مشغول خواندن کتاب است می­‌گذراند در صورتی که شوهر یا می­‌خواهد همسرش را قانع کند که در یک لوپ زمانی گیر افتاده است یا در حال جمع کردن تکه‌­های داستانی گذشته است که به مرور کاربرد خود را نشان می‌­دهند. بعضی اوقات تنها با سکوت بیشترین اطلاعات ممکن را به دست می­‌آوریم. اگر زمانی هم اشتباهی کنیم که مکالمات به بن­‌بست برسند، با خارج شدن از درب آپارتمان می‌­توانیم در یک لحظه لوپ را ریست کنیم.

لوییس آنتونیو می‌­گوید: «وقتی چیزی را می­‌خواهید به این دلیل است که نیازتان برآورده نشده است، زمانی که نیازی برآورده نشده باشد، تلاش می­‌کنید متناسب با شرایط فردی که قبلا از سر گذرانده‌­اید رفتار کنید. بیشتر آدم­ها یکدیگر را بخاطر نوع احساساتشان سرزنش می‌کنند و به همین دلیل در آن‌ها پرخاشگری به وجود می­‌آید. تلاش من بر این بوده است که عدم انسجام زبان گفتار آدم‌­ها را نشان دهم تا زمانی که آن‌ها در کشمکش هستند از اعماق قلبشان صحبت کنند و عباراتی مانند: چون مطابق میل من رفتار نمی­کنی از تو متنفرم را با می‌توانی به من در نیازم کمک کنی؟ جابه­‌جا کنم، زمانی که به این مرحله برسم نحوه‌­ی گفتگوی کاراکترها را به تعادل رسانده‌­ام.

بازی سیر هوشمندانه‌­ای را می­‌گذراند. مرد خانواده یا بازیکن با یادآوری اتفاقات گذشته در لوپ‌های تکرارشونده میانبر می‌­زند. برای مثال آرام کردن مزاحم در ابتدا کاملا تصادفی می­‌باشد یا خواب‌­آوری که در لیوان همسرمان می­‌ریزیم حس عذاب وجدان را القا می­‌کند. ترتیب انجام کارها اکثرا مهم هستند، برای مثال اگر سراغ وسایل همسرتان می‌­روید باید مراقب باشید تا در معرض دید شما قرار نگیرد.

چیدمان جمع و جور یک آپارتمان تک خوابه با چاشنی محدودیت زمانی حس استرس فیلم­‌های هیچکاکی را به شما وارد می­‌کند؛ در حقیقت دوازده دقیقه را با توجه تنظیمات اشتراکی و قابل لمس آن می­‌توان یک تجربه‌­ی سینمایی انتراکتیوی به حساب آورد، درحالی که لوییس آنتونیو از اعضای برجسته­‌ی سابق یوبیسافت و راکستار پیش از مستقل شدنش، اظهار می‌­کند که تصور خط روایی بازی به عنوان یک فیلم یا سریال و ساختار آن در قالب یک بازی ویدیویی، سناریوهای مبالغه­‌آمیز را شخصی‌­تر می‌­کند.

او در ادامه می­‌گوید: این پروژه می­‌تواند یک فیلم یا یک کتاب باشد، اما در آن صورت مهم‌ترین المان که همان انتخاب است در دسترس شما نخواهد بود و این انتخاب بر مبنای برداشت­‌های شما می­باشد، بازی به نقطه‌­ای خواهد رسید که درونی خواهد شد و اینگونه نیست که بگویید: بسیار خب، ته بازی را درآوردم!  آیا به تحلیل درستی رسیده‌­اید؟ یا برای شما تحلیل درست همان "ته بازی" می‌­باشد؟ آیا نیازی به ادامه دادن هست؟ بنظر من اینطور برمی‌­آید که نحوه­‌ی برخورد با کاراکترها و اینکه چگونه لایه‌­های ارتباطی را  به وجود می­‌آورید، یک نمایی از وجود خودتان است.

اما آنچه که دوازده دقیقه را نسبت به یک ژانر صرفا هیجان‌­انگیز بالاتر برده و به یکی از بحث برانگیزترین بازی­های سال خود تبدیل می‌­کند، رویدادهای گذشته هستند که جوهر درامای بازی را شکل می‌­دهند و در فکر ما باقی می‌­مانند؛ حقایق، کلمات و آینه­‌ی رفتار سه شخصیت بازی مواردی هستند که ماجرای اصلی را از ما دور نگه می­‌دارد.

به عبارت دیگر، رفتار ما یا کاراکترها هرچقدر که سناریوهای رمانتیک یا وحشتناکی را به وجود آورد، در نهایت یکسان خواهد بود و مفهوم زمان ما را از نو وادار به شروع دوباره می­‌کند.