بررسی بازی Call of Duty Modern Warfare 2

اینفینیتی‌وارد سال‌هاست که نقش استودیوی اصلی بازی‌های کال آو دیوتی را بازی می‌کند و به طور خاص آن را با مجموعه سه‌گانه کلاسیک «مدرن وارفر» می‌شناسیم. با این که دهه اخیر با بازی‌هایی مثل Ghosts و Infinite Warfare با بهترین روزهای این استودیو در زمان سه‌گانه مدرن وارفر خیلی فاصله داشتند، اما ریبوت مجموعه مدرن وارفر که سال ۲۰۱۹ منتشر شد، از خیلی جهات یک پیشرفت اساسی و بازگشت کال آو دیوتی به مسیر اصلی خود بود. نسخه ۲۰۱۹ نه تنها با برگشت بخش داستانی به مجموعه و شخصیت‌هایی مثل کاپیتان پرایس و قصه جنگ‌های جدید خاورمیانه همراه بود، در ادامه نقش سنگ بنایی محکم برای بازی بتل رویال Warzone را بازی می‌کرد و به طور کلی، یک پکیج دوست‌داشتنی چه برای مخاطبان قدیمی و چه مخاطبان جدید بود.

دنباله این بازی یا Modern Warfare 2 هم‌نام بازی ساختارشکن سال ۲۰۰۹ است که یکی از موفق‌ترین نسخه‌های کال آو دیوتی محسوب می‌شود. اما در این دنباله چه انتظارتان را می‌کشد؟ این بازی دنباله‌ای مستقیم و در عین حال غیرمستقیم برای بازی قبلی است. یعنی بخش داستانی Modern Warfare 2 نه تنها ماجراهای کاپیتان پرایس و حتی شخصیت‌هایی مثل گز و فرح را ادامه می‌دهد، بلکه شخصیت‌های دوست‌‎داشتنی سه‌گانه اصلی مثل جان «سوپ» مکتاویش و سایمون «گوست» رایلی را برمی‌گرداند و البته یک خط داستانی کاملا جدید و شخصیت‌های جذاب دیگر مثل الخاندرو هم دارد.

مدرن وارفر ۲ کمابیش نقش یک ریبوت یا بازنگری را برای همان نسخه ۲۰۰۹ را بازی می‌کند؛ بازی‌ای که شخصیت‌هایی مثل سوپ مکتاویش را برجسته‌تر از قبل کرد، گوست را معرفی کرد و البته به آغاز جنگ روسیه و آمریکا پرداخت. ریبوت Modern Warfare 2 هم جا پای برادر بزرگترش گذاشته و راستش را بخواهید، در هیچ بخشی کم نمی‌گذارد اما خیلی جاها را بی‌راهه می‌رود. با این که بخش داستانی بازی در خیلی از قسمت‌ها حتی به روزهای اوج این مجموعه رسیده و استانداردهای جدیدی را تعریف می‌کند، اما پس از آن دوباره با یک سری آزمون و خطای خیلی غیراصولی، به بن‌بست ایده و درجا زدن می‌رسد. بازی در نیمه اول روی فرمول‌های قدیمی شرط‌بندی می‌کند و موتور داستان آن کم کم از نیمه دوم روشن می‌شود.

بگذارید با هم صادق باشیم؛ اگر دنبال یک «شوتر تک‌نفره داستانی» هستید که ۷-۸ ساعت با آن عشق و حال کنید، کمپین Modern Warfare 2 را به هیچ وجه نباید از دست ندهید. اما اگر کال آو دیوتی را صرفا با اکشن بی‌مغز و کشت و کشتار و مراحل کاملا یک‌دست و قابل پیش‌بینی می‌شناسید، به نظرم حداقل باید این نکته را مد نظر قرار دهید که Modern Warfare 2 در عین حس آشنایی که دارد، دورترین مثال از یک بازی کال آو دیوتی است که البته در اکثر اوقات به شدت هم خوش‌ساخت و جذاب در آمده است.

مدرن وارفر ۲ بیشتر از این که مراحل اکشن داشته باشد، روی بخش مخفی‌کاری مانور می‌دهد و گاهی اوقات حتی باور کردن آن سخت است که دارید «کال آو دیوتی» بازی می‌کنید، نه بازی جدید استودیوی آرکین! نه این که لزوما مراحل مخفی‌کاری بد باشند، اما قضیه وقتی جالب شد که در یکی از مراحل کاملا مخفی‌کاری بازی که الگوی آن هم مستقیما از روی یکی از محبوب‌ترین مراحل کل سری گرفته شده، بازی من را مدام در موقعیت‌هایی قرار می‌داد که ۱ به ۵ یا حتی ۱ به ۸ با تعداد زیادی سرباز روبرو شوم و عملا غیرمستقیم من را مجاب می‌کرد که از ابزارهای مختلفی استفاده کنم تا اجازه شناسایی شدن توسط دشمن و درگیری با آن‌ها در تعداد زیاد را به خودم ندهم. خوش‌ساخت؟ بله، قطعا. کال آو دیوتی؟ نه، اصلا! مدرن وارفر ۲ وقتی عجیب‌تر شد که در یکی از مراحل پایانی، بازی تبدیل به یک مرحله اشاره و کلیک مخفی‌کاری شد که به جای فرمان شنیدن، باید به بقیه فرمان بدهید. از این که بگذریم، بازی در یکی از مراحل دیگر عملا تبدیل به یک نسخه اکشن‌تر از رزیدنت اویل می‌شود که باید ابتدایی‌ترین تجهیزاتتان را کرفت کنید؛ کرفت در یک بازی کال آو دیوتی، چقدر عجیب و در عین حال امیدوارکننده!

بازی جدید اینفینیتی‌وارد با اختلاف از دو نسخه اخیر یا Cold War و Vanguard جلوتر ایستاده است. با این که کلد وار و ونگارد در دوره جنگ سرد و جنگ جهانی دوم به سر می‌بردند، اما جهت‌گیری‌های سیاسی امروز، نقش کمتری در قصه‌گویی نظامی آن‌ها داشت. در Modern Warfare 2 ما در عین حال که انتظار دنباله‌ای برای نسخه ۲۰۱۹ را داریم، دنبال نشانه‌های ریبوت و معرفی شخصیت‌هایی مثل سوپ و گوست در کنار شخصیت‌های جدید هستیم. بازی در نیمه اول فرصت کافی برای پرداختن به هر دو مورد را ندارد و بعد از مدتی از تکاپو می‌افتد. از نیمه دوم ماجرا عوض می‌شود اما راستش را بخواهید، باز هم خبری از یک رشد یکنواخت تنش در داستان و اتفاقات نیست. شاید حتی بتوان گفت که مدرن وارفر ۲ یکی از سینوسی‌ترین ریتم‌ها را در تمام بازی‌های کال آو دیوتی را دارد.

بعضی از مرحله‌های مخفی‌کاری طوری طراحی شده‌اند تا حس جدیدی را نسبت به مراحل قدیمی مثل Cliffhanger (مرحله اول برفی در MW2 اصلی) را به شما بدهند اما تعداد آن‌ها بیش از حد نیاز است. بعضی از این مراحل به عمد یا به انتخاب بازیکن، در میانه راه اکشن پر و زد و خورد را برمی‌گردانند اما همچنان چگالی آن‌ها در یک بازی ۷ ساعته زیاد است و البته بازی راه‌های بد و البته بعضا به شدت خلاقانه‌ای را برای پیدا کردن راه خودش از بین این مرحله‌ها پیدا می‌کند. این یعنی تمام مرحله‌های مخفی‌کاری اصلا شبیه به هم نیستند و بعضی از آن‌ها حتی با دست خالی شما را در میان لانه گرگ رها می‌کنند تا راه خودتان را پیدا کنید. در چنین لحظاتی، راستش را بخواهید Modern Warfare 2 حتی استانداردهای سه‌گانه اصلی را هم رد می‌کند و بنچمارک جدیدی برای طراحی مرحله می‌شود. اغراق نیست اگر بگویم که گاه و بی‌گاه ممکن است فراموش کنید که در حال تجربه کمپینی از یک بازی کال آو دیوتی هستید.

نمی‌دانم چرا، اما بعضی از مراحل بازی که راه‌های جدید و خلاقانه‌ای هم برای اکشن پر زد و خورد پیدا کرده‌اند، در آشفته‌ترین وضعیت ممکن ریتم بازی را از پا در می‌آورند. بعضی از آن‌ها آن‌قدر به اصطلاح خارج از بحث هستند که حتی اگر طراحی خوبی هم داشته باشند، آن‌قدر تحت تاثیر فیلم‌های درجه دو اکشن هالیوودی ساخته شده‌اند که باعث می‌شوند تا فکر کنید چرا این مرحله اصلا باید به بازی نهایی راه پیدا کند و هدف آن چیست، چرا که انگار از وسط یکی از مراحل بتل رویال وارزون در آمده‌اند. متاسفانه کمپین بازی این روند سینوسی را از ابتدا تا انتها با خود دارد و تجربه مراحل شاهکار را مثل بادام تلخ در ظرف آجیل به تجربه‌های بد تبدیل می‌کند. بدون اغراق می‌گویم که Modern Warfare 2 گاهی آن‌قدر ایده‌های برجسته و نوآورانه‌ای رو می‌کند که باورتان نمی‌شود که چرا یک مرحله در میان، یک تیر به پای خودش شلیک می‌کند و دوباره به سطر اول بر‌می‌گردد.

شخصیت گوست که در این بازی ماسک جدیدی هم به صورتش می‌زند، این بار نقش مافوق سوپ مکتاویش را بازی می‌کند، در حالی که در MW2، مکتاویش فرمانده نیروها شده بود. با وجود داشتن زوج پرایس و گز، حالا تسک‌فورس ۱۴۱ در یک سوی دیگر دنیا با مکتاویش و گوست قصه تعریف می‌کند و شیمی بین آن‌ها در ابتدا نه چندان جذاب اما در ادامه از نوع برادری می‌شود و به نظرم حتی پتانسیل‌های خیلی بیشتری را برای یک MW3 احتمالی (که قطعا اتفاق می‌افتد!) دارد. یکی از مکالمه‌های بازی فقط از این که مکتاویش اصطلاحات اسکاتلندی را در بی‌سیم می‌گوید و گوست که خودش انگلیسی است حتی یک کلمه از آن‌ها را متوجه نمی‌شود آن‌قدر بامزه و با روح بود که قطعا می‌توان گفت نویسنده‌ها کار خودشان را به شدت با بازنگری این شخصیت‌ها خوب انجام داده‌اند. از طرفی، بازی به جز نیروهای انگلیسی تسک‌فورس ۱۴۱، یک گروه مکزیکی به فرماندهی «الخاندرو وارگاس» معرفی می‌کند که در نوع خود یکی از قصه‌های جذاب بازی است و سرنوشت آن را با بقیه گره می‌زند.

اگر بازی‌های اصلی به سوپ مکتاویش به عنوان یک شخصیت اصلی در سه‌گانه نگاه کرده بودند و شخصیتی مثل گوست چنین شانسی را نداشت، حالا سازنده‌ها سوپ را در سایه گوست معرفی می‌کنند و شخصیت عمیق‌تری هم به او می‌بخشند. دلیل اصلی برای این که شخصیت‌ها حالا بیشتر به چشم می‌آیند و هر فقدانی مربوط به آن‌ها بیشتر حس می‌شود، میان‌پرده‌ها هستند. میان‌پرده‌هایی که کارگردانی جذاب و دیالوگ‌های شنیدنی دارند و آمریکایی‌ها و مکزیکی‌ها هر کدام به متود خودشان برای گفتگو و چینش استراتژی رو می‌آورند. راستش را بخواهید، کات‌سین‌های Modern Warfare 2 گاهی فراتر از یک بازی ویدیویی می‌روند و خیلی بی‌راه نیست اگر بگوییم که تیم اینفینیتی‌وارد می‌تواند همین حالا هم یک فیلم سینمایی کوتاه در حد و اندازه فیلم‌هایی مثل Sicario با پس‌زمینه داستانی مشابه بسازد و چیزی از آن‌ها کم نداشته باشد.

سال‌هاست که اکتیویژن تلاش می‌کند تا هر سال کال آو دیوتی جدید را با عناوین دهان پرکن تبلیغ کند و به کمپین‌های آن لقب بزرگترین تجربه‌های گیمینگ سال را بدهد. هر چند که سال‌هاست در چنین کاری شکست خورده، اما به نظر من Modern Warfare 2 واقعا شروع جدیدی برای کال آو دیوتی یا به قول شعار خود بازی، «دورانی جدید» برای یکی از قدیمی‌ترین شوترهای تاریخ است. مهم نیست که چقدر از تجربه بخش چندنفره کال آو دیوتی فراری باشید، داستان‌های آن را سطحی ببینید یا به کلیشه‌هایش عادت کرده باشید؛ MW2 برای هر نوع مخاطبی یک کارت جدید در آستین خود دارد که قطعا از دیدن آن شگفت‌زده می‌شوید و به نظرم تعدادی از لحظات آن را واقعا تا سال‌ها به یاد می‌سپارید. کمپینی که البته ضعف‌های آن در ریتم سینوسی و بعضی دیگر از مراحلی نهفته‌اند که روحتان را بدون پروا می‌خراشند و از شدت بی‌هدف بودن شما را به فکر وا خواهند داشت.

خلاصه بگم که …

Modern Warfare 2 یک تلاش قابل احترام از تیم جدید اینفینیتی‌وارد است. تلاشی که گاهی آن‌قدر نوآورانه می‌شود و سعی می‌کند کلیشه‌ها را در هم بشکند که گاهی از حفظ ریتم مرحله جا می‌ماند و گاهی از آن کادر امنی که کال آو دیوتی بیش از دو دهه است در آن بازی می‌کند، بیرون می‌زند.

می‌خرمش

کال آو دیوتی مدرن وارفر 2 نه تنها برای مخاطبان جدید مجموعه که آن را فقط برای وارزون و بخش مولتی‌پلیر بازی می‌کنند، بلکه به هواداران قدیمی که عاشق داستان این سه‌گانه و شخصیت‌های آن بودند هم پیشنهاد می‌شود.

نمی‌خرمش

اگر به مراحل مخفی‌کاری آلرژی دارید و برایتان مهم است که «کال آو دیوتی» بازی کنید و از صحنه‌های اکشن هم چیزی بالاتر از فیلم‌های مایکل بی انتظار دارید، متاسفانه MW2 بازی شما نیست. لطفا دو سال بعد برگردید!