بررسی بازی System Shock

سیستم شاک (System Shock) برای قدیمی‌ترها یکی از نمادهای پی‌سی گیمینگ محسوب می‌شود. برای گیمرهای جدیدتر، پدر بایوشاک و البته گیمرهای خیلی جدیدتر، احتمالا اصلا اسم آن را هم نشنیده‌اند. بازی جدید سیستم شاک که نقش ریمیک آن را بازی می‌کند، یک عنوان به شدت خاطره‌انگیز است که البته در موزد نحوه مدرنیزه شدن آن بحث‌های زیادی وجود دارد.

داستان از جایی شروع می‌شود که شما به عنوان یک هکر در نقش شخصیت اصلی، وارد یک ایستگاه فضایی می‌شوید. ایستگاهی به نام Citadel که SHODAN تقریبا تمام کارمندان و اعضای آن را به سایبورگ و موجودات جهش‌یافته تبدیل کرده است. آیا این موضوع از سیستم شاک یک بازی ترسناک می‌سازد؟ شاید. اما آیا سیستم شاک در القای فضاسازی یک بازی ترسناک موفق بوده؟ به نظر من بله. سیستم شاک ریمیک یک بازی دلهره‌آور است که مثل هر بازی ایمرسیو سیم دیگری، از نظر فضاسازی تمام تلاش خودش را برای بهترین بودن انجام می‌دهد. درست مثل بازی قدیمی سیستم شاک، این ریمیک هم گرافیک خیلی عجیب و غریبی ندارد و با بازی‌های امروزی از نظر بصری قابل مقایسه نیست. با این حال، دقت به جزئیات سازنده‌ها برای یک بازی ۴۰ دلاری قابل تحسین است.

سیستم شاک یکی از عجیب‌ترین ریمیک‌هایی است که در این چند سال انتظار داشتم با محصولی شبیه به آن روبرو شوم. از لحظه اول، بازی واقعا سعی می‌کند تا شبیه به عنوان اوریجینال ظاهر شود و در این کار هم موفق است. همان پیچیدگی مسیرها، همان سبک از شوترهای اولداسکول قدیمی و البته همان حس و حال پوچی که آینده‌نگری تا حدی می‌تواند با خودش همراه داشته باشد. سیستم شاک ریمیک عنوانی نسبتا سخت و درگیرکننده است که حتی خود سازنده‌ها هم برای آن یک درجه سختی منعطف طراحی کرده‌اند. با این کار، حالا می‌تواند برایهر کدام از بخش‌های بازی مثل مبارزات، هک و غیره یک درجه سختی جدا تعیین کنید. اگر هر کدام از این درجه سختی‌ها را دستکاری کنید، تفاوت تجربه شما از بازی آن‌قدر زیاد است که تمام کردنش می‌تواند بین ۷-۸ ساعت الی ۳۰ ساعت متفاوت باشد.

شکل و شمایل سیتادل، شباهت زیادی به همان نسخه اصلی بازی و چیزی دارد که TriOptimum یا سازمانی که با آن سر و کار داریم بنا کرده بود. درهای بسته، راهروهای تنگ و تاریک و البته راه‌های مخفی مختلفی که به نوعی به همدیگر وصل می‌شوند. بازی روندی نیمه خطی دارد و استودیوی نایت دایو سعی کرده تا با حفظ همان حس و حال قدیمی بازی اصلی، حس ترسناک ظاهر شدن شخصیت SHODAN را گاه و ناگاه برای مخاط شبیه‌سازی کند. جالب اینجاست که حتی دوباره تجربه کردن بازی بعد از این همه سال، هنوز هم حس آشنایی دارد؛ حس آشنایی که گاها نمی‌دانید تجربه آن اتفاق خوبی است یا نه. مخصوصا با در نظر گرفتن این که بازی آزادی عمل زیادی به شما می‌دهد، اما ساختار کلی بازی شباهت بسیار زیادی به بازی اول دارد و شاید مثل خیلی دیگر از ریمیک‌ها، نوآوری جدیدی را امتحان نمی‌کند.

به طور کلی، سیستم شاک یادآور حس خوب بازی‌های قدیمی دهه نود میلادی است. بازی‌هایی که برای حل کردن پازل، شکست دادن دشمن‌ها و مدیریت Inventory به فسفر سوزاندن نیاز داشتند و ذهن شما را به چالش می‌کشیدند. سیستم شاک ریمیک سعی کرده تا این احساسات را در یک پکیج جدید دوباره القا کند و به شما حس آزادی پیدا کردن از یک زندان پر و پیچ و خم را بدهد. حل کردن هر کدام از چالش‌های پیش روی شما، مثل تحقق پیدا کردن یک نقشه گنج است و تعادل بین اکشن و ادونچر بودن بازی رعایت شده است؛ طوری که انگار پس از حل هر چالش، نسبت به تجربه‌ای که داشتید حس خوبی پیدا می‌کنید.

بازی جدید سیستم شاک یک عنوان امروزی است. عنوانی مدرن که در کالبد آن، قلب تپنده‌ای می‌زند که استودیوی Looking Glass Games آن را به بهترین نحو کار گذاشته بود و بعد از این همه سال هنوز درست کار می‌کند و حس بازی‌های قدیمی را می‌دهد. چیزی که شاید به طور کلی، سیستم شاک ریمیک را به یک عنوان انقلابی تبدیل نکند، اما از آن تجربه‌ای نوستالژیک و البته امروزی می‌سازد.

بازی System Shock بر اساس نسخه پی‌سی که استودیوی Prime Matter در اختیار ویجیاتو قرار داده بررسی شده است.

خلاصه بگم که …

سیستم شاک نمادی از بازی‌های ایمرسیو تمام دوران است و ریمیک آن به خوبی این حس را منتقل می‌کند و برای طرفداران این ژانر جذاب است.

می‌خرمش…

طرفداران عناوین ایمرسیو سیم و کسانی که می‌خواهند تاریخ بازی‌های شوتر اول شخص را به خصوص در دهه نود میلادی دنبال کنند، نباید ریمیک سیستم شاک را از دست بدهند.

نمی‌خرمش…

اگر بازی‌های ایمرسیو سیم را دوست ندارید یا سیستم شاک اصلی را بازی کرده‌اید و دنبال یک تجربه خیلی متفاوت از آن هستید، این ریمیک را بازی نکنید. سیستم شاک ریمیک به بازی اصلی بیش از حد وفادار مانده است.