The Adult قصه ای راجع به یک خانواده جدا افتاده و پراکنده با اعمال روزمره و ساده را روایت می‌کند. اریک با بازی مایکل سِرا مردی جوان است که بعد از سال‌ها به شهر خود بازگشته تا دو خواهر خود، ریچل با بازی هانا گروس و مگی با نقش آفرینی سوفیا لیلس را برای مدت کوتاهی در ملاقات کوتاهی ببیند. او اکنون که به شهر آمده، دائما پیگیر است تا یاد گذشته‌ها را با بازی پوکر همراه با دوستان قدیمی زنده کند.
بازی پوکر و تمایل او به برد باعث می‌شود که زمان بیشتری را در شهر قدیمی سپری کند و هر روزی که اریک بیشتر با دو خواهرش وقت می‌گذراند، این ماندگاری هم بیشتر به یک اقامت نوستالژیک تبدیل می‌شود. جدایی و چند سال دوری و بی‌خبری از اریک، خواهرانش را آزرده و ریچل این دلشکستگی را با خشم و بحث بروز می‌دهد.
یک قدم آن طرف دیوار آدم بزرگ‌ها!
در این فیلم دو جهان وجود دارد. جهان واقعی و قابل لمس اکثریت آدم‌ها و جهان این خانواده سه نفره در کنار هم. این خانواده سه نفره به هر دو جهان باور دارند و حقیقی بودن آن را می‌پذیرند، اما برای فرار از دنیای انسان‌های غریبه وارد جهان خودشان می‌شوند و با لحن مسخره و صدای متفاوتی باهم شروع به حرف زدن می‌کنند، یا با اکت‌های کودکانه، تئاتر محور و تشدید شده، به طور ناگهانی و بدون مقدمه روایتی را برای بازگو کردن با یکدیگر در میان میگذارند.
این کاراکتر‌های دنیای پست مدرن که نتوانستند جهان کلاسیک ذهنشان را با جهان بیرون تطبیق دهند پنجره‌ای را رو به دنیای خودشان می‌گشایند و پشت نقاب تئاتر کودکانه‌شان قوی‌تر، بدون خجالت و ترس شروع به ناگفته‌ها می‌کنند. در واقع، تنها زمانی با نظرات یکدیگر مخالفت می‌کنند که ماسک نامریی کاراکتری ساختگی را به چهره زده باشند. گویی هر وقت که اراده کنند می‌توانند از نقش خود رها شوند و روند روزمره و نرمال گفت و گو را ادامه بدهند.
این فیلم با این شیوه زیرکانه قصد دارد بگوید: “عشق وجود دارد اما ابزارهای ارتباطی کاربردی وجود ندارد” بنابراین انسان‌های دلتنگ، سرگشته و غریب پشت صورتکی دور افتاده از دنیای بزرگسالانه و معقول ، تنها راه پیوند و مراوده با هم را کشف می‌کنند. شاید به همین دلیل است که فیلم هم با یک اتاق خالی آغاز می‌شود. چرا که با این کار از همان ابتدا چراغ نیاز به کشف ارتباط انسان‌ها در اتاق خالی را در ذهن‌مان روشن می‌کند.
آشنا پنداری سه غریبه!
سه شخصیت اصلی این فیلم هر کدام به نوعی منحصر به فرد خود را بروز می‌دهند. همه چیز در آنها خاص است. طرز لباس پوشیدن، اخلاقیات، رویاپردازی‌ها یا شیوه بروز احساسات در هر کدام آنها به شیوه‌ای ویژه متجلی می‌شود. درست مثل این که هر سه نفر آنها یک موسیقی خالص و ناب است که برای اولین بار نواخته می‌شود.
با تمام این تفاوت‌ها ما به درک ویژه‌ای از این سه شخص می‌رسیم. حتی از متفاوت بودن این شخصیت‌ها لذت می‌بریم. می‌شود گفت کاراکتر این سه نفر، تصویری فانتزی است که قابل باور است. با این که این دو خواهر با تک برادرشان یک گروه غیر قابل پیش‌بینی، متفاوت و حتی اعصاب خورد کن را به نمایش میگذارند، اما به راحتی حس حسادت را در مخاطب بر می‌انگیزند. بین تمام دعوا‌ها و دلخوری‌ها از یکدیگر، نوع عجیبی از صمیمیت میان‌شان جریان دارد که به سادگی احساسات را برانگیخته می‌کند.
انگار این سه نفر یکدیگر را بیشتر از هر کس دیگری در جهان می‌شناسند. یا مثل یک روح در سه بدن ، یکدیگر را تکمیل می‌کنند. به نظر می‌رسد شخصیت‌های این خانواده مدت‌ها است که برای برقراری ارتباط از مرز کلمه گذر کردند، چرا که پیوند عجیب آنها عمیق تر از سخن گفتن است. با شعر و طنز‌های بی‌مزه و تغییر چهره و نگا‌ه‌های رد و بدل شده، حرف‌های یکدیگر را می‌خوانند.
اریک برادر بزرگ‌تر، انسانی سردرگم و گم‌گشته را به تصویر می‌کشد. با این که تشنه برد است اما ریسک بزرگ را هرگز به جان نمی‌خرد و در مواقع بحرانی برای مقابله با ترس یا قانع کردن انسان‌ها، برای لحظه‌ای از واقعیت فرار می‌کند و به طرز غیر قابل پیش‌بینی از مرز جهان آدم‌ها در می‌گذرد و پشت نقاب شخصیتی خیالی شروع به صحبت می‌کند. این رفتار رویکرد او برای فرار از مخمصه است. شاید به همین دلیل هم هست که سه سال از خانواده و دوستانش دور شده.
ریچل خواهر بزرگ این خانواده که به تنهایی در خانه مادری‌اش زندگی می‌کند روی دیگر سکه برادرش را نشان می‌دهد. او هم رویکردی مشابه اریک دارد اما سعی می‌کند این رفتارش را منطقی جلوه دهد. او یک بزرگسال افسرده را به تصویر می‌کشد که برای ذهن خسته و ناآرام خود دلیل تراشی می‌کند. راه گریز او از معضلات زندگی، دست آویزی به جملات طنز با صدای پیرزن است. ریچل در راحت ترین حالت ممکن بدون این که خودش متوجه باشد کمدی سیاهی را از مقابله با تنهایی به نمایش میگذارد.
کوچکترین عضو این خانواده مگی است که به زیبایی یک آدم منحصر به فرد و پر انرژی را به تصویر می‌کشد. فردی که سعی دارد دشمنی‌های خواهر و برادرش را به صلح نهایی برساند و برای این کار می‌جنگد. مگی دچار نوعی از اضطراب جدایی است. رفتار‌های او واضح و صریح است. شیوه عملکرد او راجع به هر مسئله‌ای احساسی و ظریف است. او به خوبی می‌تواند لحظه‌ای یک رویا پرداز امیدوار باشد و لحظه‌ای دیگر یک نوجوان آسیب دیده تنها که با آینده‌ای گنگ دست و پنجه نرم می‌کند.
خاکستری گرم!
کارگردانی و نویسندگی این فیلم خوش ساخت را داستین گای دفا یک تنه به انجام رسانده است. رنگ بندی‌های طیف خاکستری در تمامی کادر‌ها به چشم می‌خورند اما این موضوع شرایط را افسرده و غمگین نمی‌کند. در واقع نوع کدری از رنگها در مقابل چشم قرار می‌گیرند که همه چیز را کلاسیک و نوستالژی رقم می‌زنند. او داستان را طوری تصویر می‌کند که به مخاطب حس آشنا پنداری با کاراکتر‌هایی غریبه و متمایز القا می‌شود.
شکل و رنگ قهوه‌ای خانه، دکوراسیون قدیمی، لباس های گرم و کاموایی که حس گرمی و صمیمیت می‌دهند. تمام میزانسن سکانس‌ها ساده و دوستانه چیده شده و هیچ چیز در تصویر اضافه نیست و یا به اشتباه قرار نگرفته است. نه حتی یک تابلو روی دیوار. کارگردان این اثر درک عمیقی از زبان پیچیده ورمز‌گذاری شده در اعمال و گفت و گو‌های یک خانواده از هم دور افتاده و پراکنده را دارد. و آن را با هنر بصری خود به طرز قابل باوری برای بیننده به نمایش میگذارد.
داستین گای دفا ارتباطات این خواهران با برادر را تند و صریح و تنش های دلتنگی را عمیق به نمایش میگذارد و در نهایت به گونه‌ای به شخصیت کاراکتر‌ها می‌‌پردازد که در عین حال که پر مخاطره و متزلزل هستند و در نا‌امیدی ژرفشان دست و پا می‌زنند، همانطور شیرین و آشتی‌جو هم تصویر می‌شوند. به طوری که صمیمیت در هم آمیخته این سه فرد، مخاطب را مجذوب خود می‌کند.
همه چیز در جای درست!
The Adult با زبان بصری کاملا متفاوتی بر پرده سینما ظاهر شد. همه چیز فیلم درست و سنجیده است. سکوت‌های غالب بر سخن‌ها این فضا را به مخاطب می دهد تا دنبال دلیلی برای رابطه سرد شده این سه نفر بگردد و منبع این آسیب‌های روحی و شکنندگی روانی را در این سه نفر کشف کند. این فیلم تماما مثل زخم زبانی دردناک اما طنز تجسم شده است. حتی عنوان آن کنایه‌ای است به رفتار کودکانه این بزرگسالان. دیدن این فیلم لذت بخش، دری از تجربیات جدید را برای دوست‌داران فیلم و سریال می‌گشاید.
درود و سپاس