بررسی بازی Prince of Persia: The Lost Crown

سری بازی شاهزاده فارسی، چه آن نسخه‌های کلاسیکش و چه نسخه‌های ریبوت شده‌اش توسط یوبیسافت، هیچ‌گاه حال و هوای یک اثر پارسی را به گیمر منتقل نمی‌کردند. آثاری که اگرچه گیم‌پلی سرگرم‌کننده‌ای داشتند، اما هرگز فراتر از یک بازی خوب یا نهایتا خیلی خوب نرفتند و بعد از مدت کوتاهی، جای خود را به سری اساسینز کرید دادند.

چندوقتی بود که طرفداران دوباره خواهان یک نسخه جدید از این سری شدند. البته که درخواست آن‌ها بیشتر حول محور یک نسخه‌ سه بعدی از بازی می‌چرخید و یوبیسافت با معرفی تریلر نه‌چندان جذاب بازسازی قسمت Sands of Time تصمیم داشت تا درخواست طرفدارانش را پاسخ دهد، حرکتی که به خاطر کیفیت بسیار بد این تریلر با شکست مواجه شد.

گذشت و در برنامه‌ای که یوبیسافت ترتیب داده بود، تریلری از یک تجربه‌ی دو و نیم بعدی از مجموعه که همان روز‌ها هم من را خیلی به خود جذب کرد منتشر شد. طرفداران بازی، خیلی این تریلر را جدی نگرفتند و با وجود این که جذاب به نظر می‌رسید، اما گویی یک تجربه ساده و جمع و جور بود تا یوبیسافت بتواند کمی گیمرها را با نسخه‌های قدیمی سری آشنا کند و از طرفی، تریلر ریبوت نسخه اول یوبیسافت فراموش شود و یک نسخه جدید از این سری بازی داشته باشیم که طرفداران را فعلا ساکت نگه دارد.

حال حدود بیست ساعتی از تجربه من از این بازی می‌گذرد و به جرات می‌توانم بگم که نه تنها The Lost Crown یک پرینس آو پرشیا معمولی نیست، نه تنها یکی از بهترین بازی‌های مترویدوانیایی موجود حال حاضر نیست و نه تنها صرفا یک بازی 2.5 بعدی سرگرم کننده نیست بلکه یکی از پارسی‌ترین و ایرانی‌ترین تجربه‌هاییست که در طول عمر خود تجربه کردم. با بررسی جدیدترین ساخته یوبیسافت همراه ویجیاتو باشید تا با هم این بازی را موشکافی کنیم.

کاراکترهای فرعی جالب بسیاری در بازی هستند که از بین آن‌ها می‌شود به فریبا و مادربزرگش که به شکل عجیبی از کل اتفاقات بازی خبر دارند و پیرمرد مروموز و دوست داشتنی بازی اشاره کرد که من را بیش از هرکس یاد آن میمون دوست داشتنی شیرشاه می‌انداخت.

البته که ضعف‌هایی جزئی در داستان بازی دیده می‌شود که قابل چشم‌پوشی است. مثلا آرتابان یا نیت و دیگر اعضای فرماندگان جاویدان چندان در داستان نقش ایفا نمی‌کنند و بیشتر داستان حول محور وهرام، سارگون و آناهیتا می‌چرخد.

البته که آنقدر داستان بازی جذاب هست که بتوان از این موارد فاکتور گرفت و امید داشت تا در بازی‌های بعدی و یا بسته‌های الحاقی احتمالی شاهد حضور بیشتر این افراد باشیم.

داستان بازی آمیخته به افسانه‌های پارسی، شعرها و رشادت‌هاست و کتیبه‌های بازی از رمز و راز‌هایی می‌گویند که همگی ریشه در تاریخ واقعی ایران‌ زمین دارد. از علل وفاداری گارد جاویدان گرفته تا نوع برخورد داریوش شاه با دوست و دشمن و کشورهای همسایه که همگی در عین آموزندگی جذاب و دوست داشتنی هستند و بازیکن مجاب می‌شود تا از کوچک‌ترین کتیبه‌ها نگذرد و همه را تا انتها مطالعه کند.

گیم‌پلی بازی اما، دقیقا آن جایی هست که فریاد می‌زند که پرینس آو پرشیا یک بازی عادی نیست و قرار است تا ساعت‌ها پای آن وقت بگذارید. تجربه‌ای سخت، دوست داشتنی، اکشن، فکری و مهم‌تر از همه سریع. بازی دو شمشیر، یک کمان که همان هم می‌تواند به یک بوم‌رنگ جذاب تبدیل شود و در ادامه شش قدرت اصلی کنترل زمان و مکان و تعدادی قابلیت فرعی در اختیار شما قرار می‌دهد که همه آن‌ها کل بیست و خرده‌ای ساعت تجربه بازی را پوشش می‌‌‌دهند.

هیچ، تکرار می‌کنم هیچ دکمه‌ای روی کنترلر شما وجود ندارد که بلا استفاده باشد و در طول بالا رفتن از پلتفرم‌ها و سکوهای بازی تمام انگشتان شما در حال حرکت است و از همین رو بازی تمرکز بسیاری طلب می‌کند.

به شخصه بازی را روی آخرین درجه سختی یعنی حالت جاویدان تجربه کردم و تجربه بازی را روی حالت ماجراجویی گذاشتم. در واقع شما به دو صورت هدایت شده و ماجراجویی می‌توانید بازی را تجربه کنید که در حالت اول اهداف روی نقشه مشخص شده‌اند و در حالت دوم باید داستان را دنبال کنید و از علائم محیطی برای پیدا کردن راهتان استفاده کنید.

بازی به دو بخش مهم تقسیم می‌شود. بخش پلتفرم‌ها و سکوبازی‌ها که خود تجربه‌ای واقعا سخت است و دقت بسیاری می‌طلبد و در ادامه مبارزات بازی که در درجات سختی بالاتر یک دارک‌سولز واقعی را در اختیار مخاطب قرار می‌دهد.

البته که همانطور که ذات یک اثر مترویدوانیایی می‌طلبد، شما مدام باید به محیط‌های قبلی بازگردید تا مهارت‌های خود را روی پلتفرم‌‌ها و دشمنانی که قبلا نمی‌توانستید شکست دهید امتحان کنید.

با هر بار مردن به چک‌پوینت‌ قبلی که در بازی به اسم درختان واک واک شناخته می‌شود باز می‌گردید و بخشی از کریستال‌های خود که حکم پول بازی را دارند از دست می‌دهید. داخل درختان واک واک بعضا موجوداتی زندگی می‌کنند که می‌توانید از آن‌ها کمک بگیرید و با آن‌ها صحبت کنید و یا این که طلسم‌های خود را مدیریت کنید و قدرت‌های خود را بسته به زیست‌بومی که در آن هستید تنظیم کنید.

در کل سیزده زیست‌بوم کاملا منحصر به فرد در بازی وجود دارد که بیش از شصت و پنج(!) دشمن مختلف و کاملا متفاوت در آن‌ها پخش شده‌اند و تعدادی باس‌فایت فرعی و نهایتا نه باس‌فایت اصلی در بازی انتظار شما را می‌کشد که نوع مبارزه با هر یک کاملا متفاوت و نیازمند تجربه است.

شما در طول بازی باید بارها سلاح‌های خود را پیش کاهوای آهنگر آپگرید کنید و معجون‌های سلامتی خود را ارتقا داده و روی مهارت‌های خود تمرکز کنید و همه این موارد در نهایت یک پکیج اکشن، مترویدوانیا و پازل-سکوبازی خارق‌العاده رو برای شما به ارمغان می‌آورد.

محیط‌های بازی همگی تمی تاریخی و برگرفته از محیط‌هایی چون تخت ‌جمشید و مجسمه‌های معروف ایرانی دارند و دشمنان داخل بازی برگرفته از موجوداتی چون شیردال‌ها و ققنوس و دیگر موجوداتی چون دیو سفید هستند که همه را بارها در شاهنامه و افسانه‌های پارسی خوانده‌ایم.

کاملا مشخص است که سازندگان بازی بسیاری از کتاب‌ها و اشعار پارسی را مطالعه کردند و برخلاف پرنس آو پرشیا‌های قبلی شاهد تمی واقعا ایرانی در جای جای بازی هستیم که شگفت‌انگیز است.

علاوه بر این‌ها، هر یک از سیزده منطقه بازی تله‌ها و دشمنان مخصوص به خود را دارد که تمی خاص و وابسته به سرزمین پارس دارند. برای مثال جنگل‌ هیرکانی پر از قارچ‌ و درخت‌های واک واک است و کتابخانه‌ی کوه قاف و بخش ستاره‌شناسی آن آمیخته به کتیبه‌ها و مجسمه‌هایی با خط میخی و البته صورت‌های فلکی است که تله‌های بین بعدی و آسانسورهای مرگباری در آن دیده می‌شود.

جالب است بدانید که پازل‌های بازی نیز، تمی پارسی دارند و برای مثال باید آسیاب‌های آبی را به نوعی حرکت دهید تا بتوانید با استفاده از قابلیت‌های کنترل زمان خود به منطقه‌ای خاص برسید.

بازی آرت استایل هنری جذابی دارد که به شکل دو و نیم بعدی به تصویر کشیده و انیمیشن‌ها آن با تم انیمیشن‌هایی چون گربه چکمه‌پوش جدید و در کل ترند این روزهای انیمیشن جور در می‌آید.

محیط‌های بازی انصافا طراحی زیبایی دارند و اگرچه بازی کمی از نظر فنی ساده است، اما می‌توان این امر را با سیستم پیشنهادی بسیار ساده بازی روی کامپیوتر و حتی قابلیت اجرای بازی به صورت 120 فریم روی کنسول‌های نسل نهمی و 60 فریم روی سوییچ توجیح کرد.

بد نیست اشاره کنم که برخی از محیط‌های بازی مثل سرداب کوه‌‌قاف واقعا ترسناک هستند و برخی از محیط‌ها مثل داخل تخت جمشید شکوهمند و قسمت‌های بالایی کوه تمی سرد و کوهستانی دارند و مثل ایران، شاهد تمامی فصل‌ها و زیست‌بوم‌ها هستیم و این شگفت‌انگیز است.

از نظر صوتی نیز، بازی تجربه واقعا خوبی محسوب می‌شود. موسیقی پرنس جدید تمی پارسی و آمیخته به ابزارآلاتی چون سنتور و سه‌تار دارد که عموما محیط‌های بازی را پوشش می‌دهند. حال اگر وارد مبارزه یا باس‌فایت به خصوصی شوید، همین موسیقی با گیتار الکتریک و بعضا تمی راک‌گونه ترکیب می‌شود تا هیجان شما را به اوج برساند.

در این بین اما به مورد انتظارترین بخش بازی می‌رسیم که صداگذاری آن محسوب می‌شود. توجه کنید که برای بررسی این بازی، تصمیم داشتم تا ابتدا به پرنس آو پرشیا به چشم یک بازی نگاه کنم و دوبله فارسی و زیرنویس آن را در بررسی کلی در نظر نگیرم.

اما حال زمان آن رسیده که به شکل جداگانه به این بخش برسیم. دوبله فارسی بازی و کیفیت زیرنویس آن در یک کلام بی‌نظیر است، به شکلی که امکان ندارد تا بازی را از ابتدا با دوبله تجربه کنید و کاراکترها را با صدایی جز صداپیشه‌های فارسی زبانشان تصور کنید.

از همان ابتدا و کات‌سین اولیه بازی گرفته تا آشنایی با کاراکترهای فرعی و حتی در طول مبارزات، دوبله فارسی به بهترین شکل ممکن روی بازی پیاده‌سازی شده و جز چند لحظه انگشت شمار، ابدا شما را ناامید نمی‌کند.

زیرنویس بازی نیز به همین شکل پیاده‌سازی شده و اگرچه ممکن است دچار باگ شود و برای مثال فرمتش به هنگام متوقف کردن بازی در لحظه پخش کات‌سین‌ها به هم بریزد، اما آنقدر با کیفیت پیاده‌سازی شده که باز هم متوان به آن کمی ارفاق کرد.

دوبله وهرام، فریبا، فروشنده داخل سراب و حتی خود سارگون در حد دوبله‌های با کیفیتی است که گروه‌های ایرانی روی انیمیشن‌ها پیاده‌سازی می‌کنند و واقعا امیدوارم تا دوباره شاهد چنین اتفاقی در بازی‌های ویدیویی باشیم و این دوبله، حکم یک امتیاز مثبت برای بازی به شمار می‌رود.

بررسی بازی Prince of Persia: The Lost Crown بر اساس نسخه پی‌سی که ناشر (یوبیسافت) در اختیار ویجیاتو قرار داده نوشته شده است.