کوبی برایانت: داستان‌سرا و سینماگری که ستاره NBA بود

کوبی برایانت به عنوان رهبر بسکتبالیست‌های لس‌آنجلس، در هالیوود بسیار تاثیرگذار بود. آن هم در شرایطی که ورود او به دنیای سینما، از سال ۲۰۱۷ آغاز شد. روزهایی که تصمیم گرفت با همکاری گلن کین، یکی از مشهورترین انیماتورهای دیزنی، انیمیشن کوتاه Dear Basketball را بسازد. این انیمیشن نخستین بار در جشنواره فیلم تریبکا اکران شد.

کوبی برایانت که روز یکشنبه پس از سقوط بالگرد شخصی‌اش در ۴۱ سالگی جان خود را از دست داد، تصور می‌کرد دوران بازنشستگی‌اش سرشار از فیلم‌های کوتاه و بلند، سریال‌ها و حتی رمان‌ها باشد. با ویجیاتو همراه باشید.

شماره ۲۴ فراموش‌نشدنی لس‌آنجلس لیکرز درباره علاقه‌اش به داستان‌پردازی گفته بود:

من فکر می‌کنم راه‌های بسیاری برای ارتباط با مخاطب وجود داشته باشد. اما مهم‌تر از همه آن است که داستان‎‌ها و شخصیت‌هایی را خلق کنیم که ارتباط ما با مخاطب را وارد سطوحی از اطمینان‌سازی کنند.

انیمیشن کوتاه  Dear Basketball، براساس یادداشتی احساسی از کوبی برایانت ساخته شده است. یادداشتی که برایانت در آن درباره ورزش موردعلاقه‌اش سخن می‌گوید و در پایانش، برای همیشه با بسکتبال خداحافظی می‌کند. گلن کین، یکی از انیمارتورهای کارکشته دیزنی که در ۴۰ سال فعالیتش وظیفه طراحی شخصیت‌هایی مانند علاالدین و پری دریایی را برعهده داشت، تصمیم گرفت انیمیشن کوتاه کوبی برایانت را طراحی کند. انیمیشنی که از کودکی تا دوران حرفه‌ای کوبی برایانت را همراه با صدای او روایت می‌کند و در نهایت از دلیل او برای خداحافظی با بسکتبال سخن می‌گوید. موسیقی متن انیمیشن هم توسط دوست صمیمی برایانت، جان ویلیامز تنظیم شد.

کوبی برایانت از زمانی که برای نخستین بار نامه احساسی‌اش به بسکتبال را نوشته بود، تصمیم داشت آن را به یک محتوای تصویری تبدیل کند. او همیشه از علاقه‌اش به سینما گفته بود و این انیمیشن فرصت آن را فراهم کرد تا با همکاری دو تن از دوستانش یعنی گلن کین و جان ویلیامز، نامه‌اش را برای همیشه در دل تاریخ سینما ثبت کند. این انیمیشن، همه آن‌چه او از بسکتبال آموخته بود را به نسل بعدی ورزشکاران این رشته هدیه می‌داد.

زمانی که کوبی برایانت تصمیم گرفت با همکاری گلن کین انیمیشن Dear Basketball را بسازند، دیدن او رفت. ستاره بسکتبال آمریکا از تماشای آثار درون استودیو کین به وجد آمده بود. چرا که انیماتور دیزنی نه با کمک کامپیوترها، بلکه با دست‌هایش شخصیت‌ها را خلق می‌کرد. گلن کین درباره این انیمیشن کوتاه گفته بود:

او با ما تماس گرفت. ما نمی‌توانستیم باور کنیم که کوبی برایانت برای ساخت یک انیمیشن به سراغ ما آمده است. او از استودیوی کوچک ما دیدن کرد. من از شنیدن حرف‌های او خوشحال شدم. بنابراین مدت کوتاهی زمان نیاز بود تا ایده‌هایمان را به یکدیگر متصل کنیم. خیلی زود به این نتیجه رسیدم که تفاهم زیادی با همدیگر داریم. حتی باوجود آن که در تعدادی از موارد، نگاه من کاملا متفاوت بود. اگر من از موسیقی بتهوون حرف می‌زدم، او از علاقه‌اش به شنیدن بتهوون سخن می‌گفت.

کوبی برایانت در ششمین بازی از فینال کنفرانس غربی سال ۲۰۰۹، ناخودآگاه سمفونی شماره نهم بتهوون را به یاد آورده بود. اتفاقی که خیلی سریع توانست حلقه اتصال او با گلن کین را کامل کند. او درباره ارتباط بسکتبال و هنرهای گوناگون می‌گوید:

ما فقط با فیلم‌ها یا موسیقی‌ها مواجه نیستیم. این خود طبیعت است. زمانی که شما می‌دانید چه چیزی از دنیای پیرامونتان می‌خواهید، جهان هستی تبدیل به یک کتابخانه جامع می‌شود. جایی که می‌توانید هرچیزی را از دریچه ویژه‌ی آن نگاه کنید. همه این اتفاق‌ها، دستاوردهایی هستند که یادگیری شما را کامل‌تر می‌کنند. بنابراین می‌توانم با دریچه سینما، به بسکتبال نگاه کنم و با طبیعت ارتباط برقرار می‌کنم.

انتخاب یک کودک به‌عنوان سوژه اصلی انیمیشن Dear Basketball حس نوستالژی شدیدی به انیمیشن می‌داد. اما این توانایی را هم به آن تقدیم می‌کرد تا هر تماشاگری بتواند با انیمیشن تفاهم داشته باشد. یکی از نخستین کارهایی که گلن کین انجام داده بود، تماشای بیست بازی برتر کوبی برایانت بود. اتفاقی که نه تنها هیجان‌انگیز بود بلکه بهترین تصاویر ممکن از ستاره لس‌آنجلس گلگسی را به نمایش می‌گذاشت. کین درباره یکی از تاثیرگذارترین صحنه‌های دوران حرفه‌ای کوبی برایانت می‌گوید:

نمی‌دانم کدام بازی بود اما به خوبی آن را به یاد می‌آورم. در ثانیه‌های آخر، او به گوشه زمین مسابقه می‌خزد و خیلی سریع توپ را به سمت سبد پرتاب می‌کند و موفق می‌شود یک پرتاب سه امتیازی ثبت کند! باورکردنی نیست. کوبی برایانت چگونه این حرکت را انجام می‌دهد؟

برایانت درباره آن ضربه فراموش‌نشدنی می‌گوید:

در مسابقه برابر میامی هیت بود. من با حالت یک‌گام آن توپ را پرتاب کردم. این اتفاق را از کودکی‌ام به یاد دارم. زمانی که ما دوچرخه‌سواری می‌کردیم، یکی از تفریحات ما پرتاب‌کردن سنگ به باجه‌های تلفن بود. زمانی که حرکت نمی‌کردیم، این پرتاب‌ها دقت بیشتری داشتند. اما زمانی که با دوچرخه در حال حرکت بودیم، باید دقت بیشتری خرج می‌کردیم. بنابراین وقتی رو به جلو حرکت می‌کنید، برای این که بتوانید به درستی به هدفتان شلیک کنید باید دست‌هایتان را کمی عقب‌تر ببرید. این حرکت را من از کودکی به آموخته بودم. اگر قرار بود آن توپ را در همان مسیری که در حال حرکت بودم درون سبد بیاندازم، تقریبا غیرممکن بود. اما وقتی به سمت عقب حرکت کردم، خود توپ بود که توانست از موقعیتی صحیح به درون تور سبد بسکتبال راه پیدا کند.

با این اطلاعات کوبی برایانت بود که کین نیازمند شد تا درباره سبک بازی و فیزیک او مطالعه کند. گلن کین درباره سبک بازی کوبی می‌گوید:

زمانی که او بازی می‌کند، رقیبانش انتظار دارند او رفتاری متفاوت از خودش به نمایش بگذارد. اما این اتفاق رخ نمی‌دهد. کوبی این کار را نمی‌کند. او اصلا قابل پیش‌بینی نیست. شما به خودتان می‌آیید و می‌بینید که برایانت روی آسمان ایستاده است. او نمی‌تواند جاذبه را زیر سوال ببرد اما به راحتی پرواز می‌کند. من درباره سبک پرش‌های او مطالعه کردم. کوبی از پاهایش استفاده می‌کند، باسنش را به سمت عقب می‌برد و آسمان می‌پرد. او بالاتر از سطح زمین مسابقه حرکت می‌کند و توپ را می‌گیرد و یا مسیر آن را تغییر می‌دهد.

برایانت در انیمیشن Dear Basketball به دنبال آموزش خلاقانه است. چگونه می‌توان منبع الهام نسل بعدی ورزشکاران بود؟ تاثیرگذاری روی کودکان به مراتب دشوارتر است. چرا که نمی‌توانید به آن‌ها بگویید این کار را کنید یا آن کار را نکنید. بنابراین زمان آن است تا زبان انیمیشن وارد شود. اگر در روایت داستان شخصی که موفق شده به جایگاهی برسد، موفق بودید، این داستان می‌تواند به روایت شخصی آن‌ها تبدیل شود.

گلن کین اعتقاد دارد انیمیشن شش دقیقه‌ای کوبی برایانت، یکی از متفاوت‌ترین پروژه‌هایی بوده که او پذیرفته است. او درباره تفاوت این انیمیشن با ساخته‌های پیشین می‌گوید:

انیمیشن Dear Basketball نخستین انیمیشنی بود که شما به معنای واقعی کلمه نقاشی‌های من را تماشا کردید. در همه آثار دیزنی، اشخاص دیگری بودند که طراحی‌های من را کامل‌تر می‌کردند. شاید هم آن‌ها را رنگ می‌کردند. اما در این انیمیشن، همه نقاشی‌ها، تصاویر خامی هستند که من طراحی کرده‌ام. وقتی به همسرم گفتم با طراحی این انیمیشن انگار به ۲۰ سالگی‌ام بازگشته‌ام، ناراحت شد! اما من باور دارم این پروژه برای من آغازی دوباره بود.

کوبی برایانت اعتقاد داشت این انیمیشن کوتاه می‌تواند آغاز مجموعه‌ای از تلاش‌های او برای خلق داستان‌ها و شخصیت‌های بیشتر باشد. دستاوردهایی که قرار بود ذهنیتی یکسان را به نمایش بگذارند.

بیشتر بخوانید:

کوبی برایانت قصد ایجاد یک کمپانی بزرگ حوزه سرگرمی را داشت

درگذشت غم‌انگیز کوبی برایانت، یکی از افسانه‌های NBA در سن ۴۱ سالگی