بررسی بازی Aliens: Dark Descent

بازی Aliens: Dark Descent یک گام نسبتا تازه در دنیای بازی‌های «بیگانه» است؛ چرا می‌گویم نسبتا؟ چرا که این فرنچایز با بازی‌های استراتژی خود در دنیای ویدیوگیم به شهرت رسید. مدتی بود که زمین این بازی با عرضه بازی‌هایی چون Isolation و Aliens: Colonial Marines عوض شده بود اما حالا سری بیگانه به ریشه‌های خود برگشته است. بازی Aliens: Dark Descent هم ادای دینی به بازی‌های گذشته این سری است، هم پاسخی به رقبای خود مثل XCOM و هم یک گنجینه جذاب برای هواداران قدیمی این سری. البته تمام این ویژگی‌های مثبت در پکیجی عرضه شده که بی‌نقص هم نیست. با نقد بازی Aliens: Dark Descent همراه ویجیاتو باشید.

با این حال باید اعتراف کرد قصه بازی احمقانه پیش می‌رود. حمله بیگانگان در همان وهله اول بازی عنصری به نام وحشت درون خود ندارد. ماکائو طوری با این حمله برخورد می‌کند انگار که مثلا یک سری هاپو به کشتی فضایی آن‌ها حمله کردند. دیگران هم حرف‌های این معاونت را به کتف خود حساب نمی‌کنند و نتیجه این می‌شود که بیگانگان مثل مور و ملخ بر سر نیروهای این ایستگاه فضایی می‌ریزند. همه چیز ناگهان تبدیل به یک بلوای از پیش تعیین نشده می‌شود و سربازان یک به یک کشته می‌شوند. کمتر کسی دقیقا می‌داند که باید چکار کند و همگی در یک بهت و حیرت فرو رفتند. در کنار شخصیت‌های بازی که مات و متحیر باقی ماندند، گیمر نیز همانقدر گیج است و همانطور که گفته شد بازی در ساعات آغازین خود سعی می‌کند تا مکانیزم نسبتا پیچیده خود را توضیح دهد.

گیم‌پلی بازی شخصا من را یاد بازی‌های Commondos انداخت؛ اما این بازی است که شاید خیلی از شما یادتان نیاید از همین رو بد نیست به عنوان تازه‌تر XCOM اشاره کرد که به‌نظر می‌رسد الهام‌بخش اصلی سازندگان بازی هم بوده. برخلاف اکس‌کام اما بازی نبردهای نوبتی ندارد و همه چیز در آن به صورت Real-time پیش می‌رود. می‌توان گفت بازی Aliens: Dark Descent یک اکشن تمام عیار است که صرفا دوربینی ایزومتریک را برای نمایش بصری خود انتخاب کرده و یک سری المان بازی‌های مدیریتی را نیز درون خود قرار داده تا با یک ترکیب خوشمزه روبرو شویم.

هر یک از سربازانی که با خود در گروهانتان دارید می‌تواند یک کلاس خاص نظامی داشته باشد. هر سرباز متعلق به یکی از کلاس‌های Sergeant، Gunner، Medic، Recon یا Tekker بوده که هر کدام ویژگی منحصر به فرد خود را دارند. البته در نهایت باید اعتراف کرد حمل‌کننده اسلحه یا همان Gunner بهترین کلاسی است که در بازی وجود دارد و حضور این افراد در تمامی ماموریت‌ها الزامی است. شما می‌توانید در نقاط مختلف نقشه وسایل مختلفی بکارید تا بازی را برای خودتان آسان‌تر کنید.

به‌عنوان مثال می‌توانید یک ترکر یا دنبال‌کننده را در نقطه‌ای تعبیه کنید تا به شما حرکت کردن هر جنبنده‌ای را سریعا گزارش دهد و بدانید که در آن منطقه چه خبر است. یا می‌توان یک ماشین اسلحه در جایی بکارید تا به محض رویت یک بیگانه، شروع به شلیک کند و مثل یک ارتش تک نفره، شروع به قلع و قمع این موجودات کند. از آنسو می‌توانید تمامی درب‌های داخل بازی را جوش‌کاری کنید تا مطمئن شوید که بیگانه‌ای از آن‌ها رد نمی‌شود و برای خودتان منطقه را امن‌تر بکنید. البته یادتان باشد که اگر این کار را اشتباهی انجام دهید و بخواهید از همان در لعنتی فرار کنید، گیر می‌افتید و کلی زمان می‌برد تا بتوانید از دست موجودات وحشی فضایی داخل بازی قسر در بروید.

موضوع دیگری که باید در حین انجام ماموریت‌ها بدانید اینست که در هر لحظه می‌توانید دستور عقب نشینی بدهید. این مهم در بسیاری مواقع به‌کارتان می‌آید. باید بدانید که از دست دادن هر مامور یعنی مردن آن تا ابد و قرار نیست با یک آیتم مسخره و مضحک، سرباز درگذشته را به دنیای زنده‌ها برگردانید. از همین رو برای نیروهای خود باید اهمیت دوچندانی قائل شوید و آن‌ها را مثل دو تخم چشم خود نگهداری کنید. نکته مهم اینجاست که از دست دادن سربازان یعنی داشتن نیروهای جدیدتر و این نیروهای تازه‌کار، ضعیف‌تر از سربازان قبلی هستند. در واقع هرچه ارتش‌تان کاسته شود، به همان مقدار بدان افزوده می‌شود اما جایگزین‌های تازه‌کار و ناشی که سر و کله زدن با آن‌ها و تقویت و رشدشان کلی زمان می‌برد.

عقب‌نشینی در ماموریت‌ها می‌تواند کاری کند تا سربازانتان استراحت کرده و جانی دوباره بگیرند. سپس می‌توانید ماموریت را از نو آغاز کنید و این باز با یک استراتژی جدید به سراغ نقشه بازی بروید. در همین لحظه باید خاطرنشان کنم که بازی در هر باری که یک ماموریت در آن تکرار می‌شود، بیگانگان بیشتری را به میدان نبرد می‌کشاند و این مساله باعث می‌شود تا استراتژی تازه هم همیشه جواب ندهد!

ماموریت‌های اصلی و فرعی مختلفی در هر مرحله تعریف شده که انجام آن‌ها استراتژی خاصی می‌طلبد و بازی هم کمترین کمک و راهنمایی را برای حل آن‌ها به شما می‌کند. خوشبختانه Aliens: Dark Descent از آن دسته عناوینی است که گیمر را دست‌کم نگرفته و همانطور که گفته شد در آسان‌ترین حالت خود هم سعی می‌کند چالش‌هایی هرچند ریز برای گیمر بیافریند.

در گیم‌پلی بازی موارد خلاقانه‌ای نظیر میزان استرس سربازان هم قرار گرفته تا کار را سخت‌تر کند. سربازان شما از نظر روانی باید محاظفت شوند وگرنه ممکن است کار دست خودشان یا تیم بدهند.

جدا از گیم‌پلی اکشن بازی باید به بخش مدیریت بازی هم اشاره کرد که پس از چند ساعت تجربه بازی وارد آن می‌شوید. این قسمت از بازی به‌شدت وام‌دار عنوان XCOM بوده و تقریبا یک کپی پیست ناقص از آن فرنچایز است. شما پیش از آغاز هر ماموریت باید به بخش‌های مختلف ایستگاه فضایی نظیر لابراتوار، آزمایشگاه و درمانگاه، اسلحه سازی و… سر بزنید و سعی کنید تا ایستگاه فضایی را در تمامی این بخش‌ها تقویت کنید. رشد هر بخش می‌تواند منجر به دست یافتن یک سری ویژگی جدید و تازه برای تیم سربازان هم بشود.

ویژگی‌های بسیار زیادی در بازی گنجانده شده و می‌توان ادعا کرد تا ساعات پایانی بازی هم از این دست ویژگی‌های جدید برایتان رونمایی خواهد شد. در واقع بازی در هیچ مرحله‌ای از مدت زمان خود در بخش داستانی، لااقل در زمینه گیم‌پلی تکراری نمی‌شود. هرچند عناصر دیگری در بازی وجود دارد که یا به شدت به ورطه تکرار افتاده و یا آنقدر بد و پر از اشکال هستند که نمی‌توانند این جذابیت و طراوت همیشگی گیم‌پلی را همراهی کنند. این موارد آفت‌هایی هستند که در عنوان Aliens: Dark Descent وجود دارند و باعث می‌شوند بازی نتواند در همه بخش‌ها بدرخشد.

صداپیشگی بازی تقریبا ضعیف‌ترین بخش بازی است و صداپیشگان انگار که مخصوصا کیفیت کار خود را پایین آورده‌اند. گرافیک بازی نیز چنگی به دل نمی‌زند و نباید فریب کات‌سین‌های با کیفیت بازی را خورد. شاید گرافیک بازی در حالت عادی و دوربین ایزومتریک خود، ضعف چندانی از خود نشان دهد اما کافیست تا یک مقدار روی جزییات زوم کنید تا از کیفیت پایین بافت‌ها حرص بخورید. فضای بازی برخلاف گیم‌پلی درگیرکننده آن خیلی زود تکراری می‌شود اما از آنسو این فضای تکراری برای برخی افراد حکم طلا را دارد!

بازی به شدت به فیلم‌های اولیه این سری وفادار است؛ از قهرمان زن آن گرفته تا تمامی تصویرسازی‌ها و نکات بصری که در بازی رعایت شده و بسیاری از آن‌ها ادای دین به فیلم‌های اولیه این سری است. تونل‌های تاریک و نورپردازی‌های خیلی محدود و…در خدمت گیمرهایی است که از طرفداران قدیمی این سری به شمار می‌روند. در بعد موسیقی نیز بازی چندان خوب عمل نکرده و با اینکه موسیقی می‌توانست یکی از بهترین عناصر برای تزریق وحشت به بازی باشد، اما نقش خاصی در آن ایفا نمی‌کند و متاسفانه بازی بیگانه جدید برخلاف نسخه Isolation در خود هرچیزی دارد جز ترس و وحشت. با این حال اکشن نفس‌گیری است که می‌تواند سرگرم‌کننده ظاهر شود؛ مثل نسخه سوم بیگانه که به هیچ وجه شاهکار قسمت اول را در سینما تکرار نکرد اما نسخه بی‌کیفیتی هم در این فرنچایز به شمار نمی‌رود.