بررسی بازی Shadows of the Damned: Hella Remastered

نسل هفتم کنسول‌های خانگی در اواسط خود، میزبان موجی از عناوین متفاوت ‌به‌خصوص از سمت بازی‌سازهای ژاپنی بود که طی زمان به عنوان یک اثر کالت در ذهن‌ها ماندگار شدند. بازی Shadows of the Damned یکی از آخرین نماینده‌های این موج به حساب می‌آمد که امکان تجربه آن روی پلتفرم‌های جدیدتر وجود نداشت، اما حالا به لطف عرضه نسخه ریمستر با نام کامل Shadows of the Damned: Hella Remastered نه تنها مخاطب‌های قدیمی می‌توانند دوباره سراغ تجربه‌اش بروند، بلکه فرصتی برای افراد کم سن و سال‌تر فراهم شده است تا پای این اثر عجیب و غریب بنشینند. اما اول از همه آیا با ریمستر خوبی طرف هستیم و دوم آیا این بازی با ۱۳ سال سن، جذابیت گذشته‌اش را حفظ کرده است؟

همان طور که اشاره شد، نسل هفتم پر از بازی‌های کالتی بود که بازی‌سازهای ژاپنی با استایل و رویکرد متفاوت خود می‌ساختند و اغلب نتیجه، اثری خاص و منحصر‌به‌فرد از آب در می‌آمد که معمولا مخاطب‌های زیادی هم سراغش نمی‌رفتند. بازی Shadows of the Damned از یک جهت خود را از آثار دیگر آن موقع متمایز می‌کرد؛ آن هم حضور سه اسم بزرگ یعنی «شینجی میکامی» به عنوان تهیه‌کننده، «گویچی سودا» به عنوان نویسنده و کارگردان و «آکیرا یامائوکا» به عنوان آهنگساز در تیم سازنده بود که اجتناب از آن را واقعا سخت می‌کرد. اما بر خلاف تصور اولیه، این بازی با امثال رزیدنت اویل و سایلنت هیل تفاوت زیادی دارد.

اول از همه خیال‌تان را در یک مورد راحت کنم؛ این نسخه جدید بیشتر یک عرضه دوباره (Re-Release) از نسخه اصلی است تا این‌که ریمستر باشد. مدل‌ها، انیمیشن‌ها و نورپردازی هیچ تغییری نکرده‌ و صرفا تکسچرها بهتر شده‌اند تا خروجی نهایی روی وضوح تصویر 4K قابل قبول باشد. فریم‌ریت این نسخه روی تمام پلتفرم‌ها روی عدد ۶۰ قفل است (البته به جز سوییچ که در حالت ۳۰ فریم در ثانیه اجرا می‌شود). عجیب‌تر از همه نسخه پی‌سی است که هیچ تنظیماتی برای گرافیک ندارد و حتی نمی‌توانید وضوح تصویر را تغییر دهید. خوشبختانه با بازی سنگینی طرف نیستید و حتی روی یک سیستم با پنج سال عمر هم می‌توانید خروجی ایده‌آل را داشته باشید. خبری از باگ یا کرش هم نیست و جز باگ‌ها مختصر در انیمیشن دراپ شدن آیتم‌ها، تجربه‌ای کاملا روان از این بازی روی پلتفرم‌های مدرن خواهید داشت. ولی در کل قید گرافیک نسل نهمی یا هشتمی را در این نسخه بزنید.

حالا سراغ اصل مطلب برویم. بازی Shadows of the Damned: Hella Remastered یک اثر تیراندازی سوم شخص است که مخاطب را در نقش یک شکارچی شیاطین مکزیکی با نام «گارسیا هاتسپور» قرار می‌دهد. ارباب دنیای شیاطین با نام «فلمینگ» که از دست کارهای گارسیا به ستوه آمده است، معشوقه او «پائولا» را می‌رباید و گارسیا برای نجات عشقش، سفری به شهر شیاطین و نفرین‌شدگان را آغاز می‌کند. بازی در پایه داستان خاصی برای گفتن ندارد و شاید کلش را بتوان در همین سه خط بالا خلاصه کرد، اما گویچی سودا با تزریق کمدی به دیالوگ هایی که رد و بدل می‌شود و همچنین، تعریف گذشته شخصیت‌های مختلف، سعی کرده است آن را برای مخاطب جذاب‌تر کند. البته که داستان هیچ‌وقت انگیزه اصلی برای جلو رفتن در بازی نمی‌شود.

بازی روندی کاملا خطی داره و شیوه طراحی مراحل آن از سنت‌های رایج در بازی‌های نسل هفتم پیروی می‌کند. بنابراین اگر به محیط‌های وسیع و جهان باز عناوین امروزی عادت کردید، پس شاید اینجا اذیت شوید. مخصوصا که فضاهای تنگ در بازی به وفور دیده می‌شود و محیط‌ها همگی تاریک هستند. مکانیک تیراندازی بازی دقیقا همان دوربین روی شانه‌ای است که بیشتر از هر چیز با سری رزیدنت اویل به خاطر می‌آوریم و رد پای حضور میکامی در بازی را اینجا به‌خوبی می‌توان مشاهده کرد. شخصیت گارسیا یک جمجمه شیطانی با نام «جانسون» به عنوان همراه دارد که مدت‌هاست به او در نابودی شیاطین کمک می‌کند. جانسون نه تنها به عنوان یک همراه، جاهای خالی را با دیالوگ‌های مختلف در روند بازی پر می‌کند، بلکه در واقع سلاح اصلی گارسیا محسوب می‌شود که قادر است به انواع سلاح‌ها تغییر شکل دهد. ابتدای بازی شما تنها به دو تفنگ دسترسی دارید، اما با پیشروی در مراحل قادر به یافتن سلاح‌های بیشتر و همچنین ارتقای موارد فعلی خواهید بود. طراحی دشمن‌های بازی در سطح قابل قبولی قرار دارد، اما تنوع‌شان کم است و همین موضوع، رویارویی‌های متعدد با دشمنان را به‌مرور تکراری می‌کند. سازندگان چند برگ برنده برای حفظ جذابیت روند رو می‌کنند. گفتیم که طراحی کاملا خطی و تاریکی یک‌دست محیط‌ها در کنار طراحی تکراری دشمنان عواملی هستند که بازی را به سمت یکنواخت شدن پیش می‌برند، اما سازندگان با رو کردن چند برگ برنده این نگرانی را از بین می‌برند.

اول از همه، ارتقای سلاح‌ها تنها یک چیز سطحی نیست و هر ارتقایی که به‌دست می‌آورید، برای مقابله با نوع خاصی از دشمنان کاربرد دارد. بنابراین بازی شما را ترغیب می‌کند تا از تمام سلاح‌هایتان طی بازی استفاده کنید. مورد جذاب بعدی باس‌فایت‌های بازی است که کاملا متفاوت از یک‌دیگر طراحی شده‌اند و حکم نقاط قوت ریتم را دارند. باس‌فایت‌ها نه تنها به راه‌های متفاوتی با شما درگیر می‌شوند، بلکه از سکانس‌های معمولی هم چالش‌برانگیزتر هستند. وقتی پای گویچی سودا در میان باشد، امکان ندارد یک بازی نرمال و منطقی مقابل‌تان قرار گیرد. این قضیه برای بازی Shadows of the Damned: Hella Remastered هم صدق می‌کند و موقعیت‌های عجیب و غریب با چاشنی کمدی مریض، شما را به‌دفعات غافل‌گیر خواهد کرد. از سلاحی که Boner Gun نام دارد گرفته تا دشمنی که برای خلق تاریکی، باد در می‌کند!

صحبت از تاریکی شد. المان تاریکی (Darkness) یکی از المان‌های مهم حین مبارزات و پیشروی در مراحل محسوب می‌شود. سلامتی گارسیا به محض قرار گرفتن در تاریکی شروع به کم شدن می‌کند و هر چه سریع‌تر باید از آن خارج شود، اما از سوی دیگر برخی موانع تنها در تاریکی در دسترس هستند. همین دوگانگی، عمق بیشتری به این المان می‌دهد تا تنوع بیشتری به روند مراحل داده شود. بازی برای سرحال نگه داشتن مخاطب از هیچ چیز هراسی ندارد و گاهی اوقات، مراحلی کاملا متفاوت در مقابل‌تان قرار می‌دهد. بهترین مثال این قضیه، یکی از مراحل فصل چهارم است که بازی کاملا به یک اکشن دوبعدی تبدیل و گرافیک مثل کولاژهای کاغذی می‌شود. حالت نیو گیم پلاس یکی دیگر از موارد اضافه شده در نسخه ریمستر است که اجازه می‌دهد بازی را با تمام ارتقاهای موجود دوباره تجربه کنید.

نهایت از ضلع سوم مثلث طلایی سازندگان این اثر غافل نشویم. آکیرا یامائوکا که بیشتر از هر چیز به خاطر خلق موسیقی ماندگار نسخه‌های مختلف از سری سایلنت هیل شهرت دارد، اینجا هم وظیفه آهنگسازی و کارگردانی بخش صدا را بر عهده داشته است و نتیجه‌ای دلنشین ارائه می‌دهد. موسیقی راک و متال همیشه جزو علایق اصلی یامائوکا بوده‌اند و این پروژه، فرصتی به او داده است تا قطعه‌هایی در سبک مورد علاقه خود بسازد که واقعا گوش‌نواز هستند و حتی شاید جزو بهترین آثار او باشند. صداگذاری بازی بیشتر روی القای دلهره و وحشت تاکید دارد تا هم‌سو با فضای تاریک بازی باشد. صداگذاری بازی در نسخه اصلی نمره قبولی می‌گیرد، اما برای نسخه ریمستر بیس صداها بیش از حد زیاد است و بهتر می‌شد اگر این بخش هم مورد بازسازی قرار می‌گرفت.

بازی Shadows of the Damned: Hella Remastered اگر چه تنها در اسم یک ریمستر است و صرفا یک عرضه دوباره برای پلتفرم‌های مدرن محسوب می‌شود، اما حداقل فرصتی دوباره برای تجربه یکی از بهترین آثار کالت نسل هفتم و هشتم را به مخاطب‌های قدیم و جدید می‌دهد. بنابراین حتی اگر بازی جذابیت سیزده سال قبلش را حفظ نکرده باشد، باز هم ارزش یک بار امتحان کردن را دارد.

می‌خرمش...

اگر از آثار کالت و متفاوت بازی‌سازهای ژاپنی لذت می‌برید و دل‌تان برای بازی‌های خطی نسل هفتم کنسول‌ها تنگ شده است، حتما سراغ تجربه Shadows of the Damned: Hella Remastered بروید.

نمی‌خرمش...

اگر گرافیک برایتان اهمیت دارد، عناوین داستان‌محور را ترجیح می‌دهید و بیشتر سراغ بازی‌های جهان باز با محیط‌های وسیع می‌گردید، پس این اثر برای شما ساخته نشده است.

75

امتیاز ویجیاتو

بازی Shadows of the Damned: Hella Remastered شاید یک ریمستر واقعی نباشد و روند خطی مشابه عناوین نسل هفتم و یکنواختی بصری آن مخاطب را اذیت کند، اما طراحی متنوع مراحل، باس‌فایت‌های جذاب و موسیقی گوش‌نواز، آن را تبدیل به عنوانی کرده است که تمام علاقه‌مندان به تجربه آثار کالت باید سراغش بروند.