نقد بازی Jumanji The Video Game – تمشک خیلی طلایی

بازی Jumanji The Video Game از سه مرحله و نیم بهره می‌برد (یکی از چهار مرحله موجود در بازی همان ورژن شب یکی دیگر از مراحل است که خب اوج خلاقیت و پرکاری تیم سازنده را به دید ما می‌آورد) و قابلیتی به اسم آنلاین بازی کردن در آن وجود ندارد. شما در جومانجی یا تنهایی به همراه سه کاراکتر دیگر که توسط خیارشور یا همان هوش مصنوعی داخل بازی کنترل می‌شوند وارد مراحل می‌شوید یا در بهترین حالت اگر دلتان می‌خواهد روزتان را به همراه دوستتان با همدیگر خراب کنید، به همراه یک یا چند دوستان خود بازی را به صورت Split Screen تجربه می‌نمایید؛ لااقل اینجوری فقط شما زندگی‌تان تلف نمی‌شود و دوستانتان نیز در این سقوط به ته دره گیمینگ همراهتان خواهند بود. همچنین تجربه دونفره جومانجی برای زوجینی که قصد شروع یک دعوا را دارند ولی بهانه‌ای در دست و بالشان نیست توصیه می‌شود چرا که مزخرف بودن بازی خودش می‌تواند بهانه‌ای برای جدایی یک زندگی زناشویی باشد چه برسد یک دعوای ساده.

کنترل هر از یک چهار کاراکتر موجود در بازی را که بر عهده بگیرید،‌ یک سری اسلحه و قدرت‌ ویژه مخصوص به خود خواهید داشت که مفت خدا نمی‌ارزد. تفنگ‌ها بیشتر شبیه به اسلحه‌های آب‌پاش هستند و ویژگی‌های شخصی هر یک از کاراکترها به مواردی چون: نوار سلامتی دیگران را پر کردن،‌ یک ضبط صوت گذاشتن و به رقص در آوردن دشمنان و یا نهایتا احضار کردن یک جانور در کنار شما ختم می‌شود. این ویژگی‌ها روی کاغذ کمی (فقط کمی) جذاب به نظر می‌رسند اما نحوه پیاده‌سازی آنها در بازی به کثافت‌ترین شکل ممکن (این عبارت ملایم‌ترین عبارتی است که سردبیر اجازه نشر آن را داد) صورت گرفته است.

گرافیک Jumanji The Video Game تداعی کننده دوران خوش بازی‌های PS1 است و می‌تواند حس نوستالژیکی را در گیمرهای بزرگسال ایجاد کند و آنها را به این باور برساند که هنوز هم موتورهای گرافیکی وجود دارند که اینچنین مزخرف باشند. اما خب همه می‌دانیم که بازی‌ها می‌توانند با یک گیم‌پلی درگیرکننده،‌ به شدت گیمر را تحت تاثیر خود قرار دهند و نباید به ظاهر بازی بسنده کرد. گیم‌‌پلی جومانجی نیز در این مورد سنگ تمام می‌گذارد و به مخاطب می‌فهماند که چه غلطی کرده که قصد تجربه این بازی را داشته است. در واقع گیم‌پلی جومانجی احتمالا بر اساس متدهای زجر دادن هنگام اعتراف‌گیری سازمان‌های جاسوسی بزرگ دنیا شکل گرفته وگرنه این حجم از عذاب در آن غیرقابل تصور است.

شما اسلحه کوفتی‌ را به دست گرفته، در مرحله‌ای با طراحی به غایت مزخرف چرخیده، دشمنان تکراری که مثل مور و ملخ بر سرتان می‌ریزند را کشته، چهار عدد جمجمه یافته و به مرحله بعد می‌روید. در این بین اگر جمجمه‌ها را پیدا نکردید هم راهنمای بازی به کمکتان خواهد آمد و چالش‌ بزرگی که بر سر راهتان قرار دارد به چهار عدد تله و یا نهایتا انتظار برای شارژ شدن یک شی و در عین حال مبارزه با دشمنان ختم می‌شود. اگر بخواهم درباره گیم‌پلی بازی بیشتر توضیح دهم مجبور به استفاده از کلمات و عبارات منشوری هستم که باعث تعطیل شدن سایت خواهد شد و فلذا به ذکر این نکته بسنده خواهم کرد که گیم‌پلی بازی توهین‌آمیز‌ترین طراحی را حتی برای شعور و فهم یک جنین سه ماهه دارد چه بسا برای گیمرهای خردسال به بالا. هوش مصنوعی یاران و دشمنان در حد جلبک دریایی کار می‌کند و درجه سختی بازی که روی حالت سخت برود هم این جلبک دریایی تبدیل به نمک دریایی می‌شود.

در این میان بخشی برای کاستومایز کردن وجود دارد که با ورود به آن با چند فقره آپشن فوق العاده روبرو خواهید شد که احتمالا از دیدن آنها دهانتان از حیرت بازخواهد ماند. فرض کنید بازی می‌تواند به شما قابلیت تغییر رنگ اسلحه و لباستان را به شما بدهد! این ویژگی به شدت نوآورانه، خلاقانه و محشر است و هیچ بازی دیگری نتوانسته به گرد پای آن نیز برسد. تغییر لباس در اینجا وجود ندارد چرا که تکنولوژی آن هنوز به صنعت بازی‌های ویدویی وارد نشده است!