بررسی بازی The Remnant: From The Ashes – جنون لذت

هدف اولیه بازی پیدا کردن منشا شیاطین و از بین بردنشان است. با روایتی سرراست روبه‌رو نیستیم و خبری از کات‌سین های داستانی هم نیست، پس نباید منتظر اتفاقات و پیچش‌های داستانی باشیم. درست همانند دارک‌سولزها که داستان را به طور مستقیم به شما نمی‌گفتند و خود باید برای کشف راز و رمزهای بازی، قدم در راه خطرناک دنیاهای بازی می‌گذاشتید؛ اینجا هم همینگونه است. البته که با آن سطح از پیچیدگی و روایت عمیق سولزبورن‌ها رو به رو نیستیم.

شاید داستان و روایت، ۵ درصد از کلیت بازی را هم تشکیل ندهد، اما اگر به جزییات توجه کنیم و بخواهیم دنباله داستان و شخصیت‌ها را بگیریم، لحظات راضی کننده‌ای رقم خواهد خورد. با این حال، روایت و داستان بازی به اندازه دیگر قسمت‌هایش قوی و درجه یک از کار در نیامده. در سراسر بازی شخصیت‌هایی هستند که در صورت پیدا کردنشان به مقر اصلی‌ بر می‌گردند و گوشه‌هایی از داستان از دید آن‌ها روایت می‌شود. حین گفت وگو، چه با آن‌ها و چه شخصیت‌های اصلی، همانند اکشن-نقش‌آفرینی‌های امروزی، سیستم انتخاب دیالوگ هم در بازی هست. اگرچه هیچ وقت عمق زیادی پیدا نمی‌کند، ولی با صداپیشگی خوب دیگر شخصیت‌ها، آنقدرها هم حس اجبار ندارد.

گفتم که آن‌ها را از گوشه و کنار بازی پیدا می‌کنید، اغراق نکرده‌ام اگر بگویم بهترین و بارزتزین نقطه مثبت بازی همین طراحی دنیاها است. جدا از طراحی‌های هنری که هر کدام از سه منطقه بازی را به شکلی نفس‌گیر به تصویر کشیده‌اند، این طراحی لول‌ها، راهروها و روند پیش‌روی در آن‌هاست که واقعا عالی از کار در آمده. محیط‌ها نه آنقدر بزرگند که بازیکن در آن‌ها گم شود یا حس کند که به آن مرحله تعلق ندارند و آنقدر هم کوچک نیستند که حس بازی‌های خطی را منتقل کنند و گویی در جایی حبس باشید. دقیقا به گونه‌ای طراحی شده که مناسب کشتن هیولاهای بازی باشد و بتوان در آن به گشت و گذار پرداخت.

در کنار این موارد، مانند دیابلو، یک مرکز فرماندهی وجود دارد که در آن می‌توان سلاح‌ها را ارتقا داد، با شخصیت‌ها حرف زد و در کل خود را برای نبرد بعدی به خوبی آماده کرد.

یکی دیگر از نکات خوب این محیط‌ها، تصادفی بودن آن‌هاست که بازی را به شدت به سمت بازی‌های روگ-لایک نزدیک می‌کند. باعث می‌شود که هر بار، بازی کردن حس منحصر به فرد خود را داشته باشد. در طراحی تک تک مناطق این مراحل، حوصله به خرج داده شده که هیچگاه بازیکن را خسته نمی‌کند. ممکن است روند پیش‌روی ساده باشد و اینگونه به نظر برسد که مسیری جلوی راهتان است، با کشتن دشمنان به مناطق جدید می‌روید، اتاق غول مرحله را پیدا می‌کنید و تمام. اما همین سادگی و قابل در دسترس بودن، در کنار تصادفی بودن محیط‌ها، حس خوبی از گشت و گذار منتقل می‌کند.

اینطور برداشت نکنید که بازی آسان است و به راحتی می‌توان از پس دشمنان و غول‌ها بر آمد. هوش مصنوعی دشمنان، شاید یکی از بهترین‌ها در سبک خود باشد. اینگونه نیست که خونشان زیاد باشد و منتظر بمانند که بیایید و کارشان را تمام کنید، بلکه به درستی مخفی می‌شوند، منتظرتان می‌مانند و از دور به شما شلیک می‌کنند. در کل به شکلی متعادل بازیکن را به چالش می‌کشند.