بررسی بازی It Takes Two – یک دست صدا ندارد
وقتی بازی It Takes Two برای اولین بار در کنفرانس EA Play سال گذشته معرفی شد، مطمئن بودم با یک عنوان کوآپ خو‌ش‌ساخت دیگر رو به رو هستیم. اما اگر بخواهم صادق باشم، هیچ‌وقت فکرش را هم نمی‌کردم که It Takes Two بتواند در حد یکی از بهترین بازی‌های سال ظاهر شود. آخرین ساخته استودیو Hazelight Studios نه تنها شما را ۱۰ الی ۱۵ ساعت بی‌وقفه سرگرم می‌کند، بلکه بعد از مدت‌ها یادآوری می‌کند که چرا همه ما تا این حد شیفته بازی‌های کوآپ هستیم. در ادامه با بررسی این بازی از ویجیاتو همراه شوید.
اگر اسم جوزف فارس (Josef Fares) برایتان آشنا به نظر می‌رسد، احتمالا این آشنایی یا به خاطر جمله جنجالی این بازی‌ساز لبنانی در مراسم The Game Awards در مورد اسکار است یا بازی‌های قبلی او و تیمش یعنی Brothers: A Tale of Two Sons و A Way Out را تجربه کرده‌اید یا شاید هم مصاحبه جالبش با حمیدرضا نیکوفر را دیده‌اید و از علاقه‌اش به قرمه‌سبزی خبر دارید. اگر هم تا به حال حتی اسم او را یک بار هم نشنیده‌اید، کافی است تنها یک چیز را بدانید: این مرد و تیمش در استودیو Hazelight که زیرمجموعه EA Originals است، استعداد خاصی در ساخت بازی‌های کوآپ داستانی دارند.
اولین ساخته جوزف فارس، یک بازی مستقل ساده در مورد دو برادر بود که پدرشان در بستر مرگ قرار داشت و برای نجاتش باید قدم در یک ماجراجویی سخت می‌گذاشتند. بازی مملو از پازل‌های متنوع و جذابی بود که برای حل آن‌ها باید هر دو برادر را به شکل درستی کنترل می‌کردید. Brothers A Tale of Two Sons یک بازی کوآپ عالی بود اما با این تفاوت که نه تنها امکان تجربه آنلاین بازی وجود نداشت، بلکه برای تجربه آفلاین آن هم با یک نفر دیگر با چالش‌های زیادی مواجه بودید. اما بعد از پیوستن فارس به الکترونیک آرتز و استودیو جدیدش، دومین ساخته او یعنی A Way Out تبدیل شد به همان تجربه کوآپی که بسیاری از ما انتظارش را داشتیم.
همانطور که سه سال پیش در دیجیاتو و در بررسی‌ام از بازی نوشتم؛ A Way Out بدون عیب و ایراد نبود و بسیاری از پتانسیل‌هایش هم کاملا به هدر رفته بودند اما در هر صورت محصول نهایی عنوانی سرگرم کننده بود که مشابه‌اش را دیگر کمتر این روزها می‌توان پیدا کرد. ولی داستان It Takes Two متفاوت است.
بعد از انتشار A Way Out، تیم سازنده می‌خواستند با تجربه‌ای که به تازگی کسب کرده‌اند، روی عنوانی کامل‌تر و بهتر کار کنند. جوزف فارس هم تیمش را مجبور کرد تا حد امکان مکانیزم‌های متفاوتی را در بازی به کار ببرند چرا که او معتقد بود تکرار یک ایده از خاص بودن آن کم می‌کند. حالا بعد از تمام کردن It Takes Two می‌توانم تضمین کنم که همین رویکرد فارس، مهم‌ترین دلیل موفقیت بازی است.
It Takes Two داستان بسیار منحصر به فردی دارد که به شخصه تا به حال مشابه‌اش را در بازی‌های ویدیویی ندیده‌ایم. کودی (Cody) و می (May)، پدر و مادر دختر بچه‌ای به نام رز (Rose) در زندگی مشترکشان به مشکل برخورده‌اند و قصد جدایی دارند. دختر بچه مظلوم آن‌ها هم به عنوان آخرین راه‌حل باقی‌مانده، از کتابی که در مدرسه‌اش پیدا کرده استفاده می‌کند و با کمک جادو آن کتاب، پدر و مادرش را به عروسک‌هایی کوچک تبدیل می‌کند. حالا این کتاب که دکتر حکیم نام دارد و خود جوزف فارس گوینده شخصیتش است، می‌خواهد این زن و شوهر را دوباره با هم آشتی دهد.
داستان It Takes Two شاید متفاوت و خاص باشد و شاید هم به برخی از زوج‌ها در حل مشکلاتشان کمک کند اما به نوعی مهم‌ترین نقطه ضعف آن هم به حساب می‌آید. به شخصه فکر می‌کنم پیامی که داستان بازی می‌خواهد منتقل کند - اینکه هر رابطه‌ای تنها با کمی درک متقابل و همکاری به روز اولش بر می‌گردد - چندان جالب نیست و البته در این بین گاهی اوقات دیالوگ‌ها هم بیش از حد کلیشه‌ای و سطحی می‌شود اما هنگام تجربه It Takes Two داستان کوچک‌ترین اهمیتی ندارد.
جادو اصلی It Takes Two در گیم‌پلی و طراحی مراحلش نهفته است که فکر نمی‌کنم در چند سال اخیر هیچ عنوانی حتی توانسته باشد از این نظر به آن نزدیک شده باشد. بازی لحظه‌ای دست از شگفت‌زده کردن شما بر نمی‌دارد. تقریبا هر اتفاق ممکن و غیرممکنی که به ذهنتان هم خطور نمی‌کند، در حدود ۱۵ ساعت تجربه It Takes Two اتفاق می‌افتد.
سوار شدن روی قورباغه‌هایی که با لهجه ایتالیایی صحبت می‌کنند و پرش بلندی دارند؟ تیک. یک باس‌فایت نفس‌گیر که غول پیش‌رویتان یک جارو برقی عصبانی است؟ تیک. معما و پازل؟ کنترل دو نفره یک هواپیما؟ تجربه یک بازی پلتفرمر بی‌نقص؟ تیک.به راحتی تا چند پاراگراف دیگر هم می‌توانم ادامه دهم و از طراحی مرحله خارق‌العاده بازی و تغییر ژانرهایش بگویم و تازه این وسط شگفتی اصلی این است که همه این مکانیزم‌ها به بی‌نقص‌ترین شکل ممکن پیاده شده‌اند.
تقریبا هیچ معما، مکانیزم و ایده‌ای در طول بازی تکرار نمی‌شود و این موضوع با توجه به طول گیم‌پلی مناسب It Takes Two واقعا تحسین برانگیز است. حتی فضاسازی و محیط‌ها هم هیچ وقت تکراری نمی‌شوند. It Takes Two یک بازی واقع‌گرایانه عادی نیست و همین موضوع دست سازنده‌ها را برای به تصویر کشیدن برخی از عجیب‌ترین و سورئال‌ترین اتمفسرهای ممکن باز گذاشته است. در جای جای این محیط‌ها هم می‌توانید اشاره و ارجاعی به بازی‌ها، فیلم‌ها و انیمیشن‌های مختلف پیدا کنید که یافتن همه آن‌ها خود می‌تواند دلیل کافی برای تجربه دوباره بازی باشد.
اما این فضاسازی تنها جنبه ظاهری ندارد و کاملا در خدمت گیم‌پلی و طراحی مرحله است. برای مثال وقتی در نزدیک اواسط بازی به مدرسه می‌رسید، معماهای بازی شکلی آموزشی و تحصیلی به خود می‌گیرند یا در یکی از بهترین بخش‌های It Takes Two بعد از آنکه چند دقیقه مبهوت اتمسفر رنگارنگ و رویایی بازی شدید، متوجه می‌شوید که همین تغییر رنگ‌ها سرنخ شما برای حل معمای آن مرحله هستند.
بیشتر بخوانید:
- ۵ بازی که شما را مجبور به مبارزه با خودتان می‌کردند
- ۱۰ بازی داستان‌محوری که یک روزه می‌توانید تمامشان کنید
- بررسی بازی Little Nightmares 2 – یک کابوس کوتاه دیگر
صحبت از معماها شد، باید بگویم که طراحی پازل‌ها هم به نظرم در بهترین حالت خودش قرار دارد. اول از همه این معماها و پازل‌ها بی‌نهایت متنوع و خاص هستند و برای حل برخی از آن‌ها باید واقعا خارج از چارچوب ذهنی همیشگی‌تان فکر کنید. اما این موضوع به هیچ‌وجه به معنای بیش از حد سخت بودن آن‌ها نیست. کمتر پیش می‌آید معمایی بیشتر از چند دقیقه وقتتان را بگیرد اما در عین حال نمی‌توان آن‌ها را ساده و پیش پا افتاده هم توصیف کرد. یک تعادل بی‌نظیر بین سختی و آسانی که نه شما را دلسرد می‌کند و نه کاملا راحتتان می‌گذارد.
در ادامه یادداشتی کوتاه از محسن که شریک و هم‌بازی من در It Takes Two بود بخوانید:
حرف آخر را همین اول بزنم: تا پایان ۲۰۲۱ زمان زیادی باقی مانده اما تا امروز It Takes Two بهترین بازی سال من است. و حتی معتقدم بازی پتانسیل آن را دارد که در لیست نهایی بهترین بازی سال جشنواره‌های مختلف، سایت‌ها و مجلات معتبر سراسر جهان جایگاه ویژه‌ای داشته باشد و بسیار بیشتر از A Way Out مورد تقدیر قرار بگیرد. دلایلم هم برای این موضوع کاملا مشخص‌اند. It Takes Two یک بازی داستانی دو نفره است که بهترین المان‌های یک بازی ماجراجویی درجه‌یک را گرد هم آورده و گریزی هم به سبک‌های محبوب دیگر می‌زند. در واقع دفاع اصلیم برای اینکه این بازی جایگاه ویژه امسال را از آن خود کند این است که It Takes Two تمام چیزهایی که از یک بازی داستانی می‌خواستیم ولی سال‌ها بود از هیچ بازی نگرفته بودیم را یکجا در خودش دارد. از تجربه کو-آپ و دونفره دلنشین با معماهای دو نفره گرفته (که جا داشت کمی سخت‌تر باشند) تا باس فایت‌های متعدد و تنوع بی‌پایان. باید روی تنوع تاکید بیشتری کنم چون نمی‌توانید برشی از این بازی را بردارید و کنار برش دیگری قرار بدهید و بگویید این‌ها شبیه به هم هستند. هر قسمت بازی با یک طراحی به خصوص و قابلیت‌های مدام در حال تغییر کودی (Cody) و می (May) تنوعی در اختیار بازیکن قرار می‌دهد که محال است لحظه‌ای از تجربه‌اش خسته شوید. اگر به داستان و پیام اخلاقی آبکی بازی سخت نگیریم و پیرنگ داستان را به نمک دکتر حکیم ببخشیم، این بازی از نگاه من مستحق نمره‌ای کمتر از ۹۵ از ۱۰۰ نیست.
محسن وفانژاد
It Takes Two نتیجه موفقیت ده‌ها ایده و مکانیزمی است که در A Way Out احتمالا به خاطر محدودیت ساختاری بازی و تجربه کمتر تیم سازنده آنطور که باید نتیجه ندادند. برای مثال چالش‌های رقابتی It Takes Two یکی از واضح‌ترین نمونه‌های گسترش ایده‌های A Way Out است. در تمامی بازی‌های جوزف فارس همکاری بین دو نفر حرف اول را می‌زند اما فارس از جذابیت رقابت هم خبر دارد و برای همین می‌توانستید در A Way Out در مینی‌گیم‌هایی مثل مچ‌گرفتن شرکت کنید. حالا تعداد این مینی‌گیم‌ها در It Takes Two چندین برابر شده و مهم‌تر آنکه تقریبا همگی آن‌ها بی‌نهایت جالب و سرگرم کننده هستند.
در یکی از مینی‌گیم‌های بازی برنده کسی است که مدت بیشتری روی گاو خشمگین باقی بماند، در مینی‌گیمی دیگر باید تاب‌سواری کنید و در بین برخی از بازی‌های کلاسیکی مثل شطرنج هم به طور کامل در قالب همین مینی‌گیم‌ها پیاده‌‌سازی شده‌اند.
در نهایت به این فکر کنید که It Takes Two با این همه محتوا و گیم‌پلی کم‌نظیرش کمتر از بازی‌های AAA قیمت دارد و برای تجربه دو نفره آن حتی داشتن یک نسخه هم کافی است. به نظرم It Takes Two نتیجه اصلاح یک فرمول جواب پس داده و بهبود آن در همه جهت است و همین موضوع همه ما را برای ساخته بعدی Hazelight Studios بی‌نهایت هیجان‌زده می‌کند. مهم نیست چند سال سن دارید و ژانر مورد علاقه‌تان چیست، توصیه می‌کنم یکی از بهترین بازی‌های سال ۲۰۲۱ را از دست ندهید.
خلاصه بگم...
بازی It Takes Two مثل یک هدیه ارزشمند برای همه گیمرها است. از آن بازی‌هایی که تا مدت‌ها از ذهن کسی پاک نمی‌شود و همه‌چیز در بهترین حالت خودش قرار دارد. کافی است تا نفر دومی پیدا کنید تا برای بیش از ۱۰ ساعت سرگرمی خالص آماده شوید. جوزف فارس و Hazelight Studios از همین حالا انتظار را برای بازی جدید خودشان سخت کرده‌اند.
می‌خرمش
طراحی مرحله کم‌نظیر، گیم‌پلی بی‌نهایت سرگرم کننده و معماهایی بالانس شده و دوست داشتنی که تا مدت‌ها شما و همراهتان را سرگرم می‌کنند. همه این‌ها با قیمتی مناسب که خرید It Takes Two را کاملا ضروری می‌کند. تازه نگران نباشید بازی آنقدر محتوا دارد که بدون شک بیشتر از یک بار آن را تمام خواهید کرد.
نمی‌خرمش
اگر هیچ همراهی برای تجربه بازی ندارید.
- امتیاز ویجیاتو95
- امتیاز
-
عالی
-
خوب
-
متوسط
-
خوب نیست!
-
ضعیف!
- امتیاز متاکریتیک88
دیدگاه‌ها و نظرات خود را بنویسید
برای گفتگو با کاربران ثبت نام کنید یا وارد حساب کاربری خود شوید.
اون 1000 دلار مارو که ندادن ولی من هنوزم بازی رو نخریده خوابم گرف??
.
.
.
جدا از شوخی بازی خوبیع ایشلا همه بتونن با کسی که دوس دارن بازی کنن
علی جان بازی کردی شما It Takes Two رو؟ چون به نظرم اغراقی نیست و همونطور که تو بررسی هم نوشتم بازی پتانسیل تبدیل شدن به یکی از بهترین بازی‌های سال رو هم داره حتی. اگه بازی کردی خوشحال میشم بدونم با چه قسمت‌هاییش مشکل داشتی.
آقا پدرام استریمره؟لینک چنلش رو داری؟
خیلی بازی قشنگی به نظر میرسه اما حیف همراهی برای تجربه اش ندارم
اقا هرچقدر هم این بازی خفن باشه و متای ۹۰ بگیره بازم برای من خسته کننده هست
( همچنان در حال تلاش برای گرفتن ۱۰۰۰ دلار از جوزف فارس? )
ولی واقعا از اون بازی هاست که باید تجربه کرد
حیف کسی رو ندارم باهاش بازی کنم
1000 دلاری که نگرفتیم حلالش ?
نقد خوبی بود ولی واقعا اینقدر خوبه ک 95 بگیره؟'
اگه یکی بخره نفر دوم هم می‌تونه کنارش مجانی بازی کنه ولی هر دوتا باید روی یه پلتفرم بازی کنن.
نمی خرمش :(
خدایا یعنی ea رستگار شده؟