۵ باس سرکش بازی‌ها که برای قوانین احترامی قائل نبودند

دنیای بازی‌های ویدیویی همیشه پر بوده از باس‌های چذابی که هر کدام ویژگی‌های خاص خودشان را داشتند. ویژگی باس‌های لیست امروز ما هم این بود که محدود به قوانین سفت و سخت‌ بازی‌ها نمی‌شدند و با شکستن آن‌ها، عذابی تمام عیار برای گیمرها رقم می‌زدند. اما برای اینکه دقیقا متوجه شوید دارم در مورد چه چیزی صحبت می‌کنم، پیشنهاد می‌کنم تا انتهای این مقاله با ویجیاتو همراه باشید.

5) Famed Mimic Gogo – Final Fantasy 5

فاینال فانتزی ۵ باس عجیب و غریب که با یک سری حرکت به خصوص کشته می‌شدند کم نداشت. ولی از بین تمام آن‌ها فیمد میمیک گوگو یکی از متفاوت‌ترین باس‌ فایت‌هایی بود که در طول دوران گیمری‌تان تجربه کردید. چراکه تنها کافی بود یک ضربه ساده به فیمد میمیک گوگو بزنید تا او با یک ضربه کاری ۹۹۹۹ دمیجی پاسختان را بدهد و همه کاراکترهای تحت کنترلتان را بکشد. این یعنی عملا اگر مثل باس‌فایت‌های عادی این شما بودید که اول حمله می‌کردید، همیشه از فیمد میمیک گوگو شکست می‌خوردید. اما چاره کار چه بود؟ چاره این بود که به حرف‌های این باس قبل از شروع مبارزه خوب دقت می‌گردید. او به شما می‌گفت «اگر ادای من را در بیاوری پیروز مبارزه خواهی بود» و در مورد این موضوع کاملا هم جدی بود. از آنجایی که تا شما به گوگو حمله نمی‌کردید او هم پاسخی نمی‌داد، کافی بود چند ثانیه‌ای بایستید و دقیقا همین کار او را تکرار می‌کردید. اینجا بود که زیر پای گوگو یک سیاهچاله باز می‌شد و او را درون خودش می‌کشید.

4) Mr. Freeze – Batman Arkham City

طراحی باس فایت مستر فریز در آرکام سیتی به قدری خوب بود که شما می‌توانید آن را به عنوان بهترین باس‌فایت سال ۲۰۱۱ انتخاب کنید. این باس فایت طوری طراحی شده بود که شما باید کلک مستر فریز را با استفاده از هوش مخفی‌کاری‌تان می‌کندید. بازی چندین و چند روش مختلف هم پیش رویتان قرار می‌داد تا به واسطه آن‌ها با مستر فریز رو در رو شوید. اما نکته اینجا بود که مستر فریز از یک سوراخ دو بار گزیده نمی‌شد و به محض اینکه شما از یک روش برای ضربه زدن به لباس مخصوصش استفاده می‌کردید، او آن روش را یاد می‌گرفت و دیگر به شما اجازه نمی‌داد که تکرارش کنید. همین مسئله فاز نهایی مبارزه با مستر فریز را به شدت پیچیده کرده بود و بازی کار می‌کرد که شما فکر کنید دیگر راهی برای تمام کرد جانش وجود ندارد. اینجا بود که باید ایده می‌زدید و برای شکست دادن مستر فریز، سطح آیکیو خود را به نزدیکی بروس وین می‌رساندید.

3) Valithria Dreamwalker – World of Warcraft

یکی از جذابیت ورلد آو وار کرفت این است که با جمع زیادی از بازیکنان سر باسی بریزید که نوار سلامتی بزرگی دارد و برای شکست دادنش تلاش کنید. در چنین مبارزاتی، کاراکترهای تانک یا سرعتی و دمیج بالا خیلی به کار می‌آیند و اکثر بازیکنان سعی می‌کنند با آن‌ها وارد فضای چنین باس‌های شوید. با این حال، در حین مبارزه با Valithria Dreamwalker خبری از این حرف‌ها نبود. چراکه برعکس همیشه، نیازی نبود که شما از شمشیر و جادو برای کشتن این اژدهای اسیر شده استفاده می‌کردید. بلکه تنها راه تمام شدن مبارزه این بود که با هیل کردن دریم واکر، نوار سلامتی او را به ۱۰۰ درصد برسانید. در این شرایط قوانین بازی به شکل جذابی تغییر می‌کرد و برای اولین بار کاراکترهای ساپورت و هیلر مورد توجه قرار می‌گرفتند و شخصیت‌های تانک و دمیج بالا صرفا حکم کاراکترهای ساپورتی را پیدا می‌کردند که باید ماب‌ها و دشمنان معمولی دور و اطراف دریم واکر را می‌کشتند.

2) Old Monk – Demon’s Souls

افرادی که سری دارک سولز را تجربه کرده‌اند می‌دانند که باید موقع مبارزه با باس فایت‌های گلس نایت و جودیکیتور باید بازیشان را آفلاین کنند. چراکه اگر بازی‌تان در حالت آنلاین بود، هر دوی این باس‌ها، بازیکنان آنلاین را وسط مبارزه وارد دنیای شما می‌کردند و مجبور بودید به جای دست و پنجه نرم کردن با هوش مصنوعی، با پلیرهایی وارد کارزار شوید که معمولا به شدت حرفه‌ای هم هستند. با این حال، ایده اصلی چنین اتفاقی متعلق به سری دارک سولز نیست. نه، ریشه این ایده به پدر زیر ژانر سولزلایک، یعنی دیمنز سولز برمی‌گردد. در دیمنز سولز باسی وجود داشت به اولد مانک؛ یک راهب پیر که چون خودش توانایی مبارزه با دیمن اسلیر را نداشت، تقلب می‌کرد و با سامن کردن یک بازیکن آنلاین در دنیای شما و اعطا کردن قدرت‌های ویژه‌اش به او، کاری می‌کرد که از شدت سختی گریه‌تان بگیرد.

1) Psycho Mantis – Metal Gear Solid

سایکو منتیس برای من نه تنها یکی از بهترین و جذاب‌ترین باس‌های قسمت اول متال گیر سالید بود، بلکه عملا یکی از نوآورانه‌ترین باس‌فایت‌هایی است که تا حالا به عمرم دیده‌ام. سایکومنتیس در اصل قدرت کنترل و خواندن ذهن دیگران را داشت و بازی برای اینکه به شما ثابت کند که او چنین قدرتی دارد، مموری کارت پلی استیشن شما را بررسی می‌کرد. آن وقت بود که یک دفعه سایکو منتیس دیوار چهارم را می‌شکست و شما با شنیدن دیالوگ «تو اخیرا خیلی کسلوانیا بازی کردی» از زبان او، چند ثانیه‌ای دهانتان باز می‌ماند. تازه این اول قضیه بود. چراکه وسط مبارزه سایکو منتیس یا بی‌دلیل صفحه بازی را برایتان سیاه می‌کرد یا کنترلرتان را به لرزش می‌انداخت و باعث می‌شد اصلا نفهمید که دارید چه کار می‌کنید. از طرف دیگر مبارزه با خود سایکومنتیس هم جالب بود. اولا اینکه عملا نمی‌شد او را بدون داشتن دوربین حرارتی شکست داد. چراکه او مدام غیب می‌شد و اگر می‌خواستید بدون گجت‌های اسنیک به مصاف این باس بروید، قطعا بارها و بارها شکست می‌خوردید. با این حال، قضیه این جا بود که تنها استفاده درست از گجت‌های اسنیک برای شکست دادن سایکومنتیس کافی نبود. چراکه او در نهایت ۹۰ درصد گلوله‌هایی که به سمتش شلیک می‌کردید را جا خالی می‌داد و نمی‌گذاشت که مبارزه راحتی را تجربه کنید. مگر اینکه در میانه مبارزه، کنترلرتان را از پورت دسته اول جدا می‌کردید و به پورت دسته دوم وصل می‌کردید. اینجا بود که تمام نقشه‌های سایکو منتیس نقش بر آب می‌شد و می‌توانستید با او به شکل برابرتری مبارزه کنید.