بررسی بازی My Singing Monsters Playground

استودیو Big Blue Bubble را با برند My Singing Monsters در دنیا می‌شناسند، فرنچایزی که در سال ۲۰۱۲ و روی اپ استور برای گوشی‌های اپل طی یک بازی ساده و جذاب معرفی شد و گستره آن روز به روز بیشتر شد و حالا بر اساس آخرین آمار، بیش از ۱۰۰ میلیون هوادار در دنیا دارد. چندی پیش نسخه‌ای از اینی بازی‌ها عرضه شد که این بار به جای موبایل، هدفش کنسول‌های بازی بود و پسوند Playground در آن نوید از متفاوت بودن بازی با عناوین پیشین خود می‌داد.

بازی My Singing Monsters Playground چقدر با نسخه‌های قبلی متفاوت است و آیا در فرمولاسیون جدید خود موفق شده است؟ با ویجیاتو همراه باشید تا به این پرسش‌ها پاسخ بدهیم.

بررسی بازی My Singing Monsters Playground

امتیاز متاکریتیک: 70 امتیاز

امتیاز دهید:

• عالی
• خوب
• متوسط
• خوب نیست!
• ضعیف!

میانگین امتیاز کاربران 5.1

در دسترس برای:

بیشتر

ناشر بازی: Big Blue Bubble Inc

سازنده بازی: Big Blue Bubble Inc.

Big Blue Bubble را شاید با عناوین دیگری چون بازی Foregone (که نقد آن را در اینجا برایتان نوشتم) هم بشناسید اما واقعیت اینست که این استودیو هر بار سعی کرده از فرنچایز اصلی خود یعنی همین My Singing Monsters جدا شود، نتوانسته به آن موفقیتی که می‌خواهد برسد و در نهایت برگشته سر جای خودش!

My Singing Monsters در زمانی که عرضه شد هنوز بازی‌های موبایلی به شدت امروز پر سر و صدا نشده بود و چند عنوان انگشت شمار بودند که در بین مردم شناخته شده بودند. هیولاهای آوازخوان هم شانس این را داشتند که بتوانند در جرگه محبوب‌ها قرار بگیرند و هرچند بخت و اقبالشان قدر عناوینی چون Angry Birds نبود اما به نوبه خود موفق آمیز بود و سرنوشت استودیو سازنده و ناشر بازی را دگرگون کرد. دنیایی که در این بازی عجیب و غریب ساخته شد یک دنیا پر از هیولاهای رنگارنگ و عجیب و غریب و صد البته مسخره و بامزه! را شامل می‌شد که در کمال ناباوری این هیولاها عاشق موسیقی و آوازخوانی بودند!

بازی‌های موبایلی My Singing Monster عناوینی موزیکال به حساب می‌آمدند که میراث بزرگی هم از خودشان برجای گذاشتند و عناوینی چون Rayman در بعضی نسخه‌های موبایلی خو سراغ همین سبک گیم‌پلی دیوانه وار و بامزه رفتند. هیولاهای داخل این بازی بسیار محبوب شدند و سر و کله‌شان در انواع سرگرمی نظیر بوردگیم‌ها هم پیدا شد و حالا در عنوان جدید کنسولی خود یعنی My Singing Monsters Playground قرار است که بیشتر از همیشه با آنها آشنا شوید.

بازی My Singing Monsters Playground برای کنسول‌ها عرضه شده و تنها کنسولی که از نسخه فیزیکی بازی بهره‌مند شده نینتندو سوییچ است. ما هم بازی را به لطف ناشر در همین کنسول تجربه کردیم و از آنجایی که در نینتندو سوییچ رقیب قدرتمندی چون ماریو پارتی برای بازی وجود دارد، بهتر می‌توانیم به بررسی بازی و قیاس آن با بزرگان همرده خود بپردازیم.

My Singing Monsters Playground یک بازی چند نفره (پارتی محور) است که در آن می‌توان از بین یک تا چهار نفر تمامی ۲۵ مینی گیم موجود در بازی را تجربه کرد. سبک و سیاق بازی دقیقا عین ماریو پارتی است و دارندگان کنسول نینتندو کاملا با آن آشنایی دارند و گیمرهای سایر کنسول‌ها نیز در حسرت چنین عناوینی هستند چرا که کمتر بازی با این گیم‌پلی را پیدا می‌کنند.

تمامی هیولاهایی که در دنیای مای سینگینگ مانستر تاکنون دیدید در اینجا حضور دارند و چند موردی هم اضافه بر سازمان اضافه شدند تا ارزش بازی را بالاتر ببرند. شما سه حق انتخاب پیش روی خود دارید تا بازی را با آن حالت خاص پیش بروید؛ یکی حالت تک نفره یا همان Solo که شما را در برابر هوش مصنوعی بازی قرار می‌دهد و هدایت سه کاراکتر دیگر را بات‌ها بر عهده می‌گیرند و یکی حالت Tournament که در آن می‌توانید به همراه یک یا چند دوست خود مینی‌گیم‌ها را پیش ببرید. آخرین حالت بازی هم Free Play نام دارد و همانطور که از اسمش پیداست شما هر آنچه که در بازی Unlock کردید را می‌توانید در اینجا تکرار کنید.

هر سه حالتی که در بازی وجود دارند نهایتا به جایزه‌ای پر از الماس ختم می‌شوند که برای باز کردن سایر مراحل و یا یک سری آیتم‌های خاص برای دکوراسیون مراحل و خود هیولاها به کار می‌رود. در هر حالتی که انتخاب کردید هم می‌توانید تعیین کنید چند مینی گیم را می‌خواهید به طور رگباری پشت هم تجربه کنید و وقتی کلمه «رگباری» را بکار می‌برم باور کنید که غلو و اغراقی در کار نیست. سرعت بازی‌ها به شدت بالاست و گیم‌پلی درگیرکننده بازی کاری می‌کند که شما به تنهایی یا در کنار دوستانتان، بی‌وقفه به انجام مینی‌گیم‌ها بنشینید.

در بازی‌هایی مثل همین عنوان My Singing Monsters Playground طراحی مینی‌گیم‌ها مهمترین فاکتور اصلی بازی است و مواردی مانند صدا، گرافیک، داستان و... در آخرین مرحله از اهمیت قرار دارند. طراحی مینی‌گیم‌ها و کنترل بازی است که ارزش آن را بالا می‌برد و این مهم به خوبی در بازی جدید هیولاهای آوازخوان رعایت شده است.

بیش از ۲۰ بازی در My Singing Monsters Playground گنجانده شده که شاید برخی آنها تداعی کننده مینی‌گیمی از بازی‌های دیگر باشد اما در نهایت در همین موارد (که تعدادشان به انگشتان یک دست هم نمی‌رسد) یک اصالت کوچکی قرار دارد که بازی‌ را متمایز کند و امضای هیولاهای آوازخوان را در خود داشته باشد. تمامی این مینی‌گیم‌ها سرگرم‌کننده هستند و از عنصر خلاقیت در آنها استفاده شده است. این درست که خبری از «بوردگیم» در بازی نیست (مثل چیزی که در ماریو پارتی‌ها می‌بینیم) اما این فقدان نه تنها به بازی آسیب نزده بلکه به نظرم سرعت آن را بیشتر کرده و بازی را کمی تا قسمتی آسان‌تر هم ساخته است.

صحبت از میزان سختی بازی شد و باید اعتراف کرد که بالانس سختی در تمامی بازی‌ها برای همگی رعایت شده است. حتی می‌خواهم بگویم که تمامی بازی‌ها چه برای کسی که آنها را چندین بار تجربه کرده باشد چه کسی که برای بار اول با آن مواجه می‌شود، درجه سختی تقریبا یکسانی دارند و این مساله به سادگی بازی‌ها و کنترل آن برمی‌گردد. تقریبا در تمامی عناوین تنها دو دکمه برای تجربه بازی نیاز است و گیم پلی ساده اما جذاب تک تک مینی‌گیم‌ها کاری کرده که عدالت برای تازه وارد و حرفه‌ای در کنار هم رعایت شود.

با این وجود می‌توان گفت که My Singing Monsters Playground یک ماریو پارتی ساده‌تر است که بیشتر مناسب گیمرهای کم سن و سال‌تر است. در واقع ماریو پارتی پیچیدگی‌های در خود دارد که آن را برای هر سن و سالی جذاب ساخته اما My Singing Monsters Playground بیشتر گیمرهای کوچک‌تر را هدف گرفته و گمان می‌کنم که آنها بیشتر از بازی خوششان می‌آید. من خودم با چند کودک قد و نیم‌قد بازی را تجربه کردم و هیجانی که از آنها گرفتم بیشتر از آن هیجانی بود که به خودم منتقل می‌شد و این مساله احتمالا بخاطر سادگی بازی‌ها برای این قشر است.

گرافیک رنگارنگ و شاد بازی و کاراکترهای احمق‌تر از احمق و قیافه‌های مسخره‌شان کاری کرده تا My Singing Monsters Playground تبدیل به یک عنوان شاد و خنده‌دار تبدیل شود. موسیقی بازی هم به همان شدت طراحی بصری بازی احمقانه و بامزه است و صداها و اصواتی که در بازی می‌شنوید هم دقیقا همرنگ همین المان‌ها هستند. یادتان باشد بازی گرافیک خارق‌العاده‌ای ندارد و اصلا شاید گرافیک آن به یک نسل قبل کنسول‌ها برگردد اما همانطور که در بالاتر اشاره کردم، چنین عنوانی نیاز به گرافیک بالایی ندارد.

اما شاید تا اینجا از خودتان پرسیده باشید که پس بخش آوازخوانی بازی کجاست؟ مگر می‌شود نسخه‌ای از بازی My Singing Monsters عرضه شده باشد و آوازخوانی دیوانه وار هیولاهایش در آن حذف شده باشد؟ جواب این پرسش به انتهای برگزاری هر تورنمنت یا مسابقه برمی‌گردد،جایی که قرار است نفرات اول تا آخر مشخص شوند. در این بخش است که می‌توان گریزی به آوازخوانی هیولاها زد و از آنجایی که هر کاراکتر صدا و ادا و اطوار مخصوص به خودش را دارد و این ویژگی با ویژگی سایر هیولاها می‌تواند ترکیب شود، با انبوهی از آوازهای متنوع و بامزه روبرو خواهید شد. بخش آوازخوانی در انتهای هر تورنومنت همان برگشت به اصالت خویش در این سری محسوب می‌شود که کماکان از تمامی مینی‌گیم‌ها جذاب‌تر است و پیامی پنهان برای سازندگان دارد که برگردید سر کار واقعی خودتان!

بازی My Singing Monsters Playground کمی ناقص به نظر می‌رسد و محتوایی که در آن قرار دارد برای یک بازی پارتی طور کم است. در واقع احتمالا بعد از چند دست بازی کردن همه چیز تکراری به نظر برسد و از آنجایی که هیچ بخش آنلاینی هم برای بازی در نظر گرفته نشده تا بتوان به طور آنلاین به رقابت پرداخت، یک سری گیمرها را از خود رانده است. شخصا باور دارم که قطعا تجربه چند نفره My Singing Monsters Playground به مراتب از تجربه تک نفره آن جذاب‌تر خواهد بود.

استودیو Big Blue Bubble سعی کرده با بازی جدید از کاراکترهای خلق شده توسط خودش راهی را پیش بگیرد که خیلی از ناشرین بازی‌های موبایلی پیش گرفتند: هدایت بازی‌های خود به بازی‌های متفاوت با ژانرهای گوناگون که حتی در کنسول‌ها هم پا بگیرند. انگری بردز و OM NOM و بازی‌های موبایلی مشهور دیگری که سعی کردند راهشان را در عناوین دیگر باز کنند و بیشتر محبوب شوند و حالا همین راه و روش آنها به دنیای My Singing Monsters هم سرایت کرده است؛ تجربه‌ای جدید که بدون ایراد نیست اما قابل احترام است.

خلاصه بگم که...

راه جدید هیولاهای آوازخوان مانند بازی‌های موبایلی‌شان قشنگ و بی‌نقص نیست اما تجربه‌ای خوب (بخصوص برای کم سن و سال‌ترها) شناخته می‌شود و می‌تواند فقدان بازی‌های مانند ماریو پارتی را نیز برای دارندگان سایر کنسول‌ها برطرف کند. بخش آوازخوانی که عنصر اصلی این سری است می‌توانست پررنگ‌تر باشد که «متاسفانه» نیست!

می‌خرمش

یک بازی چند نفره افلاین که قطعا اگر جمع‌هایی برای تجربه چنین عناوینی در دسترس دارید می‌توانید با آنها بترکانید و کلی لحظات بامزه و خوش برای خودتان بیافرینید. بخش موزیکال انتهای هر مسابقه نیز به قدری جذاب است که تجربه آن به عمرتان بیفزاید!

نمی‌خرمش

اگر ماریو پارتی را تجربه کردید، شاید تجربه بازی جدید هیولاهای آوازخوان چندان به دلتان ننشیند. به هر حال بازی چند فرسخی از ماریو پارتی عقب‌تر است و آن بودجه کلان را پشتش نداشته و از همین رو محتوای به مراتب کمتری در اختیار گیمر قرار می‌دهد. راستی بازی خیلی زود تکراری می‌شود و ارزش تکرار بالای چندانی ندارد.