بازی Heavy Rain روی پی‌سی چه تفاوتی با نسخه پلی استیشن 4 دارد؟

با گذشت حدود ده سال از انتشار اولیه روی کنسول نسل هفتمی پلی استیشن 3، درام تعاملی کلاسیک استودیو «کوانتیک دریم» یعنی بازی «Heavy Rain» بالاخره برای کامپیوترهای خانگی منتشر شده، هر چند که (فعلاً) در انحصار اپیک استور است. خوشبختانه این روند با عناوین محبوب «Beyond: Two Souls» و «Detroit: Become Human» نیز ادامه پیدا خواهد کرد.

«هوی رین» اولین بار به عنوان پروژه‌ای در دست توسعه و با یک دموی کوتاه برای پلی استیشن 3 در دسترس قرار گرفت، ولی از همان ابتدا با ارائه تکنولوژی شگفت‌انگیز رندر کاراکتر و چهره‌پردازی دیدنی، حسابی مورد توجه قرار گرفت. محصول نهایی، این بازی را (در آن زمان) به الگویی ایده‌آل برای پرداخت به جزئیات چهره و البته کیفیت بصری طراحی کاراکتر تبدیل کرد.

علاوه بر این پورت پلی استیشن 4 نیز بعد از مهاجرت به نسل هشتم از راه رسید که رزولوشن تصویر را به 1080p ارتقا می‌داد و همچنین افکت‌هایی دیدنی در زمینه نورپردازی به بازی اضافه کرد. عملکرد کلی بازی هم بهبود قابل توجهی کرد و تمام مشکلات مرتبط با پارگی تصاویر رفع شدند.

عرضه پورت این دست از بازی‌ها برای پی‌سی هیجان‌انگیز است. عناوین استودیو کوانتیک دریم از لحاظ تکنولوژی روی پلتفرم‌های کنسولی همیشه پیشتاز بوده‌اند و جلوتر از عصر خودشان ظاهر شده‌اند. حالا تصور کنید چنین دستاوردهای تکنولوژیکی روی پلتفرمی حاضر شوند که امکان پیشرفتی بی‌انتها به آن‌ها می‌دهد و بستری عظیم ارائه می‌کنند: کامپیوترهای خانگی. اما این پورت تا چه اندازه خوب است؟

در مجموع می‌توان گفت هوی رین روی پی‌سی عملکرد قابل قبولی داشته و می‌تواند با عناوین مشابه رقابت کند، اما در هر صورت مشکلاتی واضح وجود دارد. با بالا آمدن بازی و قرار دادن تنظیمات روی رزولوشن 4K، تقریباً برخی قسمت‌های به تصویر کشیده شده برهم می‌ریزد. در موردی عجیب و غریب، استفاده از پلتفرم‌هایی برای شمارش پیکسل حاضر در تصویر، نشان داد بازی به جای 4K روی ابعاد 1440p در حال اجرا است. البته تغییر مجدد رزولوشن و بستن و باز کردن بازی مشکل را مرتفع کرد، اما مجموعا می‌توان گفت این عنوان روی رزولوشن مورد بحث با تفاوتی قابل ذکر نسبت به سایر بازی‌ها اجرا می‌شود.

انتخاب حالت‌های بوردرلس (بدون حاشیه) و فول‌اسکرین (تمام صفحه) در قسمت تنظیمات هر دو عملکردی یکسان دارند، طوری که بازی هر رزولوشنی که انتخاب می‌کنید را به صورت خودکار با اندازه رزولوشن نمایشگر شما برابر (آپ‌اسکیل) خواهد کرد. به عنوان مثال بازی روی تنظیمات 1080p روی یک نمایشگر 4K، در واقع تصویر بازی را آپ‌اسکیل کرده تا تمام صفحه پوشش داده شود.

به این معنا که اگر شما بخواهید بازی را روی رزولوشن پایین‌تری تجربه کنید تا فریم ریت خوب و مورد نظرتان را دریافت کنید، بازی خود به خود تصویر را بزرگ‌نمایی کرده و در نتیجه کیفیت افت قابل توجهی می‌کند. بنابراین چنانچه قصد داشته باشید همه چیز ایده‌آل باشد می‌بایست رزولوشن نمایشگرتان را هم کاهش دهید؛ مسئله‌ای که به هیچ عنوان خوشایند نیست و به عبارتی آزاردهنده هم هست.

هوی رین هرگز برای کنسول پلی استیشن 4 پرو منتشر نشد، در نتیجه پورت پی‌سی می‌تواند بالاخره آن بستری باشد که بازی را از رزولوشن 1080p و نرخ ثابت ۳۰ فریم بر ثانیه روی پلی استیشن فراتر می‌برد. دیجیتال فاندری نگاهی به فایل‌های ini. بازی انداخته و متوجه شده گزینه‌های درون بازی روی سقف ۳۰ یا ۶۰ فریم بر ثانیه تعیین شده است. اگر بیشتر از این می‌خواهید، باید وارد فایل‌های کانفیگ شده و مشخصات همگام‌سازی تصویر را شخصاً دست‌کاری کرده و دوباره بازی را اجرا کنید. این راهکار به شکل غافلگیرکننده‌ای کاربردی است و می‌توانید از گرافیک بازی روی نرخ ۱۲۰ هرتز یا بالاتر لذت ببرید.

حتی بدون آنلاک کردن نرخ فریم ریت از طریق دست‌کاری فایل‌های بازی، ۶۰ فریم بر ثانیه پیشرفتی قابل توجه و مناسب نسبت به نسخه‌های کنسولی هوی رین به شمار می‌رود؛ در حقیقت این مسئله بزرگترین فاکتور قابل تمایز بین نسخه پی‌سی و پلی استیشن 4 است.

از آنجایی که بازی به صورت پیش فرض هیچ گونه موشن‌بلوری ندارد، روان‌تر شدن تصویر کمک زیادی به لذت بردن از آنچه به نمایش کشیده شده می‌کند، به خصوص انیمیشن‌های کاراکترها که به شکل قابل لمسی روان‌تر از پلی استیشن 4 هستند.

با این وجود هنوز آثاری از نسخه کنسولی بازی در هوی رین تازه منتشر شده دیده می‌شود؛ نرخ فریم ریت برخی از حرکات دوربین و مواردی خاص از انیمیشن‌ها روی ۳۰ قفل شده است. خوشبختانه این صحنه‌ها بسیار نادر هستند و با فواصلی که به موجب صفحات بارگذاری بین آنها وجود دارد، هیچ گونه شکستی در تجربه تماشای تصویر به چشم نمی‌آید و بازی به خوبی و با روانی کافی در همان سکانس‌های ۳۰ فریم بر ثانیه اجرا می‌شود.

در مجموع می‌توان گفت فریم بالاتر و رزولوشن بیشتر بزرگترین پیشرفت‌های هوی رین پی‌سی در قیاس با نسخه کنسولی هستند، که از دیدگاه بسیاری از کاربران ممکن است ناامیدکننده به نظر برسد. اما باید این نکته را مد نظر داشت که اکثر پورت‌های بازی‌های نسل قبل روی پی سی همینطور هستند.

پیشرفت‌های کوچکی در کلیات گرافیکی بازی نیز دیده می‌شود. آنتی آلیاسینگ حسابی ارتقا پیدا کرده و از گزینه‌های FXAA و SMAA پشتیبانی می‌کند، که می‌توانند در ترکیب‌های 2x و 4x و 8x MSAA فعال شوند. ایستایی تصاویر نیز به مراتب بهتر از قبل شده و پرش و شکست به هیچ عنوان در انیمیشن‌ها دیده نمی‌شود.

یکی از پیشرفت‌های محسوس تنظیمات بازی نسبت به پلی استیشن 4، امکان خاموش کردن تکنیک «ambient occlusion» (روشی برای سایه‌زنی و رندر) و جایگزین کردن آن با HDAO یا HBAO است.

HDAO از نظر بصری بیشتر از سایر گزینه‌ها به نسخه کنسولی مشابه است، اما در عین حال همچنان در تصویر هاله‌های کمتری پیرامون اشیای حاضر در بازی دیده می‌شود (که در پلی استیشن 4 به وفور وجود داشت). HBAO در مقایسه با HDAO بیشتر هاله‌های مزاحم را رفع می‌کند، ولی سایه‌های محیطی با اغراق بیشتری دیده می‌شوند. نتایج در هر دو حالت کمی تفاوت دارد، اما به طور کلی برای تجربه بهتر HBAO توصیه می‌شود.

با ارفاق، تمام ارتقای کیفی پورت پی‌سی نسبت به نسخه پلی استیشن 4 هوی رین به همین موارد رزولوشن، فریم ریت، آنتی آلیاسینگ و تکنیک‌های سایه‌زنی خلاصه می‌شود. تمام جنبه‌های دیگری که مورد مقایسه قرار گرفته، عیناً بین پی‌سی و پلی استیشن 4 یکسان است. فقط اگر خیلی دقت کنید متوجه خواهید شد کیفیت بافت‌ها در چهره بازیگران بیشتر شده و وضوح بالاتری دارند.

عملکرد کلی؟ همانطور که می‌دانید این بازی یک ریمستر برای پلی استیشن 3 است و نیازمندی‌های سیستمی برای اجرا روی پی‌سی به هیچ عنوان بالا نیستند. یک کارت گرافیک GTX 1060 با بهره‌وری از تکنولوژی آنتی آلیاسینگ SMAA و HBAO به سادگی می‌تواند نیازهای شما برای اجرای هوی رین روی مشخصات 4K و نرخ ۶۰ فریم بر ثانیه را برآورده کنند. منتها در این شرایط ممکن است حین نمایش افکت‌های سنگین شاهد افت فریم تا رده ۵۰ و یا در محیط‌های وسیع تا رده ۴۰ باشید. کارت گرافیک RX 580 شرکت AMD در این مورد بهتر و سریع‌تر از GTX 1060 انویدیا عمل می‌کند، اما با این حال در همان نقاط افت فریم (هرچند کمتر) به چشم می‌آید.

اکثر پردازنده‌های گرافیکی نسل جدید می‌توانند تمام بازی‌های ویدیویی را روی رزولوشن 1080p ارائه کرده و چنانچه پردازنده اصلی مناسبی داشته باشید، همواره نرخ ۶۰ فریم بر ثانیه ثابت را به ارمغان بیاورند. به عنوان مثال هنگام استفاده از پردازنده Ryzen 7 1700X در برخی موارد (به خصوص هنگام نمایش گزینه‌های نوشتاری در بازی) فریم ریت تا رده ۵۰ یا گاهی ۴۰ افت می‌کند، اما رجوع به پردازنده Core i5 8400 هیچ مشکلی پدید نیاورده و نتیجه نهایی بی‌نقص است. معلوم نیست این مسئله به خاطر محدودیتی خاص از رایزن بوده یا پای ناسازگاری بهینه موتور بازی با پردازنده AMD در میان است (این نکته در رابطه با سایر پردازنده‌های AMD مشخص نیست).

آخرین تفاوتی که بین نسخه پورت شده برای پی‌سی و پلی استیشن 4 وجود دارد، یکی از مواردی است که کاملا سلیقه‌ای بوده و شاید برای تعدادی خوشایند و برای دیگران ناراحت کننده باشد. از آنجایی که ورودی‌های پیش فرض کامپیوتر ماوس و کیبورد هستند، سیستم کنترل حرکتی بازی به طور کلی در این نسخه وجود ندارد. به این معنا که اگر حتی کنترلر پلی استیشن 4 را به سیستم متصل کنید، باید از آنالوگ‌ها برای تغییر جهات استفاده نمایید.

مجموعاً تغییرات اعمال شده در این پورت چندان واضح نیستند، اما در هر صورت انتشار بازی هوی رین برای پی‌سی اتفاق خوبی به شمار می‌رود. در واقع بازی از بند محدودیت‌های کنسولی رها شده و در محیطی آزاد و در حال پیشرفت قرار گرفته است. تجربه نهایی بهتر از پلی استیشن 4 است و اگر سیستم لازم را داشته باشید، رزولوشن و فریم ریتی در اختیار خواهید داشت که به هیچ عنوان در کنسول‌های نسل هشتمی قابل لمس نیستند.

در عین حال بازی به قدری قدیمی است که به خوبی روی بسیاری از کامپیوترهای خانگی امروزی اجرا خواهد شد؛ مشکلات جزئی هم بدون شک طی انتشار چند به‌روزرسانی و پچ رفع شده و نتیجه نهایی لذت‌بخش خواهد بود. تجربه این بازی انتظار را برای عرضه پورت پی‌سی Beyond: Two Souls و Detroit: Become Human سخت‌تر کرده است.