آیا در دوره فوران تکنولوژی، بازیگران مجازی می‌توانند جایگزین انسان‌ شوند؟

پیش از این در بسیاری از بازی‌های ویدیویی، فیلم‌های سینمایی و سریال‌های تلوزیونی مشاهده کرده‌ایم که تکنولوژی کامپیوتر و جلوه‌های بصری قادر به انجام چه کارهایی هستند. امّا سوال اینجاست که آیا روزی خواهد رسید که در آن، بازیگران مجازی و غیرواقعی بتوانند به طور کامل هنرپیشگان دنیای حقیقی را کنار زنند؟ برای کاوش و بررسی بیشتر این مسئله، در ادامه مقاله با ویجیاتو همراه باشید.

وقتی به تماشای برخی آثار سینمایی برجسته و بزرگ اخیر مانند Avengers: Endgame می‌نشینیم، با حجم عظیمی از جلوه‌های بصری خارق‌العاده و غول‌پیکر، موجودات مختلف و عجیب، و بسیاری المان‌های دیگر مواجه می‌شویم که همگی ساخته دست کامپیوترها و سیستم‌های خلق تصویر هستند. امّا، در نهایت از یک چیز اطمینان داریم؛ آن‌هم اینکه بازیگران فیلم کاملاً واقعی هستند. ما پیش از این یک ستاره پاپِ مجازی را در سطح اینترنت دیده‌ایم– هاتسون میکو، خواننده پاپی مجازی است که توسط یک شرکت ژاپنی خلق شده – ولی تاکنون بازیگری مجازی و مستقل در عرصه سینما و تلویزیون مشاهده نشده است.

فراتر از مرزها

گاه در پاره‌ای از موارد، آنچه به مخاطبان عرضه می‌شود مرز میان واقعیت و تخیل را به شکلی دیوانه‌وار جابجا می‌کند؛ پیتر کوشینگ بیست سال پس از مرگ در فیلم « سرکش: داستانی از جنگ ستارگان » (Rogue One: A Star Wars Story) ظاهر شد و توپاک شکور هم در سال ۲۰۱۲ در مراسم کوچلا اجرایی برگزار کرد! این اجرای عجیب که بسیاری از افراد را شوک‌زده کرد، بوسیله تکنولوژی «هولوگرام» خلق شده بود. این شبیه سازی‌ها و تکنولوژی‌ها بعضاً ترسناک و خطرآفرین هم بنظر می‌رسند؛ سال گذشته فردی به نام جردن پیل ویدیویی از رئیس جمهور سابق ایالات متحده یعنی باراک اوباما منتشر کرد که توسط تکنولوژی هوش مصنوعی یا AI ساخته شده بود. در نتیجه، در این دنیای پر از خبر و شایعه که سیل عظیمی از اطلاعات مختلف از هر سو به سمت ما پرتاب می‌شود، اعتماد کردن به چشم‌هایمان هم سخت خواهد بود.

در مورد مثالی که از خواننده مطرح و فقید یعنی توپاک زدیم، این اجرا توسط یک انسان دیجیتالی انجام شد و تکنولوژی موبوطه هم متعلق به شرکت Digital Domain بود. و خب نکته اینجاست که چنین تکنولوژی‌هایی روزبه‌روز در حال پیشرفت و توسعه هستند. دارِن هندلر، عضو تیم طراحی شرکت دیجیتال دومِین می‌گوید این طراحی بیشتر شبیه یک لباس و پوشش است که فردی به تن می‌کند؛ چیزی شبیه به اندام‌های مصنوعی.

اصلی‌ترین بخش در خلق این تکنولوژی، حضور فردی در پشت صحنه است. باید کسی باشد تا اجرای مربوطه را انجام دهد. و این فرد باید حرکات بدن، چهره و تمامی جزئیات کسی مثلا توپاک را به خوبی بلد باشد.

استفاده از شخصیت‌های کامپیوتری و یا تغییر شخصیت‌های حقیقی به‌ وسیله کامپیوتر این روزها به وفور در سینما دیده می‌شود. در فیلم «کاپیتان مارول» دیدیم که ساموئل جکسون به شکل قابل‌توجهی جوان به‌نظر می‌رسید و در اثری مانند Alita: Battle Angel، شخصیت اصلی ما یا همان آلیتا کاملاً حاصل طراحی کامپیوتری بود. در کنار سینما، حضور چنین تکنولوژی‌هایی در حوضه بازی‌های ویدیویی از این هم فراتر رفته و اکثر بازی‌های داستان‌محور، دارای چندین بازیگر مختلف‌اند که توسط سیستم موشن کپچر به شخصیت‌های مجازی، رنگ و بویی واقعی می‌دهند.

هندلر بر این مسئله تاکید دارد که بدون یک فرد حقیقی، خلق یک انسان دیجیتالی غیرممکن است (حداقل تا به امروز)؛ امّا در مقابل، انسان‌های مجازی (Virtual Humans) دارای هویت و قدرت حرکتی هستند. آن‌ها می‌توانند بدون نیاز به یک انسان، کار خود را به انجام رسانند و تمام حرکات، تصمیمات و حالات چهره‌شان حاصل تکنولوژی AI یا هوش مصنوعی است. البته که استفاده از این مدل‌ها تنها به منظور اهداف پژوهشی و علمی صورت می‌گیرد. دلایل بسیاری وجود دارد که استفاده از آن‌ها در منظر عموم ممنوع است، امّا شاید این موضوع در طول زمان تغییر کند.

دارِن هندلر نیز در ادامه صحبت‌های خود افزود:

ما هم‌اکنون با چنین تکنولوژی ویژه‌ای فاصله زیادی داریم. هوش مصنوعی به سرعت در حال رشد بوده و پیش‌بینی مسائلِ مربوط به آن سخت است. من معتقدم بین ۵ تا ۱۰ سال آینده، شاید شاهد چیزهایی باشیم که می‌توانند تا حدودی رفتار و واکنش‌های انسانی را شبیه‌سازی کنند. امّا تا زمان رسیدن به موفقیت ۱۰۰ درصدی، فکر می‌کنم راه زیادی در پیش است.

استودیو تازه‌ تاسیس Maze Theory در حال حاضر روی پروژه‌ای با محوریت سریال مطرح و محبوب Peaky Blinders کار می‌کند. در این پروژه، سیستم هوش مصنوعی به گونه‌ای است که شما می‌توانید با شخصیت‌ها ارتباط برقرار کنید و آن‌ها نیز به حالات شما واکنش نشان می‌دهند. به عنوان مثال اگر از دست یکی از کاراکترها به‌شدت عصبانی شوید، او نسبت به این حالت شما واکنش داده و سعی می‌کند حرف‌ها، حالات صورت و حتی زبان بدن خود را تغییر دهد.ایان همبلتون مدیر ارشد Maze Theory تکنولوژی هوش مصنوعی خود را با نام «جعبه سیاه» (Black Box) معرفی کرده است؛ این سیستم جدید و فوق‌العاده می‌تواند درهای جدیدی رو به سرگرمی و صنعت سینما و گیم باز کند.

حال به سوالی کلیدی و حیاتی می‌رسیم؛ آیا روزی فرا خواهد رسید که بتوان با استفاده از انسان‌های مجازی و سیستم هوش مصنوعی، بازیگرانی مجازی و مصنوعی ساخت؟ در صورت تحقق چنین دستاوردی، جامعه سینما دیگر به بازیگران حقیقی نیازی نخواهد داشت.  یوری لاونتال بازیگر نقش اسپایدرمن یا همان پیتر پارکر در بازی انحصاری پلی‌استیشن ۴ یعنی Marvel’s Spider-Man می‌گوید:

خیلی برایم حیرت‌انگیز بود که در پروژه‌ای مانند اسپایدرمن، تک‌تک حرکات صورت و بدن و حتی صدایم توسط این افراد ثبت و ضبط می‌شد. در نهایت از تمام آن‌ها، اجرایی زیبا و راضی‌کننده از نقش مرد عنکبوتی را برایم بوجود آوردند. حال فکر می‌کنم چگونه می‌شود از هیچ و بدون حضور کسی مثل من، یک اجرای کامل خلق کرد؟ اگر چنین اتفاقی بیوفتد واقعاً دیوانه‌وار خواهد بود.

آینده این تکنولوژی

آرنو هارت‌هولت، از اساتید برجسته دانشگاه کالیفرنیای جنوبی اعتقاد دارد «شبیه‌سازی صدا» هم در نوع خود مسئله مهمی است. شبیه‌سازی سخنرانی یک بازیگر یا خواننده می‌تواند کاری بسیار دشواری باشد چراکه شما به ده‌ها نمونه و مدل نیاز دارید. شما نمی‌توانید صرفاً صدای یک فرد را در حالت کلی شبیه‌سازی کنید، بلکه باید صدای او در حالات مختلف مانند عصبانیت یا شادی را نیز به طور دقیق طراحی و بازتولید کنید. پس ایجاد چاشنی احساسات در تن صدای یک فرد، آن‌ هم به صورت مجازی، کار بی‌نهایت پیچیده‌ای است.

در نهایت، هندلر بر این باور است که انسان‌های دیجیتالی و مجازی در یک بازه ده ساله، بیش از پیش به میان مردم و انظار عمومی راه خواهد یافت. شاید چند سال دیگر یک انسان مجازی و البته باهوش برای خودتان داشته باشید که در کارهای مختلف به شما یاری می‌رساند و یا در موارد مختلف به شما مشورت می‌دهد – چیزی شبیه آنچه تونی استارک در فیلم Iron Man در قالب جارویس در اختیار داشت.

با اینکه شاید در برخی موارد، استفاده از این تکنولوژی‌ها خطرناک به‌نظر برسد امّا پیشرفت و توسعه آن‌ها فراتر از چیزی است که فکرش را می‌کنیم. حتی بعضی افراد بزرگ و برجسته‌ مانند ایلان ماسک هم با پیشروی بیش‌ از حد در حوضه AI مخالف هستند، امّا این عرصه با سرعتی غیرقابل کنترل در حال تاخت و تاز است. پس اگر نمی‌توانیم جلوی آن را بگیرم، حداقل می‌توانیم از پیش برای مزایا و آفت‌های متعدد آن آماده شویم. نظر شما راجع به این دست از تکنولوژی‌ها چیست؟