تیم ویجیاتو: بازی‌هایی که از حافظه پاکشون می‌کنیم تا دوباره تجربه‌شون کنیم

بازی‌های ویدیویی گاهی اونقدر به یادموندنی و بی‌نظیرن که گاهی تو مواجهه با خاطرات گذشته، فقط دلمون میخواد یه سری بازی‌ها رو از حافظه پاک کنیم تا دوباره بریم سراغشون. موضوع مطلب تیم ویجیاتو این هفته هم همینه. از بچه‌های تحریریه خواستیم تا یه بازی که دلشون می‌خواد از حافظه‌شون پاک شه تا دوباره تجربه‌ش کنن رو برامون بنویسن.

یادمه اولین بار این توصیف رو درمورد Alan Wake خونده بودم. یه منتقد تو بررسی بازی نوشته بود کاش همراهش یه داروی فراموشی هم می‌دادن تا میشد بارها تجربش کرد. من هم همین احساس رو نسبت به Alan Wake دارم چون واقعا دوستش داشتم. یه داستان جذاب و پیچیده که با یک اندینگ خفن همراه شد تا تبدیل به یک تجربه منحصربه‌فرد بشه. نویسنده‌ای که خودش رو تو دل داستانی که مشغول نوشتنش بود پیدا میکنه. از طرفی اتمسفر تاریک بازی و یکسری مکانیزم‌های جدید مثل وابستگی به نور برای بقا واقعا متفاوت بودن. حالا بعد از این همه سال قراره Alan Wake 2 هم منتشر بشه و سوالی که وجود داره اینه که دوباره می‌تونه موفقیت نسخه اول رو تکرار کنه؟ من که به شدت واسش هایپم!

در دوران راهنمایی بودم و وقتی که بازی شادو او کلوسوس را شروع کردم، هیچ ایده ای از بازی نداشتم، در واقع نمی‌دانستم که قرار است چه کنم و چیزی هم درباره آن در سایتها و مجلات نخوانده بودم. حتی در آن زمان نمی‌دانستم که سازنده بازی با شاهکار مورد علاقه‌ام یعنی ICO یکی است و صرفا بازی را چون «جدید» آمده بود خریده بودم. وقتی که بازی شروع شد هم نمی‌فهمیدم باید چه کنم, چرا دنیای بازی خالی است و سگ در آن پر نمیزند؟ این دختر اینجا چه میکند و چرا انکار که مرده؟ چرا زبان بازی نه ژاپنی است نه انگلیسی نه هیچ‌کوفت دیگری ؟ صدها سوال در ذهنم می‌چرخید تا کم کم جهان بازی را دریافتم، فهمیدم باید چه کنم و قرار است مثل یک تهمتن، با شانزده هفده غول بزرگ بجنگم و آنها را شکست دهم.
شادو او کلوسوس بی نظیر است، بهترین بازی است که در عمرم آن را بازی کردم و سر هر نبرد تن به تن با آن غول های عظیم الجثه لعنتی عرق می‌ریختم تا آن را بکشم. هر بار که آن غولها را می‌کشتم و موسیقی آرامش بخش بازی‌پخش می‌شد، مانند دوش آب سردی بود که بعد از یک نبرد داشتم. شادو او کلوسوس و تک تک آن هیولاهایش همیشه در ذهنم هستند ‌و آنقدر با آنها جنگیدم (بازی را در سه نسل بازی کردم، هم پلی استیشن دو و هم سه و چهار) شاید بتوانم برخی از آنها را چشم بسته بکشم و میدانم که همه آنها را بدون نیاز به نور راهنمای شمشیر پیدا میکنم. من تمام این دنیا را حفظ هستم و این اذیتم میکند چرا که دوست دارم هیچ چیزی از بازی ندانم و دوباره محو جادوی آن شوم، دوست دارم دوباره و دوباره با این غولها بجنگم و با پایان بازی اشک بریزم. حتی دوست دارم تمام این گرافیک های کوفتی بازیهای جدید از ذهنم بیرون برود تا مدهوش طراحی کلوسوسها شوم و به عظمت بازی پی ببرم. شادو او کلوسوس بی‌نظیر است، بی‌نظیر و جدا ناراحتم که تا ابد آن را در یاد دارم.

شما رو نمی‌دونم، اما بازی‌های شوتر برای من همیشه از جایگاه فوق‌العاده‌ای برخوردار بودن. اولین تجربه من با دنیای این بازی‌ها بر می‌گرده به کانتر ۱.۶ که حتما برای یک‌بار هم که شده، تجربه‌اش کردید. اما من قصد ندارم که امروز درباره کانتر ۱.۶ صحبت کنم.

سری مدرن وارفر یکی از فوق‌العاده‌ترین عناوینی محسوب می‌شه که من تابحال تجربه‌شون کردم. اما اگه قراره باشه که یکی رو به عنوان برترین بازی این سه‌گانه معرفی کنم؛ قطعا به سراغ بازی Call of Duty: Modern Warfare 3 با اون موسیقی‌متن شاهکارش و داستان فوق‌العاده‌اش میرم. البته بقیه نسخه‌های این سری هم جذابن، اما برای من Call of Duty: Modern Warfare 3 واقعا یه چیز دیگه‌ست؛ نظر شما چیه؟

بازی واکینگ دد تل‌تیل رو یادتونه؟ برای من اون بازی‌ایه که دلم می‌خواد یه دور دیگه از نو تجربه‌ش کنیم. نه به خاطر این که فن واکینگ دد باشم یا حتی از دنیاهای آخرالزمانی خوشم بیاد. واکینگ دد اولین تجربه‌ی من از بازی‌های تل‌تیل بود. بازی‌هایی که حق انتخاب بالایی به مخاطبشون می‌دادن و البته حس توی کنترل بودن، همون چیزی بود که باعث می‌شد دلم بخواد برای این بازی‌ها اهمیت و وقت بیشتری صرف کنم. بعدا The Wolf Among Us کاری کرد تا با اختلاف به بهترین تجربه‌ی من از این سبک بازی‌ها تبدیل بشه اما فصل اول واکینگ دد تل‌تیل قطعا از اون بازی‌هاست که اگه بتونم، از حافظه پاکش می‌کنم تا دوباره مثل روز اول پاش بشینم و برای عرضه اپیزودهای جدیدش ماه‌ها صبر کنم.

شما چی؟

از بازی‌ای بهمون بگید که می‌خواید از حافظه پاکش کنید تا دوباره برید سراغش!

مطلب پیشنهادی:زامبی‌های The Walking Dead چقدر «زنده» می‌مانند؟یک زامبی چقدر عمر می‌کند؟