مرگ و میراث استودیو «Blue Sky»؛ سازنده عصر یخبندان

اولین روز سخت «Scrat» فقط من، [طراح شخصیت] و «Peter de Sève» و [هنرمند استوری برد] و «Bill Frake» بودیم. این جلسه‌ای بود که خود به خود شکل گرفت و آن طور که به یاد دارم بعد از ظهر تمام شد. این ناشی از تمایل من برای شروع متفاوت عصر یخبندان بود. در فیلمنامه اصلی یک مهاجرت وجود داشت، قرار بود پاییز باشد و منی به سمت شمال برود و ما تا مرحله دوم برفی نمی‌دیدیم. من می‌خواستم فیلم را به صورت کمدی شروع کنم و فکر کردم شاید برای اینکه در ابتدا کمی یخ روی پرده بیاوریم باید خود محیط را به یک شخصیت تبدیل کنیم. عصر یخبندان چه شخصیتی است که بتوانیم از آن استفاده کنیم؟ ما فکر کردیم که یک یخچال طبیعی می تواند کسی را تعقیب کند و پدرش را در بیاورد. خوب، چه کسی را باید تعقیب کند؟ بدیهی است که باید کوچکترین شخصیتی باشد که می توانیم به آن بپردازیم. پیتر مجموعه‌ای از نقاشی‌ها را که با شخصیت‌هایی که هنوز از آن‌ها استفاده نکرده بودیم کار می‌کرد، بررسی کرد و این طرح سنجاب را که در موزه تاریخ طبیعی ساخته بود، بیرون کشید. بیایید چند دندان شمشیر روی آن مرد بگذاریم، و داستان بدیهی است که او سعی می کند آجیل خود را برای زمستان ذخیره کند و یخچال به او اجازه نمی دهد این کار را انجام دهد.

در ساده لوحی خوش بینانه خودم، فکر می کردم دیزنی در حال خرید هر چیز دیگری در هالیوود است، بنابراین این اتفاق دیر یا زود می‌افتد. هیچ کمبودی برای محتوا وجود ندارد، و این کاری است که ما در نهایت انجام می‌دهیم. تصور ساده لوحانه من این بود که آن‌ها فقط مالک فاکس قرن بیستم خواهند بود و از آن برند سود می‌برند. مطمئن بودم برای انیمیشن ارزش قائل هستند و میتوانند انیمیشنی ببینند که برند دیزنی هم رویش نباشد و موفق باشد و مثلا می‌تواند «Blue Sky» باشد و ما می‌توانیم خلاقانه‌تر آزمایش کنیم. باور داشتم ما می‌توانیم به مرزهایی که این‌جا و آن‌جا مین‌های زمینی کوچکی وجود دارد فشار بیاوریم، اما راه خود را از طریق آن‌ها پیدا خواهیم کرد.

فکر می‌کنم برخی از مردم بیشتر از دیگران نگران بودند. من تمایل دارم که خوشبین باشم. این امید وجود داشت که زیر چتر شرکتی باشیم که انیمیشن را به عنوان یک رسانه درک کند. من در وسط فیلم جاسوسان در مبدل بودم و همه ما توانستیم تا حدودی از چیزی که احساس استقلال خلاقانه‌ای به ما می‌داد استقبال کنیم. ما داشتیم بهترین نسخه فیلم را می‌ساختیم که می‌توانستیم و در برخی جبهه‌های خلاقانه مقاومت بسیار کمتری داشته باشیم و این طعم خوبی می‌داد.

ایده پشت «Scrat Tales» این بود که ما می‌خواستیم یک فراخوان آزاد برای ایده‌ها ارائه دهیم. ما قرار بود یک تلاش توسعه‌ای را سازماندهی کنیم، اما این یک فراخوان آزاد برای ایده‌ها نیز بود. وقتی ایده سریال‌های محدود را با هم به دست آوردیم، استعدادهای کارگردانی را انتخاب کردیم که قبلاً از آن‌ها استفاده نکرده بودیم. ما فقط در داخل شرکت به دنبال بهترین افراد گشتیم. بیشتر آن‌ها در انیمیشن یا داستان بودند، اما این فرصتی بود برای افرادی که انتظار نداشتند آن را داشته باشند.

«Michael Berardini» کارگردان قسمت اول است. اما در اصل، او و همسرش، میندی، به تازگی صاحب پسر خود، چارلی شده بودند. آن‌ها هر دو خیلی خوشحال بودند. از آن به بعد چنین گفت که: «اگر اسکرات مجبور به مراقبت از یک نوزاد شود چه؟» و بعد متوجه می‌شود که بچه هم بلوط را می‌خواهد، حالا شما چه کار می‌کنید؟ این یک جنبه کاملاً دیگر از خود متضاد او را باز کرد. و تماشای مبارزه و رنج و عذاب او توسط تفکر منطقی لذت بخش است.

همه در مورد کل جلسات در اپلیکیشن زوم و درک اینکه چگونه کار حتی می‌تواند انجام شود گیج شده بودند. اما ما این پروژه را دریافت کردیم، و می‌خواستیم نشان دهیم که می‌توانیم چیزی را در بازار عرضه کنیم و آن را در مقابل تماشاگران، در حالی که همه ما هنوز در خانه کار می‌کنیم، قرار دهیم. من تنها تهیه کننده هر شش فیلم کوتاه بودم. «Donnie Long» یک کارگردان مشترک در هر یک از شش قطعه بود. و سپس هر یک از شش قسمت کارگردانی متفاوت دارند. سه تیم مختلف ادیت کار وجود داشت. من با تعداد زیادی از قطعات متحرک و افراد بحث می کردم زیرا هر شش مورد را همزمان تولید می‌کردیم. اما این گواهی بود برای همه و می‌خواستند آن را با اشتیاق انجام دهند. همه آن‌ها بسیار با هم کار کردند، که واقعا عالی بود. همه با هم کار کردند تا کل سریال را در میان صیقل دادن و کار کردن اپیزودهای جداگانه خود، به سرانجام برسانند. شما می‌توانید هر کدام را به هر ترتیبی تماشا کنید، اما اگر آن‌ها را به ترتیب تماشا کنید، پیشرفت رابطه بین شخصیت ها را احساس خواهید کرد.

نرم‌افزار «RenderMan» یک گردش کار خطی به «USD» بود، به این معنی که همپوشانی بسیار بیشتری بین بخش‌ها وجود دارد و به‌روزرسانی و تکرار آسان‌تر است. بخشی از این [تصمیم] ساخت مجموعه‌ای بود که ما می‌توانستیم آزمایش استرس روی آن‌چه قبل از شروع ساخت انیمیشن جدیدی به اسم نیمونا داشتیم، انجام دهیم. بنابراین این بخشی از جذابیت کار بود. ما در حال تلاش برای یادگیری بودیم. همه ما مجبور بودیم به همه این حل مشکلات کمی متفاوت برخورد کنیم. این نرم افزار جدید از پیکسار معرفی شده بود و باید با آن سر و کله میزدیم.

من احساس می‌کردم که ما برای شرکتی کار می کنیم که انیمیشن را از پایین به بالا می‌فهمد. چرا آن‌ها این را درک نمی‌کنند؟ و به نظر می‌رسید در بررسی‌ها و بازدیدهای ما، آن‌ها متوجه شده‌اند که ما چه می‌کنیم و به آن احترام می‌گذارند. اما هیچ تضمینی وجود نداشت که دوباره به همان فضا برگردیم. ما نمی‌دانستیم که آیا همه ما برای همیشه دور خواهیم بود یا خیر. من احساس می‌کردم که قرار بود این شرکت را با هم نگه داریم، چرخ‌ها روشن خواهند ماند و سپر حرارتی دست نخورده باقی خواهد ماند. اما نشد. حقیقت ماجرا ناگهان به کووید رسید و دیزنی متوجه شد تنها راه کسب درآمد این است که گروه‌های زیادی از مردم در یک مکان جمع شوند. و ناگهان ما در حال ریزش سطح حقوق برای شرکت بودیم و در خانه نشستیم و مثل همیشه پربازده بودیم، زیرا این اتفاق افتاد که می‌توانیم فیلم‌هایمان را از طریق اینترنت بسازیم. اما این روش کافی نبود.

من از این که بخشی از استودیو «Blue Sky» بودم بسیار سپاسگزارم. من به روش متواضعانه خودمان به آن به عنوان قطعه‌ای در فصل تاریخ انیمیشن نگاه می‌کنم. به خصوص ظهور «CG». زمانی که اولین کارها در حال بیرون آمدن بودند ما نیز در این اطراف مشغول کار بودیم. عصر یخبندان یکی از آن نیم دوجین فیلم‌های اول «CG» بود. وقتی به گذشته نگاه می‌کنم، «Blue Sky» همیشه سبک قطعی، ما را با طراحی تولید حفظ کرده است. همیشه از فیلمی به فیلم دیگر یا فرنچایزی به فرنچایز دیگر بیانی بسیار منحصر به فرد داشت و حفظ آن دشوار بود. حتی دیزنی، از «Tangled» گرفته تا «Frozen» دی‌ان‌ای شخصیت‌ها را داشت، اما استودیوی ما از ابتدا دوباره همه‌چیز را خلق می‌کرد. هر نمایش یک اختراع کامل از سبک و رویکرد به طراحی تولید بود. و من فکر می کنم این یکی از چیزهایی است که آن را برجسته می‌کند. مثلا مانند فیلم «Peanuts» که البته این فیلم از نظر تجاری موفقیت آمیز نبود، اما همه کسانی که آن را دیدند موافقت کردند که ما برای درست انجام دادن آن تلاش کردیم. خود صنعت چه با ما چه بدون ما خیلی تغییر کرده است. ما درواقع محصول فرعی کل این تغییر هستیم. سه استودیو برتر هنوز هم فیلم‌های پرهزینه می‌سازند زیرا در حال ایجاد برندها و خطوط تجاری هستند. اما اکنون که واقعاً پنجره‌های تئاتری وجود ندارد و همه چیز در حال پخش است، این موضوع مثل یک شمشیر دولبه است. از یک نظر عالی است، زیرا تقاضای زیادی برای تولید محتوا وجود دارد. چیزهای زیادی در جریان است و انیمیشن‌های زیادی وجود دارد، بنابراین به نظر می‌رسد زمان خوبی است که در دنیای ساخت انیمیشن باشید.

بعد از دوران کووید همه‌چیز در این صنعت تغییر کرد. مثلا بسیاری از کارها تبدیل به کار از راه دور شد و بسیاری از مشاغلی که خدمه ما با شرکت‌های دیگر انجام می‌دهند اصرار بر جابجایی آن‌ها ندارند. برخی از مردم اصرار دارند که اصلا از جایشان حرکت نکنند. آن‌ها فقط به دنبال مشاغلی هستند که از راه دور است. فایده آن‌هایی از ما که امیدواریم به زودی فیلم‌ها را روی پای خود بگذاریم این است که می‌دانیم به سراغ چه کسی برویم. ما می‌دانیم چه کسی را جمع‌آوری کنیم و می‌دانیم با چه کسی صحبت کنیم. ما انواع و اقسام گفتگوها را در مورد نحوه انجام آن داشته‌ایم. من زمانی که «Blue Sky» را شروع کردیم، گفتم دنیا به شکلی خاص بود و اکنون نیز به روشی خاص پیش میرود. اگر امروز شروع کرده بودیم هرگز آسمان آبی وجود نداشت. دلیلی برای توسعه فناوری وجود ندارد. دلیلی برای داشتن آجر و ملات وجود ندارد. یک سال شد که همه مجبور شدیم مسیر جدیدی را انتخاب کنیم. این چند ماه وحشتناک بود که ما در آن‌جا بودیم و وسایلمان را بیرون می‌آوردیم. سه هفته طول کشید تا وسایلم را از ساختمان خارج کنم. انگار دوتا زندگی داشتم هرگز فکر نمی‌کردم که مجبور شوم آن چیزها را جابجا کنم. اما وقتی به اندازه کافی در اطراف هستید، می‌دانید که همه چیز می‌آید و می‌رود، هیچ چیز برای همیشه نمی‌ماند.