آفرینش Wolfenstein 3D | جان رومرو از مسیر ناهموار ساخت این بازی می‌گوید

با شروع سال ۱۹۹۲ میلادی، ما به خودمون اومدیم و دیدیم سال قبل ۱۳ تا بازی ساختیم که از بین همه‌ی اونا، ۴ تاشون جزو سری کامندر کین بودن و اینکه بخوایم بلافاصله از این مجموعه یه بازی دیگه بسازیم یجورایی زیاده‌روی بود.

چیزی که بیشتر از همه من رو آزار می‌داد این بود که ما اولین بازی سه‌بعدیِ اکشن با دید اول شخص و شبیه به یه شوتر رو ساخته بودیم، ولی بدون یه اسلحه. واسه من اینجوری بود که ما قبلا تو این تکنولوژی پیشرفت زیادی کرده بودیم. بنابراین من آماده بودم که کار بهتری رو با اون شروع کنیم و یک قدم رو به جلو برداریم. چون ما با Hovertank به این پیشرفت نرسیده بودیم و گرچه Catacomb 3-D بازی بهتری بود ولی هنوز اون چیزی که می‌خواستیم نبود؛ (در واقع) یه FPS (شوتر اول شخص) نبود. من می‌دونستم ما می‌‎تونستیم بهتر از اینا عمل کنیم.

ما عاشق Castle Wolfenstein بودیم و خیلی زیاد بازی می‌کردیمش. ۱۱ سال بعد اما بازار نسبت به سال ۱۹۸۱ به میزان قابل توجهی افزایش یافته بود؛ معدود افرادی بودن که Castle Wolfenstein رو می‌شناختن و احتمالا ۳۰ هزار نفر کسل ولفنشتاین رو تجربه کرده بودن، چون آمار و ارقام فروش بازی تو اون روزا همچین عددی رو نشون می‌داد. بنابراین تعداد افرادی که ولفنشتاین رو دیده بودن زیاد نبود و هیچکس انتظار نداشت (این بازی) تو قالب 3D چنین چیزی باشه. اینکه بازی رو با محیط سه‌بعدی و گیم‌پلی پرسرعت بسازیم یه چیز کاملا متفاوت بود.

در ابتدا (بازی ما) فقط یه دنباله معنوی بود. چون ما تو اون موقع هیچ مجوزی (برای استفاده از نام ولفنشتاین) نداشتیم. ما همیشه آی‌پی‌های جدیدی خلق می‌کردیم و مطمئن بودیم قرار نیست نهایتا اسم بازی Wolfenstein باشه. معلوم بود که اسم دیگه‌ای پیدا می‌کنیم؛ چون این کاری بود که همیشه می‌کردیم.

قبل از ولفنشتاین ما مدت زمان محدودی رو در اختیار داشتیم؛ به طوری که یه بازی حداکثر باید طی مدت زمان ۲ ماهه آماده می‌شد. بنابراین کارمون با تمام اتفاقات و چیزای قبلی تموم شده بود. ما می‌دونستیم که برای بازی بعدی‌مون نباید عجله کنیم. ما مجبور نبودیم بازی رو توی دو ماه تموم کنیم. ولفنشتاین باعث شد ما به این مساله که «باید به اندازه‌ای که لازم بود به یه نتیجه خوبی برسیم کار کنیم و هر وقت که اون (بازی) کارش تموم می‌شد، ددلاین ما هم به انتها می‌رسید.» پی ببریم چون دیگه محدودیتای قبل رو نداشتیم.

بنابراین این اتفاقی بود که می‌افتاد؛ قرار بود وقت بذاریم و کارمون رو درست و دقیق انجام بدیم. اون هم با تیمی که نگران پول درآوردن نبودن و به جای این روی ساخت بهترین بازی ممکن تمرکز کرده بودن. حتی اون ۴ ماهی که برای انتشار نسخه دمو کار کردیم هم دیوانه‌وار و در عین حال جالب بود. چون این روزا ۶ ماه خیلی زمان کمیه. هیچ‌کس نمی‌تونه تو چنین مدتی یه بازی بسازه!

زمانی که واسه ساخت بازیا تو اون زمان صرف می‌شد، متفاوت بود. من کتاب جوردن مکنر؛ The Making of Karateka رو خوندم. اون با این بازی یه شاهکار ساخت چون هر موقع که دوست داشت روش کار می‌کرد. اون هیچ‌وقت فشاری روش نبود تا چیزی رو تکمیل کنه و من آرزو می‌کنم ای کاش اون موقع همچین کاری می‌کردم. ای کاش بازی‌های کمتر اما (در عوض) بهتری می‌ساختم. اگه سنم بالاتر بود و در مورد برنامه‌نویسی و طراحی بیشتر می‌دونستم، زمان بیشتری رو می‌ذاشتم و کار بهتری انجام می‌دادم. فکر می‌کنم داستانایی که در مورد بازی‌سازایی که شبا تا دیروقت بیدار می‌موندن می‌شنویم یا برای آخرین شب‌شون تو محل کارشون بوده یا هم اونا واقعا می‌دونستن که کلیت بازی‌شون واقعا قراره خیلی خوب باشه. ولی وقتی ما ساعتای زیادی کار می‌کردیم به‌خاطر این بود که واقعا چنین خواسته‌ای داشتیم و می‌خواستیم کارمون رو تموم کنیم.

وقتی فردی شما رو مجبور می‌کنه تا دیروقت کار کنین، خب قطعا این کرانچ محسوب می‌شه و ما هرگز چنین چیزی رو (در Romero Games) نمی‌پذیریم. همه ما باید به اندازه کافی و ساعت‌های مشخصی کار کنیم چون یه زندگی شخصی هم داریم. اگه بخوای بیشتر از اون (زمان معمولی) کار کنی، می‌تونی ولی ما هیچ‌وقت چنین چیزی رو از پیش تعیین نمی‌کنیم و براش برنامه‌ریزی هم نداریم. تازه اگه کارمون خیلی طولانی شد دوباره همه‌چیزو بررسی می‌کنیم (تا ببینیم مشکل از کجاست). کارکنای ما تو اینجا هیچ فشار یا کرانچی روشون نیست. این روزا می‌تونین اول یه بازی رو منتشر و بعدا قابلیت و محتوای بیشتری بهش اضافه کنین. پس اگه این کار به هویت بازی‌تون ضربه نمی‌زنه (اشاره به اینکه بازی به هنگام عرضه نباید ناقص باشه) چرا باید همه اون ویژگیا رو موقع لانچ تو بازی قرار بدین؟

وقتی تو وضعیت کرانچ هستین شما هیچ نوآوری ندارین فقط دارین یه چیزی رو پیش می‌برین. (جوریه که) تمرکزتون فرق داره؛ تمرکزتون روی تکمیل شدن بازیه نه کاوش و جست‌وجو. نداشتن زمان مشخصی برای تکمیل بازی توی نوآوری (ولفنشتاین) تاثیر زیادی داشت. مثل این بود که بخوای یه آهنگ بسازی و یه ریتم باحال گیتار هم داشته باشی و روش کار کنی تا بالاخره به اون چیزی که می‌خوای برسی. بازیای ایندی‌ای مثل Return of the Obra Dinn یا Her Story به این ایده دست پیدا کردن. این بازیا ایده‌های خیلی خوبی دارن و برای اینکه که به درستی اجرا بشن به زمان نیاز دارن. این واقعا باید برای هر گیم دولوپری مهم باشه: زمان کافی بذارین، یه چیز جدید و باحال رو امتحان کنین و درست انجامش بدین.

هیچ‌کس بازیایی که ما تو سال ۱۹۹۱ ساختیم رو یادش نمیاد. چون ما خیلی سریع روشون کار کردیم و چندین نسخه ازشون منتشر کردیم. هیچ‌کس به اون بازیا اهمیتی نمی‌ده، در عوض به بازیایی اهمیت می‌دن که ما براشون وقت گذاشتیم.