اندرو گارفیلد در صحبت‌های اخیر خود به دفاع از متد اکتینگ پرداخته است

بر هیچ‌کس پوشیده نیست که اندرو گارفیلد یکی از بازیگران پرکار و درجه یک امسال هالیوود بوده که علاوه بر ایفای نقش مجدد در فیلم مرد عنکبوتی: راهی به خانه نیست، بخاطر بازی در فیلم !tick, tick...BOOM دومین نامزدی اسکار خود را بدست آورد و همچنین برای ایفای نقش کارآگاه جب پیر در مینی سریال Under the Banner of Heaven موفق شد نامزدی جایزه امی را به خود اختصاص دهد. وی در صحبت‌های اخیر خود به دفاع از متد اکتینگ، یکی از روش‌های مشهور بازیگری پرداخته است.

مطلب پیشنهادی

۱۰ فیلم اکشن قدیمی با قهرمانان مورد علاقه پدرها

از جکی چان بدلکار تا ارتش یک نفره شوارتزنگر

وقتی صحبت‌ از بازیگری می‌شود، روش‌ها و رویکردهای زیادی درباره آن وجود دارد. یکی از روش‌های جنجالی که همه جا از آن صحبت می‌شود، متد اکتینگ یا همزادپنداری است که بازیگران بسیاری آن را دنبال می‌کنند.

متد اکتینگ تکنیکی است که بازیگران برای همذات پنداری کامل احساسی با نقشی که قرار است به تصویر بکشند، استفاده می‌کنند. در تمرین، بازیگر به نقش تبدیل می‌شود و اغلب برای مدتی طولانی در قالب شخصیتش باقی می‌ماند. بازیگران معروفی مانند جرد لتو در «جوخه انتحاری» یا دنیل دی لوئیس در فیلم «دار و دسته‌ی نیویورکی‌ها» (Gangs of New York) این روش را پیش گرفته بودند. حال اندرو گارفیلد در مصاحبه اخیر خود در این باره می‌گوید:

به نظر من تصورات نادرست زیادی درباره اینکه متد اکتینگ چیست، وجود داشته است. در این روش بازیگر می‌تواند زندگی عادی خود را داشته باشد، با همه پشت صحنه به صورت عادی و معمولی رفتار کند و هرگاه نیاز شد از نقش خودش بیرون بیاید. این سوء برداشت مرا به نوعی آزار می‌دهد. من فکر می‌کنم که افراد این متد را به خوبی نمی‌شناسند و یا با کسی کار کرده‌اند که ادعا می‌کرده متد اکتینگ را پیاده‌سازی می‌کند، اما در واقعیت آن را انجام نمی‌داده است.

جالب است که چندی پیش، مارتین فریمن که در فیلم بلک پنتر به ایفای نقش پرداخته، دقیقا نظری مخالف با اندرو گارفیلد دارد و از متد اکتینگ به شدت انتقاد کرده است:

جان کری برای من یک فرد دوست‌داشتنی و باهوش است، اما به نظرم حضور او در فیلم Man on the Moon یکی از خودخواهانه‌ترین و خودشیفته‌ترین نمایش‌هایی بود که تا به حال دیده‌ام. وقتی جوان‌تر بودم تصور می‌کردم که هدف بازیگری این است که خود واقعیتان را به طور کامل از دست دهید. اما اکنون که سنم بیشتر شده واقعا به این شکل به آن نگاه نمی‌کنم. وقتی کسی خود واقعی‌اش را از دست می‌دهد و تمام خود را برای نقش می‌گذارد، خیلی اذیت‌کننده است، چراکه دیگر شباهتی به یک صنعت و شغل ندارد.

نظر شما در این باره چیست؟ آیا متد اکتینگ روش خوبی برای همزادپنداری بازیگر با نقش مورد نظر است یا خیر.

مطلب پیشنهادی

نقد فیلم Poor Things – مخلوق یگانه

مغز نوزاد در بدن مادر!

ولاگ گیمزکام #1 – اطلاعات تازه از A Plague Tale: Requiem

تماشای ویدیو از یوتیوب ویجیاتو پلاس