بررسی بازی Saints Row

ریبوت بازی Saints Row از ابتدا به عنوان اثری متفاوت با نسخه‌های قلی خود معرفی شد. در حالی که همه می‌دانستند که استودیوی Volition چه تبحر خوبی در آزادی عمل دادن به مخاطبان دادند، کسی فکرش را نمی‌کرد که بازی دقیقا در بحث شخصی‌سازی بهترینِ خودش باشد اما بلا استثنا در تمام قسمت‌های دیگر لنگ بزند. Saints Row نه به عنوان یک بازی نسل نهمی، بلکه حتی با استانداردهای چند سال پیش دنیای ویدیوگیم هم فاصله دارد. در واقع آخرین باری که یک بازی برای من در این ابعاد ناقص و پر اشکال به نظر می‌رسید، هنگام تجربه‌ی سایبرپانک ۲۰۷۷ بود.

بازی جدید سینتز رو همان‌طور که خیلی از تریلرهای بازی روی اون تمرکز داشتند، حول محوریت شخصی‌سازی می‌گردد. شخصی‌سازی عجیب و غریبی که دست بازیکن را باز می‌گذارد تا هر شخصیتی که می‌خواهد را بسازد و آن را به زندگی بیاورد. نکته اینجاست که مثل بازی‌های قبلی مجموعه، این مسیر قهرمان‌سازی باز هم از کنار کلی شخصیت فرعی می‌گذرد که آن‌ها به نوعی اتفاقات اطراف و تاثیر آن‌ها را نشانمان می‌دهند. سینتز رو جدید فراتر از این‌ها، فقط تعدادی کات‌سین با کارگردانی بهتر و البته شخصیت‌هایی به همان اندازه غیرقابل باور و مضحک است.

ضعف‌های نویسندگی بازی از همان ابتدا توی ذوق می‌زنند. حتی اگر مخاطب قدیمی سینتز رو باشید و بازی را صرفا بازی نمی‌کنید تا از آن به عنوان یک اثر مستقل لذت ببرید، باز هم دیالوگ‌ها به اندازه‌ی بازی‌های قبلی فکرشده نیستند و در اکثر اوقات به معنای واقعی کلمه مورمورکننده‌اند. از جایی که شخصیت‌ها با f-bombهای مختلف سعی می‌کند بی‌ادب‌تر باشد و درجه سنی بازی را بدون منطق خاصی بالاتر ببرد تا جایی که شخصیت اصلی‌مان آن‌قدر بزرگ‌نمایی می‌شود تا جایی که بازی هدف خودش را بین تعریف قصه و بامزه بودن گم می‌کند تا جایی که بعد از چند ساعت به خودتان می‌آیید و می‌بینید در حال یک تجربه‌ی معمولی فراموش‌شدنی بوده‌اید.

بازی جدید Saints Row یک لگد محکم به همان میراث نصفه و نیمه‌ای است که بازی‌های قبلی این مجموعه، مخصوصا Saints Row 3 و 4 داشتند. بازی از همان ابتدا طوری زیر میز می‌زند و همه چیز را از تم رنگی گرفته تا اکشن‌ها و ساختار اپن ورلد را تغییر می‌دهد، که بعدا حتی اگر بخواهد هم با بازی‌های قدیمی این مجموعه قابل قیاس نیست. بحث حتی درباره تغییر خوب و بد هم نیست؛ سینتز رو برای من، یک بازی غلوشده و نسخه‌ای به شدت دست‌ و دل‌بازتر از GTA در زمینه اکشن و فحش‌های آب‌دار است که هیچ کدام از آن‌ها به خوبی در این ریبوت رعایت نشده‌اند. از طرفی، طنز فوق‌العاده‌ی Saints Rowهای قدیمی که می‌توانستند با هر چیزی از یک ابزار جنسی گرفته تا مقامات کشوری را دست بیندازند، حالا در این ریبوت کمرنگ‌تر از همیشه شده و راستش را بخواهید، در ابعاد بزرگتر کمی ناامیدکننده است چون به خاطر حساسیت‌های رسانه‌ای با شوخی‌های این چنینی، در آینده روی بازی‌های دیگر هم تاثیرگذار است.

دنیای بازی Saints Row یکی از خالی‌ترین اپن ورلدهای چند سال اخیر است؛ آن‌قدر خالی که ای کاش یادم می‌رفت که این بازی در نیمه‌ی دوم سال ۲۰۲۲ عرضه شده و این‌قدر در بحث دنیاسازی مشکل دارد. از یکنواخت بودن محیط بازی که بگذریم، حتی تعقیب و گریز کردن با اتومبیل‌های دیگر، پیاده شدن و ماشین‌دزدی، استفاده از قابلیت‌های ویژه و حتی نقشه‌ی بازی آن چیزی نیست که انتظار مخاطب را از یک بازی روز برآورده کند. به نظر من، در هر کدام از موارد بالا، ده‌ها بازی بهتر وجود دارد که ارزش وقت گذاشتن بیشتری دارند و بازی Saints Row فقط سعی کرده تا تعدادی تکه‌ی بی‌ربط را به زور چسب به هم وصل کند.

تمام این‌ها به کنار، اما خیلی از المان‌های بازی مثل منوها هیچ تغییر خاصی نسبت به بازی‌های قدیمی نکرده‌اند و این شاید بزرگترین جایی است که بازی جدید سینتز رو می‌توانسته تغییری مثبت را به جای یک تغییر اشتباه انجام دهد اما این کار را نکرده. به نظر من، سینتز رو یک بازی بی‌ذوق از نظر هنری، بی‌هدف از نظر کارگردانی و البته بی‌محتوا از نظر نویسندگی است.

خلاصه بگم که …

ریبوت Saints Row نه تنها از مشکلات سیستماتیکی رنج می‌برد که آن را به یک بازی اپن ورلد بی‌کیفیت و منسوخ تبدیل کرده، بلکه یکی از پراشکال‌ترین بازی‌های چند سال اخیر از نظر باگ‌های نرم‌افزاری است.

می‌خرمش

بازی Saints Row اکشن خوبی در صحنه‌های تیراندازی دارد و حداقل از این نظر لذت‌بخش است؛ فقط در صورتی که واقعا طرفدار این مجموعه هستید و هیچ بازی خوب دیگری از بین بازی‌های جدید برای تجربه ندارید، سراغ سینتز رو بروید.

نمی‌خرمش

بازی Saints Row به بازیکن‌هایی که با باگ‌های بازی‌خراب‌کن و شوخی‌های باجناقی عصبانی می‌شوند و دنبال یک GTA جدید یا حتی یک بازی متوسط رو بالا هستند، پیشنهاد نمی‌شود.