بررسی بازی Kamiwaza: Way of the Thief

سبک مخفی کاری اکشن مدتهاست که دیگر مانند دوران طلایی خود نیست و الان المان مخفی کاری تقریبا در همه بازی‌های اکشن سوم شخص و حتی اول شخص وجود دارد. در دوران کنسول پلی استیشن ۲ و ایکس باکس کلاسیک بود که بازی‌های طلایی این سبک سر برآوردند و توانستند در بازار بازی‌های ویدیویی جولان بدهند. یکی از این عناوین درخشان سری بازی‌های «تنچو» بود که حالا عملا به خاطره‌ها پیوسته و به نظر نمی‌رسد قصد عرضه بازی جدیدی از این سری وجود داشته باشد.

کمپانی بازیسازی Acquire سازنده اصلی این سری بود و خالق تنچو به حساب می‌آید و به جز تنچو؛ سری بازی‌های Way Of Samurai را در کارنامه خودش دارد و گیمرهای جدیدتر، سری بازی‌های Octapath Traveler را از این کمپانی می‌شناسند. این ناشر یکی از بازی‌های قدیمی خود را که هیچ‌گاه از بازار ژاپن خارج نشده بود و در سال ۲۰۰۶، یعنی عمر اواخر کنسول بی‌نظیر پلی استیشن ۲، عرضه شده بود را به صورت یک بازسازی کامل برای همه جهان عرضه کرده و نام Way Of Thief را روی آن گذشته تا این بار ما را به دوران ژاپن کهن ببرد ولی نه در قالب یک نینجا یا سامورایی، بلکه یک دزد! با نقد بازی Kamiwaza: Way of the Thief همراه ویجیاتو باشید.

شما در بازی Kamiwaza: Way of the Thief نقش ابیزو فرو می‌روید، یک دزد ناشی و تازه‌کار که با برادر خودش به دزدی مشغول است و در اولین ماموریت تقریبا جدی که برعهده دارد، با گروهی دیگر از هم مسلک‌های خود وارد یک قلعه شده تا از صاحبین آن دزدی کنند. آنها دزدهایی با قلبی از طلا هستند و درواقع از قشر مرفه و بی‌درد جامعه دزدی می‌کنند و به قشر ضعیف جامعه می‌رسانند. نوعی دزدی از جنس رابین هودی که باعث می‌شود کارشان چندان هم مجرمانه نباشد (لااقل از نظر خودشان!).

در اولین ماموریت اما همه چیز دگرگون می‌شود و ناگهان نقشه دزدی این گروهک تبدیل به یک ترور بزرگ می‌شود. ابیزو که نمی‌داند دقیقا چه اتفاقی افتاده و وارد چه بازی کثیفی شده، ترجیح می‌دهد که محل را با هرچه که دزدیده ترک کند و به برادرش هم پشت کند. او نمی‌داند چرا این ماموریت دزدی ناگهان به حمام خون تبدیل شده و در حین فرار با دخترکی کم سن و سال روبرو می‌شود که تقریبا از همه جا بی‌خبر است. این دخترک از معدود بازماندگان این جنایت است و ابیزو تصمیم می‌گیرد او را با خودش از قلعه بیرون ببرد.

بازی در اینجا با چرخشی سریع به ده سال بعد می‌رسد؛ یعنی زمانی که ابیزو با سوزانا، همان دخترک بازمانده از حمله تروریستی دزدان! در یک خانه زندگی می‌کنند و مانند پدر و دختر یکدیگر هستند. ابیزو زندگی و امرار معاش از طریق دزدی را کنار گذاشته و کاری آبرومند می‌کند اما یک روز سوزانا مریض شده و یک بیماری ناشناخته او را در برمی‌گیرد که هزینه درمان زیادی هم دارد. ابیزو مجبور می‌شود عهد و پیمانی که با خودش بسته را بشکند و برای تهیه پول دوا و درمان سوزانا، دوباره ردای دزدی خود را بپوشد و به شغل شریف دزدی مشغول شود! او در این راه هم با یاران دیرینه خود روبرو می‌شود و هم افراد جدیدی را می‌بیند و مسیری که پیش رویش قرار می‌گیرد، زمین تا آسمان با یک مسیر دزدی ساده متفاوت است.

داستان بازی کامیوازا برگ برنده آن است و درست مانند یک رمان جذاب پیش می‌رود که البته روایت کند آن باعث می‌شود که از جذابیتش کاسته شود. با این حال خود شخصیت ابیزو و سرنوشتی که دارد و گره‌ای که کارش با دیگر کاراکترها خورده، واقعا دیدنی است و اگر بازی کمی با گیمر همراهی می‌کرد و او را با یک گیم‌پلی جذاب درگیر می‌ساخت؛ می‌توانست قصه خودش را خیلی بهتر و قوی‌تر به گوش گیمر برساند.

مطلب پیشنهادی:معرفی بازی موبایلی Undawn؛ شاهکاری دیگر از سازندگان پابجی موبایلاین‌بار شما با یک بازی سبک بقا طرف هستید

اگر پیش‌تر سری بازی‌های Way Of Samurai را تجربه کرده باشید، تقریبا می‌توانید حال و هوای این بازی را نیز دریابید. اساسا شباهت گیم پلی این دو اثر به یکدیگر باعث شده که ناشر تصمیم بگیرد نام Way Of Thief را روی بازی خود بگذارد. در این سری بازی‌ها ما با یک جهان باز محدود روبرو هستیم که در آن تقریبا هرکاری می‌توان کرد. به عنوان مثال در سری بازی‌های «راه سامورایی» به راحتی می‌توانید دوست و یار خود را بکشید و بازی را بدون وجود او ادامه دهید! تمام شدن داستان بازی کاملا برعهده دوش شماست و بازی در لحظه می‌تواند تمام شود و با یک خطا نیز در یک لوپ گیر می‌کنید که انتهایی ندارد! کامیوازا به این شدت باز نیست ولی بازهم شما را در دنیای خود رها می‌کند و تقریبا بدون هیچ آموزشی، ولتان می‌کند.

به جز چند آموزش اولیه در دقایق ابتدایی بازی که مکانیزم نحوه دزدی کردن اشیا را به شما یاد می‌دهد؛ هیچ چیز دیگری در بازی به شما گفته نمی‌شود و این خود شما هستید که باید بفهمید به کجا بروید و چه کنید. شما باید در طول شبانه روز یک قرص برای سوزانا تهیه کنید که قیمت کمی ندارد و از همین رو باید حواستان به ساعت شبانه روز و جیبتان باشد تا حتما بتوانید این قرص را تهیه کنید وگرنه سوزانا از دست می‌رود و بازی عملا تمام می‌شود. اما راه و روش دزدی دقیقا به چه صورت است؟ راستش را بخواهید اصلا آنطوری که فکر می‌کنید نیست و شما با یک شبیه ساز دزدی طرف نیستید بلکه با یک گیم پلی عجیب و غریب و دیوانه وار همراه هستید که شما را یاد هرچیزی می‌اندازد به جز دزدی و مخفی کاری!

شما یک کیسه دارید که می‌توانید آن را با اجناس دزدی پر کنید، روش دزدیدن هم ضربه زدن به اشیا است و تقریبا چیزی نیست که نتوانید آن را وارد کیسه کوله پشتی مانند خود بکنید. این کیسه گنجایش خاصی دارد و در ابتدای بازی خیلی زود پر‌ می‌شود که با فروش و آب کردن اجناس می‌توانید آن را دوباره سبک کنید. اما باید مراقب عبور و مرورتان در شهر و روستا باشید چرا که یک کیسه تپل و چاق بدجوری مردم را مشکوک می‌کند و اگر آنها بفهمند شما دزد هستید، به دیگران هم اطلاع می‌دهند و عبور و مرورتان کار سختی خواهد بود. کار می‌تواند تا جایی پیش برود که پوسترهای شما به سراسر شهر چسبانده شود و این مساله باعث شناسایی زودتر شما توسط عابرین خواهد شد. (این المان امروزه در بسیار بازی‌ها وجود دارد اما در تک تک جملاتی که هنگام خواندن این نقد می‌خوانید باید بدانید که داریم در مورد یک بازی محصول سال ۲۰۰۶ حرف می‌زنیم و این ویژگی‌ها در آن زمان بسیار نوآورانه بوده است.)

در طول بازی Kamiwaza: Way of the Thief نمی‌توانید با دشمنان گلاویز شوید و اسلحه‌ای ندارید مگر همین کیسه وسایل دزدی که می‌توانید آن را روی زمین بکارید و مثل سوباسا یک شوت جانانه نثارش کنید تا به سمت دشمنان پرت شود و آنها را ناک اوت کند! همینقدر احمقانه! از این روش برای انداختن تابلوها در ارتفاعات هم می‌توان استفاده کرد تا بتوانید آنها را بدزدید! جیب بری هم از دیگر کارهایی است که می‌توانید بکنید اما در اصل در بیشتر ماموریت‌های بازی باید یک جنس خاص را از جایی بدزدید و بی‌سر و صدا هم فرار کنید. البته اگر سر و صدا هم کردید چندان مشکلی نیست چرا که هوش مصنوعی بازی در حد مرغ دریایی هم نیست و به راحتی می‌توان از چنگال دشمنان فرار کرد.

نکته جالب ویژگی فرار در برابر چشم مردم است که در بازی وجود دارد و خیلی احمقانه به نظر می‌رسد! شما دقیقا وقتی که یکی پیدایتان کرد می‌توانید با یک حرکت نینجایی از جلوی دیدگان او مخفی شوید و این شخص هم بیخیالتان خواهد شد. حتی اگر چندین نفر در یک مسیر باشند، می‌توانید پشت سر هم این حرکت ژانگولر بازی را تکرار کنید و خیلی سریع از نظرها پنهان شوید. این سیستم باعث شده که بازی یک اثر کند و خسته کننده نباشد اما از طرفی اصلا با روحیه یک بازی مخفی کاری هم همخوانی ندارد!

به طور کلی باید گفت بازی کامیوازا اثری است که سعی کرده با همان فرمول قدیمی متعلق به ۱۸ سال پیش خود ظاهر شود، به خیال اینکه چون در آن زمان بازی آوانگارد و پیشرویی بوده پس لابد امروزه روز هم چنین اثری به شمار می‌رود؛ غافل از اینکه این یک توهم اشتباه از سمت ناشر و سازندگان بوده و بازی به شدت بوی کهنگی و عقب ماندگی می‌دهد. کامیوازا بازی با ارزشی در تاریخ بوده و بسیاری از ویژگی‌های جالب آن امروزه در خیلی از بازی‌های نامبروان استفاده می‌شود اما خودش دیگر هیچ رنگ و بویی ندارد.

خلاصه بگم که…

این که یک بازی بعد از ۱۸ سال مورد توجه قرار می‌گیرد و با یک ریمستر به طور جهانی عرضه می‌شود، موضوع نیک و پسندیده‌ای است اما متاسفانه بازی به شدت بوی کهنگی می‌دهد و نمی‌تواند حال و هوای سری بازی‌های تنچو را تکرار کند. بازی در عین بد بودن، یک نوع جنون بامزه دارد که باعث می‌شود بخواهید آن را ادامه دهید؛ هرچند بعید می‌دانم که تا آخر بتوانید با آن سپری کنید ولی تجربه آن قطعا تجربه‌ای ناب است که در هیچ بازی ویدیویی دیگری پیدا نمی‌کنید.

می‌خرمش…

اگر کلکسیون باز هستید و یا ادای دین خیلی زیادی به سری بازی‌های تنچو و خالق این سری یعنی کمپانی Acquire دارید، Kamiwaza: Way of the Thief را تهیه کنید وگرنه بازی کامیوازا واقعا چیزی ندارد که امروزه ارزشمند تلقی شود. البته داستان بازی هم جذابیت کافی را دارد هرچند روایت آن کمی آهسته است.

نمی‌خرمش…

گرافیک بازی رسما قاطی باقالی‌ها است و گیم‌پلی آن شاید زمانی یک گیم پلی جذاب و دیوانه وار بوده ولی امروزه مسخره و مضحک به نظر می‌رسد. صداگذاری و موسیقی و طراحی مراحل و همه چیز در حد ابتدایی ترین شکل ممکن بوده و معلوم نیست چرا این ریمستر عرضه شده است!