بررسی بازی The Last of Us Part 1 Remake

از اوایل دهه گذشته میلادی، بازی‌سازها که حالا به تکنولوژی‌های جدید و بهتری مسلط شده بودند، تصمیم گرفتند ساخته‌های دهه‌های پیشین خود را بازآفرینی کنند. بعضی به یک ارتقای رزولوشنی اکتفا کردند، بعضی آمدند و بازی‌ها را به لحاظ گرافیکی کمی نوسازی کردند و برخی دیگر هم بازی قدیمی را از نو کوبیدند و چیز جدیدی ساختند. از همان دوران بود که واژه‌های ریمستر، ریبوت و ریمیک بیشتر شنیده شدند. در زمینه موسیقی و فیلم شاید این واژه‌ها بیشتر شنیده شده بود اما در دنیای گیم این واژه‌ها معنای دقیقی پیدا نکرده بودند. راستش هنوز هم طیف معنایی دقیقی ندارند.

بازی The Last of Us یک بار در سال ۲۰۱۳ برای پلی استیشن ۳ عرضه شد، یک بار دیگر برای پلی استیشن ۴ در سال ۲۰۱۴ ریمستر شد (با تغییرات اندک گرافیکی) و حالا در سال ۲۰۲۲ هم به بیان ناتی داگ و سونی ریمیک شده (با تغییرات بسیار زیاد گرافیکی و بسیار اندک روی مکانیک‌های گیم‌پلی).

نسخه‌ی جدید از The Last of Us که هم‌اکنون در برابر ماست نه یک ریمستر ساده به حساب می‌آید و نه آنقدر تغییرات داشته که به راحتی به آن بگوییم ریمیک. اما توسعه‌دهندگان بازی که مسلما ماه‌ها زمان روی آن گذاشته‌اند معتقدند تغییرات ایجاده شده به حدی است که باید آن را ریمیک خواند. پس سونی هم به عنوان ناشر این حرف را می‌پذیرد و در نهایت بازی تحت عنوان ریمیک به بازار عرضه می‌شود.

اما باید کمی عمیق‌تر روی جزئیات تغییرات صحبت کنیم. زمانی که نسخه دوم The Last of Us عرضه شد، جلوه‌های بصری بی‌بدیلی را روی کنسول پا به سن گذاشته پلی استیشن ۴ به نمایش گذاشت که توقع را از بازی بعدی ناتی داگ روی سخت افزار کشف نشده پلی استیشن ۵ به شدت تقویت کرد. اما قدم اول ناتی داگ این بود که نسخه اول بازی را هم به اندازه نسخه دوم زیبا و سحرکننده سازد. موفق است. ناتی داگ در این امر موفق است و هیچ تردیدی در آن نیست. این یک بررسی فنی نیست و من هم دانش لازم را ندارم که راجع به تک تک تغییرات صحبت کنم اما از نگاه یک مخاطب حرفه‌ای که ثانیه به ثانیه The Last of Us‌ را زندگی کرده، می‌گویم که بازی از آنچه که بود پله‌ها تماشایی‌تر شده و ادعای مهندسین و نخبه‌های ناتی داگ در مورد زحمت زیادی که روی ریمیک کشیده‌اند بی‌راه نیست. اما مسئله اینجاست که ما عادت کرده‌ایم وقتی نام ریمیک را می‌شنویم انتظار تغییرات شگرف و بنیادین داشته باشیم (البته اعتراف می‌کنم هر تغییر بنیادین روی نسخه اصلی The Last of Us من را می‌ترساند. چرا باید به چنین مجموعه کامل و بی‌نقصی دست زد؟!) و این بازی ۷۰ دلاری هیچ شباهتی به ریمیک‌های رایج امروزی ندارد.

اما از نقطه نگاه توسعه‌دهندگان که به این اثر نگاه کنید کمی قانع می‌شوید که چرا چنین محصولی اصلا دوباره ساخته شده. در مصاحبه‌های متعددی، افراد مختلف از تیم ناتی داگ تلویحا یا واضحا اشاره کرده‌‌اند که این ریمیک ساخته شده تا نسخه اول و دوم پشت هم قابل بازی باشند و تفاوت‌ها بینشان به حداقل برسد. از لحاظ گرافیکی که مسئله را توضیح دادم و هر تصویر و ویدیویی از بازی در اینترنت ببینید مهر تاییدی است بر این گفته‌ها؛ پس می‌ماند از لحاظ گیم‌پلی و مکانیزم‌ها. طبیعی است که فاصله ۷ ساله بین نسخه اول و دوم (یک نسل کامل) برتری‌های زیادی به Part II به لحاظ آپدیت بودن داده باشد. از میز ارتقا و بهبود سلاح‌ها گرفته تا نحوه درگیری با کلیکرها، جزئیات ریز و درشتی تغییر کرده‌اند تا اینطور به نظر برسد که Part I‌ و Part II کاملا پیوسته به یکدیگرند. ناتی داگ در این امر هم موفقیت را کسب کرده و انتظاری جز این هم نمی‌رفت.