بررسی بازی Need for Speed Unbound

نید فور اسپید آنباند، دقیقا مثل پسوندش یک بازی افسارگسیخته است. بازی‌ای که بدنامی بازی‌های گوست گیمز در ۱۰ سال گذشته را با خودش نمی‌‎کشد بلکه آن را مثل یک زره تنش می‌کند و جلو می‌آید. نید فور اسپید ۲۰۱۵ یک بازی تماما آنلاین بود که خیلی‌ها را به این خاطر شاکی کرد. بازی بعدی یا نید فور اسپید پی‌بک مشکلات جدی در زمینه داستان‌گویی و نحوه لول‌آپ کردن داشت و هیت هم جدای از تمام این‌ها، واقعا آن‌قدر بازی خوش‌ساختی نبود و سیستم Heat در آن درست پیاده نشده بود. حالا آنباند را داریم که با این که شاید در ظاهر همان هیت در یک پوسته جدید باشد، اما در عمل بسیار بازی خوش‌ساخت‌تری از آب در آمده است.

اولین چیزی که توجهتان را در آنباند جلب می‌کند جلوه‌های گرافیکی جدید و افکت‌های گرافیکی نیست. اولین تغییر بزرگ نید فور اسپید در سال‌های اخیر این است که بالاخره اتومبیل‌ها واقعا راه می‌روند و حس رانندگی را به شما می‌دهند. بازی‌های اخیر نید فور اسپید همگی یک سیستم رانندگی وحشتناک و عذاب‌آور داشتند که باعث می‌شد هندلینگ ماشین‌ها کند و بعضا غیرقابل تحمل باشد؛ طوری که انگار ماشین‌ها همیشه با آهن‌ربا به سمت زمین کشیده می‌شوند. یکی از ویژگی‌های مثبت آنباند این است که دیگر چنین حسی را القا نمی‌کند. برعکس، بازی حتی شما را تشویق می‌کند تا در مسابقات تا جایی که می‌توانید سریع‌تر حرکت کنید، در پیچ‌های خطرناک دریفت بکشید و برای رسیدن به جایگاه اول ریسک کنید. این هیجان مضاعف در فرار کردن از دست پلیس‌های بازی هم جواب می‌دهد که در ادامه مفصل‌تر به آن می‌پردازیم.

برای کسانی که سال‌هاست نید فور اسپید بازی نکرده‌اند، باید تاکید کنم که آنباند یک فورتزا هورایزن جدید نیست. این بازی ترکیبی از بهترین ویژگی‌های نید فور اسپیدهای اخیر است که با اسانس کرایتریون گیمز، یعنی بازی‌هایی مثل Burnout Paradise ترکیب شده و در نهایت هم به طرز عجیبی حس و حال نید فور اسپیدهای قدیمی مثل آندرگراند 2 و موست وانتد را القا می‌کند. شاید در اولین برخورد چنین حسی را نداشته باشید اما با گذر زمان، احتمالا شما هم با من هم‌نظر باشید که سازنده‌ها نگاه ویژه‌ای به دلیل موفقیت نید فور اسپیدهای قدیمی داشته‌اند. آنباند نه بلک‌لیست ۱۵ نفره موست وانتد را دارد و نه حتی داستان قابلی برای تعریف کردن. اما با این وجود یک درس را به خوبی یاد گرفته است؛ نید فور اسپید همیشه درباره مسابقات خیابانی بوده است.

اخرین بازی کرایتریون گیمز یعنی ریبوت موست وانتد هم با این که هویت موست وانتد اصلی را از دست داده بود، همچنان یک بازی با محوریت مسابقات خیابانی بود. نید فور اسپید آنباند با علم به این موضوع، یک ریسینگ خیابانی تمام‌عیار است. در آنباند دریفت کشیدن، کل‌کل‌های قبل و کری خواندن‌های بعد از مسابقه، بخش مهمی از DNA بازی را شکل داده‌اند. از چرغ‌های نئونی، رنگ‌بندی بازی و افکت‌هایی که با گاز دادن و دریفت کشیدن روی صفحه نقش می‌بندند، همگی نشان می‌دهند که ما با یک بازی آرکید طرف هستیم؛ آن هم نه یک بازی آرکید معمولی!

نید فور اسپید آنباند در خیلی از موارد همچنان با بازی‌های بزرگ و پر از محتوایی مثل فورتزا هورایزن ۴ و ۵ قابل مقایسه نیست. این بازی ساخته نشده تا شما صدها ساعت آن را تجربه کنید و بعد از شش ماه همچنان وقتی به بازی برمی‌گردید حس کنید که در خانه‌اید. آنباند اثری نیمه داستانی است که با این که داستان عجیب و غریبی ندارد، همه چیز در آن خیلی ساده و سرراست جلو می‌رود: شما یک راننده خیابانی هستید که خیلی کلیشه‌ای باید با یک ماشین معمولی آن‌قدر مسابقه دهید تا یک گاراژ بخرید، در نهایت ماشین‌ها را ارتقا دهید، پوزه رقیب‌هایتان را به زمین بمالید و در این بین از شر پلیس‌های شهر هم در امان بمانید.

کل این اتفاق‌های بازی در شهری به نام Lakeshore City اتفاق می‌افتد. شهری که در واقع یک ورژن خیالی از شیکاگوی آمریکاست و مثل Heat، آن را هم در روز و هم در شب می‌بینیم. بازی در نگاه اول یک کلون از Heat است ولی در عمل، خیلی نسبت به آن پیشرفت کرده است. نید فور اسپید آنباند همچنان یک چرخه روز و شب در گیم‌پلی خود دارد؛ در این بازی روزها مسابقه می‌دهید و شب‌ها برای شرکت کردن در مسابقات پرریسک‌تر از گاراژ خود خارج می‌شوید. هر بار خارج شدن از گاراژ در شب‌ها به این معناست که نوار هیت یا همان آتش شما، می‌تواند با توجه به تعداد و نوع مسابقاتی که در آن شرکت کرده‌اید، بیشتر و بیشتر شود و اگر قبل از گم کردن پلیس و رسیدن به گاراژ، ماشین‌تان توسط پلیس توقیف شود، تمام پولی که آن شب به دست آورده‌اید را از دست می‌دهید. بازی اینجا خیلی ریسکی‌تر از قبل با شما معامله می‌کنید و کل پولی که در یک شب به دست آورده‌اید را از شما می‌گیرد.

ریسکی‌تر شدن مسابقات شب، به تنهایی باعث شده تا تعقیب و گریز با پلیس‌ها از آن حالت مصنوعی و خشکی که بازی‌های اخیر داشتند خارج شود و حتی خارج از مسابقات نیز سعی کنید تا مسیرهایی که روی نقشه پلیسی در آن‌ها نمی‌بینید را برای رانندگی در آن انتخاب کنید. هر چند که هوش مصنوعی بازی واقعا هنوز هم بی‌نقص یا حتی کاملا خوب نیست، اما نسبت به گذشته بهتر شده و حداقل در درجات سختی بالاتر، پلیس‌ها به وحشتناکی گذشته شما را دنبال نمی‌کنند و حداقل امیدی برای فرار از دست آن‌ها خواهید داشت.

خلاصه بگم که …

Unbound به وضوح یک پیشرفت نه فقط نسبت به Heat، بلکه نسبت به تمام بازی‌های پس از ریبوت ۲۰۱۵ محسوب می‌شود. کرایتریون گیمز تمام بخش‌های بازی را با ظرافت خاصی بهبود داده و دوباره کنار هم چیده، طوری که بازی تلفیقی از فرمول نید فور اسپیدهای جدید و بازی‌های کلاسیکی مثل آندرگراند، موست وانتد و کربن محسوب می‌شود.

می‌خرمش

Unbound نسبت به نسخه Heat و تمام بازی‌های یک دهه گذشته نید فور اسپید اثر بهتری است. اگر آن بازی‌ها را دوست داشتید، قطعا با آنباند هم ارتباط برقرار می‌کنید؛ اگر افکت‌های گرافیتی، شخصیت‌های انیمه‌ای یا ایسپ راکی را دوست دارید، قطعا حتی خیلی بیشتر از این‌ها با بازی ارتباط برقرار خواهید کرد!

نمی‌خرمش

نید فور اسپید آنباند در تمام بخش‌ها نسبت به قبل پیشرفت کرده است اما کاری انقلابی را انجام نمی‌دهد. اگر مسابقات خیابانی را چندان دوست ندارید، دنبال تجربه‌ای مثل فورتزا هورایزن هستید که همزمان یک بنچمارک گرافیکی و پر از محتوای جدید باشد، به نظرم آنباند بازی شما نیست؛ حداقل با برچسب قیمت ۷۰ دلاری‌اش!