وقتی صحبت از بازی‌های ویدیویی و معنای آن‌ها می‌شود، همه معمولا یاد اکشن‌های پر زد و خورد، قصه‌های پیچیده یا جلوه‌های سینمایی می‌افتند. با این که بازی‌های بسیاری با چنین ویژگی‌هایی ساخته شده‌اند، Papers, Please یا شاهکار سال ۲۰۱۳ لوکاس پوپ، یکی از آن‌ها نیست.
Papers, Please از خیلی جهات بازی متفاوتی است اما اگر تعریف آن را در یک جمله بخواهید، باید گفت که امروزه کمتر اثری را پیدا می‌کنید که مشابه این اثر به مخاطب نقش محوری بدهد. خیلی از بازی‌ها با معضلی به نام «توهم انتخاب» روبرو هستند. انتخاب‌هایی که باز هم بازیکن در آثار تل‌تیل یا بازی‌های تعاملی، آن را برای یک شخصیت داخل بازی می‌گیرد. در Papers, Please خیلی از این تصمیم‌ها را با پوست و استخوانتان درک می‌کنید.
شما آن‌قدری خوش‌شانس هستید که اسمتان برای لاتاری در آمده. این لاتاری البته با آن تعریفی که بلوک غرب و آمریکایی‌هایی از آن دارند. متفاوت است. شما در کشوری به نام آرستوتزکا (Arstotzka) زندگی می‌کنید و چیزهایی که لاتاری بلوک شرق به شما می‌دهد یک آپارتمان کوچک برای اقامت و کاری برای انجام در مرز کشور هستند. وضعتان آن‌قدری وخیم است که این کار را بدون درنگ قبول کرده‌اید و حالا مسئولیت سنگینی برای بازرسی دستی مدارک دارید. در واقع هزینه زندگی روزمره‌تان از طریق چک کردن پاسپورت‌ها و شرایط مهاجرت به دست می‌آید.
در Papers, Please هر چقدر که افراد بیشتری را از مرز رد کنید، پول بیشتری دریافت می‌کنید. هر چند که دستی انجام دادن کارها، باعث می‌شود تا هر مسافر، یک پرونده و شرایط کاملا متفاوت داشته باشد. بعضی از آدم‌ها مدارک ناقص دارند، یکی با همسرش سفر می‌کند و شرایط سختی دارد و دیگری هم برای نجات جانش، به کشور همسایه پناهنده می‌شود. این شما و چشمان تیزبینتان هستید که باید نکته‌های مختلف هر پرونده را در سریع‌ترین حالت ممکن بررسی کنید، بدون این که خطای خاصی داشته باشید. خطاها باعث می‌شوند تا جریمه شوید و زندگی روزمره‌تان به مشکل بربخورد. در صورت تکرار شدن خطاها، حتی امکان از دست دادن شغلتان هم وجود دارد که باعث Game Over شدن بازی می‌شود.
این که چطور یک بازی ۸۰ مگابایتی می‌تواند اینگونه تصمیمات اخلاقی شما را به چالش بکشد، کاری است که کمتر بازی مشابهی انجام می‌دهد. در Papers, Please دو چیز شوخی‌بردار نیست: دولتی با وضعیت آشفته که با خوش‌شانسی در دستگاه آن کار گرفته‌اید و خانواده‌ای که باید برای بقای آن، هر روز با عقربه ساعت مسابقه بدهید. بازی Papers, Please بیشتر از این که شبیه به یک دو سرعت باشد، یک ماراتن استقامتی است که به جای بدن، فکرتان را در هر ثانیه به چالش می‌کشد تا هم درست کار کند و هم جنگی بین منطق و احساس باشد.
شاید بگویید که این یکی از آن بازی‌های استعاری است که فقط به صورت تجربی آن را درک می‌کنید. با این حال، به نظرم Papers, Please در بحث مهم جلوه دادن شخصیت‌هایی که هیچ کدامشان را نه با گرافیک بالا می‌بینید و نه داستان و گذشته زندگی‌شان را می‌دانید، فوق‌العاده عمل می‌کند. این بازی تمام آن سوال‌هایی که ممکن است در شرایط سخت زندگی با آن‌ها روبرو شوید و به قضاوت‌های درست یا غلط بیانجامند. همه چیز در دنیای Papers, Please خاکستری است. از ماموری که در قضاوتش بین دو مسافر دچار تردید می‌شود تا ویران‌شهری که شما در آن شغل ظاهرا خوبی دارید اما از پس هزینه‌های زندگی روزمره‌تان هم به سختی برمی‌آیید.
بازی Papers, Please را حتما تجربه کنید. بازی از طریق استیم برای کامپیوترهای شخصی ویندوز و لینوکس موجود است و به خاطر کنترل‌های سختش، هیچ‌وقت روی کنسول‌ها منتشر نشده و فقط یک نسخه از آن برای کنسول دستی پلی‌استیشن ویتا منتشر شده است.
من در اول بازی دقیقا شبیه ربات رفتار میکردم اما پقتی رسید به اونجایی که انقلابیون میان پیشمون عوض شدم اینقدر رفتارم عوض شد که آخرش حتی مجبور شدم برای نجات خودم خانوادمو ترک کنم و با پاسپورت جعلی برم یه جای دیگه
درواقع بازی بین اینکه افراد با شرایط سخت رو با احساسات قضاوت کنیم و در ازاش جریمه شیم یا اینکه همرو مثل ربات ببینیم و جریمه نشیم مارو تو دوراهی میندازه .
یه جایی میرسه که تعداد اون نیازمندا زیاد میشه و حقوق مام کفاف نمیده
ایده ساده ولی جالبیه
همین امروز قبل این مقاله این بازیو به یکی از ۲۰ پایانش رسوندم
اون بخشش که پسرشو ۶ ساله ندیده و مدارکش جعلیه خیلی را احساسات بازی میکنه.
عجب بازی بود واقعا
از همون اول که وارد بازی می شدی با موزیک تم شروع و نماد ها و محیط و گیمپلی بازی فضای دلهره آور و خشن و نظامی یک کشور کمونیستی دهه ۱۹۸۰ رو به خوبی هر چه تمام تر توصیف می کرد