در این مطلب از معایب پیش خرید بازی‌های ویدیویی و تاثیر مخربی که این نوع تجارت بر کیفیت محصول نهایی وارد می‌کند، می‌گوییم و این موضوع را مورد بررسی قرار می‌دهیم. با ویجیاتو همراه باشید.
امروزه صنعت بازی‌های ویدیویی مثل هر تجارت و کسب و کار دیگری راه‌های متعددی را پیش پای مشتری و بازیکن قرار می‌دهد تا هزینه و سرمایه‌اش را روی یک بازی صرف کند. از بتل پس بازی‌های آنلاینِ فورتنایت و کال آو دیوتی گرفته که اسکین‌ها و آیتم تزئیناتی خاصی را برای هر سیزن در نظر می‌گیرند تا قطعه قطعه کردن یک بازی ۱۰۰ یا ۱۲۰ دلاری در قالب یک بازی ویدیویی ۶۰ دلاری و دل‌ال‌سی‌های بعدی‌اش که با قیمت‌های ۲۰ و ۴۰ دلاری فروخته می‌شوند. اینگونه خیلی راحت فریب می‌خوریم که بله، بازی تنها ۶۰ دلار قیمت دارد و این روال کار است. البته این تا زمانی است که خود بازی را تجربه نکرده باشیم. حالا اساسین کرید والهالا و مورتال کامبت ۱۱ را داریم که در عوض شصت دلاری که از جیب مخاطب می‌زنند تنها یک بازی با داستانی ناقص را تحویل می‌دهند و در کمال پررویی ازمان می‌خواهند تا ادامه‌ی قصه‌ی بازی را با خرید بسته‌ی الحاقی ۴۰ دلاری‌شان تجربه کنیم. از این‌ها که بگذریم به یکی از مخرب‌ترین (اگر نگوییم مخرب‌ترین) نوع معامله و داد و ستد که میان گیمرها رواج دارد، می‌رسیم؛ پیش خرید کردن!
با پیش خرید یک بازی، در واقع چه کاری انجام می‌دهید؟
یکی از خطاهای بابی که در این عصر و زمانه با آن برخورد میکنیم، جهل گیمرها از عدم تشخیص خود در جایگاه مشتری است. ما همیشه اینگونه فکر میکنیم که در جایگاه مصرف‌کننده اعتراض‌مان تغییری ایجاد نمی‌کند و کار به جایی نمی‌بریم. بدین ترتیب سازندگان و ناشران بر یک اثر کنترل کامل دارند. آن‌ها به خود زحمت نمی‌دهند بازی را به طور کامل بهینه و ایرادات آن را رفع کنند. چرا که همیشه می‌دانند با عرضه بازی به بازار یا باز گذاشتن درگاه پیش خرید گیمرها عین گله‌ای زامبیِ گرسنه هجوم آورده و اثر مذکور را خریداری می‌کنند. بزرگ‌ترین مشکل ما به عنوان مشتری و خواهان بازی این است که چنین حقیقتی را در ذهن پرورانده و اینگونه فکر میکنیم که «خب ده‌ها هزار نفر این بازی رو دارن پیش خرید می‌کنن، منم یکی مثل اونا که واسه بازی هایپه و خیلی منتظر بازیه». این چنین است که با افتادن در دام تبلیغاتی که کمپانی‌ها و ناشران از ما انتظار دارند، در حقیقت در حال خرید اثری هستیم که نمی‌دانیم اصلا پورت خوبی روی پلتفرم مدنظرمان دارد یا خیر. آیا از ایرادات فنی رنج می‌برد یا نه؟ به طور کلی آیا اصلا این بازی قابل تجربه و آن چیزی که سازندگان وعده می‌دادند هست یا نیست!
عاقبت اینکه ما با پیش‌خرید کردن یک اثر خواسته یا ناخواسته به ناشرها اطلاع می‌دهیم محصول شما بسیار محبوب است و انتظارها برای آن سرآمده، لطفا آن را هر چه زودتر منتشر کنید. نتیجه‌ی کار را هم دیگر اکثرا دیده‌ایم. سایبرپانک ۲۰۷۷، اساسینز کرید والهالا، جی‌تی‌ای تریلوژی و بسیاری بازی دیگر که می‌توانند جداگانه در یک مطلب دیگر فهرست شوند.
از سوی دیگر می‌توان مزایای عدم پیش‌خرید و نتیجه‌ی اعتراض به یک بازی ویدیویی را هم در این صنعت مشاهده کرد. برای مثال بازی سوساید اسکواد استودیوی راکستدی بعد از نمایش حدودا ۱۵ دقیقه‌ایش در مراسم استیت آو پلی سونی، توسط مخاطبان نقد شد و بسیاری به گیم‌پلی بسیار سطحیای که داشت ایراد وارد کردند. از آن طرف استارفیلد را داشتیم که جزئیات برخی از بخش‌های آن در حد و اندازه‌ی چیزی که بازیکنان انتظار داشتند نبود و خب حاصل این اعتراضات را می‌توان مشاهده کرد. تاریخ انتشار استارفیلد حالا از نوامبر ۲۰۲۲ به سپتامبر ۲۰۲۳ رسیده و بتسدا سعی می‌کند تا آن را تبدیل به تجربه‌ی ایده‌آل‌تری کند و سوساید اسکواد نیز تا تاریخ نامعلومی تاخیر خورده است.
البته باید توجه داشت یک بازی نظیر سوساید اسکواد در نمایش‌ها بسیار ضعیف عمل کرد و همین باعث شد تا با بازخوردهای منفی روبه‌رو شود، ولی در مقابل اثری مثل سایبرپانک ۲۰۷۷ را داریم که نه‌تنها در تریلرها خرده‌مشکلی نداشت که بسیار عالی به‌نظر می‌رسید. یا مثلا به تازگی هاگوارتز لگسی را داشتیم که گرچه فروش فوق‌العاده‌ای را تجربه کرد اما روی رایانه‌های شخصی پورت مناسبی نداشت و شخصا نتوانستم بیش از دقایقی کوتاه، آن را تجربه کنم. به همین دلیل است که پیش‌خریدِ یک بازی به هیچ عنوان توصیه نمی‌شود. چرا که محصول نهایی می‌تواند زمین تا آسمان با آن چیزی که در تریلر و تصاویر دیده‌ایم متفاوت باشد. بنابراین وقتی یک بازی را پیش خرید می‌کنید، در واقع هزینه‌تان را صرف اثری می‌کنید که به طور قطع در رابطه با کیفیتش بی‌اطلاع هستید؛ معامله‌ای با چشمان بسته!
رابطه‌ی پیش خرید با ناشر و سازنده
باور اشتباهی دیگری که وجود دارد، این است که مخاطب فکر می‌کند با پیش خرید فلان بازی در حال حمایت از سازنده است. خیر، این‌طور نیست. عموما سازندگان یک اثر از هزینه‌های پیش خرید چیزی نصیب‌شان نمی‌شود و این بهره برای ناشر، توزیع و بازاریابی بیشتر اثر استفاده می‌شود. پس شما با این کار به نحوی رقابت را از بین می‌برید. می‌پرسید چه‌طور؟ خب سناریویی را در نظر بگیرید. فرض کنید بازی «الف» و بازی «ب» را داریم که هر دو در یک ژانر و سبک تهیه می‌شوند. بازی «الف» تریلرهای پرزرق و برقی دارد اما محتوای محصول نهایی اصلا چیز درخشانی نیست. از سوی دیگر بازی «ب» تریلرهایی دارد که واقعیت بازی را به نمایش می‌گذارد و همان‌گونه که سازندگان وعده می‌دهند عمل می‌کند. با این حال گیمرها که با دیدن تیزرهای بازی «الف» حسابی سر ذوق و به وجد آمده‌اند شروع به پیش‌خرید کردن آن می‌کنند و بازی «ب» را از یاد می‌برند. در نهایت وقتی هر دوی این آثار منتشر شدند می‌بینیم که «الف» با وجود بد بودن بسیاری رکورد فروش را جابه‌جا کرده و حسابی موفق شده اما «ب» که تجربه‌ی بهتری را ارائه می‌داده از در افتادن با چنین آمار و ارقامی باز می‌ماند. پس سازنده و ناشر بازی «ب»، خود به خود ممکن است به این فکر بیافتد که برای بازی بعدی‌اش نه کیفیت نهایی که تبلیغات و راهی برای تشنه کردن گیمرها به پیش خرید کردن را در نمایش‌هایش بگنجاند. اینگونه تاثیر پیش خرید نه‌تنها در حال دگرگون کردن صنعت است که در عین حال سد معبر گیمر از بسیاری تجربه‌های به مراتب بهتر می‌شود.
ارقام پیش‌خرید به نحوی به ناشر امنیت می‌دهد. برای مثال اساسینز کرید یونیتی را به یاد بیاورید. به نظر شما اگر از همان ابتدا مخاطبان به نقدهای واردشده به بازی و مشکلات متعددش آگاهی داشتند، این اثر می‌توانست به چنین فروشی (بیش از ۱۰ میلیون نسخه) دست یابد؟ قطعا خیر. در عوض از آن‌جایی که این اثر یکی از پرباگ‌ترین آثار یوبیسافت تا به امروز محسوب می‌شود احتمالا تبدیل به یک شکست تمام‌عیار میشد.
علاوه بر این، هرچه آمار و ارقام مربوط به پیش خرید بالاتر باشند نشان می‌دهند فلان اثر در راه‌اندازی ابتدایی تا چه حد خوب عمل کرده است. سپس همین اعداد باعث می‌شوند تا ناشر برای اثری که هنوز منتشر نشده و مورد بررسی قرار نگرفته اعتبار بخرد. بدین ترتیب هیاهو و تلاطم ایجاد شده حول بازی‌ای مثل Watch Dogs: Legion به تنهایی کافی است تا اثر مذکور پیش از عرضه حدودا یک میلیون نسخه بفروشد و به همین سبب توسعه‌دهنده دیگر نگران وضعیت اسفناک بازی نباشد. زیرا مهم نیست آن اثر چقدر بد باشد؛ پیشاپیش میلیون‌ها نفر برای خرید آن صف بسته‌اند. حتی توزیع‌کنندگان کوچک‌تر همچون فروشگاه‌ها نیز با توجه به خواسته و نیاز مشتری موجودی بازی‌ها را افزایش می‌دهند. پس این روند به طور خودکار می‌تواند باعث ایجاد تحولاتی بیش از آنچه ما در ذهن تصور میکنیم، شود.
محتوای اضافه‌ای که فریبش را می‌خوریم
پاداشی که بسیاری از بازی‌ها برای پیش خریدکنندگان به همراه دارند، شامل برخی از آیتم‌ها، اسکین‌های اضافه، ماموریت‌ها و موارد این‌چنینی می‌شود که در حالت عادی باید بخشی از بازی اصلی باشند. با این حال توسعه‌دهنده تصمیم می‌گیرد تا با اختصاص دادن محتوای خاصی به فردی که قبل از انتشار رسمی، بازی را خریداری می‌کند به رواج دادن این فرهنگ اشتباه (تشویق برای پیش خرید) در صنعت ادامه بدهد.
مثال‌ها برای این نمونه زیاد است. حالا تقریبا همه‌ی بازی‌هایی که به بازار عرضه می‌شوند آیتم‌های خاصی را در اختیار پیش خرید کنندگان قرار می‌دهند. با این حال وقتی قیافه‌ی جوئل و الی جوری است که انگار از دل تاریکترین کابوس‌هایمان رنگ واقعیت به خود گرفته‌اند اسکین رنگارنگ پیستول و شات گان و فلان و بیسار را دیگر کجای دلم بگذارم؟
بنابراین وقتی ناشر سعی دارد با سوءاستفاده از این پاداش‌ها گیمر را وادار به پیش خرید یک اثر کند، تنها راهی که باقی می‌ماند «نخریدن» است. عدم پیش خرید ما در جایگاه یک بازیکن می‌تواند بزرگ‌ترین اعتراض‌مان باشد. مطمئنا هیچ‌یک از ما دوست نداریم پول یک بازی را به صورت کامل پرداخت و همزمان با انواع مشکلات آن دست و پنجه نرم کنیم. آن هم در صورتی که می‌توانیم با کمی صبر و بعد از عرضه شدن پچ‌های مختلفِ اثر مذکور، آن را با قیمت پایین‌تری خریداری کنیم. البته باید اشاره کنیم عدم پیش خرید در این روزها می‌تواند تاثیر بزرگ‌تری همچون «تکمیل شدن یک اثر پیش از عرضه‌ی نهایی» را هم تضمین کند. به طوری که مواجهه دوباره‌ی با آثاری مثل فوراسپوکن، سایبرپانک ۲۰۷۷، جی‌تی‌ای تریلوژی، مجموعه‌ی بلند و بالایی از آثار یوبیسافت و بازی‌هایی که احتمالا در کنج ذهن‌تان آن‌ها را مرور می‌کنید اما در اینجا اسمی از آن‌ها برده نشد، هرگز تکرار نشود. پس بیایید تمام قدرت خود در مقام یک خریدار را به کار بگیریم و به جای پیشروی با هر آنچه چشم‌مان پسندید و قلب‌مان تمنا کرد، این بار با تکیه بر مغزمان اراده را به مقصد برسانیم.
نگران نباش ، ما اصلا بازی رو نمیخریم که ????
ما که کرکی بازی میکنیم
با خوندن مقاله یاد اون جوک “یه کتاب 《چگونه کلاهبرداری کنیم》 رو آنلاین خریدم و دو ساله که به دستم نرسیده” افتادمXD
واقعا مقاله درست و عالی ای بود . سازنده ها تا قبل از پیش خرید هر چی که قرار بوده بسازن ساختن پس پیش خرید ما هیچ کمکی بهشون نمیکنه . به نظرم پیش خرید اصلا تصمیم عاقلانه ای نیست و باید بزاریم بازی بیاد و نقد هاش رو برسی کنیم تا اون موقع تصمیم به خرید بگیریم . هر چقدر هم که آیتم اضافی بهمون بدن ، باز هم ارزش پیش خرید ندارن
ولی واقعا تو بعضی بازی ها چیز خوبیه ! مثلا پیش خرید shadow warrior 3 شامل نسخه اول و دوم میشد یا مثلا پیش خرید رینبو ۶ سیج در ایکس باکس شامل ۲ ، ۳ تا از نسخه های بکوارد قدیمی می شد
فقط عکس تیتر ???
امسال فقط دوتا بازی رو می دونم که ارزش پیش خرید دارن:
Tears of Kingdom
Diablo 4
Jedi Survivor
بازی های دیگه به نظرم ریسکه!
البته پیش خرید برای ایرانی ها معنایی نداره(کرک یا خرید بازی ۲ سال پس از عرضه)