سرویس آنلاین نینتندو سوییچ کجای کار را اشتباه رفت؟

کمیک اِیکوود (Achewood)، اثر کریس آنستد (Chris Onstad) قصه گربه آدمیزادگونه‌ای به نام ری اسماکلز (Ray Smuckles) را می‌گوید که مراقب حال و البته رفتار برادرزاده کوچک‌اش است. در یکی از قسمت‌ها، این برادرزاده کوچک درگیر یکی از مدهای مسخره فشن می‌شود و جوری شلوار می‌پوشد که از زانو به پایین هر چه زیر شلوار پوشیده بیرون بزند، رِی با دیدن این منظره اعصابش به هم می‌ریزد و فریاد می‌زند: «چطور شما بچه‌ها این قدر احمقید و هر لحظه‌ی این روز لعنتی رو صرف انجام احمقانه‌ترین کارهای ممکن می‌کنید؟»

به عنوان یک طرفدار قدیمی نینتندو، عصبانیت رِی اسماکلز همیشه در خاطرات من بارها و بارها پژواک داشته. این که عاشق نینتندو باشی به این معنی است که باید همزمان ببینی کمپانی دوست‌داشتنی‌ات یک سری اشتباهات مضحک انجام بدهد و تو از آن جا فریاد بزنی :«چرا آخه همچین کاری می‌کنی؟ چرا نمیتونی عین آدم عادی رفتار کنی؟»

هرچند این موضوع که نینتندو با ترندها و موارد رایج کنار نمی‌آید و آن‌ها را درست دنبال نمی‌کند بخشی از هویت کمپانی شده، ولی به طور همزمان باعث می‌شود گاهی اوقات به طرز مسخره‌ای از روند عادی دنیا عقب بیفتد. گاهی اوقات این لجبازی نینتندو برای انجام برخی کارها واقعا عذرناپذیر هستند. بهترین مثالی که می‌شود برای همچین پدیده‌ای زد، وضع فعلی سرویس آنلاین نینتندو است، که الان (یا بهتر بگوییم، همیشه) در وضعیتی فاجعه‌بار قرار دارد.

از وضع اسفناک کانکشن و مشکلات اتصال تا محیط کاربری به شدت به‌هم‌ریخته. عبارت دو کلمه‌ای «نینتندو آنلاین» هنوز لرزه به اندام بازیکنان حرفه‌ای در بازی‌های رقابتی می‌اندازد. در کنار همه این‌ها نینتندو نیز ظاهرا قصدی ندارد تا خود را به استانداردهای حداقلی‌ که در جاهای دیگر صنعت برای این موضوع وجود دارد برساند.

برای مدت زیادی ما به عنوان مخاطبان نینتندو با مشکلات پیرامون وصل شدن و کانکشن در بازی‌ها و محیط کاربری معمولی (در بهترین حالت) کنار می‌آمدیم و مدارا می‌کردیم، چرا که این سرویس از سال ۲۰۰۴ که نینتندو با DS سعی کرد کنسول‌هایش را به دنیای آنلاین وصل کند همواره مجانی بوده. حال با سرویس آنلاین نینتندو، شما باید حق اشتراک پرداخت کنید که هر چند در محدوده‌ای ارزان با قیمت ۲۰ دلار به ازای یک سال است، ولی با این وجود هنوز یک سرویس پولی است و باید کیفیتی حداقلی‌ داشته باشد. اما در حقیقت نینتندو با سرویس آنلاین‌اش بسیار از رقبای خود عقب‌تر است. این جا می‌خواهیم بحث کنیم که آن‌ها کجای کار را اشتباه رفته‌اند و چگونه می‌توان مشکلات را حل کرد.

کنسول مجازی چرت بود، ولی اوضاع بدتر نیز شد

وقتی نینتندو سرویس کنسول مجازی را همراه Wii در سال ۲۰۰۶ منتشر کرد، هیجان مردم برای آن به شدت فوران کرد. این ایده که آن‌ها می‌توانستند بازی‌های رترو و کلاسیکی که با آن بزرگ شده‌اند را دوباره دانلود و تجربه کند به شدت برایشان هیجان‌انگیز بود. به‌علاوه، این موضوع که فهرست عظیم بازی‌های دو کنسول NES و SNES هنوز بازی‌هایی داشتند که هیچ‌وقت برای غرب به صورت محلی و رسمی عرضه نشده بودند و این که می‌توانستیم بازی‌های کنسول‌های رقیب در آن زمان مانند Sega Genesis و TurboGrafx-16/PC Engine را تجربه کنیم، باعث می‌شدند پتانسیل‌های به شدت زیادی برای این سرویس تصور کنیم.

هر چند در نهایت کنسول مجازی نینتندو نیز در افق دوردست بدون این که بتواند پتانسیل واقعی خود را نشان دهد محو شد، ولی تا به امروز از آن به نیکی یاد می‌شود. با تمامی اوصافی که این سرویس در زمان فعالیت خود داشت، در نهایت به ما بازی‌هایی را داد که مدت‌ها آرزوی بومی‌سازی‌شان را داشتیم، بازی‌هایی مانند Castlevania: Rondo of Blood برای PC Engine.

اما در کاتالوگ بازی‌های رترویی که همراه سرویس آنلاین نینتندو سوییچ منتشر شده‌اند آنچنان ذوق زیادی وجود ندارد. کنسول مجازی به شما اجازه می‌داد از میان دریایی از بازی‌های رترو، بازی‌های مورد علاقه خود را خریداری کنید. در حالی که برای سوییچ، این گستره تنها محدود به عناوین NES شده، که بسیاری از آن‌ها بازی‌های شخص ثالث هستند. نینتندو مدتی است که دارد اشاره‌های ریزی به عرضه بازی‌های SNES نیز برای سرویس آنلاین خود می‌کند، ولی باز این مورد باعث تعجب است که یک سال بعد از عرضه این سرویس، بخش رتروی آن به هیچ وجه عمیق‌تر و گسترده‌تر نشده.

آرلو (Arlo)، عروسک پشمالوی آبی‌ رنگی که انحصاراً در مورد نینتندو روی چنل یوتوبش حرف می‌زند، معتقد است دامنه انتخاب‌ بازی‌های رترو برای سرویس آنلاین نینتندو سوییچ در حال حاضر در وضعیت بدی نیست، ولی قطعا می‌تواند بهتر باشد. در ایمیلی او به من گفت :«من انتظار داشتم که یک یا دو بازی همواره در حال گردش یا همچین چیزی باشند. هرچند این به این معنا نیست که من از سرویس راضی هستم. من به شخصه هیچ اهمیتی به اکثر این بازی‌های قدیمی نمی‌دهم و بدون داشتن قابلیت خرید یا دسترسی به مابقی بازی های دیگر کنسول‌های کلاسیک، این سرویس بیشتر شبیه یک هدیه ناقابل است.»

آرلو اشاره می‌کند که یکی از مزایای کنسول مجازی نسبت به بازی‌های رتروی سرویس آنلاین نینتندو سوییچ این بود که شما به محض خرید و دانلود بازی‌ها، صاحب آن می‌شدید :«روند کند عرضه بازی‌ها روی کنسول مجازی واقعا اعصاب خردکن بودند، ولی در مقایسه واقعا سرویس محشری بود. درنهایت ما می‌توانستیم حجم عظیمی از محتواهای قدیمی‌تر را خریداری کنیم و برای خودمان نگه داریم و حالا که نگاه می کنیم، اینگونه به نظر می‌رسد که آن موقع به ما موهبت خاصی اعطا شده بود.»

تعویض کنسول مجازی با سیستم انتخابی جدید و ضعیف سرویس آنلاین نینتندو سوییچ تنها یکی از نمونه‌های عقبگرد نینتندو نسبت به موفقیت‌های خود، به جای پیشروی و پیشرفت در آن‌هاست. Wii U کنسول پرفروش و همه‌گیری نبود، ولی حتی در همان کنسول نیز ایده‌های به شدت دوست‌داشتنی و جذابی برای ایجاد یک شبکه اجتماعی، تحت عنوان Miiverse مطرح و عملی شد. هرچند Miiverse در نهایت باعث بروز مشکلات عجیب و تولید جامعه‌ای خاص در دل خودش شد ولی هنوز نیز یک باغ محفوظ و دلنشینی بود که با تمام پلتفرم‌های ارتباطی زمان خود تفاوت داشت.

این که نینتندو هیچ وقت Miiverse را به سوییچ نیاورد واقعا حیف است، ولی این که نینتندو در عوض «هیچ‌گونه» سیستمی برای ایجاد یک شبکه اجتماعی به سوییچ نیاورد دیگر واقعا مضحک است. خارج از راه‌های ارتباطی محدود و جوامعی که درون بازی‌هایی مثل Splatoon 2 و Super Mario Maker 2 تشکیل می‌شوند، بقیه ما در فضا بدون هیچ راه ارتباطی‌ با یکدیگر در هوا معلق‌ایم.

عدم وجود گستره جالبی از بازی‌های رترو یا سیستم ارتباطی قابل قبول واقعا ناراحت‌کننده است، اما مشکل اصلی و نگران‌کننده نینتندو قطعا چیزی نیست جز شکست‌های پیاپی کمپانی در ایجاد یک ارتباط ثابت برای بازیکنان، در بازی‌های آنلاین. این مشکل وقتی حاد‌تر می‌شود که می‌بینید گستره بازی‌هایی که نینتندو در زمینه آنلاین رقابتی ارائه می‌دهد سال به سال بیشتر می‌شود.

من نمی‌توانم به تو متصل شوم

اخبار مربوط به سوپر اسمش براس، یا ماریو کارت جدید یا یک بازی تازه در سری اسپلتون قطعا هیجان زیادی به دنبال دارد، ولی هیچ شکی نیست که تمامی این ذوق و هیجان تحت تاثیر یک وحشت عظیم از سوی مردم نیز قرار دارد. مثل بچه‌ای که نمی‌تواند هیچ‌وقت در پازل چیدن بهتر شود، نینتندو نیز هیچ‌وقت نتوانسته در ارائه یک ارتباط اینترنتی ثابت و مستحکم برای بازی‌های آنلاین‌اش بهتر عمل کند.

همیشه شکایاتی پیرامون پینگ زیاد، گیر کردن‌ها و پرش‌های فریم وجود دارند و در کنار همه این شکایات، یادمان نرود که نینتندو هنوز از گذاشتن چت صوتی به صورت کامل در بازی‌هایش سر باز می‌زند. اگر شما بخواهید در یک رقابت درگیرکننده در اسپلتون 2 یا سوپر اسمش براس: آلتیمیت با هم تیمی‌های خود ارتباط صوتی داشته باشید، چاره‌ای جز سر و کله زدن با برنامه بد-ساخت نینتندو روی گوشی‌های هوشمند ندارید. این واقعا شیوه آزاردهنده‌ای برای مدیریت چنین چیزی در سال ۲۰۱۹ است.

جرج ینگ (George Yang) از نویسنده های حوزه ویدیوگیم است که بازی‌های آنلاین رقابتی را نیز در کنار بازی‌های سرویس محور (Game as a Service) دنبال می‌کند، بنابراین او روی این که ارتباط آنلاین ثابتی داشته باشد کاملا حساب باز می‌کند. متاسفانه سوپر اسمش براس آلتیمیت همیشه به او سردرد می‌دهد. بیشتر این سردردها هم به خاطر سیستم عجیب مچ میکینگ بازی است، مشکلی که در Super Smash Bros. Wii U وجود نداشت و حالا به خاطر این که نینتندو بدون هیچ دلیلی همچین آپشن‌هایی را در بازی جدید مجموعه قرار داده، شاهد ظهور این مشکلات هستیم.

او می‌گوید :«مشکل اصلی من با اسمش آلتیمیت سیستم بازی‌یابی‌اش است. من فکر می‌کنم این مورد نسبت به اسمش براس ۴ یک عقب‌گرد بوده. چرا که من تا حدودی یک بازیکن حرفه‌ای هستم و حالت تک-به-تک، با سه جان و بدون هیچ آیتم و قوانین عجیب غریب را دوست دارم. اسمش ۴ این‌ها را به واسطه بخش For Glory‌ داشت و آلتیمیت با خلاص شدن از دست آن، سیستم جدید و عجیب قانون گذاری‌اش را اجرا کرده. من همیشه قوانین منتخب خودم را انتخاب می‌کنم اما گاهی اوقات با افرادی روبرو می‌شوم که در بازی با آن‌ها تنها دو قانون از سه قانونی که من تعیین کرده بودم اجرا شده.»

آلیسا (Alyssa) یک دختر ساده است که نینتندو سوییچ دارد و حسابی به رنکینگ خود در اسپلتون ۲ اهمیت می‌دهد. او معتقد است که نینتندو در ارائه یک اتصال آنلاین سامان‌مند شکست خورده و این روی امتیازاتش تاثیر منفی گذاشته.

او به من در توییتر می‌گوید :«در مودهای رنکینگ، من زنجیره‌ای از قطعی‌های به شدت عذاب‌آور را تجربه کردم که باعث شد نوار پیشروی من ترک بخورد و بشکند. بعد از این که شما تعدادی بازی را ببازید، نوار پیشروی شما ترک برمی‌دارد و اگر چهار ترک بردارد وضعیت‌تان خراب شده و اگر در منطقه امن نوار نباشید به راحتی رنک‌تان سقوط می‌کند.»

مشکلات اتصال در هنگام بازی چیزی بود که میان دیگر کنسول‌های نینتندو مانند Wii ،DS ،3DS و Wii U نیز مشترک بودند. اما حداقل در آن زمان می‌توانستید با به یاد آوردن این موضوع که هیچ هزینه‌ای برای سرویس آنلاین نمی‌کنید اوضاع را بپذیرید. حالا که ما برای سرویس آنلاین هزینه پرداخت می‌کنیم، این مشکلات هنگام اتصال واقعا قابل پذیرش و بخشش نیستند.

متاسفانه، شاید به تعادل رساندن اتصال آنلاین نینتندو سخت‌ترین مشکل برای حل کردن باشد، چرا که بخش آنلاین سوییچ از یک سیستم همتا-به-همتا (Peer-to-Peer) به جای سرورهای اختصاصی استفاده می‌کند. ساب‌ردیت اسپلاتون ۲ در یکی از پست هایش به خوبی جزئیات اتصال همتا به همتا را شرح می‌دهد و این که چرا این قدر مشکل‌ساز است. اگر بخواهیم ساده‌اش کنیم، تجربه یک بازی آنلاین نرم و روان به واسطه اتصال همتا به همتا از طریق کابل لَن و وصل کردن آن به کنسول به شدت راحت‌تر است. اما سوال این جاست که چه کسی برای انجام بازی‌های آنلاین روی کنسولی دستی‌ مانند سوییچ از کابل لَن استفاده می‌کند؟

نویسنده پستی که از ساب‌ردیت به این جا لینک کرده‌ایم معتقد است که بازی‌های آنلاین نینتندو با سرورهای اختصاصی وضعیت بهتری پیدا نمی‌کنند و ناگهان نرم‌تر اجرا نمی‌شوند. برخی از افراد حاضر در بحث با او مخالف هستند، اما در هر صورت شیوه کاری نینتندو در قبال سرویس آنلاین‌اش و بازی آن‌ها تا حد ممکن در زمین امن، باعث می‌شود احتمال این که برای بازی‌های آنلاین بعدی نینتندو شاهد سرورهای اختصاصی باشیم شدیدا پایین باشد.

همان‌گونه که آلیسا اشاره می‌کند، سرورهای اختصاصی نیز به همراه خودشان کوهی از مشکلات از قبیل هزینه راه‌اندازی، نگهداری و محافظت و مراقبت در مقابل افرادی که با حملات محروم‌سازی از سرویس باعث خرابی سیستم می‌شوند را نیز به دنبال دارد.

تاثیرناپذیری از رقابت

این‌گونه هم نیست که ما در دنیایی باشیم که هیچ نمونه‌ای از شرکتی که یک سرویس آنلاین ثابت، مستحکم و پر از قابلیت را برای کاربرهایش ارائه می‌دهد وجود نداشته باشد. هنگامی که پلی‌استیشن نتورک به حدی رشد کرده که حالا یک رقیب واقعی برای ایکس باکس لایو به شمار می‌رود، این گوشه رینگ، سرویس آنلاین نینتندو تلاش می‌کند با روند غیر معمول خودش کنار آید و پیش برود و به کاربرانش هر از گاهی امتیازاتی نیز بدهد.

جدا از ارائه اتصال بهتر و قابل اتکا‌تر در بخش آنلاین به نسبت سرویس آنلاین سوییچ، سونی و مایکروسافت هر ماه به عنوان یک هدیه، بازی‌هایی مجانی‌ را روی ایکس باکس لایو گلد و پلی استیشن پلاس عرضه می‌کنند. درست است که نینتندو نیز برای کاربران و مشترکان خود بازی‌های رتروی مجانی را هر ماه عرضه می‌کند، ولی بازی‌های رایگان رقبا بسیار پرمحتواتر و جدیدتر هستند.

آگوست ۲۰۱۹ کاربران پلی استیشن پلاس فرصت تجربه Wipeout Omega Collection را داشتند و کاربران سرویس گلد نیز به عناوین Gears of War 4 و Forza Motorsport 6 و Torchlight و Castlevania: Lords of Shadow دسترسی داشتند. مشترکان سرویس آنلاین سوییچ از این سو در این ماه Kung-fu Heroes و Vice: Project Doom به دست‌شان رسید. قطعا این عناوین بازی‌های کلاسیک و خوبی هستند ولی نمی‌توان با اطمینان گفت که بتوانند به اندازه گیرز ۴ و وایپ‌آوت شما را سرگرم کنند.

البته باید عادل باشیم و این نکته را نیز گوشزد کنیم که سرویس آنلاین نینتندو سوییچ با اختلاف زیادی از پلی استیشن پلاس و ایکس باکس لایو گلد ارزان‌تر است: ۱۹.۹۹ دلار برای یک سال به نسبت ۵۹.۹۹ دلار برای همین مدت روی دو سرویس دیگر. با این وجود، مشترکان سرویس آنلاین سوییچ هنوز بابت هزینه‌ای که می‌پردازند ناراضی‌اند و معتقدند خدمات مربوط به بخش آنلاین و موارد «اضافه»‌ای که دریافت می‌کنند حتی در ازای قیمت ارزان‌تر نیز منصفانه و به‌صرفه نیست. سوییچ حتی یک سیستم تروفی یا اچیومنت نیز ندارد. این برای اچیومنت جمع‌کن‌هایی مثل ینگ واقعا ضربه بزرگی است.

او می‌گوید :«من بسیار نسبت به گرفتن بازی‌های شخص ثالث روی سوییچ بی‌میل هستم. اگر بتوانم تروفی/اچیومنت‌های بازی را روی سیستم دیگری بگیرم، روی همان بازی را می‌خرم. منظورم این است که این کانسپت بیش از یک دهه پیش با ایکس باکس ۳۶۰ شروع شده.»

حتی تخفیفات مناسبتی نینتندو نیز در مقایسه با کاری که مایکروسافت و سونی در قبال تخفیفاتشان می‌کنند آنچنان هیجان‌انگیز نیستند. بازی‌های شخص ثالث و مستقل شاید با تخفیفات خوب و کاهش قیمت‌های بزرگی روبرو باشند ولی اگر بخواهید بازی‌های فرست‌پارتی پرفروش نینتندو سوییچ را بخرید، به طور مثال The Legend of Zelda: Breath of the Wild یا Super Mario Odyssey، قطعاً پیر می‌شوید تا یک کاهش قیمت تپل در تخفیفات ببینید.

مشکلات مدرن راه حل‌های مدرن می‌طلبند

بخواهیم دوباره بررسی کنیم، نینتندو سوییچ آنلاین سه مشکل عدیده دارد: کانکشن بی‌ثبات، کمبود امکانات مختلف مانند بازی‌های مجانی و تخفیفات گسترده و یک محیط کاربری که به زور حداقل استانداردها را رعایت کرده و بعد از مرگ Miiverse به پوست و استخوان خود رسیده. راه حل سریع و ساده‌ای برای مشکلات کیفیت ارتباط آنلاین نینتندو وجود ندارد، ولی با گذاشتن یک زمان معقول می‌توان به سرعت مابقی مشکلات سرویس را حل کرد.

برای شروع، آن‌ها می‌توانند از این کار که هر نسل نسبت به قابلیت‌ها و امکانات‌شان عقب‌گرد می‌کند دست بکشند. ینگ می‌گوید :«من این جور حس می‌کنم که نینتندو همیشه در مورد ویژگی‌ها و ارائه امکانات اضافه خود عجیب رفتار می‌کند. آن‌ها در یک زمینه واقعا بی‌نقص عمل می‌کنند، ولی وقتی نوبت ادامه آن ویژگی برای سیستم بعدی می‌شود، کامل می‌کوبند و از اول می‌روند جلو. اگر بخواهم چند اصلاح ساده را پیشنهاد کنم، می‌گویم که آن‌ها یک سیستم پوشه‌بندی بگذارند و یا شاید هم به ما اجازه داشتن تم‌های مختلف و دلخواه بیشتری برای صفحه اول سوییچ بدهند. همچنین، من به شدت پیشنهاد می‌کنم که یک سیستم اکانت‌های یکپارچه نیز اجرا شود. این به شدت روی مخ است که اکانت 3DS من با اکانت Wii U ام متفاوت است و هر دوی این اکانت‌ها از اکانت سوییچ من مجزا هستند. برای همین من الان سه تا Mii متفاوت دارم، محض رضای خدا.»

بیشتر شدن «سورپرایزهای باحال» نیز می‌توانند کمک زیادی به پیشرفت سرویس آنلاین سوییچ بکنند. Tetris 99، یک بازی آنلاین ۹۹ نفره با ایده تتریس بتل‌رویال، یکی از موارد هیجان‌انگیز سرویس بود که زمستان سال گذشته به آن اضافه شد. اگر آنلاین سوییچ بیشتر از این‌گونه جوایز غیر قابل پیش‌بینی به خود ببیند قطعا فضای روشن‌تری به کل سرویس خواهد داد.

البته همه‌چیز در مورد سوییچ آنلاین نیز نباید تماما سورپرایز باشد. نینتندو باید کمی شفاف‌تر در مورد مواردی که قرار است به سرویس اضافه شود با کاربران خود برخورد کند. به طور مثال آن‌ها باید بگویند چه زمانی باید انتظار بازی‌های SNES را بکشیم؟ آیا بازی‌های N64 و یا GameCube نیز به سرویس اضافه می‌شوند؟ بازی‌های Game Boy و Game Boy Advance و یا Nintendo DS چطور؟ ما داریم برای دسترسی به این بازی‌ها هزینه پرداخت می‌کنیم، پس باید با ما در این مورد صحبت کنید. ما می‌خواهیم بدانیم دقیقا چه اتفاقی در حال رخ دادن است.

خیلی از ما مدت‌ها پیش قبول کرده ایم که نینتندو راه مستقیم، عادی و منطقی‌ای را در زمینه توسعه بازی هایش طی نمی‌کند. در بیشتر مواقع مشکلی وجود ندارد. در صنعتی که هزینه ی ساخت بازی‌های AAA سازنده‌ها را کم‌تر و کم‌تر به آزمایش کردن ترغیب می‌کند، ما هنوز به واسطه همین رفتارهای عجیب می‌توانیم انتظار چیزهای دیوانه وار و جدیدی را از نینتندو داشته باشیم.

متاسفانه، هیچ چیز جدید یا دیوانه واری در مورد سرویس آنلاین نینتندو سوییچ وجود ندارد. در حال حاضر این سرویس، قدیمی و کهنه است و حتی موارد خوب گذشته‌اش هم عقب‌گرد داشته. البته، سرویس آنلاین سوییچ با روند آرامی در حال اضافه کردن موارد اضافی جدید و خوبی مثل قابلیت برگردان در کاتالوگ بازی‌های NES است. سوالی که پیش می‌آید این است، آیا می‌توان مطمئن بود سیستم بعدی نینتندو تمامی مواردی که نینتندو در سرویس فعلی‌اش ارائه داده را حفظ کند؟ اگر بخواهیم بر اساس تجربه تاریخی مان بگوییم: حقیقتا نه.

هر چقدر شکایت داشته باشیم، فروش قدرتمند نینتندو سوییچ شاید همان چیزی باشد که به نینتندو بفهماند تا وقتی که روند پرقدرت فعلی خود را دارد می‌تواند با بخش آنلاین‌اش هر کاری می‌خواهد بکند. درسته، اسپلتون ۲ و سوپر اسمش براس آلتیمیت روی حداقل نیازهای لازم برای ساخت یک بخش آنلاین کاربردی در حال کارند و با چوب کبریت روی هم نگه داشته شده اند، ولی شما چه انتخاب دیگری دارید؟ شما قطعا نمی‌توانید به این زودی‌ها ماریو کارت ۸ دیلاکس را روی پلی استیشن نتوورک اجرا کنید. این را هم شما می‌دانید، هم من و به طور قطع نینتندو نیز می‌داند.

در نهایت، مثل همیشه این جمله قدیمی در صنعت هنوز صحت خود را حفظ می‌کند: چه خوب چه بد، نینتندو قرار است نینتندو باشد.