نقد فیلم Talk to Me | صحبت با مردگان

برادران فیلیپو به عنوان یکی از یوتیوبر‌های معروف استرالیا، در فیلم «با من صحبت کن» یک اثر درام با رویکرد احضار ارواح را تداعی می‌کنند که وقتی به خشونت شدید و وهم آلود بودن فضای ماوراء طبیعی متمایل می‌شود، عالی است. در ادامه همراه ویجیاتو باشید تا در نقد فیلم Talk to Me به این موضوع بپردازیم که آیا این اثر می‌تواند حرف جدیدی در ژانر وحشت داشته باشد یا خیر.

خلاصه داستان فیلم: میا (سوفی وایلد) نوجوانی که در سالگرد مرگ مادرش به دنبال یک حواس پرتی است، مصمم است تا بخشی از کنش‌های دنیای ماورایی را جلب خودش کند. در این فضا یک دست مومیایی شده مرموز به میا و گروهی از دوستانش اجازه می‌دهد تا ارواح مردگان را وارد بدن خود کنند. با این حال، زمانی که آنها قوانین بازی را زیر پا می‌گذارند، زندگی همه به یک کابوس تبدیل می‌شود. (گاهی اوقات یک دست دادن می‌تواند راهی به سوی جهنم باشد.)

---

ژانر وحشت در حال گذراندن یک طلسم افسردگی است؛ به تصویر کشیدن تاریک ترین جنبه‌های زندگی روزمره از طریق تصاویر ترسناک چیز جدیدی برای فیلم‌ها نیست، اما اخیراً به نظر می‌رسد فیلم‌های ناراحت‌کننده و ناامیدکننده بر این ژانر غالب هستند.

اکنون «با من صحبت کن» نیز چنین فیلمی است، و این یعنی فیلم یکی از آن داستان‌های ترسناک تفرقه‌انگیز نیست که کاملاً متکی به فضای جامپ‌اسکر باشد تا مخاطبانش را بترساند. این یک فیلم تند و زننده و مملو از تصاویر هولناکی است که به گونه‌ای ارائه می‌شود که بینندگان را در لحظه به معنی واقعی کلمه نمی‌ترساند. اما مدت‌ها پس از پخش تیتراژ فیلم است که ذهن شما کماکن درگیر موضوعات این اثر سینمایی است.

دوقلوهای استرالیایی دنی و مایکل فیلیپو با کانال یوتیوب خود RackaRacka یک پایگاه طرفداران وفادار با 6.7 میلیون مشترک ایجاد کرده‌اند. از آنجایی که قبلاً نام آنها را نشنیده بودم، برخی از ویدیوهای آنها را تماشا کردم. آن‌ها روایت‌هایی را می‌سازند که با آن ویدیوهای کوتاهی با محتوای تحریک‌آمیز و پر هرج و مرج ایجاد می‌کنند که عمدتاً بر روی ترس تمرکز دارد. با توجه به این ویژگی‌ها، حرکت حرفه‌ای در ساخت یک فیلم ترسناک برای این دو نفر مناسب به نظر می‌رسد.

اول از همه، می‌خواهم فیلم را به خاطر ایده اصلی پیشنهادی‌اش برای احضار ارواح تحسین کنم، که کلیشه ثابت این نوع فیلم‌ها را از بین می‌برد. داستانی که در آن تسخیر شبح و اهریمن باهم آمیخته شده است، جایی که نوجوانی غمگین در را به روی دنیای مردگان باز می‌کند و با وجود طرح استاندارد فیلم، ارزش آن را دارد که شک و تردید را دور بریزیم و در این وضعیت ناامیدکننده و وحشتناک فرو برویم.

اولین فیلم بلند برادران فیلیپو به شکل هوشمندانه، زمان می‌برد تا به نقطه‌ای برسد که شامل یک مفهوم وحشتناک بی‌امان باشد. این نشان دهنده چگونگی قرار رگفتن تجربه شخصیت‌ها در موقعیت‌های وحشتناکی است که با آنها روبرو می‌شوند. این یعنی در ابتدا، حس ادراکی ترس‌ها کوتاه و هیجان‌انگیز هستند، اما در نهایت همه‌گیر و غیرقابل اجتناب می‌شوند. برای دستیابی به این انتخاب عاقلانه، فیلم باید کمی درام بین شخصیتی کلیشه‌ای را به داستان خود تزریق کند.

نمونه این جنس از کلیشه‌ یک طرح فرعی است که بین شخصیت اصلی و دوستش جریان دارد. این کلیشه در ظاهر بسیار غیر ضروری به نظر می‌رسد. اما در عمل بدون استفاده از این نمونه، ممکن است فیلم نتواند به روشی هوشمندانه و تاثیرگذار پیش برود. پس اینجاست که باید گفت برادران استرالیایی دنی و مایکل فیلیپو، خالقان کانال یوتیوب «RackaRacka» بدون تغییر قوانین ژانر، با روندهای مدرن و تکنیک‌های کلاسیک آثار ترسناک، روی فیلم خود مانور می‌دهند.

اما شاید پرسش مهم این باشد که فیلم به چه چیزی فکر می‌کند و چه چیزی شما را می‌ترساند؟ این فیلم استعاره‌ای آشکار از زندگی با تروما و درد در بدترین نسخه ممکن است. بنابراین «با من صحبت کن» شامل یک مفهوم دردناک هک شده در آثار ترسناک همچون رویارویی با درد‌های قدیمی است. این یک موضوع تکراری است که در این فیلم نیز محور قرار می‌گیرد. ولی باید توجه داشت که فهم این موضوع در این اثر سینمایی کار مشکلی نیست.

اگر مثلاً گاهی اوقات برای درک توطئه‌های پیچیده فیلم‌های جردن پیل نه تنها نیاز به دانش فرهنگی خوبی دارید، بلکه باید چند تحلیل دقیق را نیز مطالعه کنید، اما این فیلم با کارگردانی دوقلوهای استرالیایی خلاف این جریان است.

سهولت درک زیرمتن‌ها در این فیلم برآمده از این است که برادران فیلیپو درک خوبی از مخاطب دارند؛ و این بدون شک ریشه در کار آن‌ها در یوتیوب و سر و کله زدن با مخاطبی است که آثار کوتاه این فیلمسازان استرالیایی را دیده و بارها پیرامون آن نظر داده است.

به طور کلی فیلمسازان استرالیایی برخی کاستی‌های متن و فیلمنامه خود را با یک لایه فنی قوی جبران می‌کنند. خوشبختانه، دنی و مایکل واقعاً افراد با استعداد و باهوشی هستند که به ژانر وحشت احترام می‌گذارند و پتانسیل داستان سرایی آن را درک می‌کنند. جدای از این موارد، تماشای خود فیلم واقعاً لذت‌بخش است. اما چرا؟ چون با خلاقیت فیلم‌برداری شده و به سرعت شما را به خود جذب می‌کند و شما را تا پایان در تعلیق نگه می‌دارد. هرچند تعلیق از آن مدل‌های به شدت تند و تیز نیست.

در بخش فنی، فیلمبردار آرون مک لیسکی سزاوار ستایش ویژه است. دوربین او دائماً شگفتی می‌آورد، چه استفاده از یک زاویه غیر استاندارد باشد یا یک چرخش موفق یا یک کار جالب با تمرکز به چهره یک شخصیت تسخیر شده. این جنس‌ فیلم‌ها لحظات تکان دهنده یا جامپ‌اسکر کمی دارند، و این فیلم نیز با دنباله روی از این شکل پیش می‌رود. اما برخی از تصاویر ترسناکی که در این فیلم وجود دارند برای مدت طولانی در حافظه ثبت می‌شوند.

ولی شاید به همین دلیل، فیلم «با من صحبت کن» اثر چندان ترسناکی نیست؛ البته فیلم به معنای عام جالب و هیجان‌انگیز است، اما ترسناک نیست. فضایی وهم‌آور و ناراحت‌کننده دارد، اما فقط باعث ناراحتی خفیف در پس‌زمینه می‌شود و بعید است که شما را در شب، بد خواب کند. همچنین نکته دیگر پیرامون فیلم آن است که استعداد کمدی یوتیوبی برادران فیلیپو نیز در این فیلم دیده می‌شود.

آنها موفق شدند تعادل ظریفی را بین درام و لحن کمی طنز حفظ کنند و از لغزش ورود دیالوگ‌ها و اجرا به دلقک‌بازی جلوگیری کنند. همه ما فیلم‌هایی را می‌شناسیم که در آنها شوخی‌ها اوضاع را سبک می‌کند و جو را کاملاً می‌شکند. اما این اثر توانسته از این شکل دوری کند.

جالب است بدانید که مایکل فیلیپو به عنوان یکی از سازندگان فیلم پیش از اکران آن گفت که یکی از منابع الهام این اثر، فیلم مورد علاقه او «خاطرات قتل» از کارگردان بونگ جون-هو بود. در این تریلر کره‌ای نیز ما به صورت ویژه تحت تأثیر ترکیب ماهرانه ژانرها قرار گرفتیم، که به قدری روان در یکدیگر جریان یافتند که گاهی اوقات جدا کردن کمدی از درام غیرممکن بود.

در پایان باید گفت: بدون شک فیلم «Talk to Me» به یک اثر کلاسیک یا حتی کالت تبدیل نخواهد شد، اما قطعا برای مخاطبی که با آثار کوچک در این ژانر ارتباط می‌گیرد، ارزش توصیه کردن را دارد. اگرچه داستان فیلم پیشگامانه نیست، اما خود فیلم همچنان به لطف بازی‌های متقاعد‌کننده و نمایش خشونت آمیز، اما متعادل از شیطان، مجذوب‌کننده است. باید بدانید خط داستان گاهی اوقات کمی شلخته است و هیچ ترس واقعی وجود ندارد، اما Talk to Me هنوز هم توانسته یک تجربه ترسناک قابل قبول را به مخاطب دارای حوصله ارائه دهد.