تیم ویجیاتو: بهترین اساسین سری از نظر ما

یک پاییز دیگه هم از راه رسید و دوباره یک اساسینز کرید جدید به دستمون رسید. سری که با بیش از بیست نسخه، از محبوب‌تری سری بازی‌ها محسوب میشه و کلی هم طرفدار داره. یکی از دلایلی که اساسینز کرید محبوبه، به خاطر اساسین‌های کاریزماتیک و جذابشه که داستان‌های عمیق و شنیدنی دارند. به بهونه انتشار بازی Assassins Creed Mirage سراغ تیم تحریریه رفتیم و پرسیدیم که محبوب‌ترین اساسین سری از نظرشون کی بوده. پس در ادامه با ما همراه باشید.

راستی یادتون نره که بررسی ویجیاتو از بازی Assassins Creed Mirage رو هم بخونید!

اگه از اتزیو و الطائر فاکتور بگیریم، شخصیت مورد علاقه من توی کل سری اساسینز کرید، آرنوئه. جدا از این که بازی اساسینز کرید یونیتی بازی مورد علاقه من بین اساسینز کریدهای جدیدتر مجموعه‌ست، آرنو جزو معدود شخصیت‌های اساسینز کریده که ما از کودکی اتفاقات زندگیش رو می‌بینیم و مسیر زندگیش از به دنیا اومدن توی یه خانواده سلطنتی گرفته تا یتیم شدن توی کودکی و بعدا تبدیل شدن به یه آدمکش حرفه‌ای، شبیه به اتزیوئه. به نظر من آرنو یکی از بهترین آرک‌های شخصیتی بین بازی‌های اساسینز کرید رو داره و فقط صرف این که اساسینز کرید یونیتی از نظر فنی یه شکست تمام‌عیار در زمان عرضه بود، باعث شد اونقدر دیده نشه.

تلاش کردم فرد دیگه‌ای رو غیر از اتزیو اسم ببرم، اما نمیشه. اتزیو تو ذهن من یک اساسین یا قاتل تمام عیاره. کسی که داستانش من رو عاشق این سری کرد و باعث شد بیشترین انتظار رو برای قسمت‌های بعدش بکشم. یوبیسافت تو قالب سه بازی به زیبایی تونست بلوغ و رشد پسری رو به تصویر بکشه که روزی تو کوچه‌های فلورانس جیب‌بری می‌کرد و درنهایت تبدیل به یکی از بزرگ‌ترین اعضای فرقه اساسین‌ها شد.
البته موقع تعریف این داستان اشاره به قاتل بودن فرد یکم عجیب به نظر میاد، اما اگر بازی‌هارو تجربه کرده باشید یا داستان رو بدونید قطعا متوجه منظورم می‌شید. برام خیلی عجیبه که چطور یوبیسافت تو اون زمان تونست از پس ساختن یک سه‌گانه به‌یادموندنی بربیاد و حالا حتی در حد یک قسمت هم نمیتونه اون کار رو تکرار کنه. شاید روند نزولی این سری هم دلیل دیگه‌ای باشه که از نظر خیلی‌ها مثل من اتزیو به یادموندنی تلقی میشه.

خب، جواب برای من خیلی واضحه و اون هم اتزیو آودیتوره هست. اما واقعا بی‌انصافیه که اتزیو رو در مقابل بقیه شخصیت‌های سری قرار بدیم. به هر حال هیچ کدوم از پروتاگونیست‌های سری مثل اساسین ایتالیاییمون سه‌تا بازی برای شخصیت‌پردازی نداشتن.

پس اگه بخوام انتخاب کنم، یه جایگاه مشترک به ادوارد کنوی و بایک اختصاص می‌دم. این که ادوارد طی بخش زیادی از Black Flag فقط برای منفعت شخصی خودش کار می‌کنه و به‌مرور با بهای سنگین این مسیر مواجه می‌شه برای من واقعا تاثیرگذار بود و یکی از بهترین داستان‌های کل سری ازش در اومد.

بایک هم دقیقا همون چیزیه که کانر از AC3 باید می‌بود. شخصیتی با یه پیش‌زمینه تراژیک که خشم بزرگی توی دلش نهفته. رابطه‌ای که بایک با همسرش یعنی آیا داشت هم بسیار باورپذیر بود‌. داستان کلی Origins در مجموع خیلی معمولی بود، اما هر بخشیش که به بایک می‌پرداخت به بهترین شکل ممکن انجام شده بود.

فکر کنم همه موافق باشیم که اتزیو و الطائر محبوب‌ترین‌های کل سری هستن و امکان نداره که طرفدارهای سری ماجراهای این دوتا اساسین خفن رو دوست نداشته باشن. برای همین من می‌خوام از یک اساسین دیگه اسم ببرم که واقعا برام داستان جذابی داشت و تونستم باهاش ارتباط برقرار کنم.
کاپتان ادوارد کنوی! اون حس دزد دریایی بودن رو به بهترین شکل ممکن منتقل می‌کنه. جالبه که ادوارد حتی یک اساسین واقعی نبود و در اصل یک دزد بود اما به خاطر جاه‌طلبی‌ها و کنجکاوی‌هایی که داشت، مسیرش به اساسین‌ها گره خورد. در طول بازی بلک فلگ ما می‌تونیم تغییرات اخلاقی ادوارد رو حس کنیم چرا که اون از دوست و رفیق‌های اطرافش که ریش سیاه و مری رید باشن کمک می‌گیره و می‌فهمه که باید چه کارهایی انجام بده و طرف چه کسی باشه. سرانجام کاراکتر ادوارد توی کتاب Forsaken مشخص میشه که اتفاقا داستان دراماتیکی هم هست و پیشنهاد می‌کنم که حتما اون رو بخونیدش.

اساسینز کریدها رو هیچوقت اونجور‌ که باید دوست نداشتم. این سری از بازی ها رو قاتل فرنچایز محبوبم یعنی پرنس آو پرشیا می‌دونم و برای همین دل خوشی ازش ندارم. البته که منم با الطیر و اتزیو و… کلی خاطره دارم و سه گانه ماجرای اتزیو رو بسیار جذاب و زیبا می‌دونم ولی واقعیت اینه که هیچوقت نتونستم فن دو آتشه این سری باشم. قسمت مورد علاقه من از این سری اما برمیگرده به Black Flag اونم به این دلیل که این یک بازی رو کلا جدا از این سری میبینم. همیشه دلم یک بازی با تم دزد دریایی میخواست که یک بازی خفن و درجه یک باشه و این اتفاق تا زمانی که بلک فلگ نیومد، توی زندگی من رخ نداده بود. چرا، منم بچگی‌ام مثل خیلی دیگه از دهه هفتادی ها با سری بازی های مانکی آیلند گذشت که رنگ و بوی‌دزد دریایی داشت ولی این بلک فلگ بود که کاری کرد یک بازی اکشن با طعم دزد دریایی بودن رو حس کنم. از همون لحظه ای که نیروهام بادبان ها رو کشیدن و بعد پاروزنان رفتم تو دل دریا و دیدم دارن آواز دزد دریایی میخونن، برگهام ریخت و تا الان هم هر وقت دلم میگیره، میتونم به این فکر‌کنم‌ که یک کشتی خفن و یک خدمه خفن تر دارم که میتونم باهاش بزنم به دل اقیانوس و اونا آواز بخونن و من عشق کنم. بلک فلگ تنها باری بوده که در دنیای بازی های ویدیویی تونستم طعم کاپیتان یک کشتی دزد دریایی بودن رو باهاش حس کنم و باید یک بازی مستقل خفن میشد.