فلسفه نقدهای ضد و نقیض بازی Senua’s Saga: Hellblade 2 چیست؟
وقتی شکستن مرز باریک میان ویدیو گیم و سینما به گناه تبدیل می‌شود
روزگاری بود که منتقدان سینما و تلویزیون برای زیر پا گذاشتن مفهوم ویدیو گیم به هر نوع توهین و منطق عجیب و غریبی چنگ می‌زدند. روزگاری که امثال راجر ایبرت استفاده از واژه هنر و بازی ویدیویی در یک جمله را کودکانه قلمداد می‌کردند. آن روزگار گذشت و گذشت و گذشت، تا رسیدیم به روزهایی که افراد با اشتیاق و ولع مفلوکانه‌ای به سمت دیگر پشت بام می‌دوند. و این موضوع درست زمانی که نقدهای بازی Senua's Saga: Hellblade 2 از متاکریتیک سرازیر می‌شد، برایم به خوبی روشن شد.
در حالی که روزی به اصطلاح صاحب‌نظران، ویدیو گیم را فاقد هرگونه ارزش هنری می‌دانستند، امروزه با پدیده‌ای کاملا متناقض مواجه هستیم. نقدهای هلبلید ۲ در همان لحظات اول یک نکته مهم را بازگو می‌کند؛ اینکه این اثر منتقدان را به دو دسته متفاوت تقسیم کرده است. سیلاب نمرات ۹۰ و ۱۰۰ و تحسین‌های بی‌شمار از یک طرف، و تعداد قابل توجهی نقد کوبنده و سخت‌گیرانه از طرف دیگر که می‌گویند قسمت دوم هلبلید اصولا «یک بازی نیست و در حد یک فیلم تعاملی تعریف می‌شود».
اکنون به‌نظر می‌رسد با صحنه‌هایی از فیلم تنت (Tenet) از کریستوفر نولان مواجه هستیم. گویی یک اتفاق مشابه از گذشته در حال رخ دادن است، با این تفاوت که حالا همه چیز برعکس پیش می‌رود. تعصب کورکورانه سینمادوستان در برابر ویدیو گیم حالا تبدیل به تعصب تندمزاجانه گیمرها نسبت به بازیهای سینمایی شده است.
به زعم بسیاری از منتقدان، Hellblade 2 اکنون مرتکب یک گناه بزرگ شده است: ارائه یک تجربه هنری و سینماتیک که عناصر تعاملی کمتری نسبت به بسیاری از بازیهای دیگر دارد. اما آیا چنین سرزنشی اساسا به‌جا و قابل قبول است؟
یکی از جنبه‌های شگفت‌انگیز و متمایزکننده ویدیو گیم از ابتدای مسیر، انعطاف‌پذیری باورنکردنی و دادن آزادی عمل به هنرمندان و توسعه‌دهندگان بوده؛ یعنی تعریف مفهوم «بازی ویدیویی» می‌تواند در ذهن هرکس به شکل متفاوتی مطرح شود و این تفاوت به معنای غلط بودن تعاریف مختلف نیست. ویدیو گیم می‌تواند گیم پلی خالص باشد؛ می‌تواند سوپر ماریو و تتریس باشد؛ می‌تواند سرگرمی صرف باشد؛ می‌تواند داستان‌سرایی را به دست فراموشی بسپارد.
و در همین حین، ویدیو گیم می‌تواند به وسیله‌ای برای پردازش ایده‌ها، برای خلق داستان‌های باورنکردنی، برای شکل‌دهی به برترین شخصیت‌های خیالی، برای نواختن شگفت‌انگیزترین موسیقی‌ها، و برای ارائه ایده‌های نو و ناب باشد. عناوینی چون The Walking Dead (از تل‌تیل) و Life Is Strange باید تاکنون این درس را به ما آموخته باشند که بازی ویدیویی در بند یک سری عناصر خاص نیست. به همین خاطر، جامعه منتقدان و مخاطبان بازیهای ویدیویی باید با شمشیر بران منطق به مصاف یک‌جانبه‌نگری و تعصبات بیهوده بروند و در عوض آثاری که به دنبال خلق ارزش هستند را با آغوش بازتری بپذیرند.
هلبلید ۲ دقیقا جزو همین آثار است. اعضای نینجا تئوری شاید از لحاظ فرم و ساختار انقلاب شگرفی در بازی خود ایجاد نکرده باشند، اما بدون شک در نحوه ارائه دومین قسمت از ماجراجویی تاریک سنوآ شهامت بسیاری به خرج داده‌اند. Hellblade 2 از لحاظ بصری و صداگذاری با آسودگی خاطر در کنار بزرگان تاریخ صنعت قرار می‌گیرد و نشان می‌دهد بهره‌گیری از تکنولوژی آنریل انجین ۵ و ظرافت‌های هنر سینما به چه شکل است. گیمپلی نیز با اینکه همان ساختار بازی اول را دنبال می‌کند، از چندین جهت دچار تکامل شده و شاهد مبارزات بسیار درگیرکننده و لذت‌بخشی در آن هستیم. در زمینه موسیقی هم باور دارم هلبلید ۲ به دستاورد فوق‌العاده‌ای رسیده و تجربه کلی بازی را چند مرحله ارتقاء می‌دهد.
از تماشای منظره‌های طبیعی و افسونگر ایسلند قرن دهمی زیر اشعه‌های گرم خورشید گرفته تا غارهای تاریک محل زندگی Hidden Folks، تک‌تک مناطق و فضاهای بازی راهی برای نفوذ به قلب مخاطب پیدا می‌کنند. بدون شک گذراندن وقت در غارهای تاریک ایسلند و جستجو به دنبال بارقه‌ای از نور نه تنها مخاطب را در لحظه میخکوب می‌کند، بلکه می‌تواند تا مدت‌های طولانی در ذهن و جان او نقش ببنند.
سنوآ مظهر انسانی است که علی‌رغم کم‌لطفی‌های دنیا نسبت به او، حاضر نیست از انجام کار درست دست بکشد. حتی اگر بند بند وجود خودش هم علیه این تصمیمات قهرمانانه به‌پا خیزد و او را لحظه به لحظه شکنجه کند. صداهایی که تمام مدت همراه و هم‌مسیر سنوآ هستند راهی به درون گنجینه شخصیت او برایمان می‌گشایند. از سوی دیگر دنیای بی‌رحم و تاریک بازی به شکلی تحسین‌برانگیز و استادانه طراحی شده تا با لحن کلی روایت همگام باشد. داستان بازی با اینکه مجموعا مسیر صاف و ساده‌ای را در پیش گرفته، اما فکر میکنم در هر نقطه حرف‌های زیادی برای گفتن دارد. از ماجرای پردرد Illtauga گرفته تا نداها و مبارزه درونی خود سنوآ، همگی حاوی پیام‌های فلسفی و اخلاقی قابل تاملی هستند که نادیده گرفتن آن‌ها آسان نیست.
پس به‌طور خلاصه می‌توان مدعی شد Hellblade 2 با ترکیب فیلمبرداری ماهرانه، موسیقی تسخیرکننده، اتمسفر جنون‌آمیز و تاریک، صحنه‌های اکشن پرقدرت، جلوه‌های بصری باورنکردنی، صداگذاری درجه یک و مفاهیم عمیق در قالب یک روایت با محوریت اسطوره‌شناسی نورس و فرهنگ سلتیک، کار فوق‌العاده دشواری را به انجام رسانده و شایسته تقدیر است. حال مشخصا می‌توان به یک سری از نقص‌های آن مثل نحوه و سرعت روایت یا محدودیت‌های گیمپلی هم اشاره کرد که در جای خود باید مورد بررسی و حتی نقد قرار بگیرند.
در ادامه صحبت از نقدهای هلبلید ۲، بد نیست بدانید عده زیادی از مخاطبان و منتقدان کوتاه بودن نسبی بازی را به باد نکوهش گرفته‌اند. به‌نظر می‌رسد همگی فراموش کرده‌ایم که زمانی بهترین بازیهای Assassin's Creed و Call of Duty که پادشاهان ویدیو گیم بودند، تجربه‌شان معمولا کمتر از ۱۰ ساعت از ما وقت می‌گرفت. در دنیایی که تاجران دنیای سرگرمی و هنر را با افسار محکم خود در بند کرده‌اند و همه ارزش‌ها به اعداد و ارقام تقلیل یافته، مخاطبان نیز به داشتن تجارب ۵۰ الی ۱۰۰ ساعته - حتی اگر پوچ، تکرار شونده و ضعیف باشد - عادت کرده‌اند.
اگر شما هم بدون تجربه Hellblade 2 مدت زمان گیمپلی ۷ الی ۸ ساعته آن را مورد سرزنش قرار داده‌اید، پیشنهاد میکنم یک قدم به عقب برداشته و بیشتر تامل کنید. شاید در دنیای امروز سرمایه‌گذاران با تکیه بر همین آمار و ارقام و اعداد بی‌معنی تعداد صفرهای حساب بانکی‌شان را بیشتر کنند، اما من و شما به عنوان مخاطب چیزی از آن به‌دست نمی‌آوریم. من و شما به عنوان طرفداران ویدیو گیم باید واکنش و رفتاری داشته باشیم که هیچ‌گاه استودیویی چون تکلند صحبت از «۵۰۰ ساعت برای تکمیل ۱۰۰ درصدی Dying Light 2» به میان نیاورد و تمام هم و غم خود را معطوف کیفیت اثرش کند.
برده اعداد بودن - چه ساعات گیمپلی و نمرات متاکریتیک و چه تعداد نسخه‌های فروخته‌شده - و در بند تفکرات متعصبانه ماندن نه تنها ما را از تجربه برخی از آثار منحصر به‌فرد و شایسته محروم می‌کند، بلکه یک نتیجه بسیار فاجعه‌بارتر نیز به دنبال خواهد داشت: دلسرد کردن توسعه‌دهندگانی که به‌خاطر محدودیت‌ها یا حتی اهداف و انتخاب‌های هنری خاص خود، دست به خلق عناوینی کوچک‌تر یا کاملا متمایز نسبت به ترندهای روز می‌زنند.
در پایان باید گفت صنعت ویدیو گیم به فرم‌های مختلف خود جهت ادامه حیات و صدالبته گسترش و پیشرفت احتیاج دارد. و خب در روزگاری که عده‌ای The Last of Us Part 2 - به عنوان یکی از بهترین بازیهای تاریخ - را هم به «بیش از حد سینمایی بودن» متهم کرده‌اند، فکر میکنم تکلیف ما نسبت به این نوع انتقادها به اندازه روز روشن است. همان‌طور که طرد سنوآ توسط خانواده و مردمانش ظالمانه و نابخردانه بود، نادیده گرفتن بازی Hellblade 2 هم می‌تواند یک اشتباه بزرگ باشد.
مطالب پیشنهادی:
دیدگاه‌ها و نظرات خود را بنویسید
برای گفتگو با کاربران ثبت نام کنید یا وارد حساب کاربری خود شوید.
مجموع نظرات ثبت شده (14 مورد)
مطالب پیشنهادی
مطالب مرتبط از نگاه دیجیاتو
کدوم تبلیغ بازی بازی رو گیم پلی محور نشون داده؟حتی تو نوشته های پوستر ها هم مکرر به داستان بازی اشاره میشه که اتفاقا داستان بازی از هر نظر عالیه
از نظر گرافیک هم اخه کجا اومده که تمرکز رو موارد فنی بازی بده؟بازیی که از ۵ تا بازی پر گرافیک تاریخ و قشنگ ترین جلوه های بصری تاریخ رو داره و فقط چهل گیگه این خودش یکی از جادو های نینجا تئوریه
گیم پلیش هم مشکلیه که منتقدا دارن ازش سوءاستفاده میکنن درسته گیم پلی در حد متوسطه ولی اونقدرا خسته کننده نیست که نمره بازیو اینقدر بیاره پایین و واقعا هم حس بازی بقای بی نظیری داره
نمیدونم درمورد قیمت هم دیگه چیکار میتونستن بکنن وقتی بازی هایی مثل کالاف دیوتی مدرن وارفیر ۳ که کلا ۲ ساعته گیمپلیشون و ۷۰ دلار قیمت دارن چطوری از ۹ ساعت گیم پلی با گرافیک و داستان عالی اونم ۵۰ دلار ایراد می گیرین؟
Hellblade 2 بسیار عالی است ولی فقط گیم پایش کوتاه هست وگرنه از نظر همه چی تکمیل هست شما باید این نسخه را با نسخه 1 پلی بدید به نظرم که گیم پلی بیشتری را تجربه کنید
نقدها بخاطر بازی نیست این افراد مشکلشون اینه بازی برا ایکس باکس هست وگرنه همین ایراداتی که میگیرند بازی پلی استیشن بزرگترشو دارند تکراری شدن هلبلیدتو هشت ساعت ؟ در مقابل اسپایدر من بیست ساعت تکرار خدای جنگ ده ساعت اول سوار قایق میشس از این جزیره به اون جزیره یه سر جانور میمون شکل و زالو شکل میریزن سرت فقط تعدادشو تغییر میکنه ،
کم بودن گیم پلی؟ مبارزات چیزیه که تا حالا تجربه نکردی و جالبه همین هایی که میگن گیم پلی و مبارزات کمه ستایش گر دس استرندینگ هستن که کلا گیم پلی و مبارزه ای نیست توش
مشکل این افراد اینه شرکت رقیب بازی ساخته که شرکت مطبوعشون نداره پس تنها راه حمله به نقاط قوت بازی
همونایی که روزی گرافیک به رخ میکشیدن میگن گرافیک مهم نیست ۶۰ فریم بده
مشکل گیمرها همینه عدم لذت بردن از بازیای رقیبی که برا خودشون تراشیدند حریفو مثل دشمن میدونن و نمیتونن از بازیش لذت ببرن
قطعا هلبلید ۲ جز دو سه بازی برتر نسل و یک جهش فوق العاده تو صنعت ویدیو گیمه ساختارهای جدید تعریف میکنه روایت درجه یکی تحویلمون میده مبارزات لذت بخش هستند و انگار وسط یه جنگ واقعی هستی ، چیزی که از اول نسل میخواستیم رو الان گذاشت جلومون پس لذت ببرید ازش
مشکل اینه که بازی به عنوان بازی داستان محور معرفی نشد و یه جوری تبلیغ کردن که انگار بازی همزمان هم داستان هم گیمپلی خفن و پیچیده ای داره درحالیکه گیمپلی و مبارزات بازی کاملا ساده و اسکریپت شدست
تو تمام تریلر های بازی اندک گیم پلی و بیشتر روایت میدیدیم و اتفاقا تبلیغ روی بازی بر اساس روایت بود هرچند گیم پلی پیشرفت کرده و اگر بازی کنید میبینید چقدر لذت بخشه مبارزات درسته کم هست اما نه اونقدری که میگن
دقیقا کدوم معرفی و تریلر بازی رو بر اساس گیم پلی و اکشن و... نشون میده؟
با تجربه شخصی می تونم به جرات بگم نقد هاش چرته
پی نوشت:۴ ساله سایتو میشناسم تا حالا لاگین نکرده بودم و اینکه دیزاین سایت علی رغم جالب بودن یکم رو مخه
موافقم - سایت رو تغیر دادند ولی کمی گیج و مبهم است. ضمنا بخش سابقه کامنت های هر شخص در قسمت پروفایل کاربری، کلا حذف شده است.
کاملا موافقم
مقاله خوبی بود خسته نباشید.متاسفانه گیمر ها فکر میکنن دنیای گیم مثل فوتباله اگه مثلا یه بازی از xbox بیاد باید نمره کم بهش بده و بی انصافی کنن و از اون طرفم بازی های sony هم همینطور و در مورد منتقد ها که هیچ حس میکنم هرجا منفعت باشه بهتر نمره میدن من بشخصه نمره منتقد هارو قبول ندارم فقط نقد های استیم میشه یکم بهش اتکا کرد.
به نظر من بازی باید تکلیفش با خودش مشخص باشه
اگ ه قراره مثل بازی های دیوید کیج و استودیو تل تیل و سوپر مسیو گیمز کاملا داستان محور باشه و گیمپلی توی بازی تقریبا معنایی نداشته باشه اینجوری تبلیغ بشه و اگر قراره گیمپلی توی بازی نقش مهمی داشته باشه به عنوان یه بازی گیمپلی محور یا بالانس بین گیمپلی و روایت معرفی بشه نه مثل هل بلید 2 که نوید گیمپلی خیلی بهتر از نسخه اولش رو میده و نتیجه نهایی یه بازی کاملا اسکریپت شدست
یکی از مشکلات اساسی بازی تمرکز بیش از حد روی موارد فنی مثل گرافیکه که همین قضیه یکی از عوامل اصلی ضعف بازی از نظر گیمپلی هست
گرافیک بد نیست ولی نباید تمرکز اصلی بازی روی گرافیک باشه چون موارد فنی هر چقدرم که خوب باشن بعد از چند سال و با پیشرفت تکنولوژی تاریخ مصرف گذشته میشن و بزرگترین نقاط قوت این بازی چند سال دیگه تبدیل به نقاط ضعفش میشن و تنها بخش ارزشمند بازی میشه همون داستان و روایتش که چون روایت داستان هم تمرکز زیادی روی همین موارد فنی داره پیشرفت تکنولوژی و ضعف موارد فنی بازی روایت داستان و تاثیر گذاری داستان رو هم ضعیف تر میکنه و خلاصه بازی تا 10 سال دیگ ه بخشی نداره گیمر رو به بازی جذب کنه
در مورد پلی تایم هم بازی باید بتونه قیمت 50 دلاریش رو توجیه کنه یا با کیفیت یا کمیت یا ترکیبی از هر دو و خب به نظر من تا وقتی دی ال سی الدن رینگ 40 دلاره و ساعت ها محتوای درجه یک به مخاطب میده 50 دلار برای یه بازی 7-8 ساعته با کیفیت خوب، خیلی خوب یا نهایتا عالی ارزش نداره و اگ ه قیمت بازی کمتر بود بهتر میتونست قیمتش رو توجیه کنه(البته همین که 60 یا 70 دلاری نیست خیلی خوبه وگرنه بازی اصلا ارزش خرید نداشت)
و در نهایت لست آو آس 2 همزمان با تمرکز روی روایت گیمپلی به شدت خوبی رو ارائه میده و از نظر گیمپلی چندین برابر از هل بلید 2 بهتر، پیچیده تر و کامل تره
دقیقا کی و کجا این نوید بهت داده شد که بازی قراره مبارزاتش مثل دویل می کرای بشه و از هلبلید یک فاصله بگیره؟ چرا حتما بازی باید کپی بازی های دیگه باشه؟
بازی تکلیفش مشخصه به نظرم این گیمرها و منتقدا هستن که تکلیفشون با خودشون مشخص نیست من به شخصه از نظرم بازی های آر پی جی با دیالوگ فراوان چرت محضه اما آیا واقعا چرته؟ نه
فقط اون بازیا طبق سلیقه من نیست.
قرار نیست به فرض من منتقد باشم بیام یه بازی آر پی جی دیالوگ محور رو نقد کنم بگم چرته نمره دو!!!!
حالا در مورد لیت دو بله بازی فوق العاده ای هست من خودم بازی کردم اگر برای پی سی هم بیاد دوباره بازی میکنم اما. اون بازی رو پانصد نفر ساختن نه هشتاد نفر!!! اسکیل بازی ها فرق داره
واقعا عجیبه بعضی ها بازیهای داستانی رو درک نمیکنن؛ یه بار The Wolf Among Us بازی کنید کلا دیدتون به ویدیو گیم عوض میشه.