تیم ویجیاتو: چه بازی رو به دوست‌های غیرگیمرمون معرفی می‌کنیم تا به این دنیا وارد بشن؟

به‌نظرم در قدم اول می‌شه به بازی‌هایی فکر کرد که یادگیری‌شون ساده‌است و اصل لذتشون به اینه که با یک یا چند نفر دیگه بازی کرد. یعنی یه بازی باشه که راحت بشه به خاطرش تو سر و کله همدیگه زد. مثلا مورتال کامبت، کرش تیم ریسینگ/ماریو کارت، سوپر اسمش بروز و بازی‌های مشابه، و شایدم فیفا (اینکه میگم شاید به خاطر اینه که به‌نظرم یادگیری فیفا برای آدم تازه‌وارد و غیرفوتبالی سخت‌تر از اون بازی‌های دیگه هست).

شاید در قدم دوم بازی‌هایی که سطح تعامل یا سرعت واکنش عجیب غریبی از بازیکن انتظار ندارن. مثلا بازی‌های داستان‌محوری مثل بازی‌هایی که امثال Telltale و Dontnod و Quantic Dream ساختن.

در درجه سوم هم بازی‌هایی که خیلی خوشگل و سینمایی و جذابن، یعنی اونایی که سطح پروداکشنشون با فیلمای هالیوودی برابری می‌کنه. مثلا فرنچایزهای پلی استیشن (مخصوصا بازی‌های ناتی داگ)، یا شاید هم یوبیسافت. قاعدتا بازی‌های راکستار گیمز رو هم باید جزو این دسته قرار بدیم، ولی حس می‌کنم اکثر آدمایی که حتی اندکی به ویدیو گیم علاقه دارن، حداقل یه GTA تو زندگی‌شون بازی کردن و نیازی به پیشنهاد ما ندارن.

در نهایت هم به‌لطف استودیو Hazelight و امثال It Takes Two، این بازی‌ها بهترین راه هستن که شخص مهم زندگی‌تون که احتمالا گیمر نیست رو گیمر کنید!

من خیلی‌ها رو دیدم که به‌کل تصور اشتباهی از بازی‌های ویدیویی دارن. یه عده میگن که بازی‌های ویدیویی باعث خشونت میشه و یه سری دیگه هم میگن که بازی کردن وقت تلف کردنه مثلا باید بریم جاش کتاب بخونیم و از این حرف‌ها. معمولا تصور من از این افراد اینه که کاملا از دنیای بازی‌های ویدیویی بی‌خبرن و هیچ ایده‌ای از عمقی که این سرگرمی داره ندارن. من چه به این افراد، چه به دوست‌هایی که علاقه دارن با بازی‌های ویدیویی آشنا بشن، بازی‌های ایندی یا مستقل تاثیرگذار پیشنهاد می‌کنم. این بازی‌ها معمولا خیلی ساده و سرراست‌تر از بازی‌های دیگه هستن و علاوه بر اون، داستان‌هایی دارن که به یادشون می‌مونه. بازی‌هایی مثل Journey یا Inside یا حتی آثار خاص‌تری مثل What Remains of Edith Finch یا Firewatch، قصه‌هایی دارن که نمونه‌ش رو توی سینما و یا حتی کتاب هم کم می‌بینیم و این بازی‌ها ثابت می‌کنن که بازی‌های ویدیویی بیش از رقابت‌های آنلاین و گذران وقت، حرف برای گفتن دارن.

بازی‌های دو نفره برای صرفا معرفی صنعت به دوست‌های غیر گیمرمون، حداقل تو تجربه‌ی من، به شدت موثر واقع می‌شن. از بین همشون شاهکارهای جوزف فارس چون کاملا حول محور یک تجربه دو نفره هستن، حس و حال به شدت بهتری دارن. از بین تمام ساخته‌های استودیو فارس هم به نظرم It takes two از اونجایی که المان‌های گیم‌پلی سنگین به مراتب کمتری داره، بهترین گزینه به حساب میاد. البته که در نهایت اکثر بازی‌های امروز درجه‌ی سختی Give Me a Story دارن و همشون به لطف تنظیمات دسترسی، می‌تونن توسط اکثر افراد تجربه بشن.

خب ، انتخاب سختیه ...
هر کس یه سلیقه داره و چون تا حالا توی دنیای گیم نیومده ، خیلی سخته که با معرفی فقط یه بازی بخوام اون رو وارد دنیای گیمینگ کنم . اما اگه بخوام اینکار رو کنم ، اولین انتخاب من Call of duty : modern warfare 1 نسخه‌ی اصلیه که نیازی به معرفی نداره ؛ یه شوتر اول شخص با گیم‌پلی و گرافیک و داستان و شخصیت پردازی های فوق‌العاده که هر کسی رو می‌تونه جذب این دنیا کنه .
البته میشه که یه بازی دیگه رو هم معرفی کرد ، برای مثال gta iv ، یه بازی با گرافیک خوب نسبت به زمان حال ، داستان عالی ، شخصیت پردازی های فوق‌العاده و دنیای جذاب gta و Liberty city! اگه هم حوصله‌ی گرافیک قدیمی و مکانیک های بازی های قدیمی تر رو داشته باشه میشه گفت gta San Andreas . من خودم با این بازی ها وارد دنیای جذاب ویدیو گیم شدم!

قطعا ماریو پارتی
حتی شوهرعمه ها هم با این بازی به ویدیوگیمم علاقه نشون میدن :دی