نمرات و نقدهای بازی Dying Light: The Beast منتشر شد

بازی Dying Light: The Beast یک دستاورد خیره‌کننده است که روح مجموعه را دوباره زنده می‌کند و آن را چندین برابر ارتقا می‌دهد. نتیجه بازی‌ای است که با وجود داشتن دنیایی کوچک‌تر، از مجموع شهرهای Harran و Villedor زنده‌تر به نظر می‌رسد. تکلند اینجا چرخ را از نو اختراع نمی‌کند، اما با جانی تازه بخشیدن به فرمول خودش، نسخه The Beast نقطه اوج دایینگ لایت است.

قوی‌ترین ویژگی Dying Light: The Beast اینجا خود را نشان می‌دهد: خارج شدن این سری از یک رقابت بی‌پایان با خودش که در آن همیشه سعی می‌کرد ابزارهای غیرمعمول تازه‌ای به بازیکن بدهد و تبدیل آن به تجربه‌ای جمع‌وجورتر که بیشتر بر وحشت و مبارزات سخت و نفس‌گیر تکیه دارد. همین موضوع هویت قوی‌تری به بازی می‌بخشد. این بار خبری از گلایدر نیست، پرش کایل نسبت به ایدن کمی ضعیف‌تر شده و توانایی‌های پارکورش با اینکه بسیاری از آن‌ها از همان ابتدا در دسترس هستند، هرگز به سطح بالای مهارت‌های ایدن (در قسمت دوم) نمی‌رسند. شاید عجیب به نظر برسد که یک مجموعه با محدودتر شدن پیشرفت کند. اما سری Dying Light همیشه سری‌ای بوده است که چند کار را خیلی خوب انجام می‌دهد، ولی در عین حال با تلاش برای تبدیل شدن به چیزی بزرگ‌تر، تمرکزش را از دست می‌دهد. در نهایت این بازی به بهترین بخش‌های دایینگ لایت تکیه می‌کند و دنیایی ترسناک‌تر، سخت‌تر و درگیرکننده‌تر از هر چیزی که تاکنون در این مجموعه دیده‌ایم برای کاوش ارائه می‌دهد.

لطف کرده‌ایم اگر بگوییم Dying Light: The Beast بزرگ‌ترین ناامیدی ما در آغاز فصل پاییز است،. همه شرایط برای ارائه یک تجربه اکشن ادونچر فشرده و جذابِ حدود ۲۰ ساعته بدون اضافات بیهوده فراهم بود؛ اما با این حال، تکلند راهی پیدا کرد که در بسیاری از بخش‌ها زمین بخورد، آن هم به‌خاطر دیدگاهی مبهم‌تر از چیزی که تبلیغاتش القا می‌کرد. ملاقات دوباره با کایل کرین در ابتدا هیجان‌انگیز است، اما سپس همه‌چیز از طراحی مراحل گرفته تا خط داستانی و همچنین، حضور بی‌پایان مبارزات طولانی با زامبی‌های غول‌پیکر جنگل‌های کاستور تکراری می‌شود و در نهایت در مراحل پایانی کاملا خسته‌کننده و ملال‌آور از آب درمی‌آید. نمونه‌ای بارز از پروژه‌ای که باید موفق می‌شد، اما به‌سادگی توانایی لازم را در خود نداشت.