تیم ویجیاتو: کدوم مرحله بازی‌های Red Dead Redemption رو بیشتر از همه دوست داشتیم؟

مرحله‌ای که من می‌خوام بگم احتمالا اصلا توی مخیله‌تون نباشه، اما مرحله Urban Pleasures بازی رد دد ۲ واقعا یکی از تاثیرگذارترین مراحل داستانی این بازیه. توی این مرحله از آخرهای چپتر ۴ بازی، داچ می‌خواد یه پول بزرگ جور کنه تا گنگ رو به استرالیا یا تاهیتی ببره! آرتور از اول حس خوبی به ماجرا نداره اما به هر حال همراه داچ و لنی می‌شه تا برن یه دزدی بزرگ رو برای برونته انجام بدن. در نهایت هر سه وارد ایستگاه قطار برای سرقت می‌شن و وقتی آرتور کارمند ایستگاه رو مجبور به باز کردن گاو صندوق می‌کنه، به جای یه پول بزرگ، فقط چند تا اسکناس دلار توی گاو صندوقه. پلیس‌ها زود سر و کله‌شون پیدا می‌شه و یه درگیری بزرگ و خونین اتفاق می‌افته که باعث می‌شه کلی پلیس کشته بشن و در نهایت به زور داچ و آرتور و لنی بتونن فرار کنن. اینجا به نظرم نقطه‌ایه که اولین بار بازیکن هم واقعا از دست داچ و «پلن» بزرگ و رویاپردازانه‌ش شاکی می‌شه و هم شاکی بودن آرتور رو درک می‌کنه، چون در نهایت به هر کسی فقط ۱۵ دلار و خورده‌ای می‌رسه و اون دیالوگ شاهکار آرتور رو می‌شنویم:

And we each got… fifteen dollars. Oh, and a quarter… don't forget the quarter!

مگه می‌شه از بهترین مرحله Red Dead Redemption 2 صحبت کرد و چیزی از مرحله دزدیدن جک نگفت؟
از روزی که گنگ ون‌درلیند پشت اون غبار رمزآلود توی آرامش بود و طرف‌های شب متوجه شد که رقبا این‌بار از خط قرمزشون رد شدن و کوچکترین عضو گروه رو دزدیدن. جایی که داچ، برخلاف اکثر تصمیم‌های اشتباهش، کل گروه رو جمع کرد و گفت باید به همه اثبات کنن که خط قرمز گروه چیه. از همون سواری توی مسیر عمارت بریث‌ویت و پیاده شدن از اسب‌ها و قابی که فراموش‌نشدنیه. از همون موسیقی فوق‌العاده وودی جکسون که داره نشون میده یه فاجعه بزرگ در راهه. از جاگیری اعضای گنگ پشت عمارت و آتیش زدنش، تک‌تک لحظات اون مرحله فراموش‌نشدنی و خاصه. قطعا برای من اون مرحله از سری بازی‌های رد دد ریدمپشن، بهترین لحظه‌ای که توی این سری و در کل توی کل بازی‌ها داشتم.

برای من داچ بهترین شخصیت منفی کل سری به حساب میاد. به همین دلیل جذابیت هر دو ماموریت مورد علاقم به لطف حضور اونه. تو رد دد ردمپشن یک، مرحله‌ای که دختری رو گروگان می‌گیره و بعد از سخنرانی عجیبش به قتل می‌رسونه برام جذابیت فراوانی داشت و تو بازی دوم مرحله‌ای که به سراغ کورن‌وال می‌ره یک حس ترسناکی رو بهم داد که تا حالا تو هیچ بازی دیگه‌ای حس نکردم. به نظرم داچ تو این دو مرحله به نوعی از بزرگ‌ترین خط قرمزاش عبور می‌کنه و وارد دو قسمت به ترتیب عمیق‌تر از دیوانگی می‌شه. دقت به جزئیات در شخصیت‌پردازی رو به بهترین شکل می‌شه تو این مراحل دید.

یکی از مرحله‌هایی که هیچ‌وقت یادم نمی‌ره، "A Fisher of Men" توی رد دد ردمپشن ۲ئه. جایی که آرتور برای اولین بار جک، پسر جان، رو با خودش می‌بره ماهی‌گیری. هیچ تیراندازی‌ای نیست، هیچ خطر یا مأموریتی برای فرار. فقط صدای آب، نسیم ملایم، و لبخند یه بچه که از دیدن اولین ماهی زندگیش ذوق‌زده می‌شه.

اون مرحله برای من لحظه‌ایه که بازی نشون می‌ده زیر ظاهر خشن و خاکی آرتور، هنوز قلبی مهربون و پر از پشیمونی وجود داره. وقتی می‌بینی آرتور با صبر و دلسوزی با جک حرف می‌زنه، حس می‌کنی اون مرد بالاخره فهمیده از زندگی چی می‌خواد: آرامش، خانواده و یه لحظه‌ی واقعی از خوشی. این مأموریت ساده شاید از نظر گیم‌پلی چیز خاصی نباشه، اما از نظر احساس، یکی از خالص‌ترین و انسانی‌ترین لحظه‌های کل بازیه.

انتخاب محبوب‌ترین مرحله توی سری رد دد برای من واقعا کار سختیه چون کمتر بازی‌ای پیدا می‌شه که اندازه این فرانچایز ماموریت بی‌نقص و خفن داشته باشه. در کل اما برای من یکی از خاص‌ترین مراحل سری بدون شک ماموریت Revenge is a Dish Best Eaten توی رد دد 2 هستش. توی این مرحله داچ با تعدادی از اعضای گنگ می‌رن سراغ آنجلو برانته تا اون رو بکشن. دیالوگ‌ها، قاب‌بندی، زمان رخ دادن مرحله، موزیک شاهکار و بی‌نظیر و کلا هر چیزی که فکرشو بکنین توی این ماموریت محشره. جدای اون وقتی داچ با خونسردی هر چه تمام‌تر برانته رو می‌کشه و می‌اندازه جلوی تمساح‌ها تا بخورنش رنگ و روی بازی کاملا تغییر پیدا می‌کنه و دیگه هیچ چیز مثل سابق نمی‌شه. با وجود این که رد دد مراحل فان زیادی داره، فکر نمی‌کنم هیچ کدومشون به پای این ماموریت عجیب و غریب و خفن برسن.