تیم ویجیاتو: بازی‌هایی که دوست داشتیم بازی سال بشن ولی ناکام بودن

سال ۲۰۱۶ از جمله سال‌های متفاوت توی انتخاب بازی سال بود. اورواچ برنده بازی اون سال شد و به نظر من، تاثیر زیادی روی رشد یک ترند و جدی گرفتن بازی‌های چندنفره داشت. با این حال آنچارتد ۴ اونقدر بازی بزرگ و مهمی توی عناوین انحصاری پلی‌استیشن محسوب می‌شه و بازی‌های سینماتیک رو به جلو هل داد، که توی لیست بهترین بازی‌های دهه و حتی تاریخ قرار می‌گیره.

به‌نظرم Kingdom Come Deliverance 2 واقعا بدشانس بود. تقریبا همه الان قبول دارن که این بازی یکی از بهترین بازی‌های جهان باز و نقش‌آفرینی تاریخه و از همین الان به یکی از آثار کلاسیک این سبک تبدیل شده. چنین پروفایلی توی اکثر سال‌های قبلی شاید می‌تونست KCD2 رو به مدعی اصلی بازی سال تبدیل کنه، اما خب امسال Expedition 33 یه جوری همه رو غافلگیر کرد که دیگه شانسی برای کس دیگه‌ای نمونده.

سال 2025 به نظر من بازی خوب کم نداشت و بازگشت فرانچایزهایی مثل Commandos برای من خیلی خوشایند بودن. بازی مورد علاقه من توی سال Shinobi: Art of Vengeance بود و به نظرم خیلی وقت بود از سگا چنین شاهکاری ندیده بودیم. به طور کلی بازی‌های سایداسکرولینگ باید سبک هنری جذاب، گیم‌پلی روان و مناطق پربار برای گشت و گذار داشته باشن و ورودی جدید شینوبی هم این موارد رو خیلی عالی تحویل مخاطبین داد. مورد دیگه‌ای که می‌تونم بهش اشاره کنم اینه که هیچ کدوم از بازی‌های امسال طوری نبودن که با نگاه به دنیاشون یا گیم‌پلی اون‌ها ترغیب بشم که حتما برم سراغشون ولی Shinobi: Art of Vengeance به شکل عجیبی من رو جذب خودش کرد. در کل به نظرم این بازی لیاقت بردن جایزه بهترین بازی سال رو داشت یا حداقل می‌تونست توی لیست نامزدها قرار بگیره.

به شدت معتقدم که رمدی تا الان باید حداقل یک جایزه بازی سال بین افتخاراتش دیده می‌شد، ولی خب هر بار ساخته‌هاش با رقبای بسیار قدرتمند روبرو شدن. کنترل که به نظرم یکی از آندرریتدترین بازی‌هاست تو سال ۲۰۱۹ رقابت رو به سکیرو، یکی از بهترین ساخته‌های فرام‌سافتور واگذار کرد. در ادامه هم آلن ویک ۲ با وجود داشتن یکی از بهترین گیم‌پلی‌ها و روایت‌های داستانی، مجبور شد با بالدورز گیت ۳ شاخ به شاخ بشه و طبیعتا بخاطر فاکتور نوآوری اون بازی، شکست بخوره. خیلی دوست داشتم که هر دو اثر رمدی جایزه بازی سال رو ببرن، اما با این وجود بازی‌هایی که جای اونا پیروز شدن رو هم به هیچ وجه نمی‌شه زیر سوال برد.

من سال ۲۰۱۸ واقعاً انتظار داشتم رد دد ردمپشن ۲ بهترین بازی سال بشه. بازی از نظر روایت و شخصیت‌پردازی یک سر و گردن بالاتر بود و دنیاش آن‌قدر ریزه‌کاری داشت که حس می‌کردی واقعا داخل یک زندگی واقعی افتادی. همین توجه به جزئیات، از رابطه‌ها گرفته تا کارهای روزمره، باعث می‌شد بازی عمق بیشتری پیدا کنه. گیم‌پلی هم هرچند ریتم ملایم‌تری داشت، اما همین ریتم کمک می‌کرد وزن تصمیم‌ها و اتفاق‌ها را بهتر حس کنی.

با این حال در نهایت گاد آو وار جایزه رو برد. دلیلش هم مشخص بود؛ بازی ساختار جمع‌وجورتری داشت و تجربه‌اش سریع‌تر و پرهیجان‌تر پیش می‌رفت. روایت بدون توقف، مبارزات تند و قاب‌بندی سینمایی باعث شده بود راحت‌تر در نگاه داورها بدرخشد. ولی برای من رد دد ردمپشن ۲ همچنان تجربه کامل‌تری بود؛ اثری که بیشتر از یک قصه قهرمانی عمل می‌کرد و زمان می‌داد تا با دنیا و آدم‌هایش درگیر شوی. اگر انتخاب دست من بود، همان سال باید قهرمان می‌شد.

بازی‌های زیادی از ذهنم رد شدن ولی اونیکه به نظرم خیلی خیلی حقش بود و حتی باور دارم یکم هم سرش حق‌خوری شد، ریمیک بازی Resident Evil 2 بود. وقتی بحث بازی سال می‌شه، ما داریم درباره تاثیرگذاری یک بازی روی صنعت صحبت می‌کنیم و اگر یه نگاهی به وضعیت بازی‌های ترسناک توی پنج سال گذشته بندازیم، تاثیر بازسازی رزیدنت ایول 2 روی این سبک کاملا مشهوده. جدای از تاثیرگذاری، انقدر این بازسازی موفق و خوب بود که کمپانی‌هایی مثل کونامی و الکترونیک آرتز تصمیم گرفتن که بازی‌هایی مثل دد اسپیس و سایلنت هیل رو هم زنده کنن. حتی شاید این فاز ریمیک رزیدنت ایول‌ها رو هم مدیون موفقیت این بازی هستیم. این بازی واقعا از هر لحاظ لیاقت بردن این عنوان رو داشت ولی زورش به فرام‌سافتور و سکیرو نرسید و اون سال رو دست خالی تموم کرد.

راستش تو فهرست بازی‌هایی که امیدوار بودم جایزه‌ بازی سال رو ببرن، رد دد ۲ تو سال ۲۰۱۸ همیشه یه حس حسرتی برام داره. از نظر فنی و هنری یه ترکیب عجیب‌غریب از جزئیات، روایت چندلایه و فضاسازی بی‌نقص بود. نحوه‌ طراحی انیمیشن‌ها و رفتار NPCها، استانداردهای اون دوران رو جابه‌جا کرد. مشکلش این بود که گاد آو وار همون سال اومد و کاملا فضا رو به نفع خودش چرخوند. رد دد ۲ شاید برنده‌ نشد، اما از نظر تجربه‌ روایی و جهان‌سازی هنوز هم برای خیلی‌ها انتخاب قلبیه.