بررسی بازی Anno 117: Pax Romana

شاید بتوان گفت سری Anno جزو اندک آی‌پی‌های یوبیسافت در حال حاضر است که با هر نسخه یک روند صعودی طی می‌کند و واقعا جای خوشحالی دارد که جدیدترین نسخه آن یعنی Anno 117: Pax Romana با قدرت به این مسیر ادامه می‌دهد. با بررسی ویجیاتو همراه باشید.

اگر تاکنون آشنایی خاصی با Anno نداشتید، این بازی‌ها تجربه‌هایی در سبک استراتژی و شهرسازی ارائه می‌دهند که با هر نسخه خود شما را به برهه‌های زمانی مختلف می‌برند؛ از دوران نوین آغازین گرفته تا رنسانس و عصر انقلاب صنعتی و حتی آینده دور، همگی توسط این مجموعه مورد پرداخت قرار گرفته‌اند. نکته‌ای که راجع به Anno وجود دارد این است که این سری تاکنون هیچ‌گاه به دوران واقعا قدیم سفر نکرده بود. Anno 117: Pax Romana از این نظر یک تغییر بزرگ برای سری محسوب می‌شود، چرا که با اختلاف زیاد به قدیمی‌ترین دوره تاریخی نسبت به برادرانش سفر می‌کند: دوران «پاکس رومانا» یا «صلح رومی»، هنگامی که امپراطوری روم باستان دورانی طولانی را در صلح و آرامش سپری کرد.

همچون نسخه‌های پیشین، در Anno 117 شما در نقش حاکم وظیفه ساخت و توسعه شهری را بر عهده می‌گیرید و به‌مرور زمان با گسترش شهر، به مناطق دیگر مپ سفر می‌کنید تا تمدن خود را گسترش دهید و با حاکمان رقیب رابطه‌ای دوستانه یا دشمنانه برقرار کنید. بله، در بازی‌های Anno المان جنگاوری و مدیریت سربازان هم وجود دارد (مخصوصا جنگاوری دریایی که نقش قابل توجهی در این بخش از بازی‌ها دارد)، اما شکی در این نیست که تمرکز اصلی این بازی‌ها روی مدیریت شهر و تصمیمات لجستیکی قرار دارد. درست است که این بازی‌ها از شاید پیچیدگی بعضا سرسام‌آور مجموعه Total War یا بازی‌های شرکت Paradox را نداشته باشند، اما همچنان از مقطعی به بعد می‌توانند برای بازیکنان تازه‌وارد در این سبک چالش‌برانگیز باشند.

اینجاست که جادوی بازی خود را نشان می‌دهد. من بازیکن چندان ماهری در سبک‌های استراتژی و شهرسازی نیستم، اما هنگامی که نسخه قبلی این سری یعنی Anno 1800 را تجربه کردم، به‌راحتی می‌توانستم به درک خوبی از ساختار گیم‌پلی بازی برسم و از آن لذت ببرم. Anno 117: Pax Romana در دسترسی‌پذیرتر کردن خود حتی فراتر می‌رود، چرا که بازی با رابط کاربری تمیز، ویژگی‌های کاربردی زیاد و آموزش خوبی که در جریان گیم پلی به شما ارائه می‌دهد (اصطلاحا Tutorialization)، شاید بهترین بازی سری از نظر دسترسی‌پذیری برای بازیکنان جدید باشد.

البته اشتباه برداشت نکنید، آنو 117 همچنان از عمق بسیار بالایی در گیم پلی خود بهره می‌برد که به‌مرور زمان خود را برایتان نمایان می‌کند. چه در بخش کمپین (که عملا یک بخش آموزشی بسیار مفصل اما ضعیف از نظر داستانی است) و چه در بخش بی‌پایان، شما کار خود را با یک زمین دست‌نخورده آغاز می‌کنید و ابتدا خانه‌هایی برای شهروندان جدید خود می‌سازید تا طبقه کارگر شما (که در بازی با نام Liberti شناخته می‌شوند) تشکیل شود. سپس با ساخت بلوک‌هایی همچون کارگاه چوب‌بری یا اسکله ماهی‌گیری، ابتدایی‌ترین نیازهای مردم خود را تامین می‌کنید. با تامین نیازها، می‌توانید بخشی از قشر کارگر را به یک سطح بالاتر ارتقا دهید تا طبقه اجتماعی جدیدی تشکیل شود که آن‌ها خود کاربردها و نیازهای خاص خودشان را دارند. با پیشروی بیشتر، طبقه‌های اجتماعی بیشتری به‌وجود می‌آیند تا در نهایت به اشرافی‌زادگانی برسید که در دنیای کاملا متفاوتی نسبت به قشر کارگر سیر می‌کنند.

اینجاست که سر و کله اعماق بازی پیدا می‌شود. قشر مرفه‌تر از مجاورت ساختمان‌هایی همچون می‌خانه‌ها و تئاترها لذت می‌برند و دوست ندارند در نزدیکی بلوک‌های صنعتی‌تر زندگی کنند. اما شما تاکنون شهر خود را به‌گونه‌ای ساخته‌اید که چنین نیازی برآورده نمی‌شود، پس شروع به بازسازی می‌کنید و با ساخت مناطق مرفه‌تر در کنار مراکز فرهنگی و تفریحی، و انتقال قشر کارگر به مناطق نزدیک‌تر به ساختمان‌های صنعتی، سعی در رفع این مشکل می‌کنید. خوشبختانه بازی با ابزارهای متنوعی که برای تخریب، جابجایی یا تغییر چینش ساختمان‌ها در اختیارتان قرار می‌دهد، اجازه می‌دهد در تنها چند ثانیه حجم بالایی از تغییرات دلخواه خود را اعمال کنید.

اما بازی صرفا به شهرسازی خود خلاصه نمی‌شود، بلکه با مجموعه‌ای از تصمیمات اقتصادی و دیپلماتیک مواجهید که پازل‌های جذاب‌تری برایتان خلق می‌کنند. بخش بسیار مهمی از بازی در ایجاد مسیرهای بازرگانی میان شهرها و کلنی‌های شما نهفته است و هر تصمیم کوچک و بزرگی که راجع به هر کالا و هر صنعتتان می‌گیرید، نقش خود را در ایجاد یک چرخه اقتصادی پایدار بازی می‌کند. از طرف دیگر در بعد دیپلماتیک، شما هم با حاکمان رقیب مواجهید و هم با امپراطور خود. در تعامل با حاکمان رقیب که تکلیف مشخص است؛ یا می‌توانید با آن‌ها وارد همکاری تجاری شوید و یا مسیر دشمنی را در پیش بگیرید. اما در تعامل با امپراطور روم اوضاع کمی متفاوت می‌شود. او دائما از شما درخواست‌هایی دارد که موافقت، مخالفت یا شکست شما در برآورده کردن آن خواسته‌ها می‌تواند رابطه شما با امپراطور را تقویت یا تضعیف کند. هر دو حالت می‌توانند برتری‌های خاص خود را داشته باشند و تصمیمات جالبی برای هر ران شما ایجاد می‌کنند.

مبارزات بازی هم جالب توجهند. همانطور که گفتیم، Anno 117 بیشتر درباره شهرسازی و مدیریت اقتصادی و دیپلماتیک است، اما همچنان از سیستم‌های ساده و در عین حال موثری برای مبارزات خود بهره می‌برد. بازی به‌طور ویژه در جنگاوری دریایی می‌درخشد، مخصوصا در مواقعی که باید از مسیرهای بازرگانی خود در مقابل دزدان دریایی محافظت کنید. در مبارزات زمینی هم چند نوع نیروی مختلف برای ساخت و مدیریت وجود دارند، اما بسته به سبک بازی‌تان، ممکن است حتی نیازی به استفاده از آن‌ها پیدا نکنید.

بازی در حال حاضر شامل دو منطقه می‌شود: Latium که سرزمین رومی‌هاست، و Albion که همان جزایر بریتانیا و خانه مردمان کِلت (Celt) است. نکته جالبی که راجع به Albion وجود دارد این است که شما در رشد شهر خود می‌توانید به فرهنگ کِلتی پایبند بمانید، یا اینکه به‌مرور آداب و رسوم رومی را گسترش دهید. هر دو سناریو می‌توانند نقاط ضعف و قوت خود را داشته باشند و اینکه شما به چه تعادلی در این طیف می‌رسید می‌تواند گیم پلی هر ران شما را متحول کند.

اما در هر نقطه‌ای از مپ که باشید، جای هیچ شکی وجود ندارد که Anno 117: Pax Romana یک بازی بی‌نهایت زیبا است. جزئیات تک تک ساختمان‌ها برای یک بازی استراتژی خیره‌کننده است و بازی با نورپردازی خود (که می‌تواند با Ray Tracing حتی بهتر شود)، بسیار اتمسفریک ظاهر می‌شود. حتی می‌توانم بگویم که بازی بارها و بارها حس و حال بازی‌های اخیر Assassin's Creed همچون Odyssey را برایم تداعی می‌کرد، انگار که خود در حال ساخت یکی از شهرهای بازی بعدی Assassin's Creed بودم. از نظر راندمان فنی هم باید گفت که اگرچه بازی لزوما یک عنوان سبک محسوب نمی‌شود، اما روی تنظیمات Medium به پایین روی اکثر کامپیوترهای امروزی می‌تواند تجربه بسیار روانی ارائه دهد. در تنظیمات بالاتر که جزئیات بیشتر می‌شوند و پای رهگیری پرتو به معادله باز می‌شود، Anno 117 به بازی سنگین‌تری تبدیل می‌شود و می‌تواند سیستم‌های قدرتمندتر را هم به چالش بکشد. با این حال شاید مقداری افت فریم در ازای گرافیک بالاتر در این بازی ارزش داشته باشد، چون این بازی واقعا می‌تواند زیبا باشد.

در مجموع Anno 117: Pax Romana قطعا یک تجربه ارزشمند برای علاقه‌مندان به این سبک است و صد درصد طرفداران قدیمی Anno را هم راضی خواهد کرد. با این حال اگر تاکنون تجربه‌ای با این سری نداشتید، پیشنهاد می‌کنیم کار خود را با Anno 1800 شروع کنید. آن بازی اگرچه فاقد برخی از دستاوردهای دسترسی‌پذیرسازی بازی است، اما همچنان نه‌تنها یک نقطه شروع عالی برای بازیکنان محسوب می‌شود، بلکه در حال حاضر کامل‌ترین و پرمحتواترین بازی سری است که با محتوای اصلی و DLC خود شما را می‌تواند ساعت‌ها سرگرم کند. آن بازی به دلیل بسته‌های الحاقی متعدد، پشتیبانی درازمدت و قیمت ارزان‌تری که به واسطه تخفیفات به‌وجود می‌آید، تا زمانی که Anno 117 هم به همان اندازه پشتیبانی شود، ارزش خرید بیشتری برای بازیکنان دارد. اما شکی در این نیست که اگر Anno 117 هم همان مسیر Anno 1800 را طی کند، می‌تواند به‌راحتی بهترین بازی مجموعه لقب گیرد.

بازی Anno 117: Pax Romana بر اساس نسخه ارسالی ناشر بازی، یوبیسافت، برای ویجیاتو روی پی‌سی بررسی شده است.

می‌خرمش...

برای علاقه‌مندان به بازی‌های شهرسازی و همچنین تاریخ، Anno 117: Pax Romana می‌تواند با مکانیک‌های جالب خود تجربه‌ای فراموش‌نشدنی فراهم کند.

نمی‌خرمش...

در حال حاضر بازی قبلی سری یعنی Anno 1800 با قیمت پایین‌تر و محتوای بیشتر خود، برای یک بازیکن تازه‌وارد به این مجموعه می‌تواند انتخاب بهتری باشد. حداقل تا وقتی که بازی جدید هم به همان اندازه پشتیبانی شود.

85

امتیاز ویجیاتو

اگرچه Anno 117: Pax Romana در حال حاضر به‌اندازه Anno 1800 محتوا ندارد، اما بدون شک می‌توان گفت که با یک بازی شهرسازی و مدیریتی عالی مواجهیم که در عین دسترسی‌پذیری، عمق بسیار بالایی دارد و می‌تواند ساعت‌ها سرگرم‌کنندگی فراهم کند. با کمی محتوا و DLCهای بیشتر، Anno 117 قطعا به یکی از بزرگ‌ترین نام‌ها در میان بازی‌های استراتژی امروز تبدیل خواهد شد.