نگاه نخست به بازی Tom Clancy’s The Division 2

بازی‌های Looter Shooter به طور مشخصی روی گشت و گذار در محیطی بزرگ، غارت منابع و پیشرفت متدوام کاراکتر اصلی استوار هستند؛ فاکتورهایی که اکثر عناوین این زیر ژانر از قسمت اول Division گرفته تا Destiny 2 در ابتدای عرضه نسبت به ارائه آن‌ها در سطحی مناسب ناموفق بودند و حال دیویژن 2 حداقل در ساعت‌های ابتدای خود به خوبی از عهده این وظیفه بر آمده است.

The Division 2 حداقل در ساعات ابتدایی خود نشان می‌‌دهد که خبری از تکراری شدن ماموریت‌ها نیست و حتی ماموریت‌های فرعی بازی‌ هم از الگوریتم پیچیده‌تری نسبت به قسمت پیش بهره می‌برند. به طور کلی و مانند گذشته وظیفه شما در بازی، به عهده گرفتن نقش یک بازمانده‌، این بار در واشنگتن جنگ‌زده است و باید با انجام ماموریت‌های بیشتر و گشت و گذار در این شهر رو به زوال، هم واشنگتن را از تروریست‌ها پاک کرده و هم به قهرمانی قدرتمند‌تر برای مقابله با دشمنان خطرناک‌تری تبدیل شوید.

برای رسیدن به این سطح بالا، بازی از همان ابتدا چند روش مختلف را پیش پای شما قرار می‌دهد. به این معنا که بر خلاف اکثر بازی‌های این سبک، لذت بردن از دیویژن 2 نیازی به سرمایه‌گذاری زمانی زیادی ندارد و از همان ابتدا دسترسی شما به قابلیت‌های مختلف، سلاح‌های گوناگون و گجت‌هایی که در نبردهای خیابانی می‌توانید از آن‌ها استفاده کنید فراهم خواهد بود.

مثلا در همان مراحل ابتدایی بازی، می‌توانید گجت مورد علاقه خود را انتخاب کنید. البته اگر مانند من در عناوین این چنینی تجربه زیادی نداشته باشید، ممکن است در نحوه به‌روز کردن کاراکتر خود و انتخاب توانایی‌های مختلف دچار مشکل شوید. بازی در این زمینه سخاوتمندانه عمل می‌کند و با انجام تعدادی مراحل جانبی و اصلی در ابتدای کار، امتیاز تجربه کافی برای تغییر توانایی‌های شخصیت خودتان و چینش سبک مبارزه پیدا خواهید کرد.

همان‌طور که گفتم جزییات در تمام المان‌های گیم‌پلی دیویژن 2 به حد دیوانه‌کننده‌ای زیاد است! مثلا خیلی زود برای ساخت کاراکتر خودتان با گزینه‌های بسیار متعدد و متنوع‌تری نسبت به گذشته روبرو خواهید شد و در بخش شخصی‌سازی توانایی‌های شخصیت اصلی حتی می‌توانید برای زانوبند کاراکتر اصلی آیتم‌های جانبی تعریف کنید. این حجم از جزییات شاید در ابتدا گیج کننده به نظر برسد اما دیویژن 2 مانند اکثر بازی‌های اخیر یوبیسافت به رابط کاربری فوق‌العاده‌ای مجهز شده که دسترسی شما را به تمام موارد مورد نیاز آسان‌تر می‌کند.

این رابط کاربری برای پیدا کردن دیگر بازیکنان برای انجام ماموریت‌های اصلی و جانبی هم کاربرد خودش را نشان می‌دهد اما مشکل از آن‌جایی آغاز می‌شود که طراحی مراحل دیویژن 2، خوب یا بد، نسبت به قسمت پیش دگرگون شده و برای به سرانجام رساندن تمام مراحل نیاز به یک استراتژی برای پیشبرد خود در میان مبارزه، استفاده مناسب از گجت‌ها و حتی بهره بردن از سیستم مخفی کاری دارید.

پیاده‌سازی این استراتژی اگر با دوستانتان ممکن باشد، با افراد غریبه‌ای که به وسیله سیستم Match Making بازی به آن‌ها متصل می‌شوید، ممکن نخواهد بود و در نتیجه بسیاری از مراحل بازی به چرخه‌هایی تکرار تمام نشدنی تبدیل خواهند شد که شما و هم‌تیمی ناشناخته‌تان نمی‌توانید آن‌ها را به سرانجام برسانید.

در روی خوش ماجرا، دیویژن 2 حداقل تا به اینجای کار یکی از بهترین لوتر شوترهای تک‌نفره محسوب می‌شود. دشمنان بازی بر خلاف قسمت‌ گذشته گونی‌های در حال حرکتی نیستند که برای از بین بردن آن‌ها نیاز به خالی کردن صدها گلوله داشته باشید. علاوه بر این قضیه، از بین رفتن دشمنان پروسه مشخصی دارد که روند از بین بردن آن‌ها را جذاب‌تر از گذشته می‌کند. برای مثال در هر کدام از مراحل شلیک به دشمنان، مقداری از زره آن‌ها فرو می‌‌ریزد که از خسته کننده شدن پروسه شلیک به این افراد جلوگیری می‌کند.

علاوه بر دشمان بازی، طراحی محیط واشنگتن بحران زده در دیویژن 2 بسیار عمیق‌ و حتی از لحاظ بصری زیباتر از گذشته است. محیط شهری نیویورک در نخستین دیویژن جلوه زیبایی داشت که در پشت سر آن با ساختمان‌های تکراری، محیط‌های بسته شبیه به هم و نورپردازی یکسان روبرو بودیم. حال و در این بازی و با استفاده از نسخه به‌روزرسانی شده موتور Snowdrop با محیط‌های شهری متنوع‌تر و چرخه‌ی روز و شب چشم‌نوازی طرف هستیم که حسابی خودش را در جریان ماموریت‌های طولانی بازی نشان خواهد داد.

دیویژن 2 در ساعت‌های ابتدایی خود کاری را می‌کند که از نسخه یک انتظارش را داشتیم. لوتر شوتر استانداردی که همه ماموریت‌های اصلی آن شبیه به هم نیستند و ماموریت‌های جانبی آن‌ هم از پیچیدگی بیشتری نسبت به گذشته بهره می‌برند. بازی روی حالت تک‌نفره لذت بخش به نظر می‌رسد و باید انتظار داشت که مشکل Match Making بازی هم در آینده‌ای نزدیک حل شود.