زمان مقابله با آزار سایبری در بازی‌های آنلاین فرا رسیده

آرام اما ناراحت در گوشه‌ای نشسته است. دیگر توانی برای تحمل ندارد و چیزی نمی‌گذرد که اشک‌هایش آرام‌آرام از روی گونه‌ها سر می‌خورد و به روی میز می‌چکد. می‌داند که اگر کسی گریه کردن او را ببیند، همه‌چیز بدتر می‌شود. بنابراین سریع دست‌هایش را روی صورت حالا سرخ شده‌اش قرار می‌دهد اما صدای هق‌هق گریه را به این راحتی نمی‌توان پنهان کرد.

پیش از آن که وضعیت از این هم بدتر شود، از جای خود بلند شده و به سمت دستشویی انتهای حیاط می‌دود. حالا حداقل می‌تواند با تمام وجود گریه و خود را خالی کند، کاری که از انجام دادن آن هم هراس دارد. سر و صورتش را چندین بار با آب می‌شوید و با چشمانی قرمز به آینه روبه‌رو خیره می‌شود، چشمانی که از خشم این‌چنان سرخ هستند و نه از گریه و زاری.

آزار و اذیت یا اصطلاح انگلیسی آن، بولی شدن (Bully)، گویا نه‌فقط در کشور ما بلکه در سراسر جهان پایانی ندارد. اگر در دوران مدرسه هیچ‌گاه مورد اذیت و آزار قرار نگرفتید یا هیچ وقت دستمایه خنده و مسخره‌بازی نشدید، دو حالت بیشتر ندارد: یا این بلا را دانسته یا ندانسته سر فرد دیگری آوردید و یا بسیار خوش‌شانس بوده‌اید.

اما چند سالی می‌شود که دنیای آنلاین بازی‌های ویدیویی نیز به طور جدی و نگران‌کننده‌ای به این معضل مبتلا شده است. ریشه‌کن کردن این بیماری شاید سخت و غیرممکن به نظر آید اما همه ما حداقل در بهبود شرایط حال حاضر نقشی مهم و اساسی داریم.

می‌پرسید چگونه؟ در ادامه یادداشتی کوتاه از سیسیلیا، نویسنده وب‌سایت کوتاکو را می‌خوانیم که به بررسی این معضل، آن هم از نگاه گیمرهای دختر می‌پردازد. به دلیل ضوابط اخلاقی، مجبور شدیم برخی از کلمات ناشایست را با زبانی تا حد ممکن مودبانه‌تر ترجمه کنیم اما با این حال باید تذکر دهیم که مطلب پیش رو از حیث انتقادی بودنش، زبان تندی دارد.

هفته پیش بود که اوورواچ بازی می‌کردم، در اتاق Spawn منتظر شروع بازی در نقشه Temple of Anubis بودیم که من متوجه شدم هیچ یک از اعضای تیم هیلر (Healer) نیست.

بنابراین با میکروفون خطاب به بقیه اعضای تیم گفتم: «فکر کنم بهتر باشه که یک نفر هیلر بشه.» ثانیه‌ای نگذشت که یکی از هم‌تیمی‌هایم گفت: «چیزی که ما الان نیاز داریم، یه بازیکن مرد دیگه است.»

این اتفاق ناراحت‌کننده درست بین دو مسابقه رخ داد که در هر کدام از آن‌ها نیز یکی از هم‌تیمی‌هایم پس از آن که سعی کردم برای استراتژی بهتر تیم پیشنهادی مطرح کنم، جنسیت من را مورد تمسخر قرار داد.

کمی قبل‌تر نیز زمانی که از بقیه افراد تیم پرسیدم آیا به نظرشان ترکیب تیم مناسب است، یکی از آن‌ها من را «هرزه لعنتی» خطاب کرد. در مرحله انتظار پیش از شروع نقشه Horizon Lunar Colony بودیم که برای تیم آرزوی موفقیت کردم اما در پاسخ یکی از اعضای تیم گفت: «می‌تونی بازی کنی؟ من فقط می‌خوام بدونم، خیلی کنجکاو شدم. تو اصلا می‌دونی چطوری باید اوورواچ بازی کنی؟»

در زمان رخ دادن تمامی اتفاقات بالا، حتی یک بازیکن از دیگر اعضای تیم در مورد این موضوع حرفی نزد.

فضای اوورواچ روز به‌ روز مسموم‌تر می شود، عنوانی که از زمان عرضه‌اش در سال ۲۰۱۵ میلادی صدها ساعت درگیر و مشغول دنیایش بودم. از زمانی که در مطلبی دیگر از فضای ناخوشایند مد رقابتی این بازی گفتم، از زبان ده‌ها دختر گیمر دیگر شنیده‌ام که دیگر تحمل چنین شرایطی را ندارند و برای بازی کردن مجبور به تحمل چه فداکاری‌هایی که نیستند.

فضای مسوم و زننده بازی باعث شده که دیگه سمت اوورواچ نرم مگر اینکه تمامی اعضای تیم از دوستان نزدیکم باشند. این شرایط به شدت آزار‌دهندس چون عاشق اوورواچ هستم اما فکر کنم دیگه باید قیدش رو بزنم.

می‌دونم که اگه با میکروفون با بقیه اعضای تیم ارتباط برقرار کنم، می‌تونم به برد تیم کمک کنم اما من دیگه درسم رو یاد گرفتم. اینکه اعضای تیم بفهمن من دختر هستم تنها به آزار و اذیت خودم ختم میشه و فرصتی برای اون‌ها پیش میاد که من رو مسخره کنن.

هر موقع من و دوستم وارد کانال عمومی تیم می‌شیم باید شنیدن نظراتی مثل «اوه ما قراره ببازیم، اینا یه مشت دخترن» یا حتی بدتر رو تحمل کنیم. برای همین دیگه تصمیم گرفتیم وارد کانال چت تیم نشیم.

من دیگه به شنیدن جملاتی مثل «برو برامون ساندویچ درست کن» یا «دخترها فقط با کاراکتر هیلر بازی می‌کنن» عادت کردم اما برخی از این اظهار نظرها به قدری زشت هستند که تصمیم گرفتم اونا رو این‌جا بیان نکنم. هر جای دیگری تو دنیای بیرون بازی بود، پیامدهایی جدی در انتظار این نظرات تبعیض‌آمیز جنسیتی بود.

و این رشته سر دراز دارد.

این موضوع واقعا مسخره است. بی‌رحمی و نظرات جنسی بازیکن‌ها باعث شده من و دیگران نتوانیم از بازی مورد علاقه‌مان لذت ببریم، عنوانی اول‌شخص و شوتر که دو برابر بیشتر از هر بازی دیگر بازیکن دختر دارد و من می‌خواهم در مورد یک چیز صادق باشم: وقتی صبحت از اذیت و آزار در بازی‌های آنلاین به میان می‌آید، سکوت کردن برخی فرقی با هم‌دستی آن‌ها در این کار ندارد.

تا زمانی که سازندگان بازی کمک چندانی به این معضل نمی‌کنند، این وظیفه برعهده گیمرهاست که این نفرت‌پراکنی آزار‌دهنده را محکوم کنند.

مکانیزم آزاردهنده و سیستم ناکارآمد گزارش کردن بازیکن‌های فحاش تنها دو دلیلی هستند که من در مسابقه سوم مورد اذیت و آزار قرار گرفتم. سیستم گزارش و تنبیه اوورواچ به قدری ناکارآمد است که بازیکن‌های دیگر حتی با مسخره کردن و گفتن جمله‌هایی چون «روزم رو بساز» من را تشویق به گزارش کردن خودشان می‌کنند.

دلیل اصلی آن که چرا از تعداد بازیکن‌ها و گیمرهای اوورواچ (به خصوص خانم‌ها) روز به روز کاسته می‌شود اینست که رفتار بیخود و زننده تبدیل به بخشی از فرهنگ بازی اوورواچ شده است، حداقل روی پلتفرم کامپیوتر، مانند بازی‌های آنلاین دیگر.

همیشه در بازی‌های آنلاین افراد عوضی پیدا می‌شوند. اما کسانی که می‌توانند جلوی این افراد را بگیرند، تماشاگران و گیمرهای بزدلی هستند که هنگام رخ دادن این آزار و اذیت ها تنها سکوت می‌کنند، اذیت و آزار کسانی مثل ما که تنها می‌خواهیم از بازی لذت ببریم و نمی‌توانیم حتی در صحبت‌ها و چیدن استراتژی‌های عنوانی تیم‌محور چون اوورواچ مشارکت کنیم.

هم‌تیمی‌هایی که این نفرت‌پراکنی به گوش آن‌ها می‌رسد، اولین خط دفاعی افراد مورد آزار قرار گرفته هستند. سکوت، تایید غیر مستقیم این رفتار و طرز برخورد است.

اگر هیچ پیامد اجتماعی در انتظار رفتار غیر اجتماعی این افراد و به خصوص طرز برخورد آن‌ها با زنان نباشد، این روند ادامه می‌یابد.

پس اگر یکی از آن چهار هم‌تیمی ساکت هستید، بدانید که شما هم در گسترش این فضای مسموم بازی‌های آنلاین نقش دارید، آن هم وقتی واقعا از سرزنش کردن فرد آزاردهنده یا دفاع از کسی که مورد اذیت قرار گرفته، ضرری نمی‌بینید.

ساکت نمانید. به آن عوضی بگویید که سر جایش بنشیند. به هم‌تیمی‌های خود نشان دهید که پذیرای حضورشان هستید. طرفدار نجابت و برخورد درست باشید. این تمامی کاری است که باید انجام دهید.

تا زمانی که معضل اذیت و آزار در این بازی‌ها به حیات خود ادامه بدهد، من و بسیاری دیگر از کسانی که با من تماس گرفتند یا زیر مطالبم کامنت دادند، به تحریم جامعه بازی‌های مورد علاقمان ادامه می‌دهیم.

برای آن دسته از شما که ترجیح می‌دهید این نفرت‌پراکنی حاکم بر بازی اوورواچ را به شیوه بازی کردن من یا رفتار من هنگام بازی ربط بدهید، باید بگویم: من روی کامپیوتر بازی و از میکروفون استفاده می‌کنم. من از هماهنگی و چیدن استراتژی و ترکیب تیم لذت می‌برم، برای همین وجود میکروفون را بیشتر اوقات ضرروی می‌دانم.

اگر اذیت و آزار ادامه‌دار باشد و بخواهد حواس من را پرت کند، بازیکن مورد نظر را میوت می‌کنم. بیشتر اوقات این افراد را گزارش می‌کنم اما تا به حال ندیده‌ام که فایده‌ای داشته باشد (یکی از افراد می‌گفت برای آن که یک بازیکن اخطار بگیرد یا از بازی محروم شود، چندین نفر باید او را گزارش کنند).

من هر کاراکتری را که ترکیب تیم به آن نیاز داشته باشد، انتخاب می‌کنم اما بیشتر اوقات به سراغ قهرمان‌های دسته تانک می‌روم. نیمی از اوقات تنها وارد بازی می‌شوم اما مخالف این انتقاد هستم که من به دوستانی نیاز دارم که هنگام بازی کردن از من محافظت کنند و در آخر من هم هیچ کاری انجام نمی‌دهم که موجب تحریک بازیکن‌های دیگر و این حجم از اذیت و آزاری که با آن مواجه می‌شوم، بشود.

این که مورد آزار و تمسخر قرار می‌گیرم، تقصیر من نیست. تقصیر بر گردن افرادی بدرفتار و فرهنگی است که به این بی‌رحمی تن می‌دهد. من چنین شرایطی را تحمل نمی‌کنم و نمی‌خواهم در دسته‌ای از افراد قرار بگیرم که با سکوت‌شان مهر تایید بر این رفتار می‌زنند.

به همین علت است که دارم از این مشکل می‌نویسم و به همین دلیل است که وقتی هم‌تیمی شما به خاطر جنسیت، صدا، نژاد یا کشورش مورد اذیت و آزار قرار گرفت، شما هم نباید سکوت کنید. اگر سکوت کردید، شما هم بخشی از این مشکل هستید.

با آن که نویسنده و مرجع بسیاری از اخبار مربوط به اوورواچ و منتقد سایتی چون کوتاکو هستم اما این فرهنگ سکوت در برابر اذیت و آزار باعث می‌شود که در انتهای بسیاری از مسابقه‌های اوورواچ، احساس فردی تبعید شده را داشته باشم. بنابراین دارم آرام‌آرام از بازی‌ای که عاشقش هستم، فاصله می‌گیرم.