اکنون مدتی طولانیست که شاهد عرضه بازی‌های مختلف در ژانر مترویدوانیا هستیم؛ ژانری که هم‌اکنون یکی از زیرشاخه‌های پرطرفدار سبک اکشن-ماجرایی محسوب می‌شود. مطمئنا بسیاری از افراد، خاطرات خیلی خوبی با عناوینی همچون Castlevania: Symphony of the Night و Super Metroid دارند که عامل اوج‌گیری این ژانر بودند. اما این روزها دیگر کمتر کمپانی بزرگی به سراغ این بازی‌ها می‌رود و در عوض، با سیل عظیمی از سازندگان مستقل سر و کار داریم که همچنان این ژانر را زنده نگه می‌داند. علت خلق چنین لیستی هم آن‌ها هستند.
تمام بازی‌های مترویدوانیای اصیل یک سری قاعده‌ی خاص دارند: شما می‌بایست در جهان این عناوین به پیشروی بپردازید، آیتم‌ها و توانایی‌های جدید به دست آورید و سپس از آن‌ها برای دسترسی به نقاطی که قبلا غیر قابل عبور بودند، استفاده کنید. حالا در این راه، هم می‌توانید برای انجام همه فعالیت‌ها به صورت ۱۰۰ درصدی تلاش کنید هم نه. این دقیقا همان معیاری است که از آن برای انتخاب بازی‌های این لیست استفاده شده. پس از نبود بازی‌هایی همچون Dead Cells و The Messenger در لیست تعجب نکنید.
حالا با در نظر گرفتن تمام موارد بالا، با ویجیاتو همراه باشید تا به معرفی بهترین بازی‌های ژانر مترویدوانیا که می‌توانید اکنون روی PC و کنسول‌های نسل فعلی خود تجربه کنید، بپردازیم.
Monster Boy and the Cursed Kingdom
مانستر بوی از آن دسته بازی‌های خارق‌العاده‌ای است که تقریبا تمام رسانه‌ها به شکلی ظالمانه نادیده‌اش گرفتند . اما آن‌هایی که تجربه‌اش کردند، شاهد این بودند که بازی چگونه به نمایش هنر سازندگان شرقی پرداخته بود و چه اسم‌های بزرگی در خلق آن نقش داشتند.
فقط کافیست اجرایش کنید تا ببینید که چطور مانستر بوی انگار از دل دوران طلایی گیمینگ بیرون آمده است: سکانس‌های انیمیشن باکیفیت به سبک کارتون‌ها و انیمه‌های قدیمی، موسیقی‌های ساخته شده توسط آهنگسازان عناوینی همچون Castlevania: Symphony of the Night و Streets of Rage و سونیک مانیا، و یک گرافیک هنری بسیار رنگارنگ. این بازی یکی از بهترین مترویدوانیاهای نسل‌های اخیر است.
Dust: An Elysian Tail
داست برخلاف سایر بازی‌های مترویدوانیا، خیلی سر راست‌تر است. با اینکه جهان بازی از ماموریت‌ها و موارد مخفی مختلف پر است، اما همواره این اختیار را دارید که بدون مشکل خاصی، تنها روی پیشروی در روند داستانی تمرکز کنید. روند داستانی بازی ممکن است کمی مسخره و یا قابل پیش‌بینی جلوه کند، اما حداقل طراحی محیط‌ها و سیستم مبارزات بازی که بسیار یادآور عناوینی مثل Odin Sphere است، شما را تا مدتی طولانی با خودش همراه می‌کند. به همین دلیل هم هست که داست یکی از بهترین بازی‌ها برای تازه واردان به سبک مترویدوانیا به شمار می‌رود.
حواستان باشد که این بازی را یک طراح خودآموخته به تنهایی طراحی و برنامه‌نویسی کرده که هیچوقت سابقه بازی‌سازی نداشته. گذشته از این، او صداگذاری بازی و ساخت ساندترک‌ها را هم خودش انجام داده. نتیجه نهایی با توجه به همه این‌ها واقعا تحسین‌برانگیز است.
Bloodstained: Ritual of the Night
خیلی راحت می‌توان ماهیت بلاد اِستِیند را با یک عبارت توصیف کرد: دنباله‌ای برای Symphony of the Night. حاصل تلاش‌های کوجی ایگاراشی و جمعی دیگر از تیم سازنده‌ی این نسخه از کسلوانیا، در کنار هنر استودیوهای شناخته شده‌ی دیگری همچون Wayforward و Inti Creates باعث شد که بعد از سال‌ها، بالاخره به نزدیک‌ترین تجربه به منبع الهام این بازی دسترسی پیدا کنیم.
متاسفانه علی‌رغم تمام تلاش‌های سازندگان و ویژگی‌های خاص این عنوان، بلاد استیند به خاطر مشکلاتی مثل اتمسفر بی‌قواره‌اش موفق نشد همان انقلاب کسلوانیا را تکرار کند. اما حداقل پایه‌ی این سری جدید را با موفقیت بنا نهاد تا در آینده بتوانیم شاهد عناوین ساختارشکن باشیم.
Guacamelee! Super Turbo Championship Edition و Guacamelee! 2
متاسفانه برخلاف سینما، در دنیای گیمینگ شاهد استفاده چندان از فرهنگ کشورهای مکزیک و اسپانیا نبوده‌ایم. این که دلیل چنین موضوعی چیست را خدا می‌داند. اما جای شکرش باقیست که سری بازی‌هایی همچون Guacamelee خلق شدند تا به ما نشان دهند که چه پتانسیلی در استفاده از این فرهنگ‌ها نهفته.
Guacamelee یک مترویدوانیای به شدت رنگارنگ و جذاب است که نه‌تنها داستانی جالب توجه برای گفتن دارد، بلکه با استفاده از طنزی منحصر به فرد در بطن خود، به زمین و زمان متلک انداخته یا به بازی‌های مختلف اشاره می‌زند. حالا به موارد فوق امکان انجام این سری به صورت همکاری چهار نفره را هم اضافه کنید تا ببینید با چه عناوین سرگرم‌کننده‌ای سر و کار خواهید داشت.
La-Mulana 1 & 2
سری La-Mulana از آن دسته بازی‌هاییست که پیشنهاد کردن‌شان به مخاطب معمولی و کژوال این سبک، کاملا اشتباه است. دلیلش هم اینکه La-Mulana به شکل قابل توجهی سخت‌تر و بی‌رحمانه‌تر از سایر عناوین هم سبکش است. در این بازی‌ها، خبری از جمع کردن یک آیتم در یک اتاق و استفاد در یک اتاق دیگر نیست. بلکه اول باید راهنمای رمزگذاری شده را برای یافتن آیتم مورد نظرتان بیابید و سپس راهنمای این که کجا از آن آیتم استفاده کنید را در یک نقطه دیگر از نقشه خواهید یافت. حالا بماند که در این مسیر مجبور هستید از موانع پرخطری که امثال Spelunky را هم پشت سر می‌گذارند، عبور کنید.
La-Mulana در زمینه‌ی گشت و گذار و توجه به محیط، خیلی سخت‌گیر و کلاسیک‌تر است و علاقه‌ی زیادی به گرفتن دست مخاطبش ندارد. در نتیجه مجبور هستید همواره یک قلم و کاغذ کنار دست‌تان داشته باشید تا اگر به یک راهنمایی جدید برخوردید، یادداشتش کنید. حالا این که چنین چیزی شما را مشتاق به تجربه عناوین این سری می‌کند و یا شما را از انجام‌شان بازمی‌دارد، دیگر به سلایق‌تان بستگی دارد.
Touhou Luna Nights
سری Touhou Project یا همان Project Shrine Maiden، یک فرنچایز اصالتا «جهنم گلوله» به شمار می‌رود که همیشه جامعه‌ی طرفداری خاص خودش را داشته. اما خوشبختانه برای تجربه اسپین‌آف‌های آن نیازی به دانستن داستان سری ندارید و Touhou Luna Nights نیز از این قاعده مستثنی نیست.
این بازی تقریبا برای همه یک چیزی دارد تا خودش را منحصر به فرد نشان دهد. از یک سو، با یک مترویدوانیای اصیل سر و کار دارید که از توانایی‌های توقف زمان و پرتاب چاقوی شخصیت اصلی، برای خلق معماهای محیطی جالب استفاده می‌کند. از سوی دیگر نیز، باس‌های بازی از همان فرمول جهنم گلوله شناخته شده‌ی سری برای حمله به کارکتر اصلی استفاده می‌کنند تا طرفداران قدیمی Touhou هم فراموش نشوند. به معجون فوق، یک ارائه‌ی صوتی و تصویری فوق‌العاده را هم اضافه کنید تا متوجه شوید چرا تجربه‌ی این بازی برای طرفداران سبک مترویدوانیا ضروری است.
Timespinner
اگر Bloodstained: Ritual of the Night مثل یک دنباله‌ی سه بعدی برای Symphony of the Night است، Timespinner همان کار را تنها با دو بعد انجام می‌دهد. از وضعیت داستان بازی و کیفیت ضد و نقیض طراحی مراحلش در برخی مواقع بگذریم، Timespinner تقریبا در تمام بخش‌های دیگرش، کسلوانیای افسانه‌ای را یادآوری می‌کند: از رابط کاربری یکسانش گرفته تا کیفیت بسیار بالای گرافیک و انیمیشن‌های پیکسل آرتش و سیستم‌های حرکت و مبارزه بسیار مشابه. از آن‌جایی هم که درجه سختی بازی آن قدرها هم بالا نیست، تازه‌واردان به سبک مترویدوانیا خیلی راحت می‌توانند تجربه‌اش کنند.
Momodora: Reverie Under the Moonlight
ظاهر بعضی از بازی‌ها می‌تواند حسابی گول زننده باشد و آن طور که می‌بایست، ماهیت واقعی‌اش را به شما نشان ندهند. مثل سری Momodora. اکنون اگر به تصاویر تبلیغاتی Momodora: Reverie Under the Moonlight نگاه بیندازید، تصور می‌کنید که با یک بازی کودکانه روبه‌رو هستید.
ولی حقیقت امر اینکه که بازی ترکیبی از دو ژانر مترویدوانیا و سولز-لایک است؛ هرچند که درجه‌ی سختی آن در حد و اندازه‌های سری سولز-بورن نیست. متاسفانه به خاطر محدودیت‌های موتور بازی، Reverie Under the Moonlight از رزولوشن‌های Widescreen پشتیبانی نمی‌کند. اما اگر از این موضوع گذر کنید، یکی از دلنشین‌ترین عناوین این ژانر را تجربه خواهید کرد و ساعت‌ها به تلاش برای بازگشایی پایان‌های مختلفش مشغول خواهید بود.
Ori and the Blind Forest و Ori and the Will of the Wisps
بازی Ori and the Blind Forest اصلا نیازی به معرفی آنچنان ندارد، چون به عنوان یکی از بهترین و زیباترین عناوین سبک مترویدوانیا شناخته شده است. نه‌تنها طراحی محیط این بازی به زیبایی انجام شده و حرکت دادن اوری در محیط نیز بسیار لذت‌بخش است، بلکه اعضای Moon Studios به خوبی نشان داده‌اند که چگونه می‌توان در ژانری که داستان می‌تواند فرعیات باشد، چیزی خلق کرد که اشک مخاطبان را هم در آورد. اگر تاکنون به انجام این بازی نپرداخته‌اید، بهتر است هر چه سریع‌تر از فرصت استفاده کرده و به مناسبت عرضه Ori and the Will of the Wisps (که حتی از بازی نخست هم بهتر ظاهر شده) به تجربه‌ی آن بپردازید.
Blasphemous
تقریبا هر وقتی که فکر می‌کنید یک ژانر دیگر چیزی برای ارائه ندارد، ناگهان عنوانی از راه می‌رسد که تمام معادلات را برهم می‌زند. بازی Blasphemous نیز یکی از همین بازی‌هاست که حال و هوایی تماما دارک سولز وار را به ژانر مترویدوانیا تزریق کرد. تقریبا هر چیزی که فکرش را بکنید در این بازی وجود دارد: از نمادگرایی و تمرکز بر موجودات نامیرا گرفته تا استفاده از Bonfireهای معروف به عنوان یکی از عناصر اصلی.
متاسفانه Blasphemous با وجود داشتن یک طراحی هنری بسیار خوب و سیستم مبارزه‌ای استوار، نتوانست همانند سایر بازی‌های این سبک برای خودش اسم و رسمی پیدا کند و در سیل بازی‌های عرضه شده، گم شد. ولی اگر به دنبال این هستید که دائما چیزهای جدیدی در بازی ببینید و با باس‌هایی حیرت‌آور روبرو شوید، Blasphemous را نباید از دست دهید.
Hollow Knight
از نظر ساختاری، هالو نایت شبیه یک ترکیب دیگر از دو ژانر مترویدوانیا و سولزلایک به نظر می‌رسد. این بازی از بسیاری از نکات مثبت و ویژگی‌های شناخته شده‌ی سایر بازی‌ها همانند بون‌فایرهایی به سبک دارک سولز و یا نبرد با روح خودتان برای باز پس گیری تجهیزات‌تان پس از کشته شدن، بهره می‌برد. اما یک عنصر خاص نیز دارد که مداوما شما را به تجربه‌اش مشتاق می‌کند. این که آن عنصر اتمسفر مرموز بازیست یا موسیقی‌های به شدت دست کم گرفته شده‌ی کریستوفر لارکین و یا این که کلا چیز دیگری است، برای هیچ کس مشخص نشده. تنها چیزی که همه می‌دانند، چیزی جز لذت‌بخش بودن تجربه‌ی کلی این عنوان نیست.
Shantae – Half Genie Hero
کیفیت انیمیشن در بازی‌های مترویدوانیا مثل یک شمشیر دو لبه عمل می‌کند. یعنی هم می‌تواند باعث زیبایی بیشتر ش بشود و هم این که کل بازی را به خاطر بر هم زدن چیزی مثل فریم‌های بعد از ضربه خوردن، به نابودی بکشاند. خوشبختانه، بازی‌های سری شانته و مخصوصا نسخه‌ی Half Genie Hero، در دسته‌ی اول جای دارند. کنترل کردن شخصیت‌های رنگارنگ و مختلف در این سری پرطرفدار استودیوی Wayforward، یکی از لذت‌بخش‌ترین نمونه‌ها در بازی‌های مترویدوانیا به شمار می‌رود.
اضافه بر این استفاده‌ی واقعی از توانایی تبدیل شدن به فرم‌های مختلف برای عبور از موانع (درست بر خلاف Super Mario Odyssey که بیشتر جنبه‌ی ظاهری داشت)، بیشتر از قبل کیفیت این عناوین را ارتقا داده است. پس اگر به دنبال چند ساعت خوش‌گذرانی هستید، بد نیست که با توجه به انتشار قریب الوقوع نسخه‌ی بعدی این سری، به انجام یکی از آن‌ها بپردازید.
Steamworld Dig 2
استیم ورلد 2 یک تفاوت خیلی بزرگ با سایر بازی‌های این لیست دارد و آن هم اینکه که شما ابر را از روی نقشه کنار نمی‌زنید، بلکه خودتان هستید که آن را حفر و ترسیم می‌کنید! بسیاری از بازی‌های مترویدوانیا، شما را بدون دلیل خاصی به داخل یک غار می‌اندازند. اما استیم ورلد 2 برای این کار یک دلیل خاص دارد: شما در نقش رباتی با نام دوروتی، می‌بایست در اعماق همان غارها به دنبال پروتاگونیست نسخه‌ی قبلی که ناپدید شده بگردید.
درست مانند عنوان مستقل Iconoclasts (یکی دیگر از عناوین شایسته مستقل که به دلیل خطی بودنش، در این لیست ظاهر نشده)، استیم ورلد 2 تجهیزات کمی در اختیارتان می‌گذارد و در عوض از شما می‌خواهد با گسترش درست درخت مهارت‌ها و یافتن توانایی‌های جدید، خودتان راه پیشرفت‌تان را تعیین کنید. از آن‌جایی هم که سیر درجه‌ی سختی آن بسیار معقول است، می‌توانید مطمئن باشید که اوقات خوبی را با آن سپری خواهید کرد.
Axiom Verge
با این که بسیاری از بازی‌های سبک مترویدوانیا به ترکیب ویژگی‌های هر دو سری بازی Metroid و Castlevania می‌پردازند، اما گهگاهی هم پیش می‌آید که وزنه به سوی یکی از آن‌ها بیشتر تمایل پیدا کند. بازی Axiom Verge نیز یکی از همین عناوین است که به خاطر محتوای خاصش مانند تکرار ماجرای گیر افتادن یک انسان بر روی سیاره‌ای بیگانه، بیشتر به دنباله‌ای معنوی بر متروید شباهت دارد تا هر چیز دیگر. البته قضیه این‌طور نیست که بازی کلا یک کپی تمام عیار از متروید باشد و سازنده‌ی بازی توانسته با معرفی توانایی‌های منحصر به فرد، تجربه‌ای را خلق کند که در عین کلاسیک بودن، بسیار نو است.
Yoku’s Island Express
بازی Yoku’s Island Express یک مورد خیلی خاص در کل این لیست به شمار می‌رود، چون نه در آن خبری از مبارزه است و نه حتی ذره‌ای خشونت. در این بازی، شما نقش حشره‌ای را دارید که به عنوان پستچی جدید یک جزیره، منصوب شده است. ولی از آن جایی که این حشره اصلا قادر به پریدن نیست باید با Pinball بازی کردن، او را در محیط حرکت دهید!
مشخص نیست که چطور سازندگان بازی در استودیوی Villa Gorilla موفق شده‌اند تا چنین ترکیب عجیب و غریبی را به یک عنوان موفق تبدیل کنند. ولی چیزی که اهمیت دارد، این است که این عنوان به شدت سرگرم کننده ظاهر شده است و خیلی راحت می‌تواند شما را در دنیایش غرق کند. پس اگر به دنبال عنوان متفاوتی هستید، نباید تجربه‌ی Yoku’s Island Express را از دست بدهید.