استیم‌گردی سری مقالات تازه‌ای در ویجیاتو است که در آن، شایان هر پنجشنبه سری به سرزمین عجایب استیم زده و مزخرف‌ترین، فک‌براندازترین، بی‌معناترین و گاهی هم مغزدارترین چیزهایی که می‌یابد را با شما به اشتراک می‌گذارد. این سری مقالات به درد هیچکس نمی‌خورد، هیچ نیازی را برطرف نمی‌کند و به هیچ سوالی پاسخ نمی‌دهد. به صورت خلاصه: این مقاله‌ایست که وقت همه را تلف می‌کند و به هیچ نتیجه خاصی هم نمی‌رسد.
در اولین مقاله از سری استیم‌گردی می‌خواهم به سراغ یکی از بازی‌هایی بروم که مثالی عالی برای پدیده‌ای نوظهور در استیم است: بازی‌های کوچک، عمدتا رایگان و گاه نسبتا باکیفیتی که طراحی شده‌اند تا یک چیز و یک شخص را نابود کنند. و برای شروع، چه چیزی بهتر از بازی رایگان Walking Simulator که برجسته‌ترین ویژگی‌های Death Stranding را برداشته و باعث می‌شود کوجیما برود گوشه اتاق و به تصمیمات اشتباهش فکر کند؟
سال ۲۰۲۰ است، جنگ جهانی سوم تمام جهان متمدن را نابود کرده.
شما آخرین چاپار پستی باقی مانده هستید و باید در لم‌یزرع‌ترین و پرت‌ترین نقاط زمین، بسته‌ها مختلف را از نقطه الف به نقطه ب برسانید.
برای مبارزه با آب و هوا، پستی و بلندی و شخص گرانش آماده شوید.
آیا قادر به کمک به بازسازی بشریت هستید یا این مسئولیتی بیش از حد بزرگ خواهد بود؟
اساسا این بازی آن پورت پی‌سی دث استرندینگی نیست که می‌خواستیم، پورتی است که استحقاقش را داشتیم. این بازی یک شبیه‌ساز قدم زدن برای ماهاییست که در قرنطینه راه رفتن را فراموش کرده‌ایم، یک دموی فنی معرکه است که باعث می‌شود دموی فنی آنریل انجین ۵ مثل تکنولوژی دوران پلی استیشن ۲ به نظر برسد و مهم‌تر از همه، میمی است که مهم‌ترین اتفاقات یک سال اخیر را به یکدیگر پیوند می‌زند: خطر آغاز جنگ جهانی سوم میان آمریکا و ایران و عرضه دث استرندینگ از سوی هیدئو کوجیما (استاد، اگر بخواهیم مثل پیروانش خطابش کنیم).
در مدح و ستایش این بازی هرچه بگویم کم است. به چشم نوب، این چیزی نیست جز یک بازی خسته‌کننده راجع به راه رفتن، راه رفتن و حدس بزنید چه؟ باز هم راه رفتن. راه رفتن تا مرز عرق‌سوز شدن. اما آنان که اسب خرد خویش ز گنبد جهانده‌اند می‌دانند این اوج نبوغ است و ژانری ساختارشکن که نه‌تنها آینده صنعت گیم را دگرگون می‌کند، بلکه نگاه ما به ویدیوگیم به عنوان یک مدیوم را نیز تغییر می‌دهد.
حرف‌های من را باور نمی‌کنید؟ بگذارید موضوع را از دهان مردم عادی بشنویم؛ آن‌هایی که مصرف‌کننده و تصمیم‌گیرنده نهایی‌اند و تا به این لحظه نرخ رضایت ۸۷ درصدی از بازی داشته‌اند.
این بازی که اینجا داریم، دقیقا آن چیزیست که تمام زندگی من را دگرگون کرده. قبل از اینکه این بازی را تجربه کنم، نمی‌دانستم چطور راه بروم. هر روز زندگی برایم تقلا بود، تا حدی که هیچ دلیلی برای خروج از تخت خواب نمی‌یافتم و بعد این شاهکار را پیدا کردم. بازی خط داستانی محشری داشت که باعث شد تمام عواطف شناخته‌شده برای نوع بشر را به صورت همزمان تجربه کنم. اما مهم‌ترین چیز اینست که راه رفتن را به من یاد داد. لحظه‌ای که دکمه W را روی کیبورد فشار دادم، تمام زندگی‌ام از جلوی چشمانم عبور کرد و قبل از اینکه بفهمم دارد چه می‌شود، در هنر گام برداشتن به جلو به سطح استادی رسیده بودم. این بازی به من دلیلی دیگر برای زندگی داد، یک شانس دیگر در زمانی که همه‌چیز ترسناک به نظر می‌رسید.
ضمنا فکر کنم می‌‌توانید بدوید و چیزهای مختلف حمل کنید، اما در این مورد صحبت نمی‌کنیم.
به عنوان کسی که قبلا راه رفته، تایید می‌کنم که راه رفتن همچین حسی داره.
«آنقدر قدرتمند بود که به گریه افتادم» – جرج واشنگتن
«چرا این جعبه‌ها نمی‌افتن؟» – گرانش
«حاجی فازت چیه؟» – هیدئو کوجیما
«واقعا باعث میشه حس کنی داری راه میری» – استفن هاوکینگ
تصور کن بابت این ۶۰ دلار پول بدی.
عاشق اون جاییش شدم که می‌تونستی راه بری.
ایول.
یه ذره راه رفتم.
از یه کوه افتادم پایین.
یه انرژی‌زا خوردم.
یه سری چیزا برداشتم.
از یه کوه افتادم.
دکمه X رو زدم.
دکمه W کیبوردم حالا آرتروز گرفته.
۱۰ از ۱۰. اگه دوستی داشتم حتما این بازی رو بهش پیشنهاد می‌کردم.
خندیدم، عصبانی شدم، گریه کردم. اما مهم‌تر از هرچیز… راه رفتم. ۱۱ از ۱۰.
خب نظر چند فرد عام و عادی که اصلا بازی دث استرندینگ رو درک نکردن چه اهمیتی داره که براش میاین مقاله می نویسین
مگه کوجیما گفت همه درکش می کنن ؟؟
بازی دث استرندینگ سبک جدیدی رو بوجود اورده و خب طبیعی هم هست خیلی ها مخالفت کنن
الان تهش نفهمیدم . مسخره کردین یا گفتین خفنه ؟
مقاله هات تو حلقم
????????
کلا ترول کردن این بازی زیاد شده یه بازی دیگه هم هست تو استیم اسمش anim standing هست اگه اشتباه نکنم اونم همینجوریه یه مامور رساندن محموله هاست جالبیش نحوه چینش فونت هاست که دقیقا شبیه بازی death stranding خخخخ