بررسی بازی Alan Wake 2: The Lake House

شخصا اعتقاد دارم که Alan Wake 2 کامل‌ترین محصولی‌ست که رمدی در طول این 25 سال منتشر کرده است. محصولی که به بهترین شکل ممکن داستان تعریف می‌کند، به بهترین شکل ممکن مکانیک‌های جدیدش را به مرحله اجرا در می‌آورد و به بهترین شکل ممکن از تمام فرم‌های هنری استفاده می‌کند تا یک اثر هنری باشد. اما این ادعا را به سختی می‌توانم برای بسته‌های الحاقی بازی داشته باشم. Night Springs یک اثر فن‌سرویس بود و The Lake House تنها تکه‌ای دیگر از یک پازل بزرگ و مارپیچی رمدی و یک پل به سمت پروژه بسیار مهم کنترل 2. با بررسی بسته الحاقی The Lake House همراه ویجیاتو باشید. 

بررسی بازی Alan Wake 2 The Lake House

امتیاز متاکریتیک: 72 امتیاز

امتیاز دهید:

• عالی
• خوب
• متوسط
• خوب نیست!
• ضعیف!

میانگین امتیاز کاربران 5

در دسترس برای:

بیشتر

ناشر بازی: Epic Games

مدت زمان بازی:3 ساعت

سازنده بازی: Remedy Entertainment

کامل کردن بازی:4 ساعت

داستان بسته الحاقی لیک هاوس با محوریت کاراکتر کران استوز (Kiran Estevez) شروع می‌شود که او را در طول بازی Alan Wake 2 دیده‌ایم. او پیش از اتفاقات بازی اصلی، به عنوان یکی از ماموران بالارده سازمان فدرال کنترل موظف می‌شود تا به یکی از پایگاه‌های سازمان در منطقه برایت فالز به اسم Lake House سر بزند و از وضعیت مبهم آنجا باخبر شود. 

پایگاه لیک هاوس پس از اتفاقات بازی الن ویک 1 ساخته شده است. زمانی که الن با کمک قدرت فراطبیعی دریاچه کالدرون باعث ایجاد یک پدیده جهانی تغییر یافته (موسوم به AWE) شد و این اتفاق توجه سازمان کنترل را جلب کرد و باعث شد تا سازمان یک پایگاه در این منطقه بنا کند و به مطالعه و کشف قدرت دریاچه کالدرون بپردازد. این پایگاه به رهبری جولز مارمونت (Jules Marmont) و همسرش دایانا عملیات‌های تحقیقاتی خودش را آغاز کرد اما بعد از حدود ده سال، ارتباط سازمان با این پایگاه به طور کامل قطع شد و تنها ارتباطی که در طول این مدت برقرار شد، به صدا درآمدن آژیر خطر سازمان بود. به همین ترتیب سازمان تصمیم می‌گیرد تا مامور استوز را به این پایگاه بفرستد تا از وضعیت آنجا باخبر شود.

استوز به همراه تیم خودش وارد این پایگاه می‌شود و از همان ابتدا متوجه می‌شود که اتفاقات جالبی در آنجا رخ نداده است. هیچ خبری از جولز و دایانا نیست و هیچ کارمندی در سالن اصلی حضور ندارد. استوز به تنهایی به اعماق پایگاه می‌رود تا متوجه اتفاقات درون آن بشود. بعد از گشت و گذار، او متوجه موجودات عجیبی می‌شود که از دل نقاشی‌ها بیرون می‌آیند؛ اما آن‌ها چه چیزی می‌توانند باشند؟ داستان The Lake House با ایجاد تمامی این سوالات آغاز می‌شود. 

این بسته الحاقی مشخصا اهمیت داستانی بیشتری از Night Springs دارد و از همان ابتدا آن فاز مرموز بازی کنترل را با خودش همراه دارد. شخصا همان ابتدا متوجه شدم که در حال تجربه محصولی هستم که حاصل پیوند دو اثر با فضاهای متفاوت است و قرار است پلی بین یک بازی با عنوانی دیگر باشد. لیک هاوس برای الن ویک 2 دقیقا همان نقشی را بازی می‌کند که بسته الحاقی AWE برای کنترل بازی می‌کرد؛ اتصال بین الن ویک و کنترل و ساخت پیش‌زمینه‌ای برای بازی بعدی رمدی یعنی Control 2. 

همان‌طور که در ابتدای متنم اشاره کردم، الن ویک 2 بلد بود چگونه داستان خودش را برای مخاطبش روایت کند. در بازی اصلی از برگه‌ها، محیط، دیالوگ‌ها، کات‌سین‌ها و حتی موسیقی برای روایت داستان استفاده شد و کیفیت و کمیت همه‌ی آن‌ها در بهترین حالت ممکن بود. برایم عجیب است که چرا The Lake House به عنوان مهم‌ترین بسته الحاقی، مسیرش را عوض می‌کند و از فرمول نه‌چندان جالب بازی کنترل استفاده می‌کند. 

درست به مانند کنترل، در The Lake House هم ده‌ها برگه وجود دارد که به ریزترین و مهم‌ترین جزئیات داستانی می‌پردازد و تمام اتفاقاتی که در این پایگاه رخ داده را شرح می‌دهد. اینکه کاراکتر جولز نسبت به همسرش دایانا حسادت داشته یا اینکه سازمان نقاشی به نام رودولف لین (Rudolf Lane) را پیدا می‌کند که با نقاشی‌هایش می‌توانسته قدرت‌های فراطبیعی ایجاد کند، همگی داخل این داکیومنت‌ها روایت می‌شود. یکی از مشکلاتی که شخصا با بازی کنترل داشتم دقیقا همین بود؛ چرا همه چیز داخل برگه‌هایی روایت می‌شود که خواندن آن‌ها دقایق زیادی را از من می‌گیرد و ریتم بازی را برایم کند می‌کند؟ متاسفانه همین ساختار هر چند در مقیاسی کوچکتر، در لیک هاوس هم تکرار می‌شود و باید تمامی کاغذها را بخوانید تا به طور کامل داستان بازی را متوجه شوید.

با این حال داستان بازی لایه‌های جذابی را به کلیت دنیای متصل رمدی اضافه می‌کند. اینکه سران سازمان کنترل چه تلاش‌هایی برا کنترل قدرت نویسندگی الن ویک داشتند یا برای انجام آزمایش چه کارهای سیاه و وحشتناکی انجام دادند یا حتی پیامدهای استفاده از هوش مصنوعی از جمله داستان‌های کوچکی‌ست که در طول بازی وجود دارد. این بسته الحاقی موفق می‌شود تا دنیای مارپیچی پشت Alan Wake 2 را گسترده‌تر کند اما همچنان در پاسخ دادن به بزرگترین سوالات بازی اصلی طفره می‌رود و آدرس دیگری به بازیکن می‌دهد که در ادامه بیشتر به آن می‌پردازم.

استوز اگرچه فرصت خیلی کمی برای آشنا کردن خودش با مخاطب جدید دارد، اما می‌تواند جایگاه مستقلی بین کاراکترهای بازی پیدا کند. او در اندک فرصت‌هایی که برای خودنمایی دارد، کاریزمای خودش را هم پیدا و ثابت می‌کند که صرفا یک کپی از ساگا اندرسون و جسی فیدن بازی کنترل نیست و برای خودش شخصیتی کاملا مستقل دارد.

با این حال تنها مشکل من با داستان که به نظرم بزرگترین مشکل The Lake House است، تغییر فرم روایی و برگشت به مسیر بازی کنترل است. چیزی که اصلا از این بسته الحاقی انتظار نداشتم. 

بازی در بخش گیم‌پلی جهش بزرگی نسبت به بازی اصلی ندارد و پایه و اساس The Lake House همان بازی اصلی‌ست. از جمله موارد جدید می‌توان به دشمنانی اشاره کرد که از تابلوی نقاشی‌ها بیرون می‌آیند و راستش را بخواهید به شدت ترسناک هستند. اینکه سریع تشخیص دهید که دشمنان از کدام تابلوی نقاشی بیرون می‌آیند، فضای ترس بازی را بسیار بالا می‌برد و از طرفی میزان صدماتی که این دشمنان می‌توانند به استوز وارد کنند بسیار بالاست. یکی دیگر از مواردی که در بازی اصلی هم تحسین‌برانگیز بود و در بسته الحاقی باری دیگر باید آن را ستود، کارگردانی صدا است. صدا نقش بسیار مهمی را در طول بسته الحاقی ایفا می‌کند چرا که تا حدودی تنها راه تشخیص دشمنان جدید با صدا است و از سویی دیگر طراحان صدا با ایجاد صداهای مختلف در محیط، به راحتی می‌توانند آن فضای ترس را بر مخاطب غالب کنند. 

مورد جدید دیگری که به بازی اضافه شده، یک سلاح جدید است که اتفاقا برای از بین بردن همین دشمنان جدید است. سلاحی که به شکل الکتریکی کار می‌کند و تنها راه از بین بردن موجودات تابلوی نقاشی‌ست. در باقی مسائل بازی از همان فرمول موفق بازی اصلی استفاده می‌کند. شما باید با انجام پازل، راه‌های پیشروی خودتان را در این پایگاه پنج طبقه پیدا کنید و راه‌حل ماجرا که پیدا کردن جولز و دایاناست رو بیابید. 

حتی طراحی مراحل هم از فرمول بازی اصلی استفاده می‌کند. در یکی از طبقه‌ها شما داخل یک حلقه قرار می‌گیرید و باید بارها و بارها یک مسیر را طی کنید و از تغییرات محیطی بیشترین استفاده را بکنید. در یک طبقه باید با ده‌ها نفر مبارزه کنید و به سختی زنده بمانید. در یک طبقه فقط باید از دست موجودات نقاشی فرار کنید. در کل برای یک تجربه سه ساعته، تنوع در طول بسته الحاقی به خوبی حفظ شده و در نهایت هم حضور یک باس‌فایت، چاشنی چالش بازی را حفظ می‌کند. اگرچه که انتظار داشتم با پازل‌های درگیرکننده‌تری روبرو شوم اما بیشتر آن‌ها به پیدا کردن یک سری کد و جابجا کردن اشیای مختلف برای پیشروی محدود شدند و می‌توانم بگویم بازی در زمینه پازل نه‌تنها از بازی اصلی بلکه از Night Springs هم ضعیف‌تر عمل می‌کند. 

بازی در زمینه فنی مشکل خاصی ندارد البته که گاهی اوقات با باگ‌های عجیب و غریبی هم سر و کله می‌زدم. اما در کل هیچ‌کدام از این مشکلات، خللی در روند پیشروی شما ایجاد نمی‌کند و به راحتی می‌توانید بازی را تجربه کنید. 

درباره موسیقی بگویم که سم لیک باری دیگر قلم خود را برداشته و برای بخش پایانی، ترانه‌ای به نام End of an Era را نوشته و خانم آملیا جونز با آهنگسازی پتری آلانکو آن را خوانده است و یک موسیقی شنیدنی دیگر به کالکشن ترانه‌های زیبای Alan Wake 2 اضافه می‌کند. ترانه‌ای که به گفته خود سم لیک، نامه‌ی او به تمام طرفدارانی‌ست که سیزده سال برای الن ویک 2 صبر کردند. 

حالا باید درباره یک موضوع مهم دیگر هم صحبت کنم؛ کنترل 2. The Lake House پر است از رفرنس و اشاره به دنیای بازی کنترل و همان‌طور که گفتم زمینه‌سازی زیادی صورت می‌گیرد تا مخاطب برای کنترل 2 آماده شود. در حدی که مخاطب حالا می‌تواند حدس بزند که در Control 2 قرار است با چه چیزی روبرو شود. زمانی که گفتم بازی آدرس دیگری به بازیکن برای گرفتن پاسخ‌هایش می‌دهد، منظورم همین بود. اگر می‌خواهید بدانید که آینده دنیای متصل رمدی چه می‌شود باید منتظر نسخه بعدی کنترل بمانیم و ببینیم مسیر جسی و دیلان به کجا رسیده و تنها چیزی که رمدی الان تحویل ما داده است، یک نگاه خیلی کوچک به فضای بازی دوم است. راستش را بخواهید با توجه به آنچه که دیدم هیجان‌زده شدم و حالا Control 2 در لیست موردانتظارترین‌های من قرار گرفته است.

در نهایت بگویم که مجموع دو بسته الحاقی Night Springs و The Lake House را مثل دو بسته الحاقی بازی اول تاثیرگذار در خط اصلی داستان نمی‌دانم. بسته‌های الحاقی The Signal و The Writer به سوالات بازیکن که در پایان بازی اول شکل گرفته بود پاسخ می‌داد و حتی مسیر داستانی را جلوتر برد. اما بسته‌های الحاقی Alan Wake 2 نه‌تنها پاسخ سوالات مهم را نمی‌دهند بلکه لایه‌های بیشتری به داستان پر از مارپیچ الن ویک اضافه می‌کنند. طرفداران سال‌های زیادی‌ست که مشتاق این داستان هستند و هنوز مشخص نیست که در کدام نقطه این یونیورس قرار داریم. امیدوارم واقعا پاسخی برای سوالاتمان وجود داشته باشد و همه چیز  بعد از گذشت سال‌ها به شکلی شلخته و عجله‌ای پاسخ داده نشود.

حتی بسته‌های الحاقی بازی کنترل هم توانستند تا داستان بازی را جلوتر ببرند اما لیک هاوس فقط یک پل به سمت کنترل 2 می‌سازد. در نتیجه مجموع بسته‌های الحاقی الن ویک 2 را پایین‌تر از مجموعه‌های ذکر شده قرار می‌دهم؛ اگرچه که اگر الن ویک 2 را دوست داشتید، حتما از هر دو بسته الحاقی لذت می‌برید و اگر اهل راز و رمزهای زیاد هم باشید، لیک هاوس کاملا پر از نکات مخفی‌ست. هر دو بسته الحاقی فضاهای متفاوتی را به بازیکن تحویل می‌دهند و سعی می‌کنند تا عنوانی مستقل باشند و در مجموع تجربه‌ای پنج الی شش ساعته را به بازیکن ارائه می‌دهند.

بررسی بسته‌های الحاقی Night Springs و The Lake House براساس نسخه ارسالی سازنده (Remedy Entertainment) برای ویجیاتو انجام شده است.

75

امتیاز ویجیاتو

در مجموع باید بگویم که مجموع دو بسته الحاقی Night Springs و The Lake House تجربه‌های سرگرم‌کننده‌ای هستند اما داستان بازی اصلی را جلوتر نمی‌برند و تمام سوالات را بی‌پاسخ می‌گذارند. لیک هاوس صرفا تکه پازل دیگری از دنیای متصل رمدی است و هنگام پاسخ دادن به سوالات بازی اصلی، آدرس دیگری به بازیکن می‌دهد.